Η αποδόμηση του Βεστφαλιανού κράτους.

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Στη μεταβατική φάση που περνάμε δύο είναι τα μεγάλα ζητούμενα. Ποιό θα είναι το κρατικό μόρφωμα στο οποίο θα ζούμε και με βάση τα νέα κρατικά μορφώματα ποιά νέα τάξη δημιουργείται.
Τα κράτη όπως τα γνωρίζαμε και όπως διαμορφώθηκαν μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648) έχουν εκπληρώσει το στόχο τους;
Μια αποδομητική προσπάθεια γίνεται διεθνώς με πρόθυμους να την υπηρετήσουν και απο τη φιλοσοφία και απο την ιστορία.
-Ποιό ήταν, πως δημιουργήθηκε και πως εξελίχθηκε το βεστφαλιανό κράτος;
-Γιατί και πως αποδομείται;
-Ποιά η νέα τάξη που διαμορφώνεται;
Γύρω απο αυτά τα τρία ερωτήματα θα περιστραφεί η εκπομπή της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης TV-100  Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2019.
Η εκπομπή αρχίζει στις 9μμ και θα τελειώνει στις 10μμ.
Προσκεκλημμένος είναι ο Γιάννης Στεφανίδης καθηγητής Ιστορίας στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ.
spot_img

10 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Να είναι καλά οι επιστήμονες που μας μαθαίνουν πράγματα και ακόμα καλύτερα οι Ανιχνεύσεις !

    Αλλά,

    Η Επιστήμη/Science δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική κοινωνική φαντασιακή σημασία της Επιστήμης/Γνώσης. Η πρώτη είναι ένας όρος για τη μέθοδο του αγγλικού εμπειρισμού που προκύπτει από την αγγλική φαντασιακή σημασία της Ορθολογικότητας.

    Η ορθολογικότητα είναι η λειτουργική σκέψη που μοιράζεται ο άνθρωπος με τα ζώα. Η Κρίση όμως είναι αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα.

    Ένας «καθαρός επιστήμονας» δεν διαθέτει Κρίση, που συνιστά το ψυχικό Αυτεξούσιο ώστε να κρίνει κοινωνικά ζητήματα. Δεν διαθέτει καν Νου: το θεωρείν για την Επιστήμη της Αλήθειας.
    Είναι συνεπώς «μέχρι τα μπούνια» χωμένος τόσο στο κυρίαρχο φαντασιακό γενικά όσο και στην κυρίαρχη ιδεολογία ειδικότερα.

    Δεν μπορεί να πιστέψει συνεπώς στο γεγονός ότι υπάρχει Κοινωνία, ότι υπάρχει ανθρώπινο συλλογικό Είναι-Όν.
    Βλέπει ένα αφηρημένο «Σύστημα», βλέπει προκλήσεις και ισορροπίες από δυνάμεις όπως η «αγορά», οι «ιδέες». Βλέπει «facts» όχι το «κοινωνικο-ιστορικό» επίπεδο ύπαρξης.
    Βλέπει και τον «λαϊκισμό» όχι ως αντίδραση ανθρώπων αλλά ως «εχθρό»
    του συστήματος του κυρίαρχου Ορθολογισμού. Ο οποίος είναι ένα πέρα για πέρα υπαρκτό Εμείς που θέλει να κυριαρχεί καταστρέφοντας τα άλλα.

    • Θα μας κάνετε τη χάρη να παραθέσετε ένα χειροπιαστό παράδειγμα το οποίο να ανταποκρίνεται στο σκεπτικό που παραθέτετε ή απλώς θα πάτε τέλη δεκαπενθημέρου στο ΑΤΜ να τσιμπήσετε το χιλιαρικάκι, που τυχαίνει ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΉΜΕΡΑ να είναι Ευρώ;

    • Ήταν όντως εξαιρετικός και ελπίζω να έλαβε ένα καλό μάθημα ο μαθητευόμενος μάγος της ελληνικής ψυχής…Σαββίδης!

  2. Ἡ Ἑλληνικότητα, τήν ὁποίαν διέδωσε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, αὐτός ὁ παῖς Διός καί οἱ ἀεί παῖδες Ἕλληνες, εἶναι μία γλῶσσα, μία φιλοσοφία, ἕνας τρόπος ἀντίληψης καί σκέψης καί δράσης, ἕνα εὐ ζῆν, ἴσως καί ἄλλα ἀκόμα.

