Αλέκος Παπαναστασίου 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018, protagon.gr
Το κράτος -λέμε τώρα- έχει συνέχεια. Aρα αυτοί που πληρώνουμε με τους φόρους μας για να βρίζουν ανώνυμα τον Μητσοτάκη για λογαριασμό του Τσίπρα θα πρέπει μετά τις εκλογές να παραμείνουν στις θέσεις για να κάνουν το αντίστροφο. Σωστά; Ή μήπως να το ξανασκεφτούμε;
Ας πούμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δικαιώνεται. Και γίνονται εκλογές. Και έχουμε αλλαγή κυβέρνησης. Θα πάει στον Παυλόπουλο, θα ορίσει κυβέρνηση, θα έχουμε τελετές παράδοσης-παραλαβής υπουργείων (υπό τη συνθήκη ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ θα δεχθούν κάτι τέτοιο και δεν θα θυμηθούν τους Πασόκους του ΄89).
Θα έχουμε άραγε την επόμενη μέρα τελετές παράδοσης – παραλαβής τρολ; Ή μήπως αυτοί που βρίζουν κατά σύστημα τον Μητσοτάκη για λογαριασμό του Τσίπρα θα ήταν καλύτερο να παραμείνουν στις θέσεις τους για να βρίζουν τον Τσίπρα για λογαριασμό του Μητσοτάκη φτιάχνοντας νέους ψεύτικους λογαριασμούς στα social media;
Κανονικά… αυτό θα έπρεπε να γίνει με δεδομένο ότι το κράτος έχει συνέχεια. Μάλιστα αν θέλουμε να το πάμε ένα βήμα παρακάτω (πιο βαθιά μέσα στον παραλογισμό) θα πρέπει να θεσμοθετηθούν μόνιμες θέσεις τρολ, όπως π.χ. θεσμοθετήθηκαν οι μόνιμοι γραμματείς στο Δημόσιο (άλλο αν ο ΣΥΡΙΖΑ προωθούσε κομματικούς -οποία έκπληξις- και χάλασε η δουλειά).
Τα θυμάστε; Οι μόνιμοι γραμματείς στο Δημόσιο επρόκειτο να τοποθετηθούν για την «αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης». Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος (cornerstone που θα έλεγε και ο Ευκλειδης) του 3ου μνημονίου αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Γιατί όχι λοιπόν και μόνιμα τρολ. Άραγε όλους αυτούς που βρίζουν ανώνυμα εμείς δεν τους πληρώνουμε καταβάλλοντας φόρους; Γιατί να μην απαιτήσουμε μια πιο «θεσμική» διαχείριση του θέματος;
Αλλά ας σοβαρευτούμε. Η αρχή έγινε μετά το πρώτο μνημόνιο και φούντωσε την εποχή των αγανακτισμένων. Σιγά-σιγά τα πληρωμένα τρολ έπαιρναν το πάνω χέρι στο δημόσιο διάλογο χύνοντας δηλητήριο στον υποτίθεται ελεύθερο χώρο έκφρασης των κοινωνικών δικτύων. Από κοντά και όσοι παρασύρονται εύκολα από τη χοντρόπλακα, τη συκοφαντία, τη δίκη προθέσεων και τη συνωμοσιολογία.
Δεν έλεγαν πια το μακρύ τους και το κοντό τους στα καφενεία (π.χ. «θα δεις που από πίσω κρύβονται οι Εβραίοι», ή «να μου το θυμηθείς, θα επέμβει ο Πούτιν») αλλά τα έχωναν στα Facebook φυτιλιασμένοι από τα πληρωμένα τρολ.
Διαμόρφωναν έτσι τις πολιτικές εξελίξεις. Έγιναν η «κοινή γνώμη»! Ας δούμε πώς είχε περιγράψει το φαινόμενο ο Σταύρος Θεοδωράκης το 2015 με μία δήλωση που ουδέποτε διαψεύστηκε: «Στις εκλογές του 2012 είχα πάρει μια συνέντευξη από τον κ. Τσίπρα στα γραφεία στην Κουμουνδούρου και με πολύ μεγάλη χαρά μου λέει πάμε να σου δείξω τα παιδιά που δίνουν μάχη στο ίντερνετ. Και με πάει σε ένα υπόγειο της Κουμουνδούρου, που ήταν τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ. Δεκάδες πιτσιρικάδες που κάνανε αυτή τη δουλειά. Ήταν το αντίστοιχο που έκανε τότε και η Νέα Δημοκρατία, για να μην κοροϊδευόμαστε. Είναι απλό το παιχνίδι, αν έχεις λεφτά προσλαμβάνεις 300 νεαρούς σε όλη την Ελλάδα, οι οποίοι δημιουργούν ο καθένας από 10 λογαριασμούς και λέει πάμε παιδιά σήμερα να πούμε εναντίον του τάδε».
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και το πράγμα χόντρυνε πολύ. Τα τρολ της Κουμμουνδούρου δεν χωράνε πια στα υπόγεια του Μαξίμου και κάποιοι ψυθιρίζουν ότι ένας ολόκληρος στρατός «υπηρετεί» σε κτίριο πολύ κοντά την πλατεία Κολωνακίου.
Μετά την τραγωδία στο Μάτι ουκ ολίγοι δημοσιογράφοι που δεν διακρίνονται για τη φιλοκυβερνητική τους στάση είδαν πολλά νέα φυντάνια να τους ακολουθούν (και να τους βρίζουν) στο Facebook και στο Twitter.
Άραγε οι εκατοντάδες νέοι ψεύτικοι λογαριασμοί στα social media ήταν μέρος του λεγόμενου first response, των πρώτων άμεσων ενεργειών που πρέπει να κάνει ένα κράτος για την αντιμετώπιση μιας τραγωδίας; Στην περίπτωση μας ήταν ένα πρωτοφανές first response προπαγάνδας. Και μάλιστα εναντίον των θυμάτων επειδή έχτιζαν λέει αυθαίρετα (αυτή ήταν η γραμμή) που η καλή μας κυβέρνηση θέλει τώρα να τα γκρεμίσει.
Βεβαίως και η άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία έχει τον δικό της στρατό. Και είναι προφανές ότι το ερώτημα της αρχής είναι ρητορικό: Μετακλητοί θα φύγουν, μετακλητοί θα έρθουν, στη ζούλα χωρίς τελετή. Μυστικά θα αλλάξουν οι θέσεις μάχης. Μήπως όμως ενόψει των εκλογών είναι μια ευκαιρία να το συζητήσουμε; Μήπως είναι κάτι που μας αφορά; Άλλωστε από την τσέπη μας το πληρώνουμε όλο αυτό το πανηγύρι. Ξεκινώντας πάντα από το σεβασμό στην ελευθερία της έκφρασης -διότι ούτε Κίνα ούτε Τουρκία γίναμε ευτυχώς ακόμη- καλό θα ήταν να προβληματιστούμε γύρω από αυτό το φαινόμενο της στημένης χυδαιότητας και της προπαγάνδας που το πληρώνουμε με τους φόρους μας για να μας δηλητηριάζει. Διότι όλοι αυτοί λειτουργούν ως λογοκριτές εις βάρος της ελευθερίας της έκφρασης και ως στρατός μισθοφόρων που εκτελεί συμβόλαια.
Πηγή: Protagon.gr
