Ιστορίες φρίκης με τους αντιπάλους να αλληλοεξοντώνονται μέχρι τον τελευταίο γνωρίζουμε αρκετές από τους πολέμους.
Κάπως έτσι ξεκίνησε κι αυτή η ιστορία στη νήσο Ράμρι της σημερινής Μιανμάρ, μόνον που στο τέλος οι δράστες του μακελειού δεν ήταν άνθρωποι…
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στις αρχές του 1945 δυνάμεις του ιαπωνικού αυτοκρατορικού στρατού είχαν υπό τον έλεγχό τους το νησί στον Κόλπο της Βεγγάλης. Εκείνη την περίοδο οι Βρετανοί χρειάζονταν επειγόντως το αεροδρόμιο του Ράμρι της τότε Βιρμανίας, για να εξαπολύσουν νέες επιθέσεις κατά των Ιαπώνων.
Bρετανοί στρατιώτες φθάνουν στο Ραμρί τον Ιανουάριο του 1945 (Φωτογραφία: Wikimedia Commons)
Επί ενάμιση μήνα προσπαθούσαν να καταλάβουν το νησί, αλλά ο εχθρός πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου, που η 36η ταξιαρχία του Ινδικού πεζικού κύκλωσε τις θέσεις του χωρίζοντας τις δυνάμεις του στα δύο. Περίπου 1.000 Ιαπώνες στρατιώτες βρέθηκαν απομονωμένοι. Οι Βρετανοί τους μήνυσαν να παραδοθούν, αφού δεν υπήρχε τρόπος να επανενωθούν με τους συμπατριώτες τους. Μόνον που οι Ιάπωνες δεν ήταν διατεθειμένοι να παραδώσουν τα όπλα τους. Κι έτσι προτίμησαν να διανύσουν μια απόσταση περίπου 13 χιλιομέτρων μέσα από μανκρόβια έλη.
Βρετανοί στρατιώτες ετοιμάζουν γεύμα κοντά σε βουδιστικό ναό στο Ραμρί (Φωτογραφία: Wikipedia)
Η πορεία τους μέσα στο βούρκο ήταν αργή και βασανιστική. Οι Βρετανοί παρακολουθούσαν τις κινήσεις τους από μακριά. Δεν τους ακολούθησαν στη θανάσιμη παγίδα γιατί γνώριζαν ότι μέσα στο βάλτο παραμόνευαν κροκόδειλοι.
Κι όχι απλοί κροκόδειλοι, αλλά του αλμυρού νερού, που είναι τα μεγαλύτερα ερπετά στον κόσμο με μήκος πέντε μέτρων -μπορεί να φθάσει ακόμη και τα δέκα- και βάρος ενός τόνου.
Οι Ιάπωνες γνώριζαν ότι οι κροκόδειλοι του αλμυρού νερού έχουν φήμη ανθρωποφάγων, αλλά δεν έκαναν πίσω. Και το πλήρωσαν πολύ ακριβά…
Κροκόδειλος του αλμυρού νερού στην όχθη ποταμού (Φωτογραφία: Wikipedia)
Λίγο αφότου μπήκαν στο βούρκο, άρχισαν να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο καθώς τους θέριζαν η πείνα και η δίψα, κουνούπια, αράχνες, δηλητηριώδη φίδια και σκορπιοί. Οι κροκόδειλοι έκαναν την εμφάνισή τους τη νύχτα, όταν οι Ιάπωνες είχαν προχωρήσει βαθύτερα μέσα στα μανγκρόβια έλη. Τα πελώρια ερπετά οσμίστηκαν τη λεία κι έστησαν ενέδρα καιροφυλακτώντας με τα μάτια και το ρύγχος μόνον πάνω απ΄τα λασπωμένα νερά. Η μαρτυρία του Μπρούς Στάνλεϊ Ράιτ, που μετείχε στη Μάχη της νήσου Ραμρί για όσα ακολούθησαν προκαλεί ανατριχίλα:
«Εκείνη η νύχτα ήταν η τρομερότερη που έζησαν τα μέλη της μηχανοκίνητης ταξιαρχίας μας. Οι μάχες κι η οσμή του αίματος είχαν αφυπνίσει τους κροκόδειλους, που συγκεντρώθηκαν στα μανγκρόβια έλη με τα μάτια πάνω απ’ το νερό περιμένοντας άγρυπνοι για το επόμενο γεύμα τους. Με την άμπωτη ξεχύθηκαν πάνω στους νεκρούς, τους τραυματίεες και τους ζωντανούς, που είχαν κολλήσει στις λάσπες… Σποραδικά πυρά μέσα στο πυκνό σκοτάδι του βάλτου αναμειγνύονταν με τις κραυγές αγωνίας των τραυματισμένων καθώς τους λιάνιζαν τα σαγόνια των τεράστιων ερπετών. Ο παφλασμός των νερών από τους κροκόδειλους που στριφογύριζαν και τα ουρλιαχτά από την κόλαση δεν είχαν προηγούμενο στην επιφάνεια του πλανήτη. Τα χαράματα ήρθαν τα όρνια για να καθαρίσουν ό,τι είχαν αφήσει πίσω τους οι κροκόδειλοι…»
Ελάχιστοι επέζησαν από τους περίπου χίλιους Ιάπώνες που μπήκαν στα μανγκρόβια έλη
Από τους χίλιους Ιάπωνες που μπήκαν στο βούρκο, μόνον 480 επέζησαν σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες. Ήταν η μεγαλύτερη επίθεση κροκοδείλων κατά ανθρώπων στην ιστορία, σύμφωνα με το βιβλίο Guiness.
