Περί των αυτοαποκαλούμενων “Μακεδόνων” ένθεν κακείθεν των συνόρων.

Του Γιώργου Ντούσκα

Πολιτικού Επιστήμονα και υποψήφιου διδάκτορα Νομικής Σχολής ΑΠΘ

Ως μια χώρα με βιαία ιστορία στην πορεία των 200 χρόνων αυτοδιάθεσης, η μοναδική που πριν τελειώσει η καταστροφή του Π.Π. , εισήλθε σε έναν εξίσου καταστροφικό εμφύλιο,  οι μειονότητές της αναπτύχθηκαν αναλογικά πολύ καλά, με μόνη ίσως εξαίρεση τους Πομάκους κι αυτό λόγω κυρίως του «ψυχρού πολέμου».

Όταν μάλιστα η χώρα εισήλθε στη περίοδο της Ευρωπαϊκής ένταξης με μια κεντροαριστερή κυβέρνηση, οι αναγνωρισμένες ή αυτοπροσδιοριζόμενες μειονότητες βίωσαν εποχές ευημερίας που οι “συμπατριώτες τους” στις διπλανές χώρες δεν προσέγγιζαν κατ’ ελάχιστο.

Σε ό,τι αφορά τους σλαβόφωνους στην ελληνική ζώνη, που σημειωτέον ανέκαθεν μιλούσαν και ελληνικά και ορισμένοι εξ αυτών αποφάσισαν ότι εμπνέονται περισσότερο από το ελληνικό πρόσημο, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο όρος “μακεδονικό”, χρησιμοποιήθηκε πολύ έξυπνα από την Βουλγαρία στις αρχές του 20ου αιώνα, για λόγους … μάρκετινγκ, γνωρίζοντας ότι ο όρος “Βουλγαρικό” δεν θα μπορούσε να είναι ούτε πολιτικά,  ούτε πολιτισμικά θελκτικός για τους πληθυσμούς της ευρύτερης Μακεδονίας, την διεκδίκηση των οποίων επεδίωκαν ανταγωνιστικές δυνάμεις.

Επέλεξαν να προβάλλουν τον αυτοπροσδιορισμό του ΤΟΠΟΥ, με σκοπό να προσελκύσουν όσους φοβούνταν τον ελληνικό παράγοντα, έχοντας βεβαίως πλήρη συνείδηση ότι είναι Βούλγαροι που προωθούν την Βουλγαρική επέκταση. Αυτό που δεν φαντάζονταν όμως ήταν η χρήση του ίδιου «όπλου» από τους Σέρβους, που καταλαμβάνοντας τον χώρο, έστρεψαν το «μακεδονικό παραμύθι»  εναντίον της Βουλγαρίας, εργαλειοποιώντας τον μηχανισμό από προσδιοριστικό γεωγραφικής καταγωγής, σε κατασκευή εθνοτικής ομάδας, αφού προδήλως οι πληθυσμοί ήταν βουλγαρόφωνοι και δεν θα μπορούσαν να μετονομαστούν σε Σέρβους.

Η επικράτηση στη συνέχεια του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία και η διαμάχη με την σοβιετικής επιρροής Βουλγαρία, θεσμοποίησε το τεχνητό κατασκεύασμα σε συστατικό μέρος της πρώτης, η δε στήριξη των Δυτικών στο πρόσωπό του, ως ανάχωμα της σοβιετικής επέκτασης, αποθάρρυνε την ανάδειξη της αλυτρωτικής του διάστασης από πλευράς Ελλάδας.

Όλα τα παραπάνω έχουν λυθεί σε επίπεδο επιστημονικής ιστοριογραφίας (έξω από ιδεολογήματα και προπαγάνδα) και θα έπρεπε και για τους ηγέτες του κρατιδίου το 1991 να είναι ξεκάθαρα, καθώς γνωρίζουν πως η  αναφορά σε Μακεδόνες ως γενεσιουργή ιδιότητα παραπέμπει σε αυτούς που έγραφαν, μιλούσαν, δόξαζαν και ενεργούσαν στο πλαίσιο του ελληνικού κόσμου.

