Το παιχνίδι των κατασκόπων…

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.

Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες θυμόμαστε τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στην κυπριακή τραγωδία. Όσοι τα θυμούνται γιατί δεν είναι, πλέον, λίγοι εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για τις παραδοσιακές έννοιες που κρατούν ενωμένη μια κοινωνία. Όχι, μόνον, οι κοινωνικοί αλλά και οι κάθε άλλου είδους δεσμοί μιας κοινότητας ανθρώπων δέχονται αποδομητική πίεση.

Ας μην πάει ο νους σας σε κατηγορίες του είδους απάτριδες κλπ. Η λέξη άπατρις δεν φέρει το βαρύ φορτίο του παρελθόντος. Είναι μια ιδεολογία. Ο άπατρις θεωρεί ότι είναι ένας πολίτης του κόσμου και έχει ενστερνιστεί το σύνθημα: όπου γης πατρίς. Η συζήτηση, δηλαδή, μαζί τους δεν γίνεται με τους κλασικούς όρους.

Επειδή η ζωή κάνει κύκλους και οι μόδες έρχονται και παρέρχονται δεν αποκλείεται οι έννοιες της πατρίδας και του έθνους να επανέλθουν ως βασικά συστατικά στοιχεία συγκρότησης της διεθνούς κοινωνίας. Και τότε;

Τότε θα πρέπει να υπάρχουμε και ως κοινωνία και ως πολιτειακό μόρφωμα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Από τις εμπειρίες του παρελθόντος μπορεί να προβλέψει κάποιος στατιστικά τα τρία κακά της μοίρας μας. Ποια είναι τα στοιχεία που μας οδηγούν στην καταστροφή;

Πρώτον είναι οι κακοί χειρισμοί. Άνθρωποι ανεπαρκείς αναλαμβάνουν την εξουσία και κάνουν καταστροφικές επιλογές.

Δεύτερον είναι ο διχασμός. Σε πολύ κρίσιμες στιγμές της εθνικής μας πορείας, σκοτωθήκαμε μεταξύ μας αφήνοντας το δρόμο ανοικτό στους επιβουλείς.

Και τρίτον είναι η εμπιστοσύνη που δίνουμε στις υποσχέσεις δυνάμεων. Δεν θα σας ταλαιπωρήσω με το απώτερο παρελθόν. Θα αναφερθώ στη σημερινή επέτειο της τουρκικής εισβολής.

Οι Τούρκοι πέτυχαν το στόχο τους επειδή ένας ανεπαρκής και μικρόνους δικτάτορας άσχετος από πολιτική και ανίκανος να εκτιμήσει τη στιγμή, έδωσε βάση σε συμμαχικές υποσχέσεις, πραγματοποίησε πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, οδήγησε στο διχασμό και το θάνατο Έλληνες και Κύπριους, διέλυσε την αμυντική δυνατότητα του νησιού και έδωσε αφορμή στην Τουρκία να εισβάλει στο νησί. Όλα όσα έκανε ο Ιωαννίδης αποτελούν τη συμπύκνωση των διαχρονικών αδυναμιών μας που μας οδηγούν από ήττα σε ήττα.

Ανεξαρτήτως του που ανήκουμε συμμαχικά, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, όπως και των συνταγματαρχών το 1967, ήταν μεθοδευμένα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο και η τουρκική εισβολή αν και αρκετοί αναλυτές επιχειρούν να διαφοροποιήσουν την Αμερική από τον Κίσιγκερ ο οποίος πρωταγωνίστησε στην παράδοση της Κύπρου στους Τούρκους. Αλλά ο Κίσιγκερ ήταν υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ και με αυτήν την ιδιότητα έδρασε.

Το παράξενο είναι ότι και η τότε Σοβιετική Ένωση,  η οποία γνώριζε τι θα συμβεί (δεν ήταν, άλλωστε, δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς), δεν κούνησε το δαχτυλάκι της. Την ικανοποιούσε η τουρκική εισβολή διότι, πίστευε, πως θα έφερνε δύο ΝΑΤΟϊκές χώρες σε πόλεμο με πολύ πιθανό ενδεχόμενο τη διάλυση της συμμαχίας. Δεν συνέβη, όμως. Οι καταστρεπτικές επιλογές της Ελλάδας έμελε να συνεχιστούν και επι δημοκρατίας.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είπε, μόνο, εκείνο το αμίμητο: «η Κύπρος είναι μακρυά» αλλά έβγαλε τη χώρα και από το ΝΑΤΟ.