    Ἡ θεώρηση τοῦ τρόπου παραγωγῆς, βάση θεώρησης καί σύγχρονων οἰκονομικῶν συστημάτων, εἶναι ἕνα ἀπό αὐτά.
    Ἀπό τό βιβλίο Ἔρως καί Λόγος, τοῦ Η. Π. Νικολούδη, λίγα λόγια από την συγκριτική ἀνάλυση τῆς ἑβραϊκῆς δημιουργίας καί τῆς ἑλληνικῆς δημιουργίας.

    «Η αιτία της πτώσης των πρωτοπλάστων, ήταν άραγε η διεκδίκηση του λόγου;
    Το κατά την εβραϊκή παράδοση χειροποίητον του ανθρώπου-ο άνθρωπος προϊόν των χεριών του Θεού-σημαίνει άραγε υποτίμηση του λόγου ή υποτίμηση του ανθρώπου ή μήπως απλώς οικειότητα, εκδήλωση αδυναμίας ή εύνοιας του Θεού για τον άνθρωπο;
    Μετά την πτώση, η ανθρώπινη κατάσταση είναι εκείνη της χειρωνακτικής εργασίας.
    Η αρχική διάκριση μεταξύ διανοητικής και χειρωνακτικής αρμοδιότητας, η σύναψη της προέλευσης του ανθρώπου στη δεύτερη και η καταδίκη του στην καταναγκαστική εργασία, για τον λόγο ακριβώς ότι ορέχθηκε την πρώτη, περιέχουν μία θεμελιακή αντίφαση, που δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί παρά μόνο ως περιεχόμενο-αν όχι μιας αρχικής εξαπατήσεως ή αλλοτριώσεως- ενός αρχικού γρίφου ή μιας διφορούμενης καταστάσεως.»

    Ποῦ εἶναι ὁ ἄλλος; εἶναι μέσα μας, εἶναι ἀπέναντί μας, εἶναι δίπλα μας;

    «Η εβραϊκή «δημιουργία» κατακυριαρχείται απο το «εαυτός». Ο «δημιουργός» δεν εμπεριέχει τον «άλλον» αλλά εμπεριέχεται στον «άλλον» ως απόλυτος έλεγχος και απόλυτος διαθέτης. Ο «άλλος» της εβραϊκής «δημιουργίας» νομιμοποιείται μόνο ως «άλλος εαυτός»· στην αντίθετη περίπτωση, κηρύσσεται «έκπτωτος».»

    «Η ελληνική «δημιουργία», η πρωτοφανής για την ινδοευρωπαϊκή πραγματικότητα
    ομηρική αυτή έννοια, ως κατ´ ουσίαν ερωτική, είναι, αντιθέτως, έμπλεος του «άλλου», της παρουσίας του ανθρώπου και του ενδιαφέροντος του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Ως δημι-ουργία παραπέμπει στον όμιλο, είναι αποκλειστική προσφορά και αφιέρωμα στον δήμο, ο οποίος θα βρεί, ακριβώς, αργότερα στη δημοκρατία την πλήρη αναγνώρισή του.
    Ο Όμηρος συγκαταλέγει στους δημιουργούς όχι μόνο τους χειρώνακτες, τους «βαναύσους» (π.χ. τους τέκτονες) αλλά και τους «διανοουμένους» (μάντεις, γιατρούς, ραψωδούς) · μη διακρίνοντας χειρωνακτική από διανοητική εργασία, αποδίδει σημασία όχι στο όργανο εργασίας αλλά στο προϊόν της εργασίας και περισσότερο ακόμη στον προορισμό του έργου: δημιουργός είναι ο «εξειδικευμένος εργάτης», όχι στο επίπεδο της παραγωγής αλλά στο επίπεδο της κατανάλωσης: ο εργαζόμενος για τον δήμο, αυτός που θέτει την τέχνη του, το τάλαντό του στην υπηρεσία της κοινότητας ή αυτός που χάριν των εξαιρετικών του προσόντων αναλαμβάνει τις δημόσιες υποθέσεις. Η δημιουργία συνάπτεται έτσι στο δημόσιο συμφέρον και θεωρείται για τον λόγο αυτόν ως κατ´ εξοχήν εργασία, ως τελολογικώς ολοκληρωμένη εργασία. Η δημιουργική δραστηριότητα είναι λοιπόν εθελοντική ιδιωτική δραστηριότητα με δημόσιο προορισμό, αρχική μορφή αυθεντικής κοινωνικοποιήσεως της ατομικής ανθρωπίνης εργασίας.

