ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣΚαι να που φτάσαμε σε ακόμη ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου η Λατινική Αμερική θα λάμψει διά της απουσίας της από την ημιτελική φάση. Το ποδόσφαιