Υπενθυμίζεται συναφώς ότι, σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο» (5 Νοεμβρίου 2017), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε ρωτηθεί κατά πόσο υπάρχει «άλλη οδός για το Κυπριακό». Απάντησε πως «θα πρέπει με τις πολιτικές δυνάμεις να υπάρξει μια ειλικρινής διαβούλευση για να δούμε τι είναι το σχέδιο Β που θα δημιουργεί συνθήκες ειρήνης, θα προστατεύει τον Ελληνισμό και θα διαφυλάσσει τη λειτουργικότητα του κράτους. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης». Είπε περαιτέρω πως «μετά την εμπειρία της τελευταίας πενταετίας, του διαλόγου και με τον κ. Έρογλου και με τον κ. Ακιντζί, οφείλω να πω ότι έχω αποκρυσταλλώσει το πόσο εφικτό ή το πόσο ανέφικτο ή ποιοι είναι οι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σε μια πραγματική ειρήνη». Η τοποθέτηση αυτή, που ειρήσθω εν παρόδω δεν συζητήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο, ούτε θεωρήθηκε σημαντική για να προκαλέσει αντιδράσεις, πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσα στη μεγάλη εικόνα και των όσων διαδραματίσθηκαν παρασκηνιακά. Και όσα λέγονται και συζητούνται σε κατ’ ιδίαν και κοινωνικές συνάξεις.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται στο προσκήνιο η λύση δύο κρατών ή συνομοσπονδία. Κάποτε επανέρχεται εκβιαστικά ως το χειρότερο σενάριο που θα επιβληθεί. Το σενάριο για συμφωνημένη διχοτόμηση συνιστά μια επιδερμική προσέγγιση που, για μια ακόμη φορά, δεν λαμβάνει υπόψη τους τουρκικούς στρατηγικούς σκοπούς και σχεδιασμούς. Υπάρχει η εντύπωση ότι η τουρκική πλευρά είναι έτοιμη να επιστρέψει εδάφη έναντι μιας συμφωνημένης διχοτόμησης. Σήμερα, βρισκόμενοι σε αδιέξοδο, η καλύτερη οδός προς τη διέξοδο περνά από τη σε βάθος συζήτηση εναλλακτικών ιδεών και σεναρίων. Είναι προφανές πως δεν είναι λύση το βελούδινο διαζύγιο, δηλαδή η συμφωνημένη διχοτόμηση. Δεν είναι, όμως, ούτε και η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία διέξοδος, καθώς με τα χαρακτηριστικά που τις έχουν προσδώσει οι ελληνοκυπριακές υποχωρήσεις δεν θα λειτουργήσει. Θα καταρρεύσει οδηγώντας τη χώρα σε μια βαθιά κρίση και σε περιπέτειες.
Διέξοδος σε ένα παρατεταμένο αδιέξοδο δεν είναι η χειρότερη επιλογή. Μπορεί να συζητηθεί ένα σενάριο προοπτικής αξιοποιώντας όλα τα γεωπολιτικά κι άλλα δεδομένα που διαμορφώνονται στην περιοχή, αλλά και στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις; Μπορεί αλλά δεν θέλουν οι διαχειριστές και οι φανεροί και μη υποστηρικτές τους. Η σίγουρη οδός, πράγματι, είναι η πεπατημένη. Αυτή που δοκιμάζεται και το μόνο που επιτυγχάνει είναι να εδραιώνει τα κατοχικά δεδομένα. Η συνέχιση αυτής της πορείας θα οδηγήσει στο χειρότερο σενάριο. Αυτό θέλουν τελικά κι αυτοί που θέτουν το δίλημμα πως εάν δεν λυθεί το Κυπριακό τώρα, θα οδηγηθούμε στη διχοτόμηση.