Αν δεχτούμε, επιδεικνύοντας απόλυτο ρεαλισμό με δόσεις κυνισμού, πως όπως κάποιος πονηρός που καταλαμβάνει μέρος ενός κτήματος, το οποίο ο γείτονας λόγω συνθηκών δεν καταφέρνει να ανατρέψει,  μετά από δεκαετίες μπορεί να επικαλεστεί χρησικτησία και να το ιδιοποιηθεί, έτσι και στην περίπτωση των βορείων γειτόνων μας, η πολύχρονη χρήση ενός ονόματος κατά τρόπο καταχρηστικό, τους απέδωσε ανάλογα δικαιώματα χρησικτησίας, αυτό δεν πρέπει να οδηγήσει εμάς να τους αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα με τη δική μας υπογραφή.

Δυστυχώς, οι ιθύνοντες πήγαν να κλείσουν ένα θέμα έχοντας στο μυαλό τους το εσωτερικό μέτωπο που σε συνδυασμό με την επικοινωνιακή διαχείριση, ετοίμασε ένα μίγμα που μαθηματικά το καθιστά εκρηκτικό, αφού η σύνθετη ονομασία με παράλληλη αποδοχή Μακεδονικής ιθαγένειας στον βουλγαρόφωνο πληθυσμό, παράγει ένα εκτρωματικό φαινόμενο:  αντί να κλείνει ένα θέμα,  που ομολογουμένως είναι πληγή στην προοπτική των σχέσεων μας, ανοίγει ένα ακόμη χειρότερο!

Οι γενίτσαροι εντός («Ουράνιο Τόξο» κλπ), που  έχουν αναφορά όχι μόνο στα Σκόπια, αλλά και σε άλλες πρωτεύουσες, ονειρεύονται μακεδονική ταυτότητα και πολύ καλά κάνουν! Αφού την αναγνωρίζεις στη από ‘κει πλευρά, είναι δυνατόν να μην την αναγνωρίζεις και στην από ‘δω,  όταν μάλιστα, ως αυριανά μέλη της ΕΕ , τα σύνορα απλά θα διαχωρίζουν κράτη-μέλη της ίδιας υπερεθνικής οντότητας;

Κι αφού οι από ‘κει θα είναι Μακεδόνες –με ταυτότητα και διαβατήριο αναγνωρισμένα πια– οι από ‘δω μεριά, τι σόι Μακεδόνες θα είναι; Της από ‘δω μεριάς ή της από ‘κει;

Δηλαδή, από την χρησικτησία κάποιων τετραγωνικών, θα φτάσουμε με δική μας αναγνώριση και σε απώλεια τίτλων ιδιοκτησίας…

Οι ανωτέρω κρίσεις δεν έχουν στόχο να κινδυνολογήσουν, ούτε εκπορεύονται από μια ξενοφοβική στάση, γιατί δυστυχώς ακόμη και το δημοψήφισμα αλλά και η φρασεολογία του πολιτικού κόσμου στα Σκόπια καθ’όλη τη  διάρκεια, καταδεικνύει μια ριζωμένη αντίληψη ότι είναι οι φορείς του «μακεδονισμού», γνήσιοι εκπρόσωποι της έννοιας, που σε κάθε περίπτωση έκαναν μια υποχώρηση στην ονομασία της χώρας, παραμένουν όμως στρατευμένοι στο σκοπό που τους δημιούργησε:

Ως ένας βουλγαρικός χαμαιλέοντας που μεταλλάχθηκε σε γιουγκοσλαβικό αυγό του φιδιού και μετεξελίχθηκε στο τέρας του Φρανκενστάιν.

Κι όπως στο διάσημο βιβλίο, το δημιούργημα δεν μακροημέρευσε λόγω της φύσης του, έτσι και στην περίπτωσή τους, η εσωτερική αστάθεια και η εξωτερική του ασχήμια, δεν φτιασιδώνεται με πούδρες και «μεικ απ».