Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑ Πως θα μιλήσει στις καρδιές των νεαρών Γάλλων φιλάθλων ο θρίαμβος στο παγκόσμιο Κύπελλο; ‘’Για μια νέα γενιά στην πολυφυλετική σύγχρονη Γαλλία η ομάδα της χώρας τους είναι σίγουρα μια πηγή χαράς. Ας σκεφτούμε όμως ότι μπορεί να γίνει και μια ‘’θεραπευτική δύναμη’’ για τις πληγές της Γαλλίας’’.
Τα παραπάνω γράφει ο Andrew Hussey στον Guardian’’ παίρνοντας θέση στο μεγάλο αυτό θέμα που αναδύθηκε με την έναρξη της μεγάλης αυτής ποδοσφαιρικής γιορτής.
Ποδόσφαιρο και πολιτική. Μπερδεύονται γλυκά εδώ και έναν αιώνα. Ούτως ή άλλως από τον Μουσολίνι προπολεμικά , τη βασίλισσα Ελισσάβερ στο Γουέμπλεϊ το 1966 και τον Βιντέλα το 1978 , μέχρι την αγαθή φιγούρα του Σάντρο Περτίνι το 1982 , του Σιράκ το 1998, της Μέρκελ το 2014 και του Πούτιν , με τον Μακρόν προχθές στη Ρωσσία, τα αχανή στάδια των Παγκοσμίων κυπέλλων φιλοξένησαν τον αναστεναγμό αλλά και την υποκρισία και την ψηφοθηρική βουλιμία ηγετών , δικτατόρων , βασιλέων κ.α. Allez les bleus! Είπαν νωρίς το πικρό αντίο τα άλλα φαβορί, η Γερμανία, η Βραζιλία, η Αργεντινή και η Ισπανία.
Νωρίτερα από ό, τι αναμενόταν στο τουρνουά. Έμεινε μόνο ένα από τα αρχικά φαβορί: La France. Οπότε η λογική νίκησε… Στον τελικό της Κυριακής, μια μαχητική κροατική πλευρά, ευλογημένη με τον τελικό νικητή της χρυσής μπάλας Λουκά Μόντριτς στη μεσαία γραμμή , δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη ζωή της μέσα στο παραμύθι. Καποιοι είπαν και για τη διαιτησία , ξεχνώντας ότι στο 4-1, πριν ο Γάλλος τερματοφύλακας Λιορίς κάνει τη γκάφα της δεκαετίας χαρίζοντας γκολ στους Κροάτες, όλα έδειχναν ότι οι Γάλλοι θα έβαζαν κι άλλα γκολ!
Το “Le jour de gloire est arrivé”, η ημέρα της δόξας έφτασε, (παρμένο από τον Εθνικό ύμνο της Γαλλίας) διάλεξε για πρώτο τίτλο η Le Figaro Τα πολλά επεισόδια, που ξέσπασαν το βράδυ της Κυριακής στο Παρίσι, αλλά και στην επαρχία, στο περιθώριο των εορτασμών για τη νίκη της της Γαλλίας, υπογραμμίζουν το μέγεθος της έντασης και της πολυπλοκότητας του συγχρόνου ποδοσφαιρικού φαινομένου.
Το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει γίνει τεχνοκρατικό, κυνικό, ακραία εμπορευματικοποιημένο με την έμφαση από τους αντιπάλους στην απίστευτη ταχύτητα, σκληρότητα και σκοπιμότητα μέχρις εσχάτων. Θυμήθηκα μια ατάκα του Ντον Χάου, τεχνικού της Εθνικής Αγγλίας το 1987: ‘’Ένας παίκτης που αισθάνεται ευχαριστημένος μετά από ήττα δεν θα γίνει ποτέ του καλός ποδοσφαιριστής’’. Προφητικός , στο έπακρο…
