του Νίκου Ιντζεσίλογλου, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής ΑΠΘ.
Επειδή διαπίστωσα τη συνήθη τακτική ορισμένων να χαρακτηρίζουν ως ηλιθίους (ή κάτι ανάλογο), όσους χρησιμοποιούν το σύνθημα-επιχείρημα “Η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική”, προσπάθησα να κατανοήσω ορθολογικά και δίχως προκαταλήψεις και χαρακτηρισμούς, γιατί χρησιμοποιείται αυτό το σύνθημα-επιχείρημα, από όσους το χρησιμοποιούν και τι πράγματι εννοούν. Προσπάθησα, λοιπόν, να εφαρμόσω ένα είδος βεμπεριανής (Max Weber) «κατανοούσας κοινωνιολογίας» (verstehende Soziologie), και ιδού το αποτέλεσμα:
Υπάρχουν τα εξής σκεπτικά που οδηγούν κάποιους στη χρήση του συνθήματος-επιχειρήματος η «Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική»:
1) Υπάρχουν εκείνοι που αναφέρονται στην αρχαία Μακεδονία, η οποία, ισχυρίζονται, ήταν ελληνική από κάθε άποψη, και τα όρια της επικράτειάς της βρίσκονταν, πριν τις κατακτήσεις του Φιλίππου Β΄, εξολοκλήρου εντός των ορίων της επικρατείας του σημερινού ελληνικού Κράτους. Με βάση αυτό το σκεπτικό «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική».
2) Με βάση το παραπάνω σκεπτικό και το γεγονός ότι η λέξη Μακεδονία είναι ελληνική και δεν υπήρξε στο παρελθόν κάποια διεθνής συμφωνία, που να υπόγραψε η Ελλάδα, στην οποία να αναγνωρίζεται ο όρος Μακεδονία ως όνομα περιοχής εκτός της Ελληνικής Επικρατείας (ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι η συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 δεν αναφέρει τη λέξη Μακεδονία, έτσι ώστε να ισχύει νομικά η διαίρεση της Μακεδονίας σε τρεις περιοχές, όπως ισχυρίζεται η αντίθετη άποψη) ή ως όνομα κάποιου άλλου Κράτους. Με βάση και το σκεπτικό τούτο «η Μακεδονία είναι μία και είναι (δηλαδή παραμένει) ελληνική».
3) Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην ΠΓΔΜ να μονοπωλεί το όνομα της «Μακεδονίας», ως όνομα Κράτους, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ένα μικρό τμήμα της επικράτειας της ΠΓΔΜ (όχι όμως αυτά τα ίδια τα Σκόπια) ανήκει σε μια από κάποιους γεωγραφικώς νοούμενη περιοχή της Μακεδονίας. Ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί το ελάχιστο μέρος της επικρατείας της ΠΓΔΜ να δίνει το όνομα στο συνολικό Κράτος της ΠΓΔΜ, τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία το μεγαλύτερο μέρος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας ανήκει στην Ελλάδα, και το όνομα «Μακεδονία», που είναι όνομα ελληνικό, “υφαρμάχτηκε” και χρησιμοποιείται καταχρηστικά από το μέρος της ΠΓΔΜ για να χαρακτηρίσει το όλο κράτος της ΠΓΔΜ, με σκοπό να δημιουργηθεί μία μεγάλη Μακεδονία, που να περιλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που συμβαίνει να είναι τμήμα της επικρατείας του ελληνικού Κράτους. Απέναντι σ’ αυτήν την ως αυθαίρετη θεωρούμενη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από τους Σκοπιανούς, απέναντι στον σκοπιανό αλυτρωτισμό κι απέναντι σε έναν ενδεχόμενο σκοπιανό ρεβανσισμό, διατυπώνεται και λειτουργεί με τρόπο αμυντικό το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική».
4) Στη σκέψη, τέλος, κάποιων άλλων, ελαχίστων σε αριθμό, το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», έχει μια απελευθερωτική ιδεολογική χροιά, και αφορά την απελευθέρωση του υπολοίπου εδαφικού τμήματος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που βρίσκεται εντός της επικρατείας της ΠΓΔΜ. Εννοούν το νότιο τμήμα της ΠΓΔΜ, όπου επί πολλά χρόνια υπήρχε πολυάριθμος και ανθηρός ελληνικής συνείδησης πληθυσμός, ο οποίος είτε υποχρεώθηκε να καταφύγει για να σωθεί (ως πρόσφυγες) στην Ελλάδα είτε εξακολουθεί να καταπιέζεται.
Νικόλαος Γ. Ιντζεσίλογλου
