του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Θα μπορούσε να αναφερθεί η λαϊκή ρήση «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται» για να αξιολογηθεί η κυβερνητική –αλλά και η κοινωνική– αντίδραση στην απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που συνελήφθησαν, εν καιρώ ειρήνης, περιπολούντες στον Έβρο.
Δυστυχώς, πρόκειται για κάτι χειρότερο. Ένα ανίκανο πολιτικό σύστημα ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις του, πιστεύοντας πως μπορεί να αλλάξει η ελληνοτουρκική ατζέντα από μια αναγκαστική κίνηση του Ερντογάν.
Βυθισμένο δε στην πολιτική παρακμή του, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί ως διπλωματική επιτυχία του μια απρόσμενη κατάληξη. Ακριβώς την προηγούμενη μέρα δημοσιεύονταν νέα μέτρα που θα ελάμβανε η ελληνική κυβέρνηση για να πείσει τον Ερντογάν να αφήσει ελεύθερους τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς. Ένα από αυτά ήταν και η ακύρωση των εκδρομικών επισκέψεων των Ευέλπιδων στην Τουρκία. Αυτό και αν αποτελούσε εφιάλτη για τον Τούρκο πρόεδρο!
Αν υπήρχαν σοβαρά κέντρα ανάλυσης πολιτικής στην Ελλάδα, θα είχαν αντιληφθεί τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει ο Τούρκος πρόεδρος μετά την αμερικανική αντίδραση στην πολιτική του (ο πάστορας είναι απλώς το πρόσχημα) και θα έκαναν προτάσεις στην κυβέρνηση. Πλέον, το περιβάλλον γίνεται εξαιρετικά περίπλοκο και η ελληνική διπλωματία δεν μπορεί να μένει στον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας. Κάποιος ικανός πρέσβης, ή κάποια ικανή διπλωματική η πολιτική ομάδα συλλαμβάνει και προτείνει πολιτική. Η εποχή αυτή έχει παρέλθει, ακόμη και για την Ελλάδα.
Χρειάζεται κάτι περισσότερο ασφαλές και αποτελεσματικό.
Ο Ερντογάν δεν έχει περιθώρια να μην αφήσει ελεύθερο τον αμερικανό πάστορα και να μην αναθεωρήσει μέρος της πολιτικής του που ενόχλησε τους Αμερικανούς. Αν επιμείνει στην άρνησή του θα καταστρέψει τη χώρα του. Και ο Ερντογάν είναι εξαιρετικά ρεαλιστής για να επιμείνει. Έχει αποδείξει, και στο παρελθόν, πως αφού φθάσει σε ακραία όρια, την κατάλληλη στιγμή ελίσσεται.
Από την άλλη, μια άτακτη κίνηση απέναντι στις αμερικανικές πιέσεις θα έστελνε άσχημα μηνύματα και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Από την πλειάδα των ομήρων που έχει φυλακίσει αφήνει ελεύθερους, μέσω της δικαστικής οδού, τους «περιφερειακούς». Μέσω της δικαστικής οδού θα φτάσει την κατάλληλη στιγμή και στον αμερικανό πάστορα.
Ο Ερντογάν αισθάνεται, επίσης, πως στο άμεσο μέλλον οι σχέσεις του με τους Αμερικανούς θα περάσουν δυσκολίες. Χρειάζεται ένα Δυτικό αποκούμπι και αυτό είναι η Ευρώπη. Αλλά για να το έχει θα έπρεπε να ικανοποιήσει τα πλέον ανώδυνα και στοιχειώδη από αυτά που οι Βρυξέλλες του ζήτησαν. Η απελευθέρωση των δύο εντάσσεται στην κατηγορία αυτήν.
Δεν χρειάζεται δεινή πολιτική σκέψη για να γίνουν αντιληπτοί οι λόγοι της θετικής αυτής εξέλιξης. Ωστόσο η κυβέρνηση δεν άντεξε στον πειρασμό να μην επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί πολιτικά ένα θέμα για το οποίο ο πολιτικός κόσμος επέδειξε ωριμότητα στη διαχείρισή του. Το πρωθυπουργικό περιβάλλον διακίνησε μεγάλο κατάλογο ενεργειών που οδήγησαν στην απελευθέρωση των στρατιωτικών. Μερικές από αυτές τις ενέργειες προηγήθηκαν της σύλληψης των δύο, και άλλες αποτελούσαν στοιχειώδες καθήκον ενός πρωθυπουργού ο στρατός του οποίου είχε τις συγκεκριμένες απώλειες. Π.χ. το ότι ο πρωθυπουργός έθεσε το θέμα στον Τούρκο πρόεδρο! Δηλαδή, δεν θα το έθετε;
Έκανε όμως ο Τσίπρας κάτι χειρότερο, το οποίο η Ελλάδα θα βρει μπροστά της.
Ικανοποίησε ένα πάγιο αίτημα της Τουρκίας να εκλέγονται οι μουφτήδες στη Θράκη από τη (χειραγωγημένη από το τουρκικό προξενείο) μειονότητα. Με την εκλογή του ο μουφτής, εκτός από θρησκευτικός ηγέτης γίνεται και σημείο πολιτικής αναφοράς. Το μέρος της μειονότητας που είναι στραμμένο προς την Άγκυρα θα βρει στο πρόσωπο των μουφτήδων τους πολιτικούς ηγέτες που χρειάζεται για να προωθήσει η Τουρκία τα σχέδιά της στη Θράκη. Και τα σχέδια αυτά είναι επικίνδυνα για τον ελληνισμό. Το αντιλαμβάνονται αυτό στην Αθήνα; Το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση;
Αντί λοιπόν στην κυβέρνηση να χαίρονται και να θεωρούν πως η απελευθέρωση των στρατιωτικών σηματοδοτεί αλλαγή στην ελληνοτουρκική ατζέντα, ας προετοιμάσουν τη χώρα για τη δύσκολη περίοδο που έρχεται.
Τι σημαίνει αλλαγή στην ατζέντα; Η Τουρκία δεν θα επιχειρήσει να εξορύξει υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο; Θα σταματήσει να επιδιώκει πλήρη κυριαρχία στην Κύπρο; Θα σταματήσει να παραβιάζει τον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα και να οδηγεί τους ψαράδες της ως τις ακτές ελληνικών νησιών;
Αλλά εκείνο στο οποίο θα μπορούσε να εστιάσει μια μεσοπρόθεσμη πολιτική της κυβέρνησης αξιοποιώντας την πρόσκαιρη κρίση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις είναι να προτείνει και να προωθήσει έναν γεωπολιτικό πόλο που θα καλύπτει τα ⅔ της Μεσογείου. Έναν σταθερό γεωπολιτικό άξονα που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Ακόμη, ίσως και την Ιταλία.
Ο άξονας αυτός θα αποτελούσε για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς τον εναλλακτικό πόλο στην Τουρκία και τους συμμάχους της στη Μεσόγειο.
Η συσπείρωση αυτή, που δεν θα αμφισβητούσε και την αραβική πολιτική των χωρών που συμμετέχουν, θα μπορούσε συν τω χρόνω να λάβει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας, αλλά και συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας. Τα οφέλη για όλους, ακόμη και για τις ΗΠΑ, είναι προφανή. Αν και, όπως φαίνεται, αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει στις ΗΠΑ ένα κέντρο το οποίο να χαράζει την παγκόσμια αρχιτεκτονική. Ένα κέντρο είναι η περί τον Τραμπ ομάδα και ένα άλλο η παραδοσιακή αμερικανική διπλωματία που δείχνει εξαιρετική αδράνεια στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται.
Οι πολιτικές αυτές είναι μεσοπρόθεσμες, τουλάχιστον. Στο χρονικό διάστημα που θα αποδώσουν μπορεί ο Ερντογάν να έχει αμφισβητηθεί στην Τουρκία, η Ρωσία να προσπαθεί να προσαρμοστεί στη μετά Πούτιν εποχή και στο Ιράν να τρίζουν τα θεμέλια των μουλάδων.
Αυτήν τη νέα πολιτική έχει ανάγκη η Ελλάδα. Και είναι ώρα για αλλαγή νοοτροπίας στα θέματα διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής. Διότι το τελευταίο διάστημα υπήρξε υποχώρηση ακόμη και από όσα βήματα είχε πετύχει η ελληνική διπλωματία στη δύσκολη προσπάθεια να ισορροπήσει μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.
Η τελευταία ανακοίνωση του ΥΠΕΞ σε ό,τι αφορά τις ελληνορωσικές σχέσεις, μόνο διπλωματικό κείμενο δεν θύμιζε.
Η εξωτερική πολιτική της χώρας δεν μπορεί να είναι έρμαιο στα χέρια του οποιουδήποτε υπουργού Εξωτερικών. Άλλο η υλοποίηση της κάθε φορά κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής και άλλο πάγιες σταθερές της χώρας να υπόκεινται στην ευκαιριακή βούληση του ΥΠΕΞ.
pontos-news.gr
Χαίρετε κ. Σαββίδη.
Θα ήθελα να σταθώ στο θέμα των μουφτειών.