Αλλά οι εκτιμήσεις για το φόρο αίματος που πλήρωσαν οι Ιάπωνες ποικίλλουν. Αυτό που ξέρουν οι Βρετανοί είναι ότι μόνον 20 βγήκαν ζωντανοί απ’ το βάλτο και τους αιχμαλώτισαν. Κι ήταν αυτοί που μίλησαν για την εφιαλτική επίθεση των κροκόδειλων. Αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να πει με απόλυτοι βεβαιότητα πόσοι πέθαναν από μολυσματικές ασθένειες, την πείνα, τη δίψα και τα τσιμπήματα εντόμων και φιδιών και πόσοι ακριβώς βρήκαν φρικτό θάνατο στα σαγόνια των κροκοδείλων.
Οι νέοι «κατακτητές»
Τίποτε δεν θυμίζει σήμερα στο Ράμρι εκείνο το μακελειό του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. 74 χρόνια μετά το νησί, ωστόσο, παραμένει θύμα ξένων δυνάμεων που το χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς. Αυτή τη φορά πρόκειται για τους Κινέζους που έχουν βάλει στο μάτι τα πλούσια κοιτάσματά του σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Το βαθύ λιμάνι κι οι αγωγοί που έφτιαξαν για τη μεταφορά των πρώτων υλών στην Κίνα άλλαξε τη μορφολογία και το περιβάλλον του νησιού. Τα εδάφη του έγιναν ακατάλληλα για αγροτική εκμετάλλευση, το δίκτυο αποχέτευσης μόλυνε τα φυτά και τη θαλάσσια πανίδα κι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου αποδείχθηκε γι’ άλλη μια φορά ο άνθρωπος…
(Φωτογραφία αρχείου: Pixabay)
Πηγή: iefimerida.gr
Σε ένα τέτοιο βούρκο πρέπει να ρίξουμε την κυβέρνηση. Αν και οι Συριζαίοι θα ήταν δύσκολο dinner. Είναι κωλο-φάρα.
Τι να φοβηθούν οι πολιτικοί μας ταγοί (μην το περιορίζεις κομματικά, διότι το χαλάς), αυτοί που κυβέρνησαν από την Μεταπολίτευση και μετά; Τα σαγόνια; Μα αυτών είναι πολύ μεγαλύτερα και το νιώθουμε στο πετσί μας. Την αδηφαγία; Μα μήπως αυτοί χορταίνουν με τίποτε; Και τούς κροκοδείλους θα φάνε!
Ο Γιαννακίδης (αυτή η τρομερή μούρη από τη Θεσσαλονίκη), τα γράφει πάντα ωραία (χωρίς γωνίες & στρογγυλεύσεις).
https://www.protagon.gr/apopseis/to-daneio-tou-polaki-kerasaki-se-tourta-44341783715
Έχω επίσης 2-3 σχόλια:
– Ο Όργουελ είχε γράψει πολλά χρόνια πριν, ότι κάποια ζώα είναι πιο ίσα από κάποια άλλα. Θεωρώ τη συγκεκριμένη φράση διαχρονική και το συγκεκριμένο αλληγορικό μυθιστόρημα, ένα από τα καλύτερα βιβλία όλων των εποχών. Έρχεται κουτί δε, στο “ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε” της ελληναρίας.
– Επίσης, η ελληναρία είναι αυτή που ψηφίζει όλες αυτές τις μούρες που ασχημονούν διαχρονικά και συστηματικά. Δεν φταίει κανένας άλλος, ούτε έχει δεν γνώριζα / δεν ήξερα / με κορόιδεψαν. Αν είσαι εσύ ΜΑΛΑΚΑΣ ρε τύπε, εμείς τι φταίμε; E;
– Τα κόμματα είναι απροσδιόριστης μορφής νομικά πρόσωπα (το έχω συζητήσει με φίλο δικηγόρο). Μου είχε πει ότι είναι κάτι σαν σωματεία. Δολίως βέβαια και οι λόγοι… κάτι 200άρες εκατομμύρια για τα οποία δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος.
Και γαμώ δεν είναι εδώ στο Γιουνανιστάν;
Ο Γιαννακίδης με επιβεβαιώνει. Γι αυτό σού λέω “μην το περιορίζεις κομματικά”.
Και βέβαια φταίμε εμείς που τούς ψηφίζομε, αλλά αυτό είναι το κομματικό σύστημα. Επιπλέον, ο Έλλην πολίτης δεν είναι ώριμος και δεν πληροφορείται. Εκτός αυτού, ψηφίζει με βάση το ατομικό του συμφέρον, και γαία πυρί μιχθήτω.
Τα κόμματα είναι συμμορίες, που σκοπό έχουν την εξουσία και τα εξ αυτής καλά απορρέοντα.
“Αν υπήρχε λεξικόν της νεοελληνικής γλώσσης νομίζομεν ότι ο ορισμός της λέξεως «κόμμα» ήθελεν είναι ο ακόλουθος: Ομάς ανθρώπων ειδότων να αναγιγνώσκωσι και να ανορθογράφωσιν οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.” (Εμμανουήλ Ροΐδης). Διάβασε ολόκληρο το άρθρο και δες αν άλλαξε τίποτε όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά οι Έλληνες εξακολουθούμε να είμαστε ακόμη κολλημένοι με δαύτα. Δυστυχώς. Τα έχω ξαναγράψει αυτά.