08/04/2019 15:15 0
Το γνωστό στερεότυπο του πολιτικού ρεπορτάζ που συμπυκνώνεται στον τίτλο «ψάχνουν λαμπερά ονόματα για τα ψηφοδέλτια», κανονικά θα έπρεπε να προκαλεί γενική θυμηδία.
Πρώτον, διότι με αυτόν τον τρόπο τα κόμματα λένε απροκάλυπτα στον απλό πολίτη και το νοικοκύρη ψηφοφόρο: «Εδώ σε έχουμε. Θα ‘τσιμπήσεις’ και θα ψηφίσεις τους διάσημους. Έτσι κι αλλιώς εσύ δεν… λάμπεις»!
Δεύτερον, διότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι επειδή έχεις καλό λαρύγγι ή σε θέλει η κάμερα ή βάζεις γκολ και καλάθια με εντυπωσιακό τρόπο ή έστω επειδή «βγαίνεις» στο γυαλί κάθε μέρα, σώνει και καλά μπορείς και να λύσεις τα προβλήματα της γειτονιάς, της πόλης ή της χώρας.
Υπάρχει και τρίτο. Θα το πω ως εξής. Είναι σίγουρο ότι δεν βγαίνει κάθε μέρα Μίκης Θεοδωράκης, Μελίνα Μερκούρη, Άννα Συνοδινού ή ακόμα και Κώστας Καζάκος και Μαρία Φαραντούρη, που άφησαν για ένα διάστημα την Τέχνη για το βήμα της Βουλής. Τούτο οδηγεί τα κόμματα στο να ψάχνουν… λάμψη πλέον όχι μόνο σε αυτόφωτα μεγέθη, αλλά και σε τέκνα διασήμων ή σε υποτιθέμενους σταρ της φήμης των «δεκαπέντε λεπτών», όπως είχε πει ο πατριάρχης της νεοϋορκέζικης pop art Άντι Γουόρχολ. Το τερμάτισαν δηλαδή…
Το φαινόμενο σελέμπριτις και πολιτική πάντως δεν είναι ελληνικό και σε κάθε περίπτωση αξίζει να του ρίξουμε μια άλλη ματιά.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να θελήσει κάποια στιγμή να συμμετάσχει στην πολιτική και να προσπαθήσει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Εξαίρεση, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν αποτελούν τα «λαμπερά» ονόματα, οι προσωπικότητες με υψηλή αναγνωσιμότητα από το χώρο του τραγουδιού, του σινεμά, της τηλεόρασης και του αθλητισμού.
Η διαρκής τάση για αναζήτηση προσοχής και… η διεύρυνση της ήδη ευρείας αναγνώρισής τους οδηγεί διασημότητες στον πολιτικό στίβο. Το να σε ξέρουν είναι το πρώτο βήμα προς τη νίκη και προς την πολιτική καριέρα. Η τάση αυτή μάλιστα δεν ήρθε τα τελευταία χρόνια, αλλά γενικεύθηκε αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- O ήρωας της reality TV και μεγιστάνας της ακίνητης περιουσίας Ντόναλντ Τραμπ είναι σήμερα ως πρόεδρος των ΗΠΑ η πιο προβεβλημένη διασημότητα που μπήκε στο χώρο της πολιτικής, αλλά δεν είναι βέβαια ο μόνος.
· Ο ηθοποιός του Χόλιγουντ της χρυσής εποχής του ’40 Ρόναλντ Ρέιγκαν άρχισε ως κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και στη συνέχεια εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1981 έως το 1989. Και να φανταστείτε ότι δεν ήταν ούτε Τζον Γουέιν ούτε Έρολ Φλιν!
· Ο μποντιμπίλντερ και σταρ του σινεμά δράσης Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ διετέλεσε κυβερνήτης της Καλιφόρνιας από το 2003 έως το 2011.
· Το παιδάκι – θαύμα του προπολεμικού σινεμά, η Σίρλεϊ Τεμπλ, έτρεξε ανεπιτυχώς για το Κογκρέσο το 1967 και τελικά διορίστηκε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Γκάνα το 1974 και στην Τσεχοσλοβακία το 1989.
