του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Πριν πολλά χρόνια και συγκεκριμένα πριν από την απόβαση στη Νορμανδία ο Τσόρτσιλ είχε προειδοποιήσει τον ντε Γκολ ότι «όποτε η Βρετανία κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στην Ευρώπη και στην ανοιχτή θάλασσα, θα διαλέξει τη ανοιχτή θάλασσα» (1). Αυτή η στιγμή έφτασε. Γιατί όμως στο δημοψήφισμα του 1975 ο βρετανικός λαός με ποσοστό 67,2% αποφάσισε την παραμονή της χώρας στην ΕΟΚ στην οποία είχε ενταχθεί από το 1973 με απόφαση του Κοινοβουλίου ενώ τον Ιούνιο του 2016 με ποσοστό 51,9% ψήφισε υπέρ του Brexit; Τι άλλαξε; Πώς διαμορφώνεται το σκηνικό στην ΕΕ που εξωθεί τη Μεγάλη Βρετανία στο Brexit;
Έκτοτε άλλαξαν οι συνθήκες και ανατράπηκαν οι συσχετισμοί. Όταν η Βρετανία εντάχθηκε στις ευρωπαϊκές δομές το 1973, η ΕΟΚ αριθμούσε 9 μέλη, αριθμός που απέκλειε ομαδοποιήσεις, η Γερμανία ήταν διασπασμένη. και στον γαλλογερμανικό άξονα ηγείτο το Παρίσι. Κυρίως όμως όλα τα κράτη μέλη ήσαν τότε οικονομικά εύρωστα, γεγονός που απέτρεπε ακραίες εξαρτήσεις. Δεν υπήρχε κράτος μέλος με τέτοια ισχύ που να καθορίζει την πορεία της ΕΟΚ σύμφωνα με τα εθνικά του συμφέροντα, όπως συμβαίνει σήμερα στην ΕΕ. Σήμερα, η ΕΕ μετά την επανένωση της Γερμανίας, τις διαδοχικές διευρύνσεις και την ένταξη των κρατών της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης, ιστορικά προσκείμενων στο Βερολίνο, αριθμεί 28 μέλη που ανέτρεψαν τους συσχετισμούς εντός της ΕΕ και τις προοπτικές της. Με την ένταξη και των Δυτικών Βαλκανίων που θεωρούνται γερμανικό φέουδο, η Γερμανία θα ηγείται μιας “ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας”.
Και η Βρετανία, η χώρα που σύμφωνα με τον Ντιν Άτσεσον, ΥΠΕΞ των ΗΠΑ επί προεδρίας Τρούμαν, «έχασε μια αυτοκρατορία αλλά δεν έχει βρει ακόμη έναν ρόλο» (2); Δεν βρήκε το ρόλο της διότι αποσυνδέθηκε από το παρελθόν της, εγκλωβίστηκε ως θεατής στις εξελίξεις της ΕΕ και κυρίως διότι από ηγέτιδα χώρα του παγκόσμιου εμπορίου παγιδεύτηκε στην ευρωπαϊκή τελωνειακή ένωση. Διότι η Βρετανία έχει ιστορικές αναφορές και συγγένειες μοναδικές για κράτος – έθνος: Είναι ο πρόγονος της ονομαζόμενης “Αγγλόσφαιρας” (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία), ηγείται της Βρετανικής Κοινοπολιτείας των 52 κρατών με συνολικό πληθυσμό 1,9 δισεκατομμύρια κατοίκους, δηλαδή το 29% του παγκόσμιου πληθυσμού, η αγγλική γλώσσα έχει επικρατήσει παγκόσμια, ενώ ως γεννήτορας της Βιομηχανικής Επανάστασης έχει τη δυναμική και την τεχνογνωσία να ορθοποδήσει. Αν η Βρετανία παραμείνει στην τελωνειακή ένωση, τότε επειδή τα μέλη της τελωνειακής ένωσης δεν μπορούν να κλείσουν τις δικές τους εμπορικές συμφωνίες, το Λονδίνο δεν θα μπορεί να αξιοποιήσει όλες τις παραπάνω δυνατότητες που της κληροδότησε η Ιστορία, η ιστορία που η ίδια διαμόρφωσε. Η Τερέζα Μέι επιμένει στην άποψη ότι η έξοδος από την ΕΕ με παραμονή στην τελωνειακή ένωση δεν είναι έξοδος, εφόσον η Βρετανία δεν θα μπορεί να συνάπτει τις δικές της εμπορικές συμφωνίες Όσο μάλιστα η επικυριαρχία της Γερμανίας ενδυναμώνεται και επιβάλλεται μέσα από τα μη αιρετά θεσμικά όργανα με την πλειοψηφία που της διασφαλίζουν οι δορυφόροι της, τόσο θα περιθωριοποιείται η Βρετανία. Γιαυτό χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ για να επανέλθει στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές προσκήνιο.
