του Γιώργου Τσουκαλά, Δικηγόρου
Μιας και όταν ο στρόβιλος του παρόντος υποχωρεί, καθώς τα γεγονότα χάνονται στο παρελθόν, συνήθως οι άνθρωποι αναλογίζονται το δέον πράττειν, αποφάσισα να θέσω μια σειρά από ερωτήματα…
… «A posteriori in summa, ἐκ τῶν ὑστέρων συνοπτικῶς»
Α’. ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ
Υπάρχουν όρια στο έθιμο της Πρωταπριλιάς;
Μπορούν την Πρωταπριλιά οι υψηλά ιστάμενοι μιας κοινωνίας, όσοι υπηρετούν τους θεσμούς της, να ψευδολογούν και να κάνουν πλάκες στον λαό, έστω ως ιδιώτες αλλά πάντως προσποιούμενοι την αξιοπιστία του δημόσιου λειτουργού; Ποια είναι η ηθική μιας κοινωνίας που αποδέχεται το θεσμικό ψεύδος έστω και ως φάρσα; Και τι συνεπάγεται για το παρόν και το μέλλον της;
Πότε ξεκινάει στην Ελλάδα το έθιμο της Πρωταπριλιάς; Είχαν οι αρχαίοι Έλληνες, ημέρες αφιερωμένες κατ’ έθιμον στην φάρσα, στο ψεύδος, και στην υποτίμηση της αξιοπρέπειας του Άλλου, του συνανθρώπου που θεωρείται εύπιστος και αγαθός;
Συνοπτικά, το έθιμο ανάγεται στους λαούς της Δύσης, πριν κάποιους αιώνες, και αντιγράφηκε από τους Γραικούς των αιώνων της Ρωμιοσύνης. Γιατί όμως η ελληνορθόδοξη εκκλησία που τελούσε πολιτισμικά χρέη θεματοφύλακα των εθίμων που εναρμονίζονταν με την κληρονομιά του ελληνικού λαού, αποτάσσεται την ημέρα ως «γιορτή του Εωσφόρου»;
Σαν κάθε έθιμο, που είναι ζωντανό, η Πρωταπριλιά όπως προσλαμβάνεται από τον μέσο άνθρωπο, εξελίσσεται και αλλάζει.
_________________
Προς τους αναγνώστες της δημοσίευσης. Η σειρά με τα ερωτήματα… «A posteriori in summa, ἐκ τῶν ὑστέρων συνοπτικῶς» δεν έχει ως στόχο να δώσει τις δικές μου απαντήσεις, αλλά να θέσει έναν προβληματισμό. Μπορείτε όμως εσείς να δώσετε τις δικές σας απαντήσεις ή να θέσετε και άλλα ερωτήματα.