Το αποτέλεσμα, μπορούσε να προβλεφθεί. Φθάσαμε στο σημείο να παρακαλάμε να ξαναμπούμε και, φυσικά, με πολύ λιγότερες αρμοδιότητες από αυτές που είχαμε πριν την έξοδό μας.

Στη νεότερη ιστορία του αυτός ο τόπος ανέδειξε έναν μόνο πολιτικό ηγέτη που την έφερε στα σημερινά της σύνορα. Τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Όλα τα άλλα είναι, απλώς, για να διχαζόμαστε.

Η εισβολή στην Κύπρο αποτέλεσε κομβικό σημείο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Άνοιξε η όρεξη της Άγκυρας και από τότε μέχρι σήμερα προσθέτει προβλήματα στην διμερή ατζέντα. Δυστυχώς, με τη συναίνεση ή και ανοικτή υποστήριξη της Ουάσιγκτον. Η πλάστιγγα για τις ΗΠΑ γέρνει προς τη μεριά της Άγκυρας ό,τι και αν κάνουν οι Τούρκοι.

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο συνέπεσε με το αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου. Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, το 1989, ουδόλως επηρέασε την εξεύρεση λύσης στο νησί.  Ορισμένοι ήλπιζαν πως αφού έπεσε το τείχος του Βερολίνου θα έπεφτε και η πράσινη γραμμή.

Οι κοσμογονικές αλλαγές, όμως, του 1989 ανέδειξαν μια και μόνη υπερδύναμη: τις ΗΠΑ. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν μόνες τον παγκόσμιο θρόνο. Βρίσκονται σε πορεία, αν όχι παρακμής, τουλάχιστον, αναζήτησης εταίρου για την διαχείριση των παγκόσμιων υποθέσεων. Το είχε πει, άλλωστε, ο Μπρζεζίνσκι λίγο πριν πεθάνει στο τελευταίο του, ίσως, άρθρο στο American Interest.  Οι ΗΠΑ είναι η πρώτη υπερδύναμη αλλά, πλέον, όχι μόνη. Θα πρέπει να αναζητήσουν εταίρο στη διαχείριση των παγκόσμιων υποθέσεων. Και θα τον βρούν είτε στη Ρωσία, είτε στην Κίνα είτε και στις δύο μαζί. Είναι εντυπωσιακό πόσο δικαιώνεται από τις εξελίξεις ο σημαντικός αυτός αμερικανός γεωπολιτικός αναλυτής.

Ο Τράμπ, αυτό κάνει. Αναζητά εταίρο. Και τον αναζητά στην πλευρά της Ρωσίας. Εκείνο που δημιουργεί σύγχυση είναι ότι δεν μπορεί να γίνει πιστευτό πως ένας άνθρωπος με τις δυνατότητες του Τράμπ  αναδιαμορφώνει την αμερικανική πολιτική σε ιστορικών διαστάσεων κατευθύνσεις. Θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι το κάνουν οι άνθρωποι που επιλέγει στα ευαίσθητα υπουργεία. Αλλά και αυτούς  τους αλλάζει σαν τα πουκάμισα.

Τι συμβαίνει άραγε;

Η επίσκεψη του Τράμπ στην Ευρώπη συνοδεύτηκε από μια απροκάλυπτη εχθρότητα προς τη γηραιά ήπειρο και τις σημαντικότερες κυβερνήσεις της και από μια υποτονική συμπεριφορά προς τη Ρωσία του Πούτιν γεγονός που δημιούργησε στον αμερικανό πρόεδρο πληθώρα προβλημάτων στο εσωτερικό της χώρας του.

Έχει κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο ο Τράμπ; Και ποιος το διαμόρφωσε; Ερώτημα αναπάντητο με τα μέχρι στιγμής γνωστά.

