Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει μπει σε μια πολύ επικίνδυνη φάση. Ο Πούτιν νιώθει στριμωγμένος, πράγμα που δεν είναι καλό για κανέναν. Το παιχνίδι με τη Δύση τού «βγήκε» για πάρα πολλά χρόνια, καθώς κέρδιζε τη μία παρτίδα μετά την άλλη. Είχε κάθε δίκιο να υποτιμά την αντίδρασή της και να θεωρεί ότι δεν θα έκανε τίποτε αν εισέβαλλε στην Ουκρανία. Εκανε όμως λάθος. Υπερεκτίμησε τις δικές του δυνατότητες και αιφνιδιάστηκε από την αντίδραση των Ουκρανών, αλλά και των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Οι Δυτικοί ηγέτες δεν ξέρουν πώς ακριβώς να χειριστούν την εξέλιξη του πολέμου. Οι Eυρωπαίοι φοβούνται για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στις χώρες τους. Η ακρίβεια και το γεγονός πως οι εικόνες φρίκης έγιναν πια ρουτίνα έχουν οδηγήσει σε μια κούραση με τον πόλεμο. Υπάρχουν Eυρωπαίοι ηγέτες που θα έμπαιναν σε διαπραγμάτευση με τον Πούτιν, αν δεν υπήρχε το βαρύ χέρι της Αμερικής. Αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος Μπάιντεν είναι σαφές πως έχει φτάσει στα όριά του, συνειδητοποιώντας πως ο πόλεμος του κοστίζει πολιτικά, χωρίς ωστόσο να μπορεί να κάνει πίσω ο ίδιος ή να αδειάσει και να πιέσει τον Ουκρανό ηγέτη.

Το παιχνίδι χοντραίνει. Τα ανεξήγητα κρούσματα κυβερνοεπιθέσεων και σαμποτάζ κάθε είδους πληθαίνουν στην Ευρώπη. Οι Ρώσοι κατηγορούν πλέον ευθέως τους Βρετανούς για ενεργή συνέργεια σε ουκρανικές ειδικές επιχειρήσεις. Ολοι μοιάζουν να υπνοβατούν σε αυτή την κρίση, θυμίζοντας παλαιότερα ιστορικά επεισόδια, όταν ο αυτοματισμός οδήγησε σε μεγάλες τραγωδίες. Το επικρατέστερο σενάριο αυτή την ώρα είναι η συνέχιση του πολέμου για πολλούς ακόμη μήνες, ίσως έως το τέλος του 2023. Υπάρχει, βέβαια, πια ο κίνδυνος, μια ακραία ενέργεια της μιας ή της άλλης πλευράς ή ένα ατύχημα να οδηγήσει σε αιφνιδιαστική κλιμάκωση. Η οποία μπορεί να πάρει την πιο επικίνδυνη μορφή μέσα σε ελάχιστο διάστημα. Προφανώς είναι προς το συμφέρον όλων αυτός ο πόλεμος να τελειώσει άμεσα, χωρίς κανείς να μπορεί να πανηγυρίσει για τη νίκη του. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό με δύο ηγέτες που έχουν δεθεί άρρηκτα με τον μύθο τους;

Καθημερινή