Γιατί βομβάρδισε ο Τραμπ τη Συρία;

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.

Αξιοποιώντας ως δικαιολογία την επίθεση με χημικά όπλα στο Χαν Σειχούν κατά αθώων πολιτών, επίθεση που αποδόθηκε στον Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο Ντόναλντ Τραμπ εξαπέλυσε πυραυλική επίθεση κατά της αεροπορικής βάσης Σαϊράτ στη Συρία. Στο γραπτό μήνυμά του προς τους Αμερικανούς προσπάθησε να αγγίξει τις ευαισθησίες τους αναφερόμενος στα θύματα των χημικών όπλων: «Ήταν ένας αργός και βασανιστικός θάνατος για πολλούς ανθρώπους. Ακόμη κι όμορφα βρέφη δολοφονήθηκαν αποτρόπαια, από αυτή τη βαρβαρική επίθεση», ανέφερε και συνέχισε: «Ζητούμε τη σοφία του Θεού (!) καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις προκλήσεις των προβλημάτων του κόσμου που μας περιβάλλει. Προσευχόμαστε για τη ζωή των τραυματισμένων, αλλά και για τις ψυχές όλων αυτών που πέθαναν». Τόση ευαισθησία!! Διότι σήμερα γνωρίζουμε ότι σε ένα μόνον από τα πολλά παραδείγματα, κατά τον οκταετή πόλεμο Ιράκ – Ιράν, οι ΗΠΑ δεν ανέχτηκαν απλώς τη χρήση δηλητηριωδών αερίων εναντίον του ιρανικού στρατού, αλλά βοήθησαν το Ιράκ υποδεικνύοντάς του με δορυφόρο τις θέσεις του εχθρού. Πού ήταν η ηθική αγανάκτηση σε αυτή την περίπτωση; Σήμερα στο έδαφος της Συρίας διεξάγεται ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος δι’ αντιπροσώπων. Η Τουρκία συμμετέχει έμμεσα στηρίζοντας τις μετριοπαθείς αντιστασιακές ομάδες και τελευταία άμεσα με την «Ασπίδα του Ευφράτη», το Ιράν δια της Χεζμπολάχ και όχι μόνον, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα αραβικά κρατίδια δια των εξτρεμιστικών ισλαμιστικών ομάδων που ενισχύουν, η Ρωσία με δυνάμεις επί τόπου στο πλευρό του Άσσαντ ενώ συμμετέχουν με αεροπορικές δυνάμεις οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Βρετανία κ.α ευρωπαϊκές δυνάμεις στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας, του ISIS και όχι μόνον, αποβλέποντας βέβαια σε διαφορετικούς σκοπούς κάθε μία..

Ποιο μπορεί λοιπόν να ήταν το κίνητρο της πυραυλικής επίθεσης των ΗΠΑ εναντίον της συριακής βάσης μέσα σε αυτό το κομφούζιο ενώ είναι ολοφάνερο πλέον ότι με τόσες εμπλεκόμενες δυνάμεις μόνον πολιτικά μπορεί να αντιμετωπιστεί το συριακό ζήτημα; Μόνον ένα κατά την άποψή μου: Ο Ντόναλντ Τραμπ στους δυόμιση μήνες που προεδρεύει γνώρισε σοβαρές και απανωτές πολιτικές ήττες που άπτονταν των προεκλογικών του εξαγγελιών (obamacare, μεταναστευτικό) παρόλο που οι συντηρητικοί διαθέτουν την πλειοψηφία και στα δύο κοινοβουλευτικά σώματα  ενώ υποχρεώθηκε να απομακρύνει δύο πολύ στενούς του συνεργάτες, τον πρώτο σύμβουλο εθνικής ασφαλείας Μάικλ Φλιν και τον επί κεφαλής του Λευκού Οίκου στον τομέα του στρατηγικού σχεδιασμού Στηβ Μπάνον. Η επίθεση με τα χημικά όπλα στο Χαν Σειχούν, του έδωσε την ευκαιρία να αναβαθμίσει το πληγωμένο προφίλ του από την αποτυχία της υλοποίησης των προεκλογικών του δεσμεύσεων και να απαντήσει στην αμφισβήτησή του από τις συμμαχικές δυνάμεις της Ευρώπης, να δείξει αποφασιστικότητα και ηγετικές ικανότητες. Διότι η αμερικανική πυραυλική επίθεση στη συριακή βάση δεν πρόκειται να αποσαφηνίσει το τοπίο στον πόλεμο όλων εναντίον όλων που διεξάγεται στη Συρία. Ας μη ξεχνάμε ότι ο απελθών ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζον Κέρι με αφορμή την ουκρανική κρίση είχε ομολογήσει ότι «κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου ήταν πιο εύκολα απ’ ότι σήμερα, ας πούμε πως ήταν πιο απλά… Οι επιλογές ήταν περισσότερο ποικίλες, λιγότερο περίπλοκες, με αντιθέσεις περισσότερο ξεκάθαρες» Αυτό επιβεβαιώνεται στο έπακρο σήμερα στη Συρία. Ας μη ξεχνάμε επίσης ότι όταν το 2008 αναλάμβανε την προεδρία ο Μπαράκ Ομπάμα, τίποτα  στην Βόρεια Αφρική και στην Εγγύς Ανατολή δεν προοιώνιζε το τι θα ακολουθούσε και μέσα σε οκτώ χρόνια όταν την παρέδιδε, η Βόρεια Αφρική και η Εγγύς Ανατολή είχαν μεταβληθεί σε κρανίου τόπο. Οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των εξελίξεων ίσως μάλιστα και να τις μεθόδευσαν. Δεν μπορούν λοιπόν να επικαλούνται σήμερα ανθρωπιστικούς λόγους για να δικαιολογήσουν την ξαφνική ευαισθησία τους.

Γιατί χρησιμοποίησε ο Τραμπ τον θάνατο αμάχων και παιδιών ως αιτιολογία για την αιφνιδιαστική επίθεση; Γιατί οι κυβερνήσεις των δυτικών συμμάχων, της Βρετανίας και της Γαλλίας κ.α. υπερθεμάτισαν αμέσως την απόφαση του Τραμπ; Διότι όλοι τους χρησιμοποιούν την έννοια της “ανθρωπότητας” ως ένα ιδεολογικό όπλο ιμπεριαλιστικής επέκτασης σύμφωνα με τον Καρλ Σμιτ, ο οποίος θεωρούσε την ανθρωπιστική ηθική ως ένα όχημα οικονομικού ιμπεριαλισμού. Αυτός ήταν για τον Σμιτ ο κύριος μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε για την εμπέδωση της δυτικής ηγεμονίας. Η Βρετανία και η Γαλλία που εκδιώχτηκαν σκαιότατα από την Εγγύς Ανατολή το 1956, κατ’ απαίτηση των δύο υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, κατόρθωσαν να επανέλθουν στην περιοχή μετά δεκαετίες χάρις στην συριακή κρίση. Όσο μάλιστα επεκτείνεται χρονικά η κρίση τόσο εμπεδώνεται η στρατιωτική παρουσία τους εκεί, σε μια περίοδο που διακαώς επιθυμούν να συμμετάσχουν στην επαναχάραξη των συνόρων της, στην ανοικοδόμησή της και κυρίως να στηρίξουν τα συμφέροντα των πετρελαϊκών τους εταιρειών που ήδη δραστηριοποιούνται στις έρευνες για την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου.

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

8-4-2017