Όμως η διαδικασία για το Brexit ανέδειξε και το πολιτικό χάσμα ανάμεσα στη Μ. Βρετανία και την ηπειρωτική Ευρώπη, που έχει τις ρίζες του στο ιστορικό παρελθόν: Όταν η Αγγλία πρωτοπορούσε πολιτικά στην Ευρώπη με τη Μάγκνα Χάρτα (1215 μ.Χ.) και την Ένδοξη Επανάσταση (1688 μ.Χ), άλλες περιοχές, όπως η Κεντρική και η Ανατολική Ευρώπη, ξαναβυθίζονταν μετά τον Μεσαίωνα σε ένα νέο Μεσαίωνα με τη Δεύτερη Δουλοπαροικία. Πώς αποτυπώνεται σήμερα αυτή η διαφορετική πορεία; Έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι από τις Βρυξέλλες είναι αποδεκτά μόνον τα δημοψηφίσματα με την επιθυμητή ετυμηγορία του εκλογικού σώματος. Διαφορετικά επαναλαμβάνονται μέχρις ότου προκύψει η επιθυμητή ετυμηγορία με προσχηματικές βελτιώσεις ώστε να δικαιολογείται συνειδησιακά η διαφορετική ψήφος είτε παρακάμπτονταν μέσω του κοινοβουλίου. Χαρακτηριστική η περίπτωση της απόρριψης του Ευρωσυντάγματος από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς με ηχηρά ποσοστά στα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν, τα οποία ούτε καν επανελήφθησαν αφού δεν ήταν ορατή η υπερψήφισή τους αλλά επικυρώθηκαν από τα κοινοβούλια των δύο χωρών, οι περιπτώσεις της Δανίας. της Ιρλανδίας κ.α.. Αυτή η παράδοση της Κ.Α. Ευρώπης έχει αφήσει το αποτύπωμά της και στον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με τη γραφειοκρατία δηλαδή των Βρυξελλών να υπαγορεύεται από μη αιρετά όργανα και αξιωματούχους. Η περίπτωση σεβασμού του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος για το Brexit παρά την οριακή ετυμηγορία αποτελεί μοναδική περίπτωση στην ΕΕ.
Αναμφισβήτητα το Βερολίνο επιθυμεί την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. με επαχθείς μάλιστα όρους. Αφενός διότι η αποχώρηση κάθε ισχυρού κράτους μέλους διευρύνει τη δική του επιρροή στην ΕΕ, αφετέρου διότι οι επαχθείς όροι θα αποτελούν μήνυμα προς κάθε τρίτο. Γιαυτό ο ισχυρισμός ότι το Brexit ένωσε περισσότερο τα μέλη της ΕΕ προβάλλεται ως αληθοφανής αλλά είναι ψευδεπίγραφος. Η ενορχηστρωμένη επίθεση εκφοβισμού που δέχεται ο βρετανικός λαός για τις συνέπειες του Brexit έχει ως αποδέκτες και όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς με αποτέλεσμα οι ηγεσίες τους να συσπειρώνονται γύρω από τη Γερμανία ως ένδειξη “νομιμοφροσύνης” αφού μέσα από τα αδιέξοδά του Brexit συνειδητοποίησαν ότι έχουν εγκλωβιστεί στη Γερμανική Ευρώπη.
Είναι βέβαιο ότι ένα σκληρό Brexit θα προκαλέσει αρχικά τεκτονικούς κραδασμούς στη βρετανική οικονομία αφού θα ανατρέψει όλες τις υπάρχουσες ισορροπίες. Όμως μεσοπρόθεσμα με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της σε παγκόσμια κλίμακα η βρετανική οικονομία θα ανακάμψει χαράσσοντας ανοδική και πολυεπίπεδη πορεία. Ακόμη και αν το Brexit αναβληθεί ή κι αν ακόμη ακυρωθεί, θα αναπαραχθεί με μεγαλύτερη δυναμική χωρίς αμφισβητήσεις πλέον, διότι οι δομές που οικοδομούν την ΕΕ δεν αφήνουν άλλες επιλογές.
Μια εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα για το Brexit η βασίλισσα Ελισάβετ άφησε να διαρρεύσει στον Τύπο (The Daily Telegraph 21/6/2016) και ουδέποτε το διέψευσε εκ των υστέρων, ότι στη διάρκεια δείπνου ζήτησε από τους συνδαιτυμόνες της να της πουν τρεις λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να μείνει η χώρα στην ΕΕ. Και ότι δεν έμεινε ικανοποιημένη από τις απαντήσεις. Γιατί να ανεχθεί λοιπόν ο βρετανικός λαός, η ηττημένη των δύο παγκοσμίων πολέμων Γερμανία να ηγεμονεύει της νικήτριας, της πατρίδας του;
(1) & (2) Πέτρου Παπακωνσταντίνου: Το Εθνικό Ζήτημα στην εποχή μας, εκδόσεις Τόπος
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
28-2-2019
Μια απαντηση απο την πρωτη αναγνωση γιατι η Αγγλια -Ηνωμενο Βασιλειο για τους Ευρωπαιους της στεριας-εγινε προτεκτορατο των ΗΠΑ , που τ’ωβαλαν σκοπο να διαλυσουν την ανταγωνιστριά τους Ευρωπαικη Ενωση ,που περαν του οτι επαμφοτεριζει στις εξωτερικες της σχεσεις παραγει ολα τα καλα αυτοκινητα και τα αλλα μηχανηματα- , που τα προτιμουν μανιωδως πλουσιοι και φτωχοι Αμερικανοι.
Δυστυχως οι Αγγλοι ευρωσκεπτιστες επεβαλαν το δημοψηφισμα και δυστυχεστατα δεν ειχαν τον γητευτη Ιανο κ. Τσιπρα να κανει το 51% του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και τωρα ”τ’αφτυσαν”, οι ευρωσκεπτιστες και ιδιως οι Εργατικοι σοσιαλιστες, οπως σχεδον σε ολες τις χωρες ,που βλεπουν φαντασματα απο τους αντιφρονουντες , με τους οποιους ομως ”τρων και πινουν και την Αρτα φοβεριζουν”οταν βρισκονται στην εξουσια -χωρις περαιτερω αναλυση-.
Αγαπητέ ΣΑΝ. στο δημοψήφισμα για το Brexit υπέρ ψήφισαν οι παλαιότερες γενιές που δεν μπορούσαν να ανεχθούν την ηττημένη Γερμανία να επιβάλλεται στη νικήτρια Βρετανία. Υπάρχουν λαοί με αξιοπρέπεια που δεν θα ανέχονταν π.χ. ένας Αμερικανός πρέσβης ως νέος Πιουριφόυ να κυβερνά σήμερα την Ελλάδα και να χώνεται και στα πιο απίθανα ζητήματα. Ρωτάνε πολλές φορές φίλοι μου, πώς είναι δυνατό να έχει ακόμη βασιλεία, που έχει βέβαια τυπικό χαρακτήρα στα βρετανικά δρώμενα. Μα σε αυτούς η βασιλική δυναστεία ήταν βρετανική και συνδέθηκε ιστορικά με το μεγαλείο της Μ. Βρετανίας. Εμείς τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχαμε δικό μας. Εμείς μάθαμε να είμαστε προτεκτοράτο απλά και μόνον για να μπορούμε να επιβιώνουμε. Γιαυτό μάθαμε να ζούμε και να επιβιώνουμε με τις πελατειακές σχέσεις σε βάρος των άλλων.
Σχολιο εκανα στο ενδιαφερον αρθρο σας, αλλα η διαφορα του 1% της υπερψηφισεως του ΒΡΕΧΙΤ δεν δικαιολογει την αποψη σας οτι ο βρετανικος λαος -ηλικιωμενοι κυριως – δεν ανεχονται να ηγεμονευει την νικητρια πατριδα τους η ηττημενη Γερμανια οταν ΚΑΙ απο το ποσοστο της μιας μοναδος ΚΑΙ απο το γεγονος οτι 100.000 τουλαχιστον Βρετανοι εργαζονται στην Γερμανια ,η, σε επιχειρησεις της (μεχρι και Γερμανους προπονητες εχουν στις καλυτερες ποδοσφαιρικες ομαδες τους ,αλλα και απο τις τωρινες προσπαθειες τους να ακυρωσουν -ως μωραι παρθενοι- εκεινο το δημοψηφισμα ,αλλο πραγμα επιβεβαιωνει ,οπως και αλλο πραγμα επιβεβαιωσε και η αλλαγη της στασεως -της κυριολεκτικα kolotoumpas του Τσιπροσυριζα- , που καθυβριζε καθημερινως την Γερμανια ,( Ναζι τους ανεβασε , ρατσιστες τους κατεβαζε), ειχε ως πρωτο στοχο την διεκδικηση των πολεμικων αποζημιωσεων και την επιστροφη των δανεικων απο το υποχρεωτικο δανειο της Κατοχης και ως πρωθυπουργος, μετα το 17ωρο της υποταγης του στις 13 Ιουλιου 2015”σφιχταγκαλιαζεται” με την κα Μερκελ και βραβευεται απο τον μονιμως δεξιο-εθνικιστη (Ντωυτσλαντ ουμπεραλες) Βαυαρο πρωθυπουργο.
Τελος οταν χρησιμοποιειτε αναλογιες για την Ελλαδα μας , καλον θα ηταν θα αναφερεσθε επωνυμως στους Ελληνες ”ναιναικους”,η, σφιχταγκαλιασμενους με την εξουσια πολιτικους , γιατι δεν ηταν ολοι ιδιοι , τους οποιους και πρεπει να τους θυμομαστε και να τους διακρινουμε ως εντιμοι κριτες.
Πού το βρήκες το 1%; Στο δημοψήφισμα τής 23ης Ιουνίου 2016, ψήφισαν 51.89 υπέρ τής εξόδου και 48.11 κατά, άρα διαφορά 3.78%. Γιατί γράφεις πάντα τόσο πρόχειρα;
Το ότι Γερμανοί εργάζονται στην Αγγλία και Άγγλοι στην Γερμανία, δεν σημαίνει ότι ο βρετανικός λαός επιθυμεί να ζήσει σε μία γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Ο κ. Μακροδημόπουλος έχει δίκιο. Οι Βρετανοί και ιδίως οι Άγγλοι, είναι λαός περήφανος, που έχει συνηθίσει να άρχει και όχι να άρχεται και ειδικά από Γερμανούς, τούς οποίους δεν θέλουν να βλέπουν ούτε στα μούτρα.
Είναι χαρακτηριστική η φράση ενός εκ των αρχιτεκτόνων τού Brexit (δεν θυμούμαι αν ήταν τού Nigel Farage, ή κάποιου άλλου, αλλά δεν έχει και σημασία): “Δεν σκοτώθηκε ο παππούς μου στον Β’ΠΠ, για να ζήσω εγώ σήμερα σε μία γερμανοκρατούμενη Ευρώπη!”.
