Του Παντελή Σαββίδη
Φωτογραφία: κατεχόμενη Λευκωσία
Το που θα ανήκε η Ελλάδα, ως κράτος έθνος (μετεξελίχθηκε σε Αθηναίων Αποικία), κρίθηκε πολύ νωρίς. Από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1827-28. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση.
Η νοοτροπία της βρίσκεται, η διαμορφώθηκε από αυτήν την ώσμωση, έστω και επαρχιακή, και οι επαφές της κοινωνίας της ήταν συντριπτικά περισσότερες προς τη Δύση παρά προς την Ανατολή.
Σε τρείς κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, στις δύο υποστηρίχθηκε και στην ενδιάμεση τρίτη, εγκαταλείφθηκε.
Υποστηρίχθηκε το 1897, όταν η Τουρκία θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο, τότε, Βασίλειο, και το 1944-1949, όταν οι δυτικές δυνάμεις βοήθησαν να κριθεί ο Εμφύλιος.
Εγκαταλείφθηκε στην πλέον ιστορική απόπειρά της, το 1922.
Το 1952 γίνεται μέλος του ΝΑΤΟ (της δυτικής αμυντικής συμμαχίας) και το 1981 μέλος της ΕΟΚ. Των δύο δυτικών θεσμών, η ενσωμάτωση στους οποίους σε δένει. Ανήκεις, πλέον, ψυχή τε και σώματι στη δύση.
Οι δύο αυτοί θεσμοί είναι απόλυτοι στους όρκους πίστης που πρέπει να δώσεις για να είσαι μέλος τους αλλά, αφήνουν και κάποια περιθώρια ευελιξίας στην διαμόρφωση της εξωτερικής σου πολιτικής.
Δεν σου επιβάλλουν, για παράδειγμα, κάθε πρωί που ξυπνάς να δηλώνεις πόσο δεδομένος τους είσαι (το γνωρίζουν καλύτερα από εσένα) ούτε και να πρωτοπορείς εσύ, μια μικρή ρευστή οντότητα, στις διεθνείς τους εκστρατείες, τις οποίες πολύ ισχυρότεροι εσού δεν μπορούν να διαχειριστούν. Ίσως και να γελάνε μαζί σου για τον μικρομεγαλισμό που θέλεις να επιδείξεις.
Γι αυτό η δήλωση του κ. Μητσοτάκη ότι είναι δεδομένος και η σημαιοφορία του στη διεθνή εκστρατεία κατά δυνάμεων ισχυρών που μετά το πέρας της τρέχουσας διεθνούς κρίσης θα σε βλάψουν, ή ήταν αφελής και δείχνει άγνοια εξωτερικής πολιτικής, ή απέβλεπε σε ίδιον όφελος σε βάρος της χώρας.
Τις συνέπειες των δηλώσεων και της συμπεριφοράς του … αναντικατάστατου Πρωθυπουργού θα τις υποστεί η χώρα.
ΥΓ: Σε όσους θα προβάλλουν το επιχείρημα της ηθικής στάσης θα έλεγα πως τα κράτη δεν είναι θρησκευτικές η ατομικές οντότητες. Τα κράτη έχουν συμφέροντα των οποίων η διαχείριση γίνεται διαφορετικά από τις ατομικές περιπτώσεις. Και όσοι μας φέρουν την περίπτωση της Κύπρου, η απάντηση είναι πρώτα παίρνεις και μετά δίνεις. Αν παίρναμε μια λογική λύση τότε, ναι να γίνουμε σημαιοφόροι. Προσωπικά πιστεύω πως αν η Δύση δώσει εθνικά αποδεκτή λύση στο κυπριακό, ας γίνει η Κύπρος και μέλος του ΝΑΤΟ. Πρώτα λύση, όμως, όχι, όπως με την Αλβανία όπου η Αθηναίων Αποικία, έδωσε την συγκατάθεσή της να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ για να πάρει την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και στο τέλος έδωσε και δεν πήρε. Τόσο αφελείς είναι οι προβεβλημένοι διαχειριστές της πολιτικής της χώρας;
Όλα αυτά, βεβαίως, ουδόλως, αμφισβητούν την ανάγκη ηχηρής καταγγελίας επεμβάσεων σε ξένη χώρα. Αντιθέτως, πρέπει να τονίζεται και να υπογραμμίζεται η καταγγελία. Και για λόγους αρχών και για λόγους εθνικού συμφέροντος.
Γράφονται, δε, με αφορμή την συμπεριφορά της Ρωσίας απέναντι στην Κύπρο τις τελευταίες ημέρες. Τι να πεις στη Μόσχα όταν πρωταγωνίστησες στις διεθνείς καταγγελίες εναντίον της;
Υπάρχουν, βεβαίως, πολλοί που θέλουν να παίρνουμε χωρίς να κρατάμε, έστω, ισορροπίες. Καλόν θα ήταν να μας υπεδείκνυαν και τον τρόπο. Όχι καταγγέλλοντας από την άνεση του σαλονιού τους, πίνοντας τον καφέ τους.
Άρθρο πρόκληση για διάβασμα και για σχολιασμό, με κοινό μυαλό και με αναδρομή στα ιστορικά δεδομένα του νεοελληνικού κράτους μας.
Όλες οι ηγεσίες (Βασιλείς , Πρόεδροι και πρωθυπουργοί) του νεοελληνικού κράτους από το 1830 σχεδόν ταυτίσθηκαν με τις μεγάλες δυτικές ναυτικές δυνάμεις .Όσες φορές απέκλιναν η χώρα μας υπέστη συρρικνώσεις (1897, 1922, 1946 και το 1973 που έφτασε μέχρι την Κύπρο) .
Η ουδετερότητα παρά το γεγονός ότι αρκετές φορές επιχειρήθηκε στην πραγματικότητα δεν ήταν μια ρεαλιστική πολιτική για τη χώρα μας .
Τα ίδια-σε μεγάλο βαθμό- ισχύουν και για την Τουρκία , όσο και αν εκείνη φαινομενικά χειρίστηκε ΚΑΙ ΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ καλύτερα την ουδετερότητά της , που οφείλεται στη ισχυρή γεωπολιτική θέση της ,η οποία διαμορφώθηκε μετά την Μικρασιατική καταστροφή και ιδίως μετά την εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης , όταν εξασφάλισε τον αποκλειστικό έλεγχο των γνωστών Στενών , ο οποίος αποκλείει την κάθοδο των Ρώσων στην Μεσόγειο .
Πάντως και η τότε συμμαχία της με τις Κεντρικές Δυνάμεις-Γερμανία κυρίως – την κατάντησε με την Συνθήκη της Λωζάνης από Αυτοκρατορία σε χώρα .
Αυτήν την χώρα αγωνίζεται ο επί 20ετία εκλεγμένος ηγέτης της κ. Ερντογάν να την ξανακάνει Αυτοκρατορία με τη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης ,-που φέτος συμπλήρωσε 100 χρόνια- ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ ,στον οποίον θα συμμετάσχουν άγνωστο πόσα κράτη της Δύσης -μπορεί και η Ρωσία-,γιατί θα αναβιώσει το Ανατολικό Ζήτημα που ολοκληρώθηκε το1936 με τον έλεγχο των Στενών, αλλά το οποίο μπορεί να λυθεί στο τέλος πολύ διαφορετικά εις βάρος της Τουρκίας.
Όσο απομακρύνεται η Τουρκία από τη Δύση (ΗΠΑ, Ισραήλ ,Αίγυπτο, πυρηνική Γαλλία και Ε.Ε) μεγαλώνει η δυνατότητά μας να συνάψουμε ουσιαστικές συμμαχίες -αυτό κάνουμε- που θωρακίζουν την χώρα στο κρίσιμο ρόλο του συνόρου του Δυτικού κόσμου.
Η Ελλάδα μας -κράτος μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε – ,Διεθνείς Οργανισμοί που αποτελούν αμφότεροι τις πιο ισχυρές γεωπολιτικές δυνάμεις ,πρέπει να διακηρύξει και να εκπέμψει -κομμάτι δύσκολο με τον σημερινό κομματικό διχασμό- ότι θα σταματήσει ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΙΜΗΜΑ την επιθετικότητα της Τουρκίας, όπως έκανε για όλους τους εξ’ Ανατολών εχθρούς της Δύσης.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΠΝΕΥΣΕΙ ΟΥΡΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΕΠΕΙ .