της Ουρανίας Μπάγγου.
Συνηθίσαμε να μιλάμε τα τελευταία χρόνια σαν η δημοκρατία να ήταν κάτι δεδομένο. Παραδεχόμαστε ότι έχει προβλήματα, αλλά νομίζαμε ότι είναι εδώ, παρούσα.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μάθει να κάνουμε κάποια δημοκρατικά βήματα, αλλά μας υπολείπεται πολύς δρόμος ακόμα, που πρέπει να περπατήσουμε, για να μπορούμε να πούμε ότι γίναμε δημοκρατικοί άνθρωποι και πολίτες.
Δημοκρατία σημαίνει σεβασμός στον άλλον, γιατί για εκείνον ο «άλλος» είμαστε εμείς. Σεβασμός στην υλική οντότητα του, την ηθική του υπόσταση, την ανάγκη του να εξελιχθεί.
Ο φασισμός μεγιστοποιεί, θεωρητικά και πρακτικά, την δύναμη μιας κάστας εις βάρος των υπολοίπων. Αρχίζει, βέβαια, πιο γλυκά. Κάνει πως επειδή μας θεωρεί αδύναμους θέλει να μας προστατέψει από κάθε κακό. Κι εμείς νοιώθουμε ανήμποροι, γινόμαστε αδύναμοι και λίγο αργότερα δεν γίνεται να λειτουργούμε πια χωρίς «προστασία».
Ενεργεί, δηλαδή, πριν από μας για μας γιατί αυτός ξέρει πoιό είναι το καλό μας. Είναι σαν το παιδί που συνεχίζει να περνάει με το ζόρι στην απέναντι του δρόμου μεριά την γριούλα, επειδή μια μέρα χρειάστηκε βοήθεια. Και δεν σταματάει εκεί. Φτάνει να σου επιβάλλει βίαια το δικό του δίκαιο αφού πάντα ξέρει καλύτερα από σένα.
Γιατί και η σκέψη ακόμα της συγκέντρωσης υπέρμετρης εξουσίας μεθά τον άνθρωπο και τον κάνει φασίστα.
Ο φασισμός μπορεί να οργανωθεί σαν ιδεολογία αλλά κυκλοφορεί και σε «μερίδες» έτοιμες προς κατανάλωση από τον καθένα.
-όταν βιαιοπραγούμε με λόγια και πράξεις απέναντι σε δικούς και ξένους.
-όταν θέλουμε να τηρούν τους νόμους οι άλλοι και όχι εμείς.
-όταν δεν βλέπουμε τίποτα σωστό στις πράξεις των άλλων.
-όταν φοβόμαστε την αξιοκρατία και κάνουμε θεσμό το ρουσφέτι.
-όταν υποτιμάμε τον κάτι παραπάνω από τον μισό πληθυσμό, που είναι οι γυναίκες, και των οποίων η μόνη διαφορά από τους άντρες είναι ότι έχουν βαπτιστεί μέσα σε θηλυκές ορμόνες -πράγμα που τις κάνει πολύ χρήσιμες στην κοινωνία, αφού μας γεννάνε και μας μεγαλώνουν. Και δεν το κάνουν αυτό μόνο άντρες αλλά και πολλές από τις γυναίκες, γιατί μέσα τους έχουν μάθει να αισθάνονται βαθιά κατωτερότητα για το φύλο τους.
-όταν λοιδορούμε αυτούς που έχουν διαφορετική από εμάς σεξουαλική συμπεριφορά, χρώμα, θρησκεία, ιδέες.
Επομένως μη προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον φασισμό απέναντι. Είναι και μέσα μας, μόνο που νομίζουμε ότι θα είμαστε πάντα από την πλευρά των «νικητών», ενώ δεν είναι εφικτό να γίνεται έτσι.
Ο φασισμός ενεδρεύει εκεί όπου υπάρχει εξουσία, δηλαδή παντού. Ιδίως στις μεγάλες «παρελάσεις», στα μεγάλα κόμματα, στις ισχυρές θρησκείες, στους ιδεολογικούς σχηματισμούς που συγκεντρώνουν τη δύναμη στους λίγους.
Γιατί «λίγος» είναι ο άνθρωπος που δεν τιμά τον διπλανό του.
Η απαριθμηση ”των μεριδων” του φασισμου καταδεικνυει οτι στην σημερινη Ελλαδα ειμαστε ολοι φασιστες και πως το αντιθετο ειναι αφυσικο.
Θα θελαμε με την ευκαιρια η κυρια κειμενογραφος να μας εγραφε πότε χρονολογικως αυξηθηκαν αυτες οι συμπεριφορες των Ελληνων και ποιοι πολιτικοι τις καλλιεργησαν και τις καλλιεργουν ,προς ιδιον πολιτικον οφελος, για να ”κραξουμε” αυτους τους πολιτικους και να τους διαγραψουμε απο τις μελλοντικες εκλογικες προτιμησεις μας.
Θα ηταν πολυ χρησιμη ,αν το τολμουσε , γιατι με τις γενικοτητες -ολοι το ιδιο ειναι-δεν μπορουμε ουτε τους εαυτους μας να ξεχωρισουμε .
Και ομως υπαρχουν ανθρωποι με οικογενειακη ανατροφη και καλη παιδεια απο δασκαλους Ελληνορθοδοξους που τιμουν τους διπλανους τους και δεν ειναι ”λιγοι” ,κατα την τελευταια φραση του κειμενου.
Ας τους αναζητησουμε παντου και για ολες τις εκφανσεις της ζωης μας.
Η αντίληψη του φασισμού ως νοοτροπία αποτελεί το κεντρικό επικοινωνιακό εγχείρημα της δόμησης του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι στην καταμέτρηση των “μερίδων” του φασισμού στο παραπάνω άρθρο θα βρεί κανείς ευθείς παραπομπές στις πρακτικές όσων αυτοαποκαλούνται σήμερα ως αντιφασίστες. Οι οποίοι όντως είναι αντιφασίστες ενώ οι πράξεις των καλούνται φασιστικές με αποτέλεσμα να απενοχοποιείται διαχρονικά η αριστερά.