Για περισσότερο από τρία χρόνια, στα ΜΜΕ ο λόγος δινόταν βασικά σε όσους εξέφραζαν τη λύπη τους για την ψήφο τους υπέρ του Μπρέξιτ. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η πλειοψηφία των παρατηρητών αρνιόταν να πιστέψει στη βρετανική βούληση να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, υπερψηφίζοντας τον Μπόρις Τζόνσον στις βουλευτικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου, υποστήριξαν το Μπρέξιτ για τρίτη φορά μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου του 2019 και το δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016.
Οι παρατηρητές έπρεπε να διαβάσουν το τελευταίο δοκίμιο του δημοσιογράφου David Goodhart : Ο δρόμος προς Κάπου: η λαϊκή εξέγερση και το μέλλον της πολιτικής. Στον τρίτο ήδη χρόνο της κυκλοφορίας του στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτό το μπεστ σέλερ, βοηθά στην κατανόηση των βαθύτερων λόγων μιας ψήφου, η οποία μόνο ασυνάρτητη και παράλογη δεν είναι.
Για τον David Goodhart, η ψήφος αυτή απορρέει από μια νέα διάσπαση, αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης: αυτή είναι που αντιπαραθέτει τώρα τους “Οπουδήποτε” και τους “Από Κάπου”. Όχι “οι πετυχημένοι άνθρωποι και εκείνοι που δεν είναι τίποτα”, αλλά εκείνοι που αδιαφορούν για το πού ζουν και εκείνοι που, αντίθετα, αισθάνονται “από κάπου”. Για τον Goodhart, οι “Οπουδήποτε”, ενώ αντιπροσωπεύουν μόνο το 20 έως 25% του πληθυσμού, διαμόρφωναν εδώ και καιρό τον πολιτισμό και την κοινωνία. Έχουν μια «φορητή ταυτότητα», που καθορίζεται από την ακαδημαϊκή και επαγγελματική τους επιτυχία, η οποία τους επιτρέπει να είναι άνετοι στην παγκοσμιοποίηση. Αντίθετα, οι “Από Κάπου”, που αντιπροσωπεύουν περίπου το 50% του πληθυσμού (το υπόλοιπο 25% βρίσκεται ανάμεσά τους, κατά τον Goodhart), είναι πιο ριζωμένοι και συνδέονται με τις παραδοσιακές αξίες. Είναι “σκωτσέζοι αγρότες”, “νοικοκυρές από την Κορνουάλη”. Είναι οι οικονομικά χαμένοι της παγκοσμιοποίησης, τα θύματα της αποβιομηχάνισης και της υποβάθμισης των ανειδίκευτων θέσεων εργασίας. Και πολιτιστικά χαμένοι. Λόγω της εξαφάνισης του εργασιακού πολιτισμού και της ανασφάλειας που προκαλείται από τη μαζική μετανάστευση. Ωστόσο, ο Goodhart αρνείται να τους γελοιοποιήσει. Δεν είναι ούτε ξενοφοβικοί ούτε αντιδραστικοί · γι ‘αυτούς, η ισότητα των φύλων και ο σεβασμός των μειονοτήτων είναι αυτονόητα. Είναι φιλελεύθεροι υπό την έννοια ότι είναι υπέρ των ατομικών ελευθεριών και του κράτους δικαίου. Ωστόσο, δεν έχουν σχέση με τους φιλελεύθερους μετά τον πόλεμο ή τους “καπιταλιστές χίπι”, των οποίων ο πρώην Εργατικός Πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ υπήρξε για καιρό το αρχέτυπο.