Δεδομένων ότι:
α) Η εκλογή των μουφτήδων ήταν ένα από τα ανταλλάγματα που ζητούσε η Τουρκία διαχρονικά, για το ζήτημα της Χάλκης.
β) Η συζήτηση για το ενδεχόμενο κατάργησης του διορισμού μουφτήδων ξεκίνησε από την παρουσα κυβέρνηση πριν την αιχμαλωσία των δύο στρατιωτικών.
γ) Η ψήφιση της προαιρετικής εφαρμογής της σαρίας, στις 9/1/2018, δύναται να ερμηνευθεί και ως αποδυνάμωση του ρόλου των μουφτήδων, προκειμένου να μην απαιτείται ο διορισμός τους.
δ) Η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών υπήρξε αιφνιδιαστική και πιθανότατα μονομερής επιλογή της Τουρκίας.
Εκτιμάτε πως η πρόσφατη τροπολογία για την υποχρεωτική συνταξιοδότηση των μουφτήδων υπήρξε μια βεβιασμένη κίνηση εξευμενισμού της Τουρκίας, στο θέμα των αιχμαλώτων, ή μπορεί να εντάσσεται σε κάποιο άλλο πλαίσιο διμερών διαπραγματεύσεων;
Σε κάθε περίπτωση, δεν αντιλέγω για τον ολέθριο χαρακτήρα του μέτρου, απλώς προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα διαμειφθέντα στο παρασκήνιο.
Η απελευθέρωση των δύο έγινε μετά την ακραία όξυνση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και την αναζήτηση ευρωπαϊκών ερεισμάτων απο την Τουρκία διότι και στην παρούσα φάση και, γενικώς, η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει χωρίς την Δύση.
Συζητήσεις, όμως, για την απελευθέρωση των δύο γίνονταν και πριν οξυνθούν οι σχέσεις Ουάσιγκτον- Άγκυρας.
Στο πλαίσιο αυτών των συζητήσεων εντάσσεται και το θέμα των Μουφτειών.
Ωστόσο, το θέμα της εκλογής των Μουφτήδων είναι πάγιο αίτημα της Τουρκίας και χρονολογείται πριν την σύλληψη των δύο στρατιωτικών.
Πιεζόμενη η ελληνική κυβέρνηση έκανε τις κινήσεις που αναφέρατε.
Ως τουρκικό αίτημα υπήρχε, προσαρμοζόταν, όμως, ανάλογα με τη συγκυρία και έμπαινε στις συζητήσεις με διάφορα ανταλλάγματα.
Εν ολίγοις, ως αίτημα υπήρχε, τέθηκε απο τον Ερντογάν στη συνάντηση των Βρυξελλών. Άλλωστε, το δήλωσε καθαρά ο τούρκος πρόεδρος ότι κάτι τέτοιο συνέβη και πήρε υπόσχεση Τσίπρα ότι θα υλοποηθεί.
Να ευχόμαστε, κ. Σαββίδη, να είναι αυτό το μόνο που πήρε, διότι δεν τα γνωρίζομε όλα. Βεβαίως, οι Μουφτείες δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι άλλο ένα βήμα τής Ελλάδος προς τα πίσω στην Δ. Θράκη, για ν’ αφήσει την Τουρκία να καλύψει τον κενό χώρο.
Ευχαριστώ για τις διευκρινίσεις, κ. Σαββίδη.
Παραμένει, ωστόσο, αναπάντητη η απορία μου, αν η Ελλάδα είχε δρομολογήσει τια αλλαγές στις μουφτείες από καιρό και απλώς το θέμα των στρατιωτικών επιτάχυνε τις διαδικασίες, ή αναγκάστηκε να προβεί σε παραχωρήσεις, μόνο εξ ανάγκης απελευθέρωσης των δύο.
Οι ενδείξεις στις οποίες εδράζεται το πρώτο ενδεχόμενο είναι:
α) Ότι η συζήτηση για τις μουφτείες ξεκίνησε παράλληλα με την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, τον περασμένο Δεκέμβριο.
β) Ότι ο νόμος για την κατάργηση της υποχρεωτικότητας της σαρίας (δύο μήνες πριν την σύλληψη των στρατιωτικών μας) δεν συνάντησε αντιδράσεις από οργανωμένους φορείς του τουρκισμού της μειονότητας, που σημαίνει ότι υπήρξε αποδοχή από την τουρκική πλευρά (ίσως εν αναμονή και άλλων αλλαγών;).