Συμφωνώ Επισκέπτη. Υπάρχουν και λαοί με αξιοπρέπεια. Ας μη ξεχνάμε ότι στο δημοψήφισμα που έγινε στη Γαλλία για το Μάαστριχτ υπέρ ψήφισε το 51% και κατά το 49%. Κανείς δεν σχολίασε την ελάχιστη διαφορά επειδή τους βόλεψε τότε το αποτέλεσμα.
Ας περιμενουμε μηπως γινει στο Ηνωμενο Βασιλειο και δευτερο δημοψηφισμα ,- που δεν θα θελει το ΒΡΕΧΙΤ- και να δουμε αν θα επαναλαβουν το ”δεν σκοτωθηκε ο παππους μου στον Β’Παγκοσμιο πολεμο για να ζησω εγω σημερα στην Γερμανοκρατουμενη Ευρωπη” και θα ψηφισουν αντιθετα ,η, θα απεχουν απο το δημοψηφισμα.
Δεν ”φοβαστε” την συμπεριφορα φανατικων των αντιΜερκελιστων και αντιΣυωπλιστων Ελληνων του 2015 μεχρι της αποφραδος γιαυτους ημερας της 13ης Ιουλιου του 2015 , κατα την οποιαν προσεχωρησαν στον ”αξονα του κακου”;;;.
Νομιζετε οτι δεν γιναμε παραδειγμα προς μιμηση και απο ηγετες και αλλους λαους, οταν μαλιστα οι δικοι μας Μακιαβελικοι βραβευονται καθημερινως γιαυτην την επ’αυτοφωρω ασυνεπεια τους;;;.
Δεχθηκαμε το δογμα οτι ”η πολιτικη ειναι η τεχνη του εφικτου”και καθως φαινεται στην Ελλαδα μας- για αλλου δεν μας ενδιαφερει- θα ξεχαουμε τις ηρωικες παραδοσεις των ΟΧΙ μας και των αγωνων των προγονων μας μεχρις εσχατων και μπορει να ξαναπουμε συντομως το ”σφαξε με αγα μου ν’αγιασω”.
Ειναι ομως αξιοπροσεκτο, γιατι και πως , οι κομμουνιστογενεις αριστεροι συνελληνες θυμουνται ολους τους κοινωνικους αγωνες τους και ξεχασαν τους εθνικους αγωνες για επιβιωση του Εθνους και της επικρατειας απο το 1821 -1923 ;;;.
Ισως γιατι δεν συμμετειχαν σαυτους ,η, ηταν απο την λαθος πλευρα.
Μα δεν υπήρχαν τότε κομμουνιστές στην Ελλάδα. Λέτε να διάβαζαν τότε στην Ελλάδα Μαρξ; Εν πάση περιπτώσει, πιθανότατα να γίνει και δεύτερο δημοψήφισμα και να ακυρωθεί το Brexit. Θα επανέλθει όμως δυναμικότερα γιατί η Γερμανική Ευρώπη όπως οικοδομείται δεν αφήνει άλλα περιθώρια σε λαούς με νεώτερη ιστορία και αξιοπρέπεια. Η άποψή μου είναι ότι μεσοπρόθεσμα θα δούμε και τη διάσπαση της ΕΕ με επικεφαλής της άλλης ολιγάριθμης ομάδας τη Γαλλία. Επ’ αυτού θα προσπαθήσω να εκθέσω τα επιχειρήματά μου.
Ούτε δεύτερο δημοψήφισμα θα γίνει, ούτε θ’ ακυρωθεί το Brexit. Αυτό που μπορεί να γίνει, είναι να διαλυθούν οι Tories από τους σκληρούς Brexiters. Αν συμβεί αυτό, τότε θα ακολουθήσει και το Labour, για τους αντίθετους όμως λόγους. Ας είναι καλά ο κόπανος ο Cameron.
ΕΕ χωρίς Γαλλία ή Ιταλία, δεν υφίσταται. Άρα αυτό που περιγράφετε, δεν είναι διάσπαση, αλλά διάλυστη της ΕΕ.
@ Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Άδικα προσπαθείτε να απαντήσετε σε ασυναρτησίες. Πετιέται, ως συνήθως, από το ένα θέμα στο άλλο, πλατειάζει και τελικά δεν βγάζεις άκρια.
Να προσθέσω ότι το Brexit και τον ευρωσκεπτικισμό, εν γένει, δεν προκαλεί μόνον η Γερμανία, αλλά η αυταρχικότητα του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, που δεν διστάζει να αναμειχθεί στα εσωτερικά των χωρών-μελών. Σάς θυμίζω την αήθη παρέμβαση των Βρυξελλών στα εσωτερικά τής Αυστρίας το 2000, που με αβάσιμες απειλές και τραμπουκισμούς εξηνάγκασαν τον από τον αυστριακό λαό εκλεγμένο Haider σε παραίτηση από τον κυβερνητικό συνασπισμό. Μία δράκα ανθρώπων, που κανείς δεν γνωρίζει και που δεν έχουν σχέση με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο Nigel Farage τα έλεγε συχνά και αντί να τού αναγνωρίσουν ειλικρίνια, τον έλεγαν … “λαϊκιστή”.
https://www.videoman.gr/22
Εκείνο που θα πρέπει να περιμένουμε λόγω του ανταγωνιστικού χαρακτήρα των σχέσεων στον καπιταλισμό είναι ότι θα έχουμε εξελίξεις. Ο Ψ.Π τα κάλυπτε όλα αυτά γιαυτό στην ΕΟΚ οι σχέσεις των κρατών μελών ήταν περισσότερο ισότιμες. Θα μου πείτε ήταν ή δεν ήταν ισότιμες. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Υπήρχε όμως μια ποιοτική διαφορά στη λειτουργία των θεσμικών οργάνων. Σημαντικός θα είναι και ο παρεμβατικός ρόλος των ΗΠΑ στις εξελίξεις. Θα δούμε.
Δεν νομίζω ότι ο Ψ.Π. έπαιξε ρόλο στον λάθος δρόμο που πήρε η ΕΟΚ/ΕΕ. Απλώς, μετά την πτώση τού “υπαρκτού”, βιάστηκαν να βάλουν στην ΕΕ μαζεμένα τα πρώην κομμουνιστικά κράτη. Αυτό αύξησε την ήδη υπάρχουσα ανομοιομορφία στους κόλπους της ΕΕ και δημιούργησε σοβαρά προβλήματα.
Η γερμανική επιβολή άρχισε μετά την καθιέρωση τού ενιαίου νομίσματος, από το οποίο μέχρι σήμερα μόνον η Γερμανία έχει ωφεληθεί.
Όσον αφορά στο Brexit, ούτε εγώ νομίζω ότι θα υπάρξει δεύτερο δημοψήφισμα (με ποια λογική;). Οι ΗΠΑ πάντα παρεμβαίνουν και πάντα έχουν λόγο στα τής ΕΕ, ενώ δεν επιτρέπουν ούτε κατά διάνοιαν το αντίστροφο.
Το Brexit διαπερνά και τα δύο μεγάλα κόμματα άσχετα αν η προσδοκία της εξουσίας εμφανίζει τους Εργατικούς με μεγαλύτερη συνοχή. Στους Εργατικούς βέβαια υπάρχει η αντίθεση μεταξύ κοινοβουλευτικής ομάδας και της βάσης του κόμματος όσον αφορά την ηγεσία του κόμματος τον Κόρμπιν. Δεν εννοώ τη διάλυση της ΕΕ αλλά τη διάσπαση. Από τη μια μεριά η Γερμανική Ευρώπη που οικοδομείται σταδιακά με την επανένωση της Γερμανίας με την ένταξη των κρατών της Αν. Ευρώπης και της Βαλτικής για να ακολουθήσουν τα Δυτικά Βαλκάνια και από την Άλλη η Γαλλία, άγνωστο ποιοι θα ακολουθήσουν.