[Δύο οικονομολόγοι, επίλεκτα μέλη του ευρωπαϊκού κατεστημένου, επισημαίνουν, σε βιβλίο τους, την επιτακτική ανάγκη η ΕΕ να απεξαρτηθεί το συντομότερο από το ΝΑΤΟ, πριν μπει σε στρατιωτικές περιπέτειες…]
-Πώς φθάσατε να ασχολείστε με το ΝΑΤΟ, εσείς που είστε, όπως και ο Πέτερ Ντίτους* που συνέγραψε το βιβλίο, ειδικός σε οικονομικά και νομισματικά θέματα;
– Hervé Hannoun**: Ο κύριος λόγος που με εμψύχωνε είναι ότι συμμετείχα ενεργά, ως επαγγελματίας, στις διαδικασίες που οδήγησαν στη νομισματική ένωση και στην εισαγωγή του ευρώ. Αλλά κατά το δημοψήφισμα του 1992 σχετικά με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν φανταζόμουν ότι το έργο αυτό του Mιτεράν και του Koλ για την Ειρήνη επρόκειτο να εκτραπεί, από το 1998, από το αμερικανικό γεωπολιτικό σχέδιο να αποκτήσει de facto τον έλεγχο της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας χάρη στην ταυτόχρονη διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στις χώρες της Αν. Ευρώπης και χάρη στην απόφαση του Προέδρου Σαρκοζί το 2008 να εγκαταλείψει τη γκωλική στρατηγική στάση της άρνησης συμμετοχήςστην ενοποιημένη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ. Από τότε που από τις 29 χώρες μέλη της ΕΕ οι 22, μαζί με τη Γαλλία, έγιναν πλήρη μέλη του ΝΑΤΟ, το αρχικό πνεύμα του Μάαστριχτ προδόθηκε, επειδή η «Ευρώπη για την Ειρήνη» αναπόφευκτα θα ματαιωθεί με την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών, με τους δικούς τους γεωπολιτικούς στόχους, στην ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας. Θέλησα λοιπόν να αναλύσω και να εκθέσω αυτή την «προδοσία» του αρχικού έργου, και προσπαθώ σήμερα να προωθήσω την επιστροφή στο πνεύμα της μη ευθυγραμμισμένης Γαλλίας και της Ευρώπης, ανεξάρτητης από τις ΗΠΑ, όπως ήθελαν ο Ντε Γκωλ και ο Mιτεράν. Η επιστροφή είναι ακόμα δυνατή.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη έκπληξή σας όταν συνεργάσθηκε με τον Πέτερ Ντίτους σε αυτό το θέμα;
Εντύπωση προκαλεί η άνοδος από το 2014 της επιθετικής ρητορικής των ομόφωνων ανακοινώσεων που εκδόθηκαν μετά τις συναντήσεις των υπουργών Εξωτερικών (και στη συνέχεια αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων) του G7και του ΝΑΤΟ. Ο αμερικανικός οδοστρωτήρας έχει τον αποτελεσματικό έλεγχο αυτών των ανακοινώσεων που ωθούν σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Η ομαδική επιθετική δυναμική αυτών των συνόδων του G7 για τις εξωτερικές υποθέσεις και του ΝΑΤΟ είναι πολύ ανησυχητική. Ο γαλλικός λαός δεν έχει καμιά επιρροή σε αυτή την πορεία των υπνηλατών του ΝΑΤΟ προς μια ένοπλη σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη και δεν γνωρίζει τίποτα για τις δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν για λογαριασμό του στις συναντήσεις αυτές.
Είναι υπερβολικό να πούμε ότι το ΝΑΤΟ μεταμορφώνει την «Ευρώπη της Ειρήνης», υπέρ της οποίας ψήφισαν οι Γάλλοι το 1992, σε «Ευρώπη του πολέμου»;
Ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας, το ΝΑΤΟ είναι ένας μηχανισμός ευθυγράμμισης της ΕΕ με τις ΗΠΑ. Αλλά αυτές έχουν μια στάση όλο και πιο φιλοπόλεμη. Μπορούμε να φοβόμαστε το χειρότερο αν δεν δώσουμε τέλος στη σημερινή διασύνδεση ΝΑΤΟ και ΕΕ, δηλ. στην παραμονή στο ΝΑΤΟ των 22 χωρών της ΕΕ που είναι μέλη του. Αυτή η έξοδος είναι επίσης, κατά τη γνώμη μας, η λογική προϋπόθεση για οποιαδήποτε ιδέα ενός «πραγματικού ευρωπαϊκού στρατού» που προωθεί ο Πρόεδρος Mακρόν για το μέλλον. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την εκτροπή προς την «Ευρώπη του πολέμου» παρά κόβοντας το σύνδεσμο της εξάρτησης που έστησαν οι ΗΠΑ μεταξύ του ΝΑΤΟ, που ελέγχουν, και της ΕΕ στον τομέα της πολιτικής ασφάλειας και της άμυνας.
Πώς βλέπετε το αντεπιχείρημα «της ρωσικής απειλής» που θα νομιμοποιούσε την αποστολή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη;
Μια γκωλική στρατηγική για τη Γαλλία πρέπει να είναι ολοκληρωτική, δηλαδή να προστατεύεται από όλες τις πιθανές εξωτερικές απειλές (και της Ρωσίας) και να μην επικεντρώνεται σε μία.
Όπως έδειξε ο Χέλμουτ Σμιτ, το ΝΑΤΟ (και το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα που το στηρίζει) έχει ανάγκη να εφευρίσκει έναν εχθρό για να δικαιολογεί τους τεράστιους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς των χωρών του ΝΑΤΟ, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν μια ετήσια δαπάνη 1.000 δις δολαρίων.
Δεν έχει λογική βάση να πιστεύουμε ότι μια χώρα 146 εκ. κατοίκων, η οποία δεν είναι μεγάλη οικονομική δύναμη και δυσκολεύεται για τον λόγο αυτό να διαθέσει 50 δις δολάρια ετησίως για την άμυνά της, μπορεί να απειλήσει στρατιωτικά την ΕΕ, της οποίας ο ενοποιημένος στρατιωτικός προϋπολογισμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Η βασική λειτουργία της “ρωσικής απειλής” είναι, από την άποψη του στρατιωτικο-βιομηχανικού συγκροτήματος, να διατηρηθεί η σημερινή κατανομή δημόσιων πόρων στη Δύση, δίνοντας προτεραιότητα στις στρατιωτικές δαπάνες σε σχέση με τις παγκόσμιες ανθρωπιστικές προτεραιότητες της οικολογικής αλλαγής, την καταπολέμηση των επιδημιών, τη λειψυδρία, τη φτώχεια ή τον υποσιτισμό. Πρόκειται για ένα ζήτημα 1.000 δις δολαρίων και αυτό που προτείνουμε είναι μια ανακατανομή ενός μέρους αυτών των 1.000 δις σε δράσεις για το κοινό καλό.
Γιατί νομίζετε ότι αυτό το θέμα –το NΑΤO- δεν συζητείται τόσο πολύ;
Η σιωπή είναι πράγματι εκκωφαντική σε αυτό το ζήτημα στη Γαλλία. Καταλαβαίνουμε γιατί: η επανένταξη της Γαλλίας στην ολοκληρωμένη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ έγινε μυστικά χωρίς προσφυγή σε δημοψήφισμα. Ελαχιστοποιώντας την ενημέρωση των Γάλλων απέφυγαν μια δύσκολη συζήτηση. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης τα επίσημα ΜΜΕ δείχνουν ελάχιστη περιέργεια για το ΝΑΤΟ και τον αναχρονιστικό χαρακτήρα του. Μόνο λίγες έντονες φωνές, κυρίως στην κοινωνία των πολιτών, όπως οι «Πρωτοβουλίες για τον πυρηνικό αφοπλισμό», υπό την ηγεσία του Πωλ Κιλέ***, προσπαθούν να προκαλέσουν μια εθνική συζήτηση στη Γαλλία σχετικά με τα θέματα αυτά. Είναι επείγον να ξεκινήσει αυτή η απαγορευμένη συζήτηση με αφορμή τις ευρωπαϊκές εκλογές της 26ης Μαΐου.
*Ο Πέτερ Ντίτους διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Τράπεζας Διακανονισμών (2005-2016). Πριν εργαζόταν ως οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα και στον ΟΟΣΑ. Κατέχει διδακτορικό δίπλωμα του Πανεπιστημίου του Saarland και πτυχίο οικονομικών από το Πανεπιστήμιο του Michigan.
**Ο Ερβέ Ανούν προήδρευσε στην Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών από το 1998 έως το 2005. Διετέλεσε υποδιοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας (2000-2005) και μέλος του Συμβουλίου Νομισματικής Πολιτικής. Νωρίτερα, υπηρέτησε στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών και στα πολιτικά γραφεία του Πρωθυπουργού και του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Υπήρξε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της Διεθνούς Τράπεζας Διακανονισμών (2006-2015). Είναι πτυχιούχος του Πολιτικού Ινστιτούτου του Παρισιού και του Εθνικού Κέντρου Διοίκησης.
***Ο πολιτικός Πωλ Κιλέ διετέλεσε, μεταξύ άλλων, υπουργός Αμυνας της Γαλλίας (1985-86) υπό τον Πρόεδρο Μιτεράν και πρόεδρος της Επιτροπής Αμυνας και Ενόπλων Δυνάμεων (1997-2002).
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
https://www.les-crises.fr/5-questions-a-herve-hannoun-et-peter-dittus-auteurs-du-livre-stop-otan-par-les-crises-fr/
