Η εκλογή του ήταν κακέκτυπο της τελετουργικής “στέψης” του Γιώργου Παπανδρέου στις αρχές του 2004. Οι “πράσινοι” είχαν ελπίσει ότι η αλλαγή ηγεσίας (από τον Σημίτη στον γιο του ιδρυτή) θα λειτουργούσε σαν Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αλλά τα γεγονότα τους διέψευσαν. Μάλιστα, η μεταλλαγή του ΠΑΣΟΚ από υπερασπιστή των μη προνομιούχων σε σημαιοφόρο του Μνημονίου το 2010 το έφερε σε μετωπική σύγκρουση με τα μικρομεσαία στρώματα, τα οποία το στήριζαν για δεκαετίες.
Το γεγονός ότι με επικεφαλής τον Βενιζέλο συνέχισε ακριβώς την ίδια πορεία απέδειξε ότι ο νέος αρχηγός ήταν αντάξιος συνεχιστής του μεγάλου κατεδαφιστή Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί οι δύο τους να είναι διαμετρικά αντίθετες προσωπικότητες, αλλά αυτό που μέτρησε πολιτικά ήταν ο κοινός παρονομαστής τους: η ταύτιση με το Μνημόνιο. Το ΠΑΣΟΚ των δύο επιγόνων (Γιώργου Παπανδρέου και Βενιζέλου) μόνο το όνομα είχε κοινό με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το άλλοτε κραταιό Κίνημα είχε “καεί” πολιτικά-εκλογικά. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι έπαψε να ισχύει πια το δόγμα ότι όποιος καθίσει στον “θρόνο” του ΠΑΣΟΚ αργά ή γρήγορα θα καθίσει και στον πρωθυπουργικό θώκο. Η κρίση δεν προκάλεσε μόνο οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Προκάλεσε και μία πρωτοφανή κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης. Το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου 2012 επισφράγισε την ανατροπή των ισορροπιών του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
Η φυγή προς τον ΣΥΡΙΖΑ και η “Ελιά”
Με την αντικατάσταση του παραδοσιακού δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) από το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ υποβαθμίσθηκε από αυτοδύναμος πόλος σε μικρομεσαίο κόμμα. Για την ακρίβεια, λόγω του μνημονιακού στίγματος και της βεντέτας του Βενιζέλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, μετατράπηκε σε πολιτικό συμπλήρωμα της ΝΔ, στο πλαίσιο της “παράταξης του Μνημονίου”, ή, όπως ευσχήμως αργότερα απεκλήθη, του “ευρωπαϊκού τόξου”.
Η Κεντροαριστερά, βεβαίως, δεν έπαψε να είναι ο ένας από τους δύο μεγάλους ιδεολογικοπολιτικούς χώρους. Οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι, όμως, κατά κανόνα έπαψαν να εκφράζονται πολιτικά από το ΠΑΣΟΚ. Κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογικοί πρόσφυγες. Εξαρχής φάνηκε πως επρόκειτο για πολιτικό διαζύγιο κι όχι για προσωρινή διάσταση. Με άλλα λόγια, ο “πράσινος ήλιος” έδυε οριστικά ως πρωταγωνιστής του πολιτικού συστήματος.
Σε μία προσπάθεια να ανακτήσει πολιτική δυναμική, ο Βενιζέλος, ως αρχηγός του (και υπερχρεωμένου στις τράπεζες) ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να “αλλάξει ρούχα” και να κρυφτεί κάτω από την ομπρέλα της “Ελιάς”. Ήλπιζε ότι η έμμεση αλλαγή ονομασίας και η συνεργασία με ορισμένες προσωπικότητες του Σημιτισμού θα τον διέσωζε. Η “Ελιά”, όμως, ήταν ανίκανη να ανασυγκροτήσει την όλη Κεντροαριστερά, επειδή παρέμεινε και μάλιστα με αυξημένο φανατισμό στο πλαίσιο των μνημονιακών πολιτικών. Πώς να επανασυσπειρώσει τους πρώην “πράσινους” ψηφοφόρους, ξανασερβίροντάς τους με άλλο περιτύλιγμα την πολιτική που τους έδιωξε;
Η εκλογή Γεννηματά
Οι εκλογές του 2015 επιβεβαίωσαν τον πολιτικό υποβιβασμό του ΠΑΣΟΚ στη Β’ κατηγορία και
για την συνέχεια https://slpress.gr/politiki/apo-ton-andrea-sti-fofi-i-ptosi/