γ) Ότι, όπως επισημαίνετε κι εσείς, η Τουρκία είχε ανάγκη την απόκτηση ερεισμάτων στην ΕΕ, στην δύσκολη φάση που διέρχεται και ήταν αναγκασμένη να “θυσιάσει” τους δύο.
Αν, λοιπόν, η κίνηση με τους μουφτήδες υπήρξε προαποφασισμένη από την Ελλάδα και απλώς συνέπεσε ή επιταχύνθηκε από την διαπραγμάτευση για τους αιχμαλώτους, γεννάται το ερώτημα που αποσκοπούσε η ελλαδική πολιτική εξ αρχής. Υπάρχει κάποια παρασκηνιακή διαπραγμάτευση για το Πατριαρχείο εν εξελίξει, ή έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη συνηθισμένη κίνηση “πολιτικής της κότας”;
Πολιτική της κότας και ικανοποίηση Τουρκίας και μειονότητας. Μη λησμονούμε ότι έρχονται εκλογές και η κυβέρνηση ικανοποιεί επι μέρος αιτήματα ομάδων.
Δυστυχώς επαληθεύεται για άλλη μια φορά η προτεραιότητα του προσωπικού/κομματικού έναντι του εθνικού συμφέροντος.
Επιτρέψτε μου να παραθέσω και δύο άρθρα από τον “Αντιφωνητή” της Θράκης, για το θέμα των μουφτειών, ενισχυτικά της άποψης ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική ανικανότητας και ιδιοτελών επιδιώξεων.
http://antifonitis.gr/online/4618
http://antifonitis.gr/online/4633
Αυτό δεν είναι που λέμε δορυφοριοποίηση της χώρας; Απ’ ότι φαίνεται, έχουμε κάνει εδώ και χρόνια τα κουμάντα μας ώστε να γίνουμε γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, μήπως και αποφύγουμε τον πόλεμο (τουλάχιστον μεσοβραχυπρόθεσμα δηλ).
Σε αυτή την ανεκδιήγητη πρόσκληση στον Ερντογάν άλλωστε, η σημειολογία του σώματος Ταγίπ και Πάκη, ήταν όλα τα λεφτά. Μια και μιλάμε για κότες, όχι τίποτ’ άλλο.
Μαζεμένη κότα στην άκρη, θυμάμαι τον Πάκη. Εκτός αν έτυχε και είχε καμιά ψύξη στη μέση εκείνες τις μέρες. Λες;
Στην τελευταια απαντηση προς τον κ. Καραγιαννιδη θα μπορουσε να απαντησει ο κ. Σαββιδης στο ερωτημα του συσχολιαστου για τον Προεδρο της Ελληνικης Δημοκρατιας κ. Προκοπη Παυλοπουλο -τον γνωστο μας πακη,η, Πακη-ποια Συνταγματικα δικαιωματα εχει για να επιβαλλει ,η, να απαιτησει να υλοποιηθουν ο εκαστοτε -και αυτος- Ελλην Προεδρος της Δημοκρατιας,μετα το 1985 και δεν τα ασκησε ,ως εχων την νοοτροπια της ”κοτας”, που διεκηρυξε οτι δεν εχει ο κ. Κοτζιας προσφατως;;;.
ΚΑΙ τελικως κ. Σαββιδη μας μηπως επιδιωκεται και πολιτειακη ρηξη προεκλογικως -για να αναπεμφθει η δεηση του 1965 -”ποιος κυβερνα αυτον τον τοπο, ο Δεξιος Προεδρος της Δημοκρατιας,η, ο δημοκρατικος λαος”, οπως και το 1985,που πετυχε η Κουτσογεωργικο-Αυριανικη συνταγη;;;.
Μπορει αληθεια κανεις να το αποκλεισει;;;.
Η εξωτερική πολιτική της χώρας υποστηρίζεται από την εσωτερική πολιτική και όταν έχεις μια χώρα και μια διοίκηση που παραδόξως εξυβρίζεται από τους ευνοημέμους δηλαδή αυτούς του παρελθόντος που λαμβάνουν τα τριπλάσια από τα παιδιά τους ΕΆΝ βρουν εργασία ή ανοίξουν ποτέ οι τράπεζες να λάβουν κάποιο δάνειο για έναρξη ιδωτικής πρωτοβουλίας δηλαδή το μέλλον τότε το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι η καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια κιόλας!
Γκε γκε ορ νοτ γκε γκε;
Προσδεθείτε λοιπόν στα ΑΤΜ σας κι έρχεται!
ΥΓ:Επιτέλους ας αφήσουν ελεύθερους τους Λέοντες να κατασπαράξουν..τι κότες να δούμε και καμιά άσπρη μέρα σ’αυτόν τον τόπο!