ΘΑΛΕΙΑ ΚΑΡΑΦΥΛΛΙΔΟΥ*To άρθρο δημοσιεύτηκε στη Vogue
Ομόφωνα ένοχοι. Ισόβια και 15 χρόνια κάθειρξη. Ανακούφιση. Για πρώτη φορά στα πρόσφατα, Ελληνικά δικαστικά χρονικά μια υπόθεση ομαδικού βιασμού και ανθρωποκτονίας παίρνει τέτοιες διαστάσεις. Για πρώτη φορά βλέπουμε τέτοιο πλήθος κόσμου έξω από δικαστικό μέγαρο να ζητάει την παραδειγματική καταδίκη των δραστών ενός αποτρόπαιου σεξουαλικού εγκλήματος. Για πρώτη φορά ο λόγος μιας εισαγγελέως γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης κοινού και νομικών κύκλων – αλλά και πολιτικής. Ναι, η αγόρευση της Αριστοτελείας Δόγκα ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και, πράγματι, δεν είναι ο ρόλος ενός εισαγγελέα να κάνει επίκληση στο συναίσθημα. Τα λεγόμενά της μπορεί να αποτελέσουν βάσιμο λόγο μέχρι και για προσβολή της απόφασης. Ως δικηγόρος, είμαι σίγουρη ότι αυτό θα γίνει. Αλλά έπρεπε να ακουστεί η φωνή της εισαγγελέως, η φωνή ενός λειτουργού της δικαιοσύνης να λέει για πρώτη φορά το αυτονόητο: «Ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος όλος».
Εν έτει 2020 συνεχίζουμε να ακούμε «Ναι, αλλά τι φορούσε όταν τη βίασαν;»῾ «Μήπως πήγαινε γυρεύοντας;»῾ «Αγόρια είναι μωρέ, βράζει το αίμα τους». Φτάνει πια! Αν δεν υπάρχει συναίνεση, είναι βιασμός. Ό,τι κι αν φόραγε το θύμα. Δεν έχει σημασία αν η Ελένη ήταν «αφίλητη παρθένα» -φράση που δανείστηκε η εισαγγελέας από την κατάθεση της μητέρας της- ή αν είχε κάνει σεξ το προηγούμενο βράδυ με τον θύτη. Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ δεν συναίνεσε. Και αυτό ΕΙΝΑΙ βιασμός.
Για να είναι η τελευταία φορά που θρηνούμε μια Ελένη, πρέπει να κάνουμε βαθιά ενδοσκόπηση, να καταλάβουμε ότι η γυναίκα δεν είναι το αδύναμο φύλο και ότι πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε όλοι, ώστε κανείς να μην μπορεί να πει σε καμία γυναίκα τι να κάνει με το σώμα της. Κανείς να μην μπορεί να επιβάλλει τις επιθυμίες του σε καμία γυναίκα, σε κανένα κορίτσι. Για να είναι η τελευταία φορά που θρηνούμε μια Ελένη, πρέπει να παλέψουμε τα βαθιά ριζωμένα στερεότυπα που αποδίδουν στις γυναίκες συγκεκριμένους ρόλους, τη σεξιστική γλώσσα που τρυπώνει καθημερινά σε συζητήσεις και μας δηλητηριάζει, την ιδέα ότι το σεξ είναι μέσο επιβολής και υπεροχής και όχι μια πράξη συναίνεσης. Τώρα, το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής πρέπει, επιτέλους, να γίνει υποχρεωτικό σε όλα τα σχολεία. Να μάθουν τα παιδιά να αισθάνονται όμορφα με το σώμα τους, να μάθουν ότι τους ανήκει και ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους επιβάλει κάτι. Αλλά και οι γονείς πρέπει να αναλογιστούν τον ρόλο και την ευθύνη τους. Για να είναι η τελευταία φορά που θρηνούμε μια Ελένη, ας μην την ξεχάσουμε, ας μην ξεχάσουμε ότι χάθηκε άδικα ένα κορίτσι 21 ετών επειδή δύο άνθρωποι αποφάσισαν να επιδείξουν την υπεροχή τους βιάζοντας και σκοτώνοντας τη. Δύο άνθρωποι μ᾽ ονόματα, γιατί οι δύο ένοχοι δεν είναι «τέρατα», έχουν ανθρώπινη υπόσταση και ανατράφηκαν σε αυτή την κοινωνία. Ας αλλάξουμε, λοιπόν, αυτή την κοινωνία. Για να μην υπάρξει ακόμα μία φορά.
“Καθημερινή”
Νεαρά η κυρία Θάλεια Καραφυλλίδου ,εκ Θεσ/νίκης ορμωμένη και απόφοιτος και της Νομικής Επιστήμης και παρά το νεαρό της ηλικίας της νέα διευθύντρια του γνωστού γυναικείου Περιοδικού μόδας Vogoue, ενώ ”ορθοτομεί” για την πρωτοφανή και εν πολλοίς αδικαιολόγητη για τα δικαστικά δεδομένα και της Ελλάδος συναισθηματική έξαρση της κ.Εισαγγελέως της Έδρας του Κακουργιοδικείου ,που κάλλιστα κατεδίκασε με τις ανώτατες ποινές τους δράστες των εγκλημάτων εις βάρος νεαράς-αλλ’όχι ανηλίκου- γυναικός, παρέθεσε στη συνέχεια στα δύο τρίτα του άρθρου της απόψεις και κατά τι ρατσιστικές εναντίον των ανδρών ,οι οποίοι πρέπει σε κάθε ερωτική σχέση τους να ανθίστανται στον ”συνωστισμό” , ”να μη βλέπουν την ημίγυμνη Εύα στον Παράδεισο” να καταπνίγουν το λίμπιντο του Φρόυντ και το εκ Θεού ένστικτο της αναπαραγωγής ,να μη διαβάζουν ,η, να παρακολουθούν το ελευθέρως προσφερόμενο και από γυναικεία έντυπα πορνογραφικό υλικό ,για να μη θεωρηθούν από τα έμφυλα ,ή, διέμφυλα άτομα βιαστές ηπίας ,ή, βαρειάς μορφής.
Και επειδή ,αγαπητή κυρία Καραφυλλίδου δεν μπορούν να αλλάξουν αυτήν την κοινωνία οι γονείς ,που χάνουν στην πλειοψηφία και τα δεκάχρονα παιδιά τους -αγόρια ,η, κορίτσια- ,άριστα θα ήταν να διδάσκουν στα παιδιά μας άπαντες ,-γονείς , δάσκαλοι και μεγαλύτεροι- το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβιώσεως ,από τους συνάνθρωπους τος ,που αρκετές φορές γίνεται λύκοι.
Θα τελειώσω με μια φράση από συνέντευξη της γνωστής Γαλλίδος ηθοποιού Κατρίν Ντενέβ.
”Ο βιασμός είναι έγκλημα ,αλλά το να προσπαθήσεις να αποπλανήσεις κάποιον -άνδρα ,ή, γυναίκα- έστω επίμονα και αδέξια δεν είναι βιασμός.
Πόσοι άνδρες δεν τιμωρήθηκαν ,ή, δεν έχασαν τις δουλειές τους, μόνο και μόνο επειδή άγγιξαν ένα γόνατο ,ή, προσπάθησαν να κλέψουν ένα φιλί;;;”.
Συνεχώς εκφράζεις την δυσαρέσκειά σου, για να μην πω την λύπη σου, που επικράτησε -και μάλιστα ομοφώνως- η γνώμη τής εισαγγελέως και τα καθάρματα αυτά καταδικάστηκαν στην βαρύτερη -δυστυχώς δεν υπάρχει η ποινή τού θανάτου- από τον νόμο προβλεπομένη ποινή.
Άποψή μου είναι ότι το κάνεις, επειδή δεν πέρασε η κυβερνητική παρέμβαση, δείχνοντας ότι έπεσε στο κενό η προσπάθεια τής κυβέρνησης να ρίξει αυτά τα δίποδα στα μαλακά (οι λόγοι προφανείς).
Αν δεν ληφθεί αυτό υπ’ όψιν, δηλ. ο λόγος για το οποίον κρατάς αυτήν την στάση, μπορεί να νομίσει κανείς ότι είσαι κουμάσι, που υποστηρίζεις καθίκια, ακόμη και προσβάλλοντας την μνήμη νεκρής. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρει κανείς.
Προσωπικά, συγχαίρω την εισαγγελέα Αριστοτελεία Δόγκα, η οποία κατάφερε και την ορθοτάτη απόφασή της να περάσει και τις κυβερνητικές παρεμβάσεις να ματαιώσει, δείχνοτάς μας ότι οι υπάρχουν σωστοί και σοβαροί εισαγγελείς, που δεν έχουν σχέση με Ντογιάκους.
Και η αρθρογράφος και εγώ συμφωνούμε ότι η κυρία Εισαγγελεύς ”υπερέβη τα εσκαμμένα ”- που λένε- και μάλιστα η νεαρά νομικός αρθρογράφος το προχωράει το θέμα γράφοντας ότι”τα λεγόμενα της -εισαγγελέως-μπορεί να αποτελέσουν βάσιμο λόγο μέχρι και για προσβολή της απόφασης. Ως δικηγόρος είμαι σίγουρη ότι αυτό θα γίνει”.
Για σκεφθείτε να γίνει.
Όσο για την ‘κυβερνητική παρέμβαση ” τον χωρατά στο διαδίκτυο οποιουδήποτε ” ,πλην του πρωθυπουργού ,,η του υπουργού Δικαιοσύνης σε κάθε κυβέρνηση , δεν τον θεωρώ κυβερνητική παρέμβαση, κάτι που παρακάμπτουν και οι δικαστές ,που ”μαυρισε το μάτι τους” εδώ και δέκα χρόνια από όλους σχεδόν τους πολιτικούς -εκτός όσων σιωπούν- τους πολιτικάντες και δημοσιογραφούντες , που δεν έχουν καμία σχέση με την Νομική επιστήμη και την Δικαιοσύνη.
Όπως διαβάσατε για άλλα διεφώνησα με την νεαρά διευθύντρια του περιοδικού της μόδας κυρία αρθρογράφο .