του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
μέλους της ΠΓ του “Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ” και της “Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας”
Οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την επίθεσή τους στην “Ερντογανική” Τουρκία, και όπως έχουμε τονίσει κατ επανάληψη, πρόκειται για μια επίθεση που, ανεξάρτητα από τα προσχήματα και τις αιτιάσεις, η πραγματική της φυσιογνωμία είναι και θα παραμείνει αμιγώς γεωστρατηγική…
Τα μέσα βεβαίως, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, εντάσσονται στο κλασικό “ήπιο” οπλοστάσιο (σε σχέση πάντα με το πραγματικό γεωστρατηγικό διακύβευμα) με αιχμή του δόρατος τον συναλλαγματικό – νομισματικό πόλεμο, και την “επιβλητική” παρέμβαση των “οίκων” και των “αγορών”.
Αρκετοί “στρατευμένοι” αναλυτές, απολυτοποιούν την παντοδυναμία αυτών των μέσων, και εκλαμβάνουν ως προδιαγεγραμμένη την αποτελεσματικότητά τους.
Πρόκειται για μια αντίληψη που κατά βάση στηρίζεται στο γεγονός οτι η Τουρκία διαθέτει Εθνικό νόμισμα άρα διαθέτει νομισματικό εργαλείο εξ ορισμού ευάλωτο στις επιθέσεις των αγορών.
Πρόκειται για μια υποκειμενική, κατά παραγγελία διατυπωμένη και καταφανώς λαθεμένη αντίληψη, γι αυτό και θα θέλαμε να επιμείνουμε σε δυο πράγματα…
Πρώτον: Η δυνατότητα άσκησης νομισματικού πολέμου εκ μέρους των ΗΠΑ, των μηχανισμών και των “οίκων” που ελέγχουν, είναι υπαρκτή, αλλά οφείλεται στη δομική εξάρτηση της τουρκικής Δημόσιας ΚΑΙ Ιδιωτικής οικονομίας με το μηχανισμό των αγορών, ΚΑΙ ΟΧΙ στο γεγονός ότι η Τουρκία διαθέτει εθνικό νόμισμα.
Δεύτερον: Η δυνατότητα ανταπάντησης εκ μέρους του καθεστώτος της Τουρκίας σε αυτού του είδους την επίθεση, βεβαίως και είναι υπαρκτή, ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ η δομική εξάρτηση είναι δυναμικά μια αμφίδρομη εξάρτηση, και αυτή η πλευρά δεν πρέπει να αποσιωπάται…
Σε αυτήν ωστόσο την αντιπαράθεση, υπάρχουν δυο ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ χαρακτηριστικά, που καθιστούν το περιβάλλον ρευστό και την έκβαση της αντιπαράθεσης αβέβαια.
Το πρώτο εξ αυτών, σχετίζεται με την ταυτότητα του πρωταγωνιστή, άρα και με την πραγματική φυσιογνωμία της ατζέντας σε αυτή την αντιπαράθεση.
Με την Τουρκία να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ευρύτατης διεργασίας γεωστρατηγικής ανασύνταξης σε ολόκληρη την Ευρασία, ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής είναι ο Ερντογάν, και το αποκορύφωμα της μαξιμαλιστικής του ατζέντας το έθεσε στη Σιγκαπούρη κατά την πρόσφατη σύνοδο ASEAN.
Από ουσιαστική άποψη και στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, ο Ερντογάν είναι γεωστρατηγικά ο “επιτιθέμενος”, και αυτήν ακριβώς την εξέλιξη είναι που επιχειρεί να ανακόψει ο κ. Τραμπ, ενεργοποιώντας την δική του οπλική φαρέτρα.
Το δεύτερο θεμελιώδες χαρακτηριστικό, σχετίζεται με τη δομική ενσωμάτωση της τουρκικής κοινωνίας στους στρατηγικούς σχεδιασμούς του Ερντογάν. Μιας κοινωνίας που στα χρόνια της Ερντογανικής παντοδυναμίας, υπέστη δραματική μετάλλαξη της κοινωνικοπολιτικής της φυσιογνωμίας.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να παραγνωρίζονται τα παράπλευρα αλλά πολύ σημαντικά στοιχεία τα οποία εντάσσει ο Τούρκος πρόεδρος σε αυτή την αντιπαράθεση, με κυρίαρχο την προσπάθειά του να κοινωνικοποιήσει την πολιτική του αντεπίθεση, αναγορεύοντας την τουρκική κοινωνία σε μέγεθος γεωπολιτικό, και αυτό συνιστά μια πολύ σημαντική εξέλιξη στον μετακεμαλικό καμβά της σύγχρονης Τουρκίας.
Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι διόλου τυχαία η δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία: «Η επίθεση στην τουρκική οικονομία δεν διαφέρει από μια επίθεση στην τουρκική σημαία» προσθέτοντας μάλιστα πως “ο στόχος αυτής της επίθεσης, είναι να γονατίσει η Τουρκία και ο λαός της”.
Γίνεται λοιπόν φανερό πως η αμερικανοτουρκική σύγκρουση, είναι μια διεργασία πολυπαραγοντική με πολλαπλές παράλληλες αναγνώσεις. Ως τέτοια σχετίζεται…
ΚΑΙ με κρίσιμες ισορροπίες που αφορούν σε συγκρούσεις αντιλήψεων στο εσωτερικό των ΗΠΑ…
ΚΑΙ με αναδιάταξη ισορροπιών αλλά και οξυμένων αντιπαραθέσεων στο Δυτικό κόσμο συνολικότερα…
ΚΑΙ με τους όρους της κλιμακούμενης αντιπαράθεσης τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Κίνα, σε έναν κόσμο που κλειδώνει… πολυπολικά. Αλλά…
ΚΑΙ με τις εν εξελίξει διεργασίες επαναπροσδιορισμού του ρόλου… του εύρους της επιρροής… αλλά και των νέων πεδίων ελέγχου των περιφερειακών παικτών σε έναν συνολικά συμμορφούμενο κόσμο.
Στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης, δοκιμάζονται και θα επαναπροσδιοριστούν…
Η βαρύτητα…
Η φυσιογνωμία. Και…
Η ισχύς διαχρονικών παραδοχών πάνω στις οποίες δομήθηκε ο μεταπολεμικός κόσμος, και οι κυρίαρχες οικονομικές, κοινωνικοπολιτικές και ενοποιητικές του παραδοχές.
Τελειώνοντας θα θέλαμε να προειδοποιήσουμε για δυο ακόμη πράγματα που καλό είναι να μην αγνοηθούν.
Πρώτον: Η Αμερικανική πολιτική ηγεσία σύντομα θα κληθεί να αποφασίσει αν είναι διατεθειμένη να συμβιβαστεί με τα αμελητέα αποτελέσματα από τη χρήση των “ήπιων” οπλικών μέσων απέναντι στη στρατηγική επιθετικότητα Ερντογάν ή αν τελικά θα ενδώσει σε προτροπές μετεξέλιξης αυτής της σύγκρουσης σε γενικευμένη γεωστρατηγική ρήξη, επιλογή που θα θέσει επί τάπητος ακόμη και τον γεωπολιτικό διαμελισμό της Τουρκίας. Και…
Δεύτερον: Όποια και να είναι η εξέλιξη, καλό είναι να ξεκαβαλικέψουν τα καλάμια οι αυταπατούμενοι και τα επιχορηγούμενα φερέφωνα αφού…
Η “στρατηγική αναβάθμιση” της Ελλάδας που οραματίζονται θα σηματοδοτήσει ΚΑΙ νεα υποτέλεια αλλα ΚΑΙ νεα απειλητικά προβλήματα για τη χώρα μας και το λαό μας.
Και όποιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί αυτή την πραγματική απειλή, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στη μοίρα που επιφύλαξε η ιστορία στις μέχρι πρότινος “αναβαθμισμένες γεωστρατηγικά” για λογαριασμό των ΗΠΑ χώρες. Και φυσικά…
Όποια και να είναι η εξέλιξη… Όποιο σενάριο ξαι αν ενεργοποιηθεί, η Τουρκία θα παραμένει πραγματική απειλή και για το Αιγαίο… και για τη Θράκη… και για την Κύπρο μας.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς αυταπάτες…