Πάντως, όταν θεωρεί εχθρό την Ευρώπη και, απλώς, ανταγωνιστή και όχι εχθρό τον Πούτιν αναρωτιέται κανείς σε τι ωφελεί η ύπαρξη του ΝΑΤΟ;

Η Ευρώπη αν δεν συνειδητοποιήσει πως πρέπει να γίνει υπερδύναμη θα χάσει το παιχνίδι. Οι διεθνείς ισορροπίες είναι πολύ σκληρές και όποιος δεν διεκδικεί πρωτοκαθεδρία περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου.

Υπερδύναμη, όμως, σημαίνει πως η Ευρώπη θα διαμορφώσει δικό της στρατό και θα έχει δικά της σύνορα. Δυστυχώς, τέτοιες αντιλήψεις δεν κυριαρχούν στους ανθρώπους που διαμορφώνουν την πολιτική της.

Διαφαίνεται, λοιπόν, μια αμερικανορωσική σύγκλιση και μια υποχώρηση της Ευρώπης. Η Κίνα αποτελεί μια διαφορετική περίπτωση με δική της δυναμική. ‘Ισως, ο Τράμπ αναζητά την ρωσική συνεργασία για να αντιμετωπίσει και την Κίνα, κάτι που οι ΗΠΑ μόνες τους αδυνατούν να πετύχουν.

Κάπως έτσι τείνει να διαμορφωθεί το διεθνές πλαίσιο το οποίο, κατά την αφελή ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών δεν αντιλαμβάνεται η Ρωσία και το αντιλαμβάνονται στην Αθήνα.

Αυτή, όμως, η αμερικανορωσική σύγκλιση προϋποθέτει και μια νέα μίνι Γιάλτα η οποία, όπως επανειλημμένως γράφηκε στις στήλες αυτές, δεν θα μοιράζει χώρες αλλά περιοχές.

Το σκοπιανό και η λύση του σ αυτό το παιχνίδι είναι παρονυχίδα. Κάτι άλλο διακυβεύεται με την τροπή που πήραν τα πράγματα. Ποια σημασία μπορεί να έχουν τα βαλκάνια για τις ΗΠΑ και πόσο σπουδαία μπορεί να είναι η ένταξη μιας χώρας, όπως η π.ΓΔΜ, στο ΝΑΤΟ;  Οι αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται για τη Θεσσαλονίκη, παρά τις δηλώσεις του πρέσβη τους για το λιμάνι. Το λιμάνι αποτελεί στρατηγικής σημασίας πόλο και ο έλεγχός του από μη επιθυμητές δυνάμεις τους δημιουργεί πρόβλημα.  Αυτό είναι αλήθεια.  Ενδιαφέρονται, όμως, για την Αλεξανδρούπολη την ύπαρξη της οποίας πληροφορήθηκαν και οι Financial Times και της αφιέρωσαν εκτενές ρεπορτάζ.

Στην Αλεξανδρούπολη, όμως, υπήρχαν οι Ρώσοι οι οποίοι έπρεπε να αποχωρήσουν. Δύσκολα θα μπορούσε Έλληνας επίσημος να τους το ζητήσει. Και εφευρέθηκε το παιχνίδι των κατασκόπων. Τώρα, πλέον, η ρωσική παρουσία ή θα μειώνεται ή θα είναι εντελώς υποτυπώδης και χωρίς ουσία.

Η Ρωσική πολιτική δεν είναι ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. Η Μόσχα επιχειρεί να διαμορφώσει κέντρα επιρροής στην ελληνική επικράτεια αλλά αυτό είναι κάτι που το κάνουν όλοι. Προσφιλές πεδίο της είναι ο εκκλησιαστικός χώρος και η πολιτιστική παράδοση. Όσα ανακοινώθηκαν από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών δεν αποκλείεται να συνέβησαν. Το ερώτημα είναι αν αποτελούν λόγους απελάσεων.

Σ αυτό το παιχνίδι ακροβατεί ο κ. Κοτζιάς. Και με αφορμή την θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ερωτάται: θυμάται τι υποσχέσεις έδινε ο ελληνοαμερικανός πράκτορας (Γκάς Αβράκοτος) στον Ιωαννίδη; Και που ήταν ο πράκτορας όταν τον αναζήτησε ο αφελής ταξίαρχος;

 

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. ”Στην νεοτερη ιστορια του αυτος ο τοπος αναδειξε ενα μονο ηγετη , που τον εφερε στα σημερινα του συνορα. Το Ελευθεριο Βενιζελο. Ολα τα αλλα ειναι απλως για να διχαζομαστε”.
    Τι καλα θα ηταν ,αγαπητε μας κ. Σαββιδη , να μη ειχατε γραψει αυτην την παραγραφο στο εξαιρετικο σας αρθρο. Και οχι γιατι διχαζει, αλλα γιατι δεν ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα. Και δεν ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα , γιατι στις πολεμικες επιχειρησεις την ηττα την χρεωνονται οι Ενοπλες Δυναμεις -καθε χωρας- και την νικη οι πολιτικοι και εν προκειμενω ο αειμνηστος Ελευθεριος Βενιζελος. Ο Μ Ω Σ
    1.-Η Ελλας προυπηρχε του Βενιζελου. Ειχε ενα εμπειρο και σωφρονα Βασιλεα -τον δολοφονηθεντα στην Θεσ/νικη το 1913 Γεωργιο τον Α’- και απο το 1904-1908 διεξηγαγε με εμφανη,η, αφανη υποστηριξη τον αιματηρο Μακεδονικο αγωνα- που δεν τον διαβασε προφανως ο κ. Κοτζιας-.
    2,- Στην εξωελλαδικη τοτε Θεσσαλονικη ”αλωνιζαν” εθελοντες πρακτορες του μικροελλαδικου κρατους της Μελουνας-για να αναφερουμε μονο ενα παραδειγμα-και ο Ελληνισμος μετα το 1908 προετοιμαζετο για την μεγαλη επιθεση .
    Ε Π Ο Μ Ε Ν Ω Σ δεν αρχισαν ολα τα καλα μετα το 1910 με τον Ελευθεριο Βενιζελο, οπως αρκετοι συνελληνες πιστευουν σημερα οτι αρχισαν μετα το 2015 με τον κ. Τσιπρα.
    Χοβολη για την Μεγαλη Ιδεα-που εταφη οριστικως με την Μικρασιατικη καταστροφη-υπηρχε απο το 1844 , οταν την πρωτοδιατυπωσε και την πιστεψε και την ”περασε” και στον βασιλεα Οθωνα ,ο αειμνηστος πρωθυπουργος Ιωαννης Κωλεττης.
    Απλως το 1912 τα συνασπισμενα και συμμαχικα -με συμμαχια προ του 1910- τρια Βαλκανικα κρατη με την δυνατη εμπροσθοφυλακη του οιονει Πρωσικου Βουλγαρικου στρατου επετεθησαν ταυτοχρονως εναντιον της θνησκουσης στα Ευρωπαικα της εδαφη Ασιατικης Οθωμανικης Αυτοκρατοριας και με επικεφαλης στους στρατους τους τους Βασιλεις, Διαδοχους και βασιλοπαιδές τους , την κατενικησαν στο εδαφος και την διεμελισαν.
    Η Ελλας μονη της κατελαβε τα νησια του Αιγαιου ,-πλην των Δωδεκανησων – για την απελευθερωση των οποιων αξιζει να ξαναδιαβασετε το τηλεγραφημα του αειμνηστου Ναυαρχου Κουντουριωτη.
    Ο Ελευθεριος Βενιζελος το 1913 ειχε την καλη τυχη να κατοχυρωσει δια της υπογραφης του στο Βουκουρεστι τα Ελληνικα εδαφη-και οχι ολα -που απελευθερωσε ο Ελληνικος στρατος και το ναυτικο της υπο τους αξιους ηγητορές του .
    Ο ιδιος πρωρτοστατησε -καλη ,η κακη τη μοιρα μας-απο το 1914-1922 και μας κληρονομησε εκτοτε επτα-7ος ο Ιων Δραγουμης-εκτελεσεις των πολιτικων του αντιπαλων και βαθυ εθνικο διχασμο, που δεν λεει να ληξει, επειδη βολευει απεριοριστα στον καθορισμο του διαχωριστικου ”κιγλιδωματος” μεταξυ Δημοκρατων και μη Ελληνων για καθε εκλογικη αναμετρηση απο τοτε.
    Ο Ταξχος Ιωαννιδης, ηταν οντως αφελης και γιατι πιστεψε στην απραγματοποιητη υποσχεση για την Κυπρο και κυριως γιατι δεν ενημερωσε επ’αυτου τους ανωτερους του στρατιωτικους ηγητορες, που θα εμπλεκονταν σε πολεμικες επιχειρησεις σε περιπτωση αθετησεως της υποσχεσεως , οπως και εγινε.
    Και να μη ξεχναμε πως τοτε οι επαναστατες Στρατηγοι ειχαν στην δεδομενη στιγμη τα ποντιακα κακαλα-δεν συγκρινονται με τους σημερινους-και δεν εβαλαν -οπως και η Εθνικη κυβερνηση μετα τις 24 Ιουλιου 1974-την Ελλαδα στις περιπετειες του 1897 και 1922. Τι λεμε ”εξω απο το χορο πολλα τραγουδια λεμε”.
    Οση Κυπρος εχαθη το 1974 , εχαθη γιατι ηθελε ο αειμνηστος Μακαριος να ειναι με τους Αδεσμευτους και να πατα σε δυο βαρκες με Τσεχικα οπλα και μυστικους πρακτορες απο ολες τις Υεπερδυναμνεις. Προτιμουσε-σαν τον Βενιζελο και αλλους πολιτικους εκτοτε μεχρι σημερα- το ”ζειν επικινδυνως”, χούι ,που φευγει-οπως ολα- τελευταιο.
    Και μη ξεχναμε πως, εκεινη την εποχη ελειπαν οι αειμνηστοι Καραμανλης και Αβερωφ , που ηξεραν να ”διαχειριζονται” τον φιλοδοξο Μακαριο απο το 1959.
    Καλο Σαββατοκυριακο και καλη συνεχεια στο φωτεινο μας καλοκαιρι.

  2. Τι συμβαίνει άραγε; Τι συμβαίνει άραγε;

    Δεν βλέπετε κ. Σαββίδη ότι η ΗΠΑ (και ο πλανήτης) έχουν ένα 72χρονο μπέμπη για ηγέτη; Δεν είναι προφανές; Πρέπει απαραίτητα να υπάρχει αλλαγή πλεύσης της στρατηγικής της υπερδύναμης; Όχι βέβαια.

    Απλά έχουμε έναν τύπο με πορτοκαλί κουπ που νομίζει ότι ο πλανήτης περιστρέφεται γύρω απ’ αυτόν, που λειτουργεί παρορμητικά λες και είναι ακόμα στο δημοτικό, εγωκεντρικά, ενίοτε με τσαμπουκά – πραγματικά ζει live το όνειρο του “The apprentice” απολύοντας κόσμο στην ψύχρα και μάλιστα το φχαριστιέται κιόλας ποστάροντας στο twitter κείμενα των 15 λέξεων όπως “great”, “fantastic job” and so forth, που λένε.

    Έχετε δει τα κείμενα που ποστάρει ο Obama στο facebook για όλα όσα συμβαίνουν εδώ και 1.5 χρόνο; Απόλυτα συγκροτημένος λόγος με επιχειρήματα – ένας καλλιεργημένος άνθρωπος που ο πορτοκαλί κλόουν έχει βάλει σαν σκοπό ζωής να αποδομήσει. Ο τύπος είναι μικρόνους, βλήμα – δεν το βλέπετε; Όπως έγραψε κάποιος στην Αμερική – μιλάμε για ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ.

    Ψάχνετε όλοι να βρείτε λογική για αυτά που λέει για τον Πούτιν, να πούμε. Μα δεν υπάρχει λογική, ούτε στρατηγική. Ο Πούτιν με βοήθησε να εκλεγώ (με όποιον τρόπο), επίσης με γουστάρει – άρα είναι φίλος μου. Αντίθετα, οι μυστικές υπηρεσίες προσπαθούν να με ελέγξουν – άρα είναι εχθροί. Τα λέει ανοιχτά άλλωστε αυτά – δεν έχει πρόβλημα.

    Για να τελειώνουμε – το άτομο δεν είναι Πρόεδρος, παίζει τον Πρόεδρο. Η Προεδρία είναι απλά ένα συναρπαστικό global reality show στην κοσμοθεωρία του.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,400ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα