του Εdouard Ηusson, καθηγητή πανεπιστημίου
[Ποιος το φανταζόταν; Το σκάνδαλο παιδεραστίας του συνταγματολόγου Ολιβιέ Ντυαμέλ έγινε αφορμή να κατακλυσθεί το διαδίκτυο στη Γαλλία με πληθώρα ομολογιών θυμάτων παιδεραστίας. Σύμφωνα με έρευνα της εταιρίας δημοσκοπήσεων Ipsos, τον Νοέμβριο του 2020, υπολογίζονται σε 6,7 εκ. τα θύματα παιδεραστίας στη Γαλλία (το 10% του πληθυσμού!). Οι δράστες προέρχονται από όλους τους κοινωνικούς χώρους. Αρκεί μόνο η αποχριστιάνιση της Γαλλίας, η οποία εγγίζει και τον καθολικό κλήρο, να εξηγήσει αυτό το σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα; Ε.Δ.Ν.]
«Δεν ξεχνώ τι ζευγάρι ήσασταν. Σαρτρ και Μπωβουάρ; Μονότονα καταναγκαστικές οι συμβουλές σας: Foucault και ποινή. Ποτέ μην καταγγέλλετε, ποτέ μην καταδικάζετε σ’ αυτήν την κοινωνία που ξέρει μόνο να τιμωρεί. Μάθετε να εξελίσσεσθε, να ελίσσεσθε και να ελπίζετε στην αποκατάσταση. Περιφρονήστε το νόμο… » γράφει η Καμίγ Κουσνέρ για τους γονείς της στη Μεγάλη Φαμίλια.
… Ένα βιβλίο αποκαλύπτει ότι ο κ. Ντυαμέλ τραυμάτισε βαθιά τον ανήλικο γιο της γυναίκας του από προηγούμενο γάμο έχοντας σεξουαλικές σχέσεις μαζί του. Μιλάμε, με ακατάλληλους όρους, για αιμομιξία, αλλά πρέπει να πούμε ότι είναι δύσκολο να βρούμε το σωστό λεξιλόγιο σε μια ανασχηματισμένη οικογένεια. Το πιο σημαντικό είναι αλλού: μαθαίνουμε ότι τα γεγονότα ήταν από καιρό γνωστά σε έναν αριθμό έμπιστων. Ξαφνικά κολυμπούμε στην αθλιότητα του πολιτισμού μετά τον Μάη του ‘68, σε μια ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος του Michel Houellebecq. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση δεν πρόκειται για μυθοπλασία. Η στιφή σάτιρα του καλύτερου Γάλλου μυθιστοριογράφου αφήνει τη θέση της σε ένα μείγμα, με βάση τις αντιδράσεις, αγανάκτησης και άρνησης της πραγματικότητας.
Ο αποδιοπομπαίος τράγος
Η άρνηση δεν σχετίζεται με τα γεγονότα αλλά με ένα πολύ συγκεκριμένο στοιχείο που χαρακτηρίζει το αριστερό μεγαλοαστικό περιβάλλον όπου συνέβησαν τα γεγονότα: για χρόνια εκθείαζαν τη σεξουαλικότητα που επέβαλαν στα παιδιά. Την είχαν θεωρητικοποιήσει*. Και όταν οι δυσμενείς επιπτώσεις σε ανθρώπους έγιναν εμφανείς, εφάρμοσαν την ομερτά καταγγέλλοντας περισσότερο κύκλους όπου αποκαλύφθηκαν περιπτώσεις παιδεραστίας: λαϊκά στρώμματα που πλήττονται από τη βιομηχανική κρίση ή την καθολική Εκκλησία. Δεκαετίες τώρα, η πολιτιστική αστική τάξη – με αριστερή σκέψη – κατόρθωνε να μην απολογείται. Και αν κάποιες υποθέσεις εμφανίζονται τακτικά τα τελευταία δέκα χρόνια, αυτές παρουσιάζονται ως επιχειρήσεις ατομικής κάθαρσης, και τίποτα περισσότερο. Στην πραγματικότητα η αριστερά λειτουργεί πάντα με τον ίδιο τρόπο. Είτε πρόκειται για εγκλήματα του κομμουνισμού είτε για συνέπειες της σεξουαλικής επανάστασης: τακτικά χρειάζεται αποδιοπομπαίους τράγους· χρησιμοποιούνται για την καταγγελία αδικημάτων του παρελθόντος. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν αμφισβητούν τις βασικές αρχές. Η αριστερά της δεκαετίας του 1960 καταδίκασε έντονα τον Σταλινισμό … για να υπερασπιστεί καλύτερα τον Μαοϊσμό ή μετά τον Πολ Ποτ. Η γενιά του 1968 χόρεψε γύρω από το πτώμα του σοβιετικού κομμουνισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για να συνδεθεί καλύτερα με το καθεστώς του Πεκίνου. Ο μαρξισμός ως αιτία αυτών δεν αμφισβητήθηκε ποτέ σοβαρά. Το ίδιο ισχύει και για τα ήθη: βλέπουμε μια καταγγελία των όσων είπε ο Κον-Μπεντίτ στην τηλεόραση τη δεκαετία του 1970, μια σειρά σκανδάλων του Ντομινίκ Στρως Καν, μια υπόθεση Mατζνέφ ή μια αποκάλυψη του Ντυαμέλ. Αλλά κανένας δεν θέλει, σ’ αυτούς τους κύκλους, να προχωρήσει περισσότερο και να αμφισβητήσει ένα σύστημα, μια ιδεολογία και τους μηχανισμούς τους άρνησης.
Η κρίση του απόλυτου ατομικισμού
Βρισκόμαστε όντως μπροστά σε μια κρίση του απόλυτου ατομικισμού. Όπως όλοι οι προοδευτισμοί, η σεξουαλική επανάσταση δεν σταματά πριν καταβροχθίσει τα παιδιά της και μεταμορφωθεί. Οι Βίλχελμ Ράιχ, Μισέλ Φουκώ, Τζούντιθ Μπάτλερ συμμετείχαν προσωπικά στις υπερβολές της σεξουαλικής επανάστασης, αλλά ταυτόχρονα έδωσαν στους οπαδούς τους τα μέσα να καταγγείλουν τις υπερβολές ορισμένων ατόμων ή της προηγούμενης γενιάς ως υπολείμματα μιας πατριαρχικής τάξης που συνέχεια πολεμούν. Όταν η Aλίς Κοφέν επιτίθεται στον Κριστόφ Ζιράρ για την υπόθεση Mατζνέφ, δεν αποβλέπει σε επιστροφή σε μια συλλογική ηθική αλλά στηρίζζει ακόμη περισσότερο την ιδεολογία των φύλων. Ο,τι κάνει ένας μαοϊκός ή ένας τροτσκιστής επιτιθέμενος σε έναν σταλινικό σύντροφο. Αυτό που βλέπουμε, κατά τη διάρκεια της υπόθεσης του Ντυαμέλ, είναι μόνο η εκκαθάριση ενοχλητικών στοιχείων στους κόλπους μιας πολιτιστικής αριστεράς που σκοπεύει να παραμείνει στην εξουσία και αρχίζει να προετοιμάζεται να διαδεχτεί τον Μακρόν. Η ουσία της υπόθεσης είναι ξεκάθαρη: τι φανερώνει το γεγονός ότι σε διαστήματα δέκα ετών, το περίφημο Iνστιτούτο Πολιτικών Μελετών αποκαλύπτει δύο φορές, με θεαματικό τρόπο, και απρόθυμα, την εκτροπή των γαλλικών κυβερνητικών κύκλων; Βρισκόμαστε σε έναν από τους ναούς διαμόρφωσης των γαλλικών κυβερνητικών κύκλων και βλέπουμε ότι όλα όσα η κοινωνία καταλογίζει στις διαδοχικές κυβερνήσεις της, βρίσκονται εκεί ριζωμένα σε μια νοσηρή γοητεία ή ένοχη σιωπή για κατάχρηση εξουσίας, έρωτες χωρίς συγκατάθεση ή συγκρούσεις συμφερόντων.
Οντως, η ομερτά, η συγκάλυψη, το «μεταξύ μας» δεν μπορεί να αποσυναρμολογηθεί εάν παραμείνουμε σε μια σποραδική καταγγελία της συμπεριφοράς των ατόμων που είναι αδικαιολόγητα. Είμαστε αντιμέτωποι με μια συστημική, δομική πραγματικότητα. Στην πολιτιστική αριστερά αρέσει να εξαίρει τον Σαντ – ο οποίος επιπλέον έγινε δεκτός στη σειρά των Απάντων – χωρίς να αναρωτιέται αν ο απόλυτος ατομικισμός των φιλοσοφικών μονόλογων του “Θείου Μαρκήσιου” περιείχε εν σπέρματι όλες αυτές τις εκτροπές που παρατηρούμε. Καταγγέλλουμε – και δικαίως – τις εκτροπές ορισμένων καθολικών ιερέων, αλλά χωρίς να βλέπουμε ότι η Εκκλησία, από τα χρόνια του Βενέδικτου του 16ου, καθάρισε ριζικά το βάλτο, με θάρρος και διαύγεια· και, όχι λιγότερο σημαντικό, ότι δεν εξήρε ποτέ την παιδεραστία. Επιμένουμε στην ανάγκη να καταπολεμήσουμε τις εκκλήσεις για βία στο Διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά ποια από τις κυβερνήσεις μας έχει εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο εντοπισμού των ολοένα και πιο φρικτών σαδιστικών εκτροπών της διαδικτυακής πορνογραφίας;
Στην πραγματικότητα, είμαστε αντιμέτωποι με μια ανικανότητα της μεθόδου: η ευκαιριακή καταγγελία μερικών διεστραμμένων ατόμων (ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση) συνοδεύεται από άρνηση να εξετάσουμε το ζήτημα της προστασίας της κοινωνίας από ατομικές εκτροπές. Δεν αρκεί να λέμε ότι η ηθική τάξη είναι ρευστή σε όλες τις εποχές: υπάρχουν επιλογές που άπτονται της συνείδησης και τα ήθη είναι ο χώρος όπου η ελευθερία είναι πιο περιορισμένη. Από την άλλη, πώς συμβαίνει καμία πολιτική δύναμη να μην ορθώνεται για να παρατηρήσει την αδράνεια ή την υποκρισία των δημόσιων αρχών: όταν η αριστερά ανατρέπει τη σεξουαλική εκπαίδευση στα σχολεία με την ιδεολογία του φύλου· συγκεκριμένα, πού είναι οι δεξιοί να την καταγγείλουν; Όταν η κυβέρνηση καταθέτει σχέδιο νόμου στη Βουλή για να εντοπίζει, μέσω νόμων κατά των ψευδών ειδήσεων, δυσάρεστες γι’ αυτήν απόψεις, αλλά δεν κάνει τίποτα εναντίον ιστότοπου όπου η παιδεραστία είναι αχαλίνωτη; Όταν βλέπουμε ότι το δικαστικό σύστημα έχει μια ευπρόσδεκτη αποτελεσματικότητα στην κρίση των παιδεραστών ιερέων, αλλά σέρνει τα πόδια του όταν περιπτώσεις αποδεδειγμένης παιδεραστίας δεν αφορούν την Εκκλησία, πού είναι οι δημοσιογράφοι να θέσουν το ερώτημα της επιλεκτικής αγανάκτησης;
Η υπόθεση του Ντυαμέλ θα παραμείνει μόνο ένα επιφανειακό φαινόμενο, χωρίς συνέχεια, εάν δεν είναι η ευκαιρία να θέσουμε μια σειρά από πιο συστηματικά ζητήματα .
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: hhttps://www.atlantico.fr/decryptage/3595326/ces-impenses-de-l-affaire-duhamel-que-masque-son-intense-mediatisation-edouard-husson
*Bourdieu, Foucault, Deleuze και Derrida. Το φρικτό κουαρτέτο από το οποίο προέκυψε η «γαλλική θεωρία», μήτρα της θεωρίας του φύλου. Αυτοί οι αποδομητές, παρά τις διαφορές τους, έχουν την απόλυτη βεβαιότητα: όλοι οι κοινωνικοί κανόνες είναι δομή, δεν υπάρχει φυσικός νόμος. Επομένως, οι προβληματισμοί και οι ενέργειές τους κατευθύνονται προς έναν στόχο, να σπάσουν το σύνολο των φυσικών δομών, θεσμών και χρήσεων που πλαισίωναν την ανθρώπινη ύπαρξη μέχρι τώρα: οικογένεια, σεξουαλική διαφοροποίηση, ευγένεια, εκπαίδευση. Επρόκειτο για το σβήσιμο του παρελθόντος. (Louis Lecomte https://lincorrect.org/menu-enfant/)
