Νομισματική ηγεμονία και ηγεμονία γεωπολιτική… Το πραγματικό πρόβλημα των ΗΠΑ στο σύγχρονο κόσμο.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του “Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ”

και της “Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας.

Μια φίλη το έθεσε πάρα πολύ σωστά. Ένας φαφλατάς μπορεί πάντα να κρατά σε εγρήγορση τους θαυμαστές του, αρκεί να τους σερβίρει με τρόπο φανταχτερό μια κατασκευασμένη πολιτική “πρωτοτυπία” σε συσκευασία βαθυστόχαστης ανάλυσης…

Από τη στιγμή που οι “θαυμαστές” δεν διαθέτουν ούτε την δυνατότητα να την αντικρούσουν στην ουσία της, ούτε και τα μεθοδολογικά εργαλεία της επιβεβαίωσής της, τότε μοιραία ενσωματώνονται στην πρωτοτυπία και συνακόλουθα πλειοδοτούν στην υπεράσπιση του φαφλατά.

Αυτό δεν έγινε άλλωστε με τα περίφημα μέιλς των πρεσβειών για τη δολοφονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, τα οποία ακόμη εξετάζει το νομικό τμήμα του φαφλατά που τα “εμπνεύστηκε”;;;

Αυτό το παραμύθι δεν ενεργοποίησε στη συνέχεια μια βιομηχανία screenshots, που έδωσε δουλειά για ένα δεκαήμερο στους γνωστούς χασομέρηδες του διαδικτύου;;;

Αυτό ακριβώς επιχειρείται και σήμερα σε μια προσπάθεια ερμηνείας της Αμερικανοτουρκικής έντασης, κατά την οποία επιστρατεύεται ένας αχταρμάς μονομερειών και αυθαιρεσιών, χωρίς συνειρμική συνέχεια, και με μηδενική μεθοδολογική αξιοπιστία.

Προφανώς και δεν έχει αξία να υπεισέλθουμε σε αναλυτική αντίκρουση αυθαιρέτων ισχυρισμών και παραδοχών ανυπόστατων. Θα ήταν απλώς χαμένος χρόνος.

Γι αυτό και θα αρκεστούμε στην οριοθέτηση πραγματικών δεδομένων της σύγχρονης εποχής, και ο αναγνώστης θα βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του για τα τεκταινόμενα.

Πρώτον: Η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου έχει αλλάξει δραματικά. Το να επιχειρεί επομένως κάποιος να ερμηνεύσει την Αμερικανοτουρκική αντιπαράθεση με όρους εργαστηρίου και απολυτοποιώντας τη δυνατότητα των ΗΠΑ να “κάνουν παιχνίδι” ως μόνοι κυρίαρχοι του πλανητικού παιχνιδιού, είναι τουλάχιστον αφελές, σε βαθμό που ακυρώνει στο σύνολό του, και το προϊόν της “ανάλυσης”.

Δεύτερον: Το να συγχέει κάποιος το ειδικό βάρος του νομισματικού πολέμου και κυρίως το να τον αναβαθμίζει αυθαίρετα από τακτικό εργαλείο σε στρατηγική επιδίωξη,  είναι τουλάχιστον ενδεικτικό της ανάγκης να αποσαφηνίσει στο μυαλό του έννοιες και περιεχόμενο εννοιών, πριν αποτολμήσει την επόμενη προσέγγιση αναλόγου σοβαρότητας ζητημάτων.

Η εξάρτηση της τουρκικής οικονομίας στο περιβάλλον της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, είναι δομική… Και επειδή ακριβώς είναι τέτοια, είναι και ευάλωτη στις κλασικές νομισματικές πιέσεις από τους μηχανισμούς – εργαλεία που ασκεί πάνω τους στρατηγικό έλεγχο η κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Από την άλλη μεριά, αυτή της ακριβώς η ιδιότητα, είναι που καθιστά αυτονόητη και ρεαλιστική την απαντητική δυνατότητα της Τουρκίας στις διαρκείς και κερδοσκοπικές πιέσεις που στοχοποιούν την τουρκική λίρα.

Τρίτον: Η κυβέρνηση των ΗΠΑ σε αυτή την αντιπαράθεση, δεν έχει ρόλο πρωταγωνιστικό αλλά παρακολουθητικό. Στο πλαίσιο αυτού του ρόλου αξιοποιεί στοχευμένα τα κλασικά εργαλεία ήπιας ισχύος, αλλά έχει πλήρη επίγνωση οτι η ατζέντα είναι πολύ ευρεία και η φυσιογνωμία της αμιγώς γεωστρατηγική.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον επομένως, η οικονομικίστικη μονομέρεια που επιστρατεύεται, αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις, και ο νομισματολάγνος προσανατολισμός ερμηνεύει μόνο ένα μικρό μέρος από το πολυσύνθετο γεωστρατηγικό παζλ.

Ο κ. Τραμπ άλλωστε είναι σε θέση να ξέρει καλά, πως η μάχη για τη διατήρηση της ηγεμονίας του δολαρίου, είναι μια σχεδόν χαμένη μάχη, οι προοπτικές της όποιας αποδυναμώνονται δραματικά, αν δοθεί έξω από το κάδρο των δυναμικών γεωστρατηγικών ανατροπών που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Και για να το πούμε απλούστερα, η ηγεμονία του δολαρίου είναι στο συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο παντελώς ανέφικτη, αν δεν συνοδεύεται αναπόσπαστα από πλήρη ηγεμονία γεωπολιτική.

Άλλωστε η μεταψυχροπολεμική εποχή ειναι μεταξύ άλλων εποχή δέσμης στρατηγικών αντιπάλων των ΗΠΑ, σε έναν κόσμο που είναι εξόχως πολυπολικός, και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί. Οι όροι του “παιχνιδιού” λοιπόν, είναι επίσης δραματικά τροποποιημένοι…

Και μέσα στο περιβάλλον ενός τέτοιου κόσμου, είναι πολλαπλά δυσκολότερο να χαλιναγωγηθουν ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις με μόνο εργαλείο την νομισματική κερδοσκοπική πίεση των οίκων και των αγορών.

Και είναι δυσκολότερο γιατί στο παιχνίδι της αποδόμησης της ηγεμονίας του δολαρίου, έχουν συστρατευθεί ισχυροί παίκτες, και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Τραμπ, γι αυτό και δεν θα αναλωθεί μονομερώς σε μια νομισματική στόχευση απέναντι στην Τουρκία. Κάτι τέτοιο είναι κουτό ακόμη και να το σκέφτεται κάποιος.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως αν αυτό θα ήταν το εύρος στο οποίο εξαντλείται η Αμερικανική στρατηγική έναντι της Τουρκίας, αυτό θα ισοδυναμούσε απλούστατα με τον ορισμό της στρατηγικής κατάρρευσης και καθολικής γεωστρατηγικής της αποτυχίας.

Το πραγματικό πρόβλημα της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είναι δισυπόστατο…

Αναζητεί εναγωνίως ρόλο πρωταγωνιστικό στην ευρύτατη γεωστρατηγική διεργασία που συντελείται σε ολόκληρη την Ευρασία…

Και γνωρίζει καλά πως για να τον αποκτήσει αυτό το ρόλο, θα πρέπει να βρει τον τρόπο να ανακόψει άμεσα τις στρατηγικές βλέψεις που ενσωματώνονται και αφορούν στην Τουρκική εξωτερική πολιτική στο σύνολό της.

Αυτή λοιπόν είναι μια πολυσύνθετη εξίσωση, και η λύση της δεν προσεγγίζεται με μονομερείς φλυαρίες περι ηγεμονίας του δολαρίου.

Κανείς σήμερα δεν μπορεί να επενδύσει σε ασταθείς περιφερειακές πολιτικές, χωρίς ισχυρό γεωπολιτικό αποτύπωμα. Και σε ένα γεωπολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ενα ισχυρό περιφερειακό γεωπολιτικό μεγεθος όπως ειναι η Τουρκία, διαθέτει ΚΑΙ αυτοτελείς στρατηγικές βλέψεις στο πλαίσιο του αναβαθμισμένου ρόλου της, αλλά ΚΑΙ χρησιμοποιείται διεμβολιστικά για να διασφαλίσει ευρύτερες γεωπολιτικές ανατροπές δεκαετιών, μόνο αφελείς μπορούν να απολυτοποιήσουν την αποτελεσματικότητα του νομισματικού οπλοστασίου.

Το πρόβλημα λοιπόν “Τουρκία”, είναι πολύ πιο ευρύ για την Αμερικανική Γεωστρατηγική, προφανώς και για την Ρωσική αντίστοιχη, που όλα δείχνουν πως όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που ΔΕΝ θα ήθελαν εις το διηνεκές μια Τουρκία ισχυρή, μεγάλη, ενιαία και με μη αναστρέψιμα νεο-οθωμανικά χαρακτηριστικά.

Η πραγματική πρόκληση λοιπόν τώρα ξεκινά και αυτή σχετίζεται με πραγματική γεωστρατηγική ισχύ και δεν υποβαθμίζεται σε πολιτικές που αφορούν στο νομισματικό εργαλείο διαχείρισης ισχύος.