Ο Λατούς και οι κανίβαλοι του Πολυτεχνείου

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Του Ανδρέα Ζαμπούκα  Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019 liberal.gr

Ήταν η πρώτη γενιά που θυσίασε τόσα λίγα για να κερδίσει τόσα πολλά. Η γενιά που με την ρηχή της πνευματικότητα, την ημιμάθεια και την ανούσια συνθηματολογία της δημιούργησε τις πιο κενές ιδεολογίες. Και κυρίως, η γενιά που κανιβάλισε τα παιδιά της!

Η σημερινή ιδεολογική, ηθική και οικονομική εξαθλίωση της χώρας όπως και η επικίνδυνη διαιώνιση του διχασμού του λαού μετά την «μεταπολίτευση», είναι η απόρροια ενός μεγεθυμένου μύθου που έχτισε η αριστερά. Με συνεργό την ασπόνδυλη αστική τάξη που δημιουργήθηκε από αστικοποιημένους αγρότες αποφοίτους μέσης εκπαίδευσης.

Η νέα αυτή τάξη των επαρχιωτών που νόμισαν ότι αστικοποιήθηκαν εν μία νυκτί, διεκδίκησε δυναμικά την εξουσία, δημιούργησε τους μύθους της και βρήκε την πολιτική της έκφραση μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου είναι οι “επαρχιώτες” της μεταπολίτευσης, η γενιά του βλαχομπαρόκ, της άκρατης χυδαιότητας, της υπερβολής, των «πολιτιστικών κέντρων» της παραλιακής, της διαφθοράς, της έλλειψης ιδανικών, του ανθελληνισμού, του βαλκανοποιημένου διεθνισμού, της τριτοκοσμοποίησης της χώρας. Είναι η γενιά του υποκριτικού ανθρωπισμού με τα χρήματα των άλλων. Είναι η σάπια γενιά που έφαγε τα παιδιά της. Που καταδίκασε το μέλλον τους, επειδή κατάφερε επιδέξια, να σχηματίσει ευέλικτες ομάδες πλιάτσικου, όπως τα καπετανάτα της Τουρκοκρατίας και της Επανάστασης.

Ο Αλέξης Τσίπρας ως πρόσωπο και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα είναι οι απότοκες γονιδιακές παρεκλίσεις που ξέφυγαν από την ελεγχόμενη πολιτική νόρμα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Γιατί μέχρι που το αμαρτωλό ξένο κεφάλαιο έδινε λόγο ύπαρξης στις “ευγονικές συμμορίες” των “αγωνιστών” όλα ήταν καλά. Από τη στιγμή της αποκάλυψης των μνημονίων απονομιμοποιήθηκε ολόκληρο το κατεστημένο. Με αποτέλεσμα η εξουσία να περιέλθει στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων των πρόθυμων εκδικητών του.

Ποια ήταν όμως η ιδεολογία αυτής της γενιάς; Αυτή ακριβώς που εμπεριέχεται στη φράση που ξεστόμισε ο πρωθυπουργός για να “συστήσει” στον Κυριάκο Μητσοτάκη ήθος και αρετή στην οικονομική του πολιτική. Επικαλέστηκε λοιπόν, ο Αλέξης το βιβλίο του Γάλλου οικονομοφιλόσοφου Σερζ Λατούς «Προ μιας κοινωνίας λιτής αφθονίας, παρανοήσεις και διαμάχες γύρω από την αποανάπτυξη» και πρότεινε “ολιγαρκή αφθονία”. Εννοώντας βέβαια “λιτή αφθονία”. Αλλά πόση σημασία έχει η μετάφραση, όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας που επιδιώκει ανάπτυξη προτείνει “αποανάπτυξη”…

Ολόκληρη η γενιά του Πολυτεχνείου πρέσβευε αυτήν ακριβώς την ιδεολογία της “αποανάπτυξης” στο πλαίσιο της εμπέδωσης του περίφημου “ηθικού πλεονεκτήματος”, του σοσιαλιστικού ανθρωπισμού. Όχι όμως, δωρεάν. Πάντα με το αζημίωτο και προτείνοντας ουσιαστικά το κυρίαρχο δόγμα της Μεταπολίτευσης: “κομμουνισμός με λεφτά”! Ή τουλάχιστον, γεύση ή οσμή κομμουνισμού στο χορταστικό φιλέτο του επάρατου καπιταλισμού…

Ο Λατούς στο βιβλίο του μιλάει για επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, για επανατοπικοποίηση, για οικολογική γεωργία, για αποβιομηχάνιση, για λιγότερες ώρες εργασίας και γενικότερα, για μια αυτορυθμιζόμενη οικονομία, απαλλαγμένη από τις ασθένειες του καπιταλισμού.