    Η διαλεκτική είναι δημιουργική διαδικασία, η οποία υπερβαίνει το «δημιουργείν», όπως η εργασία που εμπεριέχεται στη δημιουργία υπερβαίνει το «παράγειν».
    Έχουμε στη μια και στην άλλη περίπτωση παραγωγή, τακτική άσκηση και στρατηγική παρουσία του Γίγνεσθαι. Στη δημιουργία και στη διαλεκτική οι Έλληνες συνέλαβαν επί αυτοφώρω το «Γίγνεσθαι».»

    • Ελένη μου, να σου ζητήσω κι εσένα κάποιο παράδειγμα ώστε να κατανοήσουμε ΤΊ θες να πεις ή….απλώς να σου ευχηθώ καλή χρονιά και βάστα γερά το ΑΤΜ;

      • Νά σοῦ πῶ Στέφανε. Εἶναι σχετικά.

        Ἕλληνες. Πόσα καί τί σκέφτεσαι σχετικά;

        Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης ὁ μαθητής τοῦ Πλάτωνα ἦταν ὁ δάσκαλος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, βοήθησε στήν μορφωτική του πορεία στήν Ἀσία.

        Ὀδυσσέας Ἀλεπουδέλης, γνωστότερος ὡς Ὀδυσσέας Ἐλύτης, γιά λόγους πού έχει εξηγήσει.

        http://www.dikaiopolis.gr/2015/07/blog-post_31.html

  3. Ήταν αναμενόμενο να ταυτιστούν με τον καθηγητή και να ενθουσιαστούν οι άνθρωποι που του μοιάζουν.

    Σαν τον Στέφανο που είναι η ενσάρκωση του πιο στυγνά στεγνού ρεαλισμού.
    Που είναι άτομο γεμάτο άμυνες, δηλαδή γεμάτο φόβους.
    Μόνο τέτοια άτομα αντιστέκονται στην Αλήθεια.
    Ρουφάνε ακόρεστα την «πραγματικότητα» την κατασκευασμένη για να δικαιολογούνται ακριβώς το ψυχικό κλείσιμο και οι «φουλ» εξοπλισμοί τύπου αστακός.

    Και μόλις νοιώσουν την ασφάλεια του ίδιου στρατοπέδου, τσάκ, εξαπολύουν επιθέσεις κατά των εχθρών, δηλαδή αυτών που δεν τους μοιάζουν.

    Η ντροπιαστικά κλειστή ψυχή του, τον έκανε να πει «μαθητευόμενο μάγος της ελληνικής ψυχής» τον Παντελή Σαββίδη.
    Ντροπή Στέφανε!

    Μπορεί να κατανοώ για την περίπτωσή σου το «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», αλλά είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου, Στέφανε.

    Τόσα χρόνια οι Ανιχνεύσεις έχουν αφιερωθεί στο ιερό έργο να μας ανοίγουν τα μάτια και εσύ γράφεις τέτοια σχόλια.
    Το άνοιγμα των ματιών όμως θέλει άνοιγμα ψυχής. Και το δικό σου πρόβλημα είναι αυτό.

    Τι να σου εξηγήσω για τον Νου και την Κρίση που υπάρχουν μόνο όταν απελευθερώνεται η ψυχή από το κλείσιμο σαν το δικό σου.
    Ότι «χειροπιαστό» και να σου σερβίρουμε και η Ελένη και εγώ δεν θα ικανοποιήσει την απληστία του ρεαλισμού σου που είναι το άλλοθι για να μείνεις όπως είσαι.

    Τι να πω για τον καθηγητή που έπαιξε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου την ώρα που καταστρεφόμαστε.

    Με όλο το θάρρος, Ελένη, απαντάω και για τις δυο μας:
    «Αλίμονο στην Ελλάδα από τα Πανεπιστήμια της Εσπερίας, που τα τρωκτικά τους ροκανίζουν κιόλας τα βάθρα της».
    (Οδυσσέας Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά).

  4. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Ο ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ…ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ…

Leave a Reply to Μάνου Εβίτα Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα