Μόνο στο θέατρο της Μαριούπολης, που βομβαρδίστηκε σκοτώθηκαν 300 άνθρωποι. Είχαν πάει εκεί για να προστατευθούν. Στη Μαριούπολη. Την ιστορική πόλη των ομογενών μας από το 1778. Όπου μέχρι το 1859 απαγορευόταν να εγκατασταθούν στην ελληνική περιοχή άτομα άλλης εθνικότητας. Και στην Αζοφική Θάλασσα, τη «Μαιώτιδα λίμνη» των αρχαίων Ελλήνων.
Όταν ακούς αυτές τις μέρες τους ομογενείς να περιγράφουν τις κακουχίες τους, πρέπει να ακούς και τα θαυμάσια ελληνικά που μιλούν. Κράτησαν επί τόσες γενιές τη γλώσσα, τη θρησκεία και την αγάπη τους για τον ελληνισμό τόσο μακριά από την Ελλάδα.
Διάβαζα προχτές ένα ρεπορτάζ του 2018. «Με διάχυτη συγκίνηση, ενθουσιασμό και ελληνο-ουκρανικούς χορούς υποδέχθηκαν οι πολίτες της Μαριούπολης, τα εγκαίνια της πρώτης ελληνικής πλατείας, την ημέρα εορτής των 240 ετών, από την ίδρυση της πόλης». Εγκαινίασαν ελληνική πλατεία! Ας μην επισκέφθηκαν ποτέ την Ελλάδα οι περισσότεροι, είχαν πάντα ως ορόσημο την ελληνική καταγωγή τους. Βρίσκεται, όμως, η πόλη και τα χωριά τους στους δρόμους που ενώνουν την Κριμαία με το Ντόνετσκ και με τη Ρωσία. Και πληρώνουν γι’ αυτό βαρύ φόρο αίματος. Άμαχοι, που δεν κατάφεραν να διαφύγουν δολοφονήθηκαν ή λιμοκτονούν σε μια πόλη που μετατράπηκε σε κόλαση. Η Μαριούπολη δεν υπάρχει πια. Για να ικανοποιήσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν το όραμά του να προσαρτήσει εδάφη και να υποτάξει τη γειτονική του χώρα. Ή για όποιον άλλο λόγο μπορεί να αναφερθεί για να δικαιολογήσει την εισβολή και την καταστροφή.
Αυτό και μόνο, εκτός όλων των άλλων, δηλαδή η καταστροφική μανία που έπεσε τόσο άδικα και τόσο ολοκληρωτικά στα κεφάλια των ομογενών χωρίς να ευθύνονται για τίποτα, είναι αρκετό για να μην υπάρχει κανένας λόγος και καμιά διάθεση στον ελληνισμό να συζητά και να αναπαράγει τους πολιτικούς λόγους που προβάλλει ο Πούτιν για τον πόλεμο ή τη δήθεν ανασφάλεια που αισθάνθηκε κοτζάμ Ρωσία από την ουκρανική φιλοδυτική πολιτική. Όμως, τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στην Κύπρο; Εκτός από τις διάφορες τσιόφτες που προβάλλει ο κάθε βαρεμέμος στους χώρους του διαδικτύου και αλλού, στην Αθήνα δεκάδες καλλιτέχνες συμμετέχουν σε συναυλία, την Τρίτη, για να καταδικάσουν τον πόλεμο, αλλά με κάτι συνθήματα που θυμίζουν τα «ναι μεν αλλά». Το κεντρικό λέει: «Ειρήνη είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση». Πού σου νέφκω πού πάεις, δηλαδή. Δεν θέλουν να μιλήσουν καθαρά για τον εισβολέα και μιλούν με φληναφήματα.
Στην Κύπρο, ακόμα χειρότερα. Οργανώθηκε χθες διαδήλωση από «το Συντονιστικό Συμβούλιο Ρώσων Συμπατριωτών Κύπρου με την υποστήριξη κυπριακών μη κυβερνητικών οργανισμών και ακτιβιστών», όπως έλεγε το κάλεσμά τους. Για να καταδικάσουν τον πόλεμο; Για να στηρίξουν τους πρόσφυγες, τους εγκλωβισμένους, τους ομογενείς που λιμοκτονούν; Όχι. Για να υποστηρίξουν τη ρωσική εισβολή και τον Πούτιν. Το άρθρο γράφτηκε πριν από την ώρα της διαδήλωσης, στη Λάρνακα και δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη. Αλλά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι βρέθηκαν άνθρωποι στην Κύπρο, την ώρα της προσφυγιάς εκατομμυρίων ανθρώπων, του θανάτου και της ερήμωσης ολόκληρων πόλεων και χωριών, που έγραψαν:
«Η Ρωσία, την οποία ο πλανήτης αρνιόταν να ακούσει για πολλά χρόνια, έκανε ένα βήμα μπροστά για να προστατεύσει όχι μόνο τη χώρα, τον πολιτισμό και την ιστορία της, από την καταστροφή κάθε τι ρωσικού, αλλά και για την ελευθερία όλου του κόσμου. Η Ρωσία έχει αμφισβητήσει το παγκόσμιο κακό, αποκαθιστά τη δικαιοσύνη και την ειρήνη και υποστηρίζει τις παραδοσιακές αξίες που μοιράζονται δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Η Ρωσία σώζει τον κόσμο σε συνθήκες ολοκληρωτικών ψεμάτων και προκλήσεων από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ». Ανακοίνωσαν και τα συνθήματά τους. Μερικά: Ρωσία, σώσε τον πλανήτη – Ρωσία, σώσε μας από τον φασισμό – Ρωσία, είμαστε μαζί σου.
Στην κόλαση της Μαριούπολης βρίσκονται ακόμα σχεδόν εκατό χιλιάδες άμαχοι, από το μισό εκατομμύριο κατοίκους και η Ρωσία συνεχίζει επί ένα μήνα να τους βομβαρδίζει ανελέητα. Και υπάρχουν άνθρωποι να οργανώνουν διαδήλωση στην Κύπρο για να υποστηρίξουν αυτή τη σφαγή. Μπροστά σε τέτοιο θράσος είναι αδύνατο να παραμένεις νηφάλιος και να κουβεντιάζεις πολιτισμένα. Κατάφεραν, ο Πούτιν και οι οπαδοί του, να ενώσουν «το κακό» της Δύσης και να το στρέψουν εναντίον της Ρωσίας, πιο ισχυρό παρά ποτέ προηγουμένως. Η ιστορία των μικρών λαών που θα υποφέρει από αυτή τη ρωσική «επιτυχία», θα τους γράψει στα μαύρα κατάστιχα.