Όλα αυτά είναι υπέροχα. Γιατί ανταποκρίνονται πλήρως στην “χριστιανοσοσιαλιστική ηθική” μια “δίκαιης” κοινωνίας και ενός “αγνού” πολίτη μιας δημιουργικής δημοκρατίας. Αναρωτιέμαι όμως ποιος εμπόδισε την ελληνική οικονομία να ακολουθήσει όλες τις παραπάνω κατευθύνσεις για να ευημερίσει; Γιατί στο παρελθόν, είχε δικό της νόμισμα αλλά και μέσου αυτού κατάφερνε να μεγαλώνει το δημόσιο χρέος. Γιατί διέθετε τοπικές οικονομίες αλλά παρέμενε η πιο φτωχή χώρα των αναπτυσσόμενων χωρών της Ευρώπης. Γιατί είχε βιομηχανία και την κατέστρεψε. Γιατί μπορούσε να προστατεύσει τον φυσικό της πλούτο, χρησιμοποιώντας την οικολογία αλλά δεν το έκανε, όπως άλλες καπιταλιστικές κοινωνίες στον Βορά της Ευρώπης.

Αυτός είναι ο Τσίπρας και αυτοί είναι οι κανίβαλοι του Πολυτεχνείου. Αυτοί είναι που κατέστρεψαν το μέλλον των παιδιών τους με τις μπούρδες και τις αμπελοσοφίες του αυτονόητου και του ηθικά αυταπόδεικτου. Με την ημιμάθεια, την υποκρισία και την ακατάσχετη βουλιμία του πειναλέοντος επαρχιώτη που τρώει τα παιδιά του για να χορτάσει την ακόρεστη και σάπια κοιλιά του.

liberal.gr

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Η χαώδης, σπάταλη, καταστροφική και απάνθρωπη καπιταλιστική οικονομία προκαλεί, όπως άλλωστε είναι φυσικό, έντονες διαμαρτυρίες, κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις στον οικονομικά καχεκτικό και φτωχό Νότο και έντονες συζητήσεις στον ακόμα ‘αναπτυγμένο και πλούσιο’ Βορρά με αντικείμενο την τιθάσευση, ακόμα και την αντικατάσταση, της καπιταλιστικής οικονομίας. Ο καπιταλισμός είναι η κατ’ εξοχήν οικονομία της διαρκούς και αυξανόμενης μεγέθυνσης, της διαρκούς και αυξανόμενης σπατάλης των φυσικών πόρων και των κοινωνικών δυνάμεων, γιατί μέσω αυτής της διαδικασίας μεγιστοποιούνται τα κέρδη.

    Όταν αυτή η διαδικασία της μεγέθυνσης, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, διακόπτεται ή σταματάει, τότε υπάρχει κρίση και τα κέρδη γίνονται ζημίες τις οποίες η κυρίαρχη τάξη μετακυλύει στην κοινωνία μέσω της μείωσης των μισθών και ημερομισθίων, του περιορισμού της όποιας κοινωνικής πρόνοιας, της αύξησης της άμεσης φορολογίας και τελικά με τον πόλεμο. Κάποιες φορές, μάλιστα, συμβαίνει ο καπιταλισμός να μπει σε κρίση στασιμότητας και ο κόσμος να πεινάει επειδή έχουν παραχθεί περισσότερα προϊόντα από όσα μπορούν να αγοραστούν ή έχουν συσσωρευτεί περισσότερα χρηματικά κεφάλαια από όσα μπορούν να επενδυθούν. Το αποτέλεσμα αυτών των κρίσεων είναι συνήθως κάποιοι καταστροφικοί πόλεμοι με τους οποίους ο καπιταλισμός ξεπερνάει τις κρίσεις του με προγράμματα ‘ανασυγκρότησης’ των χωρών που κατέστρεψε.

    Για τη μελέτη και τη ‘θεραπεία’ αυτής της παθογένειας του καπιταλισμού ιδρύθηκε το 1968 ένας αμφιλεγόμενος διεθνής οργανισμός, η Λέσχη της Ρώμης (Club of Rome), η οποία προέβλεπε στην έκθεσή της, που δημοσιεύτηκε το 1972, παγκόσμια οικονομική καταστροφή για το 2000 και πρότεινε, για τη ‘σωτηρία της ανθρωπότητας’, τη στρατηγική της «μηδενικής οικονομικής μεγέθυνσης»[1] στον Βορρά και στον Νότο, χωρίς φυσικά να αμφισβητήσει το καπιταλιστικό σύστημα, πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού οι δημιουργοί του ήταν βιομήχανοι, αμερικανικά πανεπιστημιακά ιδρύματα και αχυράνθρωποι του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου; Ο Βορράς δεν πήρε στα σοβαρά αυτή τη στρατηγική γιατί ήθελε κι άλλη μεγέθυνση για να μη χρεοκοπήσει νωρίτερα από το 2000, και ο Νότος διαμαρτυρήθηκε γιατί είχε αρνητική οικονομική μεγέθυνση ενώ χρειαζόταν μεγάλη και θετική οικονομική ανάπτυξη[2].

    Η συζήτηση συνεχίστηκε κάτω από τη δυναμική της ογκούμενης καπιταλιστικής κρίσης, την οποία το κεφάλαιο προσπαθεί να την ξεπεράσει μέσω της στρατηγικής της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, πράγμα που καθιστά αναγκαία την προσαρμογή της γλώσσας. Τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή της η «θεωρία της απο-ανάπτυξης», όπως λανθασμένα αποδόθηκε στα ελληνικά ο όρος decroissance ή degrowth, που σημαίνει απομεγέθυνση, αφού όπως είναι γνωστό η μεγέθυνση αναφέρεται στην ποσοτική πλευρά της οικονομίας, η οποία ενδιαφέρει κύρια τους επιχειρηματίες, ενώ η ανάπτυξη αναφέρεται στην οικονομία ως ποιοτικό σύνολο και ως δίκαιη κατανομή του πλούτου που ενδιαφέρει την κοινωνία.

    Κύριος εκφραστής αυτής της θεωρίας είναι ο Γάλλος θεωρητικός Σερζ Λατούς και αφετηρία του είναι η παραδοχή σύμφωνα με την οποία «η εξάλειψη των καπιταλιστών, η απαγόρευση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των αγαθών παραγωγής, η κατάργηση της μισθολογικής σχέσης ή του νομίσματος θα βύθιζαν την κοινωνία στο χάος και δεν θα ήταν δυνατές παρά με το αντίτιμο μιας μαζικής τρομοκρατίας. Κάτι τέτοιο δεν θα αρκούσε για να καταργήσει το καπιταλιστικό φαντασιακό και επιπλέον θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα»[3].

    Η σοσιαλδημοκρατική οπτική του Λατούς είναι προφανής και για τον λόγο ότι αποσιωπά το γεγονός ότι η άρνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής προϋποθέτει ότι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ως το υποκείμενο της πέρα από τον όποιο ιδιωτικό ή κρατικό καπιταλισμό εξέλιξης της ανθρωπότητας, συνοδεύεται από την στρατηγική επιλογή της κοινωνικής ισότητας, η οποία βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της ως άμεση-αταξική-κοινωνική δημοκρατία που καταργεί την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, την άνιση ανταλλαγή και συνεπώς την οικονομική και κοινωνική ανισότητα, καθώς και την μισθωτή εργασία, την εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων και φυσικά την αγορά και το νόμισμα.

    Οπότε το πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας δεν ορίζεται από τη σχέση μεταξύ ‘καπιταλιστικής μεγέθυνσης’ και ‘καπιταλιστικής ανάπτυξης’ και η λύση του δεν βρίσκεται στην κάποια ‘απομεγέθυνση’ ή ‘αποανάπτυξη’ του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αλλά στην φύση και στην ποιότητα της ανάπτυξης. Μιας ήπιας και κοινωνικά ελεγχόμενης ανάπτυξης που θα καταργεί την κοινωνική ανισότητα και την εχθρότητα της παραγωγής απέναντι στην Φύση και στον άνθρωπο, που θα καταργεί τον καπιταλισμό. Το ζητούμενο, λοιπόν, για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και για το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού ήταν και παραμένει μια άλλη, μια διαφορετική ανάπτυξη με κοινωνικά χαρακτηριστικά και μέτρο τον άνθρωπο…, περισσότερα βλέπε:

    Για το μύθο της «αποανάπτυξης», tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/gia-mytho-tis-apoanaptyksis,

    Αποανάπτυξη ή αποκαπιταλιστικοποίηση; https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/apoanaptyksi-i-apokapitalistikopoiisi,

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα