Θα μπορούσε να προσθέσει ότι ένας πύραυλος δεν θα χρειαζόταν επίσης ούτε μισό λεπτό από την Αλεξανδρούπολη για να πλήξει τον ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας αν δοκίμαζε να περάσει εκείνη τη στιγμή τα Δαρδανέλλια.
Με δύο λόγια, η νέα αμερικανική βάση της Αλεξανδρούπολης θέτει την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή οποιασδήποτε σύγκρουσης στην περιοχή μας. Μια πιθανή ανταλλαγή πληγμάτων από και επί της Αλεξανδρούπολης, είναι η σχεδόν φορσέ (υποχρεωτική) πρώτη κίνηση οποιασδήποτε αναμέτρησης στο σύστημα Βαλκάνια–Μαύρη Θάλασσα, ακόμα κι αν στη συνέχεια η αναμέτρηση ελεγχθεί και σταματήσει.
Η Αλεξανδρούπολη γίνεται εκ των πραγμάτων –δηλαδή της γεωγραφίας της– μια από τις βάσεις πρώτης προτεραιότητας δυνάμενη να εξαπολύσει στρατηγικής σημασίας πλήγμα στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Και είναι μια βάση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης σε στρατηγική πρώτου αιφνιδιαστικού πλήγματος, λόγω του ελάχιστου χρόνου που χρειάζονται οι πύραυλοι από κει για να πλήξουν τις βάσεις του ρωσικού ναυτικού.
Ο εξόχως αποσταθεροποιητικός χαρακτήρας αυτής της βάσης έγκειται στο ότι δεν αφήνει κανένα χρόνο και περιθώριο δεύτερης σκέψης στη ρωσική αεράμυνα. Ακόμα κι αν από λάθος ανιχνεύσει εκτόξευση πυραύλου, έχει κλάσματα δευτερολέπτου για να απαντήσει. Αν δεν απαντήσει, κινδυνεύει να χάσει τη δυνατότητά της να απαντήσει, αλλά και να δώσει ευκαιρίες νέων, πιο εκτεταμένων πληγμάτων. Είδαμε μια τέτοια κατάσταση πρόσφατα στην Τεχεράνη, με αφορμή το ουκρανικό αεροσκάφος. Αλλά η κατάσταση που περιγράφουμε τώρα είναι απείρως πιο περίπλοκη και επικίνδυνη.
Αλεξανδρούπολη και ρωσική απάντηση
Πως μπορεί να απαντήσει η ρωσική αεράμυνα, από τη στιγμή που εκτιμήσει ότι δέχεται επίθεση; Ο απλούστερος τρόπος είναι να εξαπολύσει μια ομάδα τακτικών πυρηνικών όπλων που θα καταστρέψουν τη βάση της Αλεξανδρούπολης και, πιθανότατα, την ίδια την πόλη και τους κατοίκους της. Θα επιφέρουν επίσης, πιθανότατα, ισχυρότατο πλήγμα στην αιχμή του ελληνικού αμυντικού δόρατος, το 4ο Σώμα Στρατού.
Αυτά όλα είναι ήδη φοβερά. Αλλά δεν είναι τίποτα μπροστά στην πιθανή συνέχεια. Και ο τελευταίος ερασιτέχνης