Η αραβική ρίζα μάς έδωσε και το γαλλικό hazard, που είναι τύχη και κίνδυνος μαζί.
Εμείς οι Έλληνες είχαμε ζάρια; Και βέβαια είχαμε, αλλά τα λέγαμε κύβους ή πεσσούς. Το παιχνίδι των κύβων, που η κάθε πλευρά τους είχε και μια κουκίδα από το 1 έως το 6, το γνώριζαν και οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Ινδοί. Κατά την μυθολογία, το επινόησε ο βασιλιάς της Εύβοιας, Παλαμήδης, όταν οι Αχαιοί πολιορκούσαν την Τροία. Αυτός το δίδαξε και στους υπόλοιπους συμπολεμιστές του. Ένας αμφορέας, δημιούργημα του αγγειοπλάστη Εξηκία, έργο του 530 π. Χ., που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Μονάχου, δείχνει τον Αχιλλέα να παίζει κύβους με τον Αίαντα. Ο μεν πρώτος ψιθυρίζει «τέσσερα», τεσσάρες θα λέγαμε σήμερα ή ντόρτια, ενώ ο δεύτερος «τρία». Ζάρια έπαιζαν στα κυβεία ή σκιραφεία, που -εκτός των άλλων -θεωρούνταν χώροι αμφιβόλου ηθικής. Τα αρχαιοελληνικά ζάρια ήταν πήλινα ή οστέινα.
Σχετικό με τους κύβους είναι το ρήμα διακυβεύω (παίζω στα ζάρια) και το διακύβευμα (ζαριά), με τις οποίες ασχολήθηκε η σελίδα μας σε παλαιότερη ανάρτησή της.
Μεταφορικά, αν παίζουμε κάτι στα ζάρια, διακινδυνεύουμε. Η ζαριά της ζωής είναι η μοίρα που τυχαίνει στον καθένα.
Κατά κανόνα την λέξη την χρησιμοποιούμε στον πληθυντικό, γιατί τα ζάρια, λογίζονται ως ζευγάρι. Άλλη λέξη συνώνυμη, με την οποία υπονοείται το παιχνίδι τύχης, είναι η πιο λαϊκή μπαρμπούτι, που προέρχεται από την τουρκική barbut.
Ο άνθρωπος-ζάρι.
http://img28054.imagevenue.com/img.php?image=55772_DrBaroufas_122_5lo.jpg