· Το… μισό του διάσημου ντουέτου των τραγουδιστών «Sonny and Cher», Σόνι Μπόνο, ήταν δήμαρχος του Παλμ Σπρινγκς από το 1988 έως το 1992. Εκλέχθηκε ακολούθως στο Σώμα των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ το 1994 και υπηρέτησε εκεί μέχρι το θάνατό του το 1998.
· Ο κορυφαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κλιντ Ίστγουντ έγινε δήμαρχος στο Κάρμελ της Καλιφόρνιας.
- Η ηθοποιός Γκλέντα Τζάκσον υπήρξε βουλευτής των Εργατικών στη Βρετανία (1974 – 2015).
Η δική μας μίνι-παράδοση, που εμφανίστηκε δειλά από τη μεταπολίτευση, ξεκίνησε με πραγματικά σημαντικά μεγέθη της Τέχνης. Ας θυμηθούμε. Εκτός από τα προαναφερθέντα «ιερά τέρατα», στην πολιτική μπήκαν και οι Σταύρος Ξαρχάκος, Νάνα Μούσχουρη, Μάρω Κοντού, Λυκούργος Καλλέργης, Αιμιλία Υψηλάντη, Εύα Κοταμανίδου, Ελένη Ανουσάκη κ.ά.
Εσχάτως τα ψηφοδέλτια έχουν πρόσωπα κυρίως του καλλιτεχνικού κόσμου, αθλητές, δημοσιογράφους, ανθρώπους της τηλεόρασης με υψηλότατη «αναγνωρισιμότητα», ακόμα και «φίρμες» των social media, να συνωστίζονται στα ψηφοδέλτια μαζικών εκλογικών περιφερειών για τη Βουλή ή την αυτοδιοίκηση και να ελπίζουν ότι ο «παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος», που συνήθως έχει ως μόνη του διέξοδο στη διασκέδαση την τηλεόραση -αφού λεφτά για πολλές εξόδους δεν υπάρχουν- θαμπωμένος από τη «λάμψη», θα τους δώσει έναν σταυρό προτίμησης!
Οι κατά καιρούς εμφανισθέντες πολιτευτές από το χώρο του θεάματος, των σπορ και των τεχνών είναι πια αμέτρητοι.
Να ρισκάρω μία πρόβλεψη. Βλέποντας την πόλωση, την κομματοκρατία και τις εντάσεις, που γεννά η πολιτική αντιπαράθεση, και την απροθυμία πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων του πνεύματος, του επιχειρείν, της επιστήμης και γενικά ικανών προσώπων να «μπλέξουν» και να ασχοληθούν με τα κοινά, η στροφή προς τα «λαμπερά ονόματα», που αενάως λειτουργούν ως ο «κράχτης», θα συνεχιστεί.
Από την άλλη όμως σκέφτομαι πως ίσως η κρίση φέρει αργά ή γρήγορα και έναν σκεπτικισμό στον κόσμο για την «απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας» και μια στροφή στην τοπική δράση και σην ανάδειξη των ανώνυμων ηρώων της γειτονιάς, που θέλουν να εργαστούν και να προσφέρουν. Δεν αποκλείεται αυτό, και σε κάθε περίπτωση θα είναι ευπρόσδεκτο…
*Δημοσιεύθηκε στη “ΜτΚ” στις 7 Απριλίου 2019
Οταν ως αριστροπροοδευτικος και λαικιστης πιστευεις οτι οι υπουργοι σου ειναι ικανοι , γιατι ανδρωθηκαν πολιτικως ,επειδη συμμετειχαν στο Πολυτεχνειο το 1973 και εδω και( 5 )χρονια πιστευεις οτι ο ιδιος ο πρωθυπουργος σου ειναι ικανος ,επιδη ανδρωθηκε πολιτικως στα 15μελη των Γυμνασιων και Λυκειων , με τις εγκαινιασθεισες απο το 1989 καταληψεις των Σχολειων, αυτα που γραφει ο κ. Αρθρογραφος για τους λαμποντες και λαμπουσες ,που -εδω που τα λεμε- πασχισαν περισσοτερο για την αναδειξη τους , πλην εξαιρεσεων ,ειναι παρωνυχιδα.
Οσο βλεπουν οι πολιτικοι αρχηγοι οτι οι νεοελληνες και κυριως οι νεοελληνιδες τρεχουν μη χασουν τους σουρβαριορς, η, την ομαδα των ερωτευμενων κλπ , ας μη αποκλειουμε να χρισθουν υποψηφιοι και ενας ,η, δυο των συμμετεχοντων σαυτα τα θεαματα, που εχουν τοση θεαματικοτητα.
Αν μπορουσαμε και τουρκους πρωταγωνιστες των τηλεοπτικων σειρων θα καναμε υποψηφιους .
Ετσι αυτοεξευτελιζεται η Δημοκρατια , που οι δυο γιγαντες Αρχαιοι φιλοσοφοι μας Πλατων και Αριστοτελης , μαζι με τον Περικλη -στον Επιταφιο του- την προσδιοριζουν μονο ως πολιτευμα των ειδικων και των αριστων και οχι των πάντων και των πασών.
Χασαμε το μετρον και κυριως το ”παν μετρον αριστον” και χρονια τωρα θεσμοθετουν ποσοστωσεις γυναικων ,κοινωνικα κριτηρια και ειδικους συμβουλους για να λειτουργησουν το κρατος και την Δημοκρατια μας .
Θελουμε την αξιοκρατια ,αλλα δεν καταληξαμε ποιο θα ειναι το ”αξιοκρατιομετρο” , που παντως στις προσεχεις εκλογες θα ειναι για την κυβερνηση η αναγνωρισιμοτητα και η αποδοχη της Συριζοπροοδευτικης Συμμαχιας.
Γιατι ανησυχουμε οι περισσοτεροι συνελληνες οτι, θα ”ξαναβουλιαξουμε” γενικως,αν δεν υπαρξει οχι μονο πολιτικη αλλαγη με τις εκλογες που ερχονται , αλλα και επαναστατικη πολιτικη στην παυση της κομματοκρατιας, μετριοκρατιας , ανικανοκρατιας και διαπλοκοκρατιας.
Δεν θα το καταφερουμε στην επομενη 4ετια , θα αλλαξουμε τους ”καπετανιους” στην αλλη , μεχρι να το πετυχουμε , οπως εκαναν και κανουν σχεδον ολα τα ευρωπαικα κρατη.
Γατες που να πιανουν τα ποντικια -ασχετως χρωματος – και αστυνομικους και δικαστικους , που να οδηγουν μεσα στα πλαισια του κρατους δικαιου και του τεκμηριου της αθωωτητος , οσους πολιτες παραβαινουν τους νομους , χωρις ομως να διδουν τα απορρητα στοιχεια τους στη κυβερνηση και τα πολιτικα κομματα , για πολιτικη εκμεταλλευση και δικαιες αιτιασεις εναντιον τους.
Στα παλια τα χρονια ηταν σοβαρο πειθαρχικο αδικημα η καταργηση της εχεμυθειας και του απορρητου των αστυνομικων και δικαστικων ενεργειων απο αστυνομικους και δικαστικους . Στα ακροατηρια μάθαινες αν πηγαινες ΟΛΕΣ τις ποινικες υποθεσεις .
Τωρα ολα τα γνωριζουν οι ”διαπεπιστευμενοι ” στο δικαστικο ρεπορταζ δημοσιογραφοι , -μαλλον με πασης φυσεως δεκασμο των αρμοδιων- , ολοι( σχετικοι και ασχετοι) δικαζουν και καταδικαζουν και αυτο ειναι το μεγαλυτερο σκανδαλο απο ιδρυσεως του Ελληνικου κρατους ,που φυσικα πρεπει να σταματησει ,μετα τις εκλογες.