Μέσα σε μια στιγμή ο χρόνος μηδενίστηκε με τη φοβερή σύγκρουση στα Τέμπη και άρχισε να μετράει μέσα μας η ροή του με έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο, με μια κλεψύδρα αίματος που στάζει εντός μας μια φρίκη που αναζητά να κωδικοποιηθεί.
Μια φρίκη που δεν αντέχεται ακόμα και να τη σκεφτεί κανείς· μια φρίκη που μεγάλος πληθυσμός των Ελλήνων και κυρίως των νέων αντιστέκεται στο να ξεχαστεί. Να μην πάρει τον δρόμο της λήθης που προσφέρεται αφειδώς με όλα τα μέσα και τους τρόπους. Με αγχολυτικά, με αλκοόλ, με παυσίλυπα. Με κατανάλωση ωρών μπροστά στην οθόνη, όπου όλα γίνονται ένα χαοτικό πλαγκτόν. Με ωχαδελφισμό. Με απόσυρση στο εσωτερικό βολικό κελί της εαυτούλικης εαυτότητάς μας.
Μόνο να μην επικρατήσουν η οργή, ο θυμός και το μίσος πριν από το αναπόφευκτο έστω και αργό βύθισμα στη λησμονιά. Η οργή, όταν δεν την επεξεργάζεται κανείς, στρέφει την απόλυτη, εγκάθετη απαξία της στο αλλότριο, στο ξένο, εκείνο του εχθρού. Λειτουργεί σαν αποσυμπιεστικός ασκός, σαν μούντζα, σαν ανάθεμα.
Ξορκίζει συχνά την προσωπική ευθύνη του καθενός στο δικό του μετερίζι, βοηθάει στην άρση της επίγνωσης ότι σε κάτι φταίμε κι εμείς για πολλά απ’ όσα επιτρέψαμε να συμβούν με την αδιαφορία, τη σταρχιδικότητα, το δεν βαριέσαι, ας πάμε κι όπου βγει. Ο θυμός καλύπτει τον φόβο του πόνου, δρα σαν ανάχωμα σ’ αυτόν. Κι αυτό γιατί η εμπειρία του πόνου ανασύρει πτυχές του εαυτού μας βαθιά ενοχλητικές, αποκαλυπτικές του ποιοι είμαστε πραγματικά.
Ο συνειδητός πόνος έχει μια άλλη διάσταση, εκείνη της ηθικής αναμέτρησης του να αντέξει να δει ο καθένας μας τον εαυτό του στον καθρέφτη και να προχωρήσει σε μια γόνιμη αυτογνωσία.
Η αδιανόητη σύγκρουσης των τρένων μοιάζει να διέκοψε με αναπόδραστο τρόπο τη σχέση μας με τον χρόνο, άρα και με τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τον τρόπο να σχετιζόμαστε με τη ζωή, την καθημερινότητα, το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον.
Τώρα, για ακόμη μία φορά, δεν μπορούμε να παριστάνουμε πως δεν ξέρουμε, πως δεν γνωρίζουμε ότι είμαστε αναλώσιμα αθύρματα. Ξέρουμε. Ξέρουμε πως η αχόρταγη καταπιόνα των αχρείων που μας κυβερνούν, μας φορολογούν, μας διοικούν, μας δικάζουν καταπίνει και αλέθει στο ακριβολαδωμένο έντερό της κ α ι ανθρώπινες ζωές. Ξέρουμε πως αυτήν την απεχθή καταπιόνα εμείς την ανακηρύξαμε στόμα κανονικό, άρα και αρμόδιο να μας απευθύνει τον λόγο, να μας νουθετεί(!), να μας καθησυχάζει, να υπόσχεται την ασφάλειά μας…
Στην παράξενη, ερημική ακτή του Κόσμου που πεταχτήκαμε σαν τα σκουπίδια, δεν γλείφει η θάλασσα τα πόδια μας, αλλά τα απόνερα μιας ζωής που δεν τη σεβαστήκαμε. Κι όμως, αν πιστέψουμε ότι δεν είμαστε σκουπίδια, τότε ίσως ξανανιώσουμε τη θάλασσα στην ψυχή μας και στο σώμα μας.
*Συγγραφέας
