του Παναγιώτη Μπαλακτάρη.
Η ψήφος δεν είναι παιχνίδι. Πολλάκις έχει ειπωθεί ότι ισοδυναμεί με σφαίρα, όμως ο παραλληλισμός είναι λάθος. Με την ψήφο του κάποιος μπορεί να βλάψει περισσότερους από ό,τι θα μπορούσε με μια μόνο σφαίρα. Επομένως, η ψήφος έχει τεράστια σημασία σε ένα δημοκρατικό καθεστώς.
Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα της ευθύνης. Σε άλλου είδους καθεστώτα η ευθύνη των πολιτών είναι είτε περιορισμένη είτε αμελητέα. Σε περιβάλλον ολοκληρωτικών καθεστώτων, για παράδειγμα ναζιστικών, κομμουνιστικών, φασιστικών κ.λπ. όπου όλες οι εξουσίες βαρύνουν τον «ηγέτη», οι πολίτες δεν έχουν ρόλο, πλην του να τον επικροτούν. Ειδάλλως κινδυνεύει η ζωή τους. Σε περιβάλλον αυταρχικών καθεστώτων, π.χ. Τουρκία, Βενεζουέλα κ.λπ., οι πολίτες έχουν περιθώριο δράσεων, αλλά με μέτρο, διότι αν ξεπεράσουν το όριο κι εκεί κινδυνεύει η ζωή τους. Πάντως η ελευθερία τους σίγουρα. Το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το μοναδικό που παρέχει ελευθερία στους πολίτες αν κι εκείνοι ανταποκρίνονται στις πολιτικές τους ευθύνες. Αν, δηλαδή, προσέρχονται στις κάλπες και αν ψηφίζουν ενημερωμένοι για την κατάσταση της χώρας τους. Η ελευθερία πηγάζει από την ευθύνη και η ευθύνη στερεώνει την ελευθερία. Έτσι, αποκρούονται περιπτώσεις οχλοκρατίας, αναρχίας ή συγκρότησης ολιγαρχικών σχηματισμών.
Οι ψηφοφόροι οφείλουν καταρχάς να συμμετέχουν. Η αποχή σε μια Δημοκρατία είναι χειρότερη από έγκλημα∙ είναι λάθος. Αν δεν συμμετέχεις, δεν έχεις λόγο για το πολιτικό γίγνεσθαι. Αν αρνείσαι να ψηφίσεις, δεν είσαι δημοκράτης. Η Δημοκρατία πάντα αφορούσε στην επιλογή ανάμεσα σε υπάρχουσες λύσεις.
Το ελληνικό εκλογικό σώμα ιδίως από τις εκλογές του 2009 και εντεύθεν συρόταν στις κάλπες ζαλισμένο. Δεν γνώριζε με λεπτομέρειες (ίσως ούτε τώρα γνωρίζει) τις ακριβείς συνθήκες της χρεοκοπίας, δεν προέβλεπε την κατάληξη των ψευδών υποσχέσεων, δεν του επέτρεπαν να σκεφτεί καθαρά. Η πλειοδοσία «ελπίδας» θόλωνε την ευθυκρισία των πολιτών. Η απόγνωσή τους επενδύθηκε σε λάθος ανθρώπους.
Από την άλλη μεριά, ελάχιστοι ήταν οι πολιτικοί που είπαν την αλήθεια. Που εξομολογήθηκαν ότι χρεοκοπήσαμε και ότι θα απαιτηθούν θυσίες μεγάλες. Ο νικητής των ολοκληρωτισμών Ουίνστον Τσώρτσιλ στην πρώτη του ομιλία ως Πρωθυπουργού στη Βουλή των Κοινοτήτων (13 Μαΐου 1940) έταξε στον βρετανικό λαό «αίμα, κόπο, δάκρυα και ιδρώτα». Και τήρησε την υπόσχεσή του. Στη χώρα μας πριν και μετά τη χρεοκοπία οι νηφάλιες πολιτικές φωνές χάνονταν στον αχό της τεχνητά προκληθείσης οργής.
Σοκαρισμένοι οι πολίτες από την κρίση και βαδίζοντες με το θυμικό επέλεγαν το ένα κακό μετά το άλλο. Η κρίση τους είχε εξουδετερωθεί από τις δημοσιογραφικές και άλλες υπερβολές και ανακρίβειες. Στην πραγματικότητα άγονταν με μελετημένο τρόπο στο κακό που δεν έπρεπε να συμβεί.
Επειδή όμως η Ιστορία δεν συγχωρεί, το κακό ήρθε. Στις 25 Ιανουαρίου 2015 συνέβη η μαζικότερη πολιτική αυτοκτονία στη νεώτερη Ελλάδα. Οι πολίτες ανέδειξαν πρώτο ένα κόμμα που φημιζόταν για τις εθνομηδενιστικές του θέσεις, τις οποίες μάλιστα υπερηφάνως διαφήμιζε στο πρόγραμμά του και με τις δράσεις του. Και όλα αυτά για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και το σκίσιμο των Μνημονίων, τα οποία ουδέποτε φυσικά έλαβαν χώρα. Επιδίωκαν οι ψηφοφόροι την εκποίηση της Μακεδονίας; Όχι. Επιθυμούσαν τις προωθημένες συνομιλίες με την Αλβανία για αλλαγή συνόρων; Όχι. Τότε, γιατί επέλεξαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Διότι προέκριναν ως σημαντικότερο το οικονομικό πρόβλημα, χωρίς να συνυπολογίσουν το ενδεχόμενο εθνικών υποχωρήσεων στα εθνικά ζητήματα.
Ποιος απάντησε σε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες απερίφραστα για τον αποκλειστικό σκοπό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Ο κυβερνητικός βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης. Έκανε την εξής ανάρτηση στο τουίτερ του: «Η ενασχόληση με τα λεγόμενα εθνικά θέματα είναι για την Αριστερά παρεμπίπτουσα και διευκολυντική για την κυρίως ατζέντα, η οποία είναι κατά βάσιν ταξική. Το πρόταγμα της Αριστεράς δεν είναι το εθνικό, αλλά το κοινωνικό.».
Ύστερα από αυτή τη δήλωση δεν χρειάζονται αναλύσεις. Όπως το έθεσε ο συγκλονιστικός συγγραφέας Νάνος Βαλαωρίτης: «Αυτό που ζούμε είναι μια μεγάλη απάτη που δεν έχει ξανασυμβεί στην Ελλάδα, ούτε στην Χούντα.» Και συνέχισε: «Εδώ, με αυτή την κυβέρνηση η οποία έχει μια χροιά ψευτοαριστερή, δηλαδή, ακολουθεί γραμμή σταλινική και δεν βλέπω πώς θα την ξεφορτωθούμε γιατί αυτοί προσπαθούν να βρουν όλα τα δυνατά κόλπα για να υπερισχύσουν και σ’ αυτές τις εκλογές…
» Το πιο αισιόδοξο είναι πρώτα να αλλάξει η Κυβέρνηση, να φύγει ο Σύριζα απ’ την εξουσία και να έρθει μια άλλη Κυβέρνηση.».
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων μας. Να φύγει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το κακό που μας βρήκε.
