ΕΥΡΩ: Η μήτρα των Κίτρινων Γιλέκων!

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

[Δεκαεννέα Γάλλοι λόγιοι – μεταξύ των οποίων και ο ανθρωπογεωγράφος Εμμανουέλ Τοντ, ο οποίος προέβλεψε την πτώση του κομμουνισμού τουλάχιστο δέκα χρόνια νωρίτερα – καταγγέλλουν το ευρώ ως αιτία των δεινών της χώρας τους και εισηγούνται την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, το φράγκο]

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του ευρώ, την 1η Ιανουαρίου 1999, η κατάσταση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος είναι παράδοξη. Από τη μία πλευρά, η αποτυχία αυτού του σχεδίου είναι προφανής, διαπιστωμένη από τους περισσότερους αρμόδιους οικονομολόγους, συμπεριλαμβανομένων πολλών βραβευθέντων με Νόμπελ. Από την άλλη, το θέμα αυτό είναι πλέον ταμπού στη Γαλλία, σε σημείο που κανένας πολιτικός δεν τολμά να το αντιμετωπίσει. Πώς εξηγείται αυτή η κατάσταση;

Κανείς δεν συνδέει το σημερινό κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” με την αποτυχία του ευρώ. Ωστόσο, η πτώχευση των περισσότερων, η πλέον φανερή επίπτωσή του , προκύπτει άμεσα από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές που στοχεύουν να σώσουν, πάση θυσία, το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Η σωτηρία του ευρώ δεν σχετίζεται με τη νομισματική πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία, εντούτοις, είναι ελάχιστα αποτελεσματική στην τόνωση της παραγωγής, αλλά με τις δημοσιονομικές πολιτικές αύξησης των φόρων και μείωσης των δημόσιων επενδύσεων που ζητούσε παντού η Επιτροπή των Βρυξελλών.  Αυτές κατέληξαν σίγουρα στην αποκατάσταση των εξωτερικών λογαριασμών ορισμένων ελλειμματικών χωρών. Από την άλλη, αυτό έγινε με τίμημα μια “εσωτερική υποτίμηση”, δηλαδή μια δραστική μείωση του εισοδήματος, συνοδευόμενη από το στραγγάλισμα της εγχώριας ζήτησης. Ως αποτέλεσμα, σημειώθηκε δραματική κατάρρευση της παραγωγής στις περισσότερες χώρες της νότιας Ευρώπης και ένα πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας, παρά τη μαζική έξοδο των ενεργών δυνάμεων από αυτές τις χώρες.

Η ζώνη του ευρώ έχει αυτή τη στιγμή τον χαμηλότερο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης στον κόσμο. Οι διαφορές μεταξύ των κρατών μελών, αντί να έχουν μειωθεί, έχουν διευρυνθεί σημαντικά. Αντί να ενθαρρύνει την εμφάνιση μιας ευρωπαϊκής κεφαλαιαγοράς, το “ενιαίο νόμισμα” συνοδεύτηκε από αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους της πλειοψηφίας των εθνών. Αλλά η ίδια η ύπαρξη του ευρώ, τα αποτελέσματα του οποίου μπορούσαμε να συζητήσουμε άλλοτε, έχει πλέον γίνει απόλυτο ταμπού. Ενώ η σχέση του με τη σημερινή δυσαρέσκεια είναι προφανής, οι υποστηρικτές του ευρώ προβάλλουν στους Γάλλους τα σε μεγάλο βαθμό απατηλά οφέλη του (εκτός από την ευκολία ταξιδιού στην Ευρώπη). Στήνουν έναν αποκαλυπτικό πίνακα της οικονομικής κατάστασης που θα επικρατούσε σε περίπτωση εξόδου από το “ενιαίο νόμισμα”, προκειμένου να τρομάξουν τους Γάλλους που δεν έχουν εμβαθύνει στο θέμα. Αντιμέτωποι με τέτοια επιχειρήματα, πρέπει σήμερα να δείξουμε όλα όσα έχει χάσει από το ευρώ η Γαλλία όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη (κατάρρευση του μεριδίου αγοράς στην Ευρώπη και τον κόσμο, δραματική αποδυνάμωση του βιομηχανικού μηχανισμού της) . Οι Γάλλοι αντιμετωπίζουν ήδη μειώσεις στην αγοραστική δύναμη, την απασχόληση, τη συνταξιοδότηση, την ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών κλπ. Οι πολιτικές “εσωτερικής υποτίμησης”, οι οποίες είναι απαραίτητες για τη διατήρηση του ευρώ, δεν έχουν εφαρμοστεί πλήρως στη χώρα μας, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης, αλλά προκαλούν ήδη αντιδράσεις απόρριψης. Το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” είναι η άμεση συνέπειά τους.

Πρέπει λοιπόν να εξηγήσουμε στους συμπατριώτες μας ότι το σημαντικό μειονέκτημα του ευρώ, για τη Γαλλία, είναι μια υπερβολικά υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία που μοιραία οδηγεί σε απώλεια της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, αυξάνοντας τις γαλλικές τιμές και το γαλλικό κόστος εργασίας σε σχέση με τις περισσότερες ξένες χώρες. Ας αποφύγουμε να σκορπίζουμε σύγχυση με την ιδέα μιας πιθανής συνύπαρξης ανάμεσα σε ένα ανακτημένο φράγκο και ένα “κοινό νόμισμα 2”, με όλες τις ιδιότητές του, επειδή είναι αδιέξοδο: ένα τέτοιο νόμισμα θα μπορούσε να θεωρηθεί έγκυρο ως μια απλή “λογιστική μονάδα”, ανάλογη με την παλιά ECU. Όσον αφορά την απώλεια κυριαρχίας λόγω του ευρώ, αν και είναι αδιαμφισβήτητη, είναι ένα θεωρητικό θέμα, μακριά από τις ανησυχίες των Γάλλων, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στη συγκεκριμένη τους κατάσταση. Εξαιτίας της έλλειψης κατανόησης των πραγματικών προβλημάτων, πολλοί από τους συμπατριώτες μας έχουν προς το παρόν έναν ανέκφραστο φόβο σε σχέση με οποιαδήποτε ανατροπή του κατεστημένου, ενώ οι υποστηρικτές του ευρώ φωνάζουν σαν καρακάξες κάθε φορά που αμφισβητείται το φετίχ τους. Τι πρέπει να κάνουμε σε αυτές τις συνθήκες; Απέναντι στη δυσαρέσκεια των Γάλλων, είναι προφανές ότι καμία πολιτική ανάκαμψης της Γαλλίας δεν θα είναι δυνατή αν δεν μπορέσουμε να αναδημιουργήσουμε ένα εθνικό νόμισμα του οποίου η συναλλαγματική ισοτιμία να είναι προσαρμοσμένη στη χώρα μας. Αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει υπό συνθήκες που να είναι βιώσιμες και αποδεκτές από τον γαλλικό λαό.

Ο πρώτος από αυτούς τους όρους θα ήταν να προετοιμαστεί η ομαλή μετάβαση στο μετα-ευρώ, εάν είναι δυνατόν συζητώντας με τους εταίρους μας την οργάνωση μιας συντονισμένης αποσύνδεσης, διαφορετικά να αναλάβουμε μονομερώς την πρωτοβουλία, αφού θέσουμε σε εφαρμογή τα κατάλληλα συντηρητικά μέτρα. Το δεύτερο θα ήταν να δώσουμε στους συμπατριώτες μας να κατανοήσουν τα οφέλη μιας «υποτίμησης του νομίσματος» του ανακτηθέντος φράγκου, συνοδευόμενη από μια συναφή οικονομική πολιτική, τον έλεγχο του πληθωρισμού, όπως συνέβη το 1958 με τον στρατηγό ντε Γκωλ, το 1969 με τον Ζωρζ Πομπιντού. Και ο πληθωρισμός θα είναι ακόμα λιγότερο ανησυχητικός σήμερα λόγω της υποχρησιμοποίησης της παραγωγικής μας ικανότητας.

Η αναπόφευκτη απώλεια αγοραστικής δύναμης, απόρροια της υπερτίμησης ορισμένων εισαγωγών, θα ήταν περιορισμένη και προσωρινή, καθώς θα αντισταθμιζόταν πολύ γρήγορα από την επανεκκίνηση της εγχώριας παραγωγής. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν θα αυξανόταν επειδή θα μετατρεπόταν αυτόματα σε φράγκα (σύμφωνα με τον λεγόμενο κανόνα lex monetae[1] που επικρατεί στις διεθνείς συναλλαγές). Η Γαλλία και οι Γάλλοι θα ανακτούσαν έτσι τις λαμπρές μελλοντικές προοπτικές που το ευρώ μέχρι τώρα καταπνίγει σε μόνιμη βάση.

Guy BERGER, Hélène CLÉMENT-PITIOT, Daniel FEDOU, Jean-Pierre GERARD, Christian GOMEZ, Jean-Luc GREAU, Laurent HERBLAY, Jean HERNANDEZ, Roland HUREAUX, Gérard LAFAY, Jean-Louis MASSON, Philippe MURER, Pascal PECQUET, Claude ROCHET, Jean-Jacques ROSA, Jacques SAPIR, Henri TEMPLE, Jean-Claude WERREBROUCK, Emmanuel TODD

08-12-2018

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Πηγή: https://www.les-crises.fr/lexistence-de-leuro-cause-premiere-des-gilets-jaunes-tribune-de-todd-sapir-gomez-rosa-hureaux-werrebrouck/

[1] Λατινικός όρος που σημαίνει ότι ένα κυρίαρχο κράτος επιλέγει το νόμισμα που θα χρησιμοποιεί και ότι εφαρμογές αυτού του νομίσματος καθορίζονται από τους νόμους της χώρας έκδοσης.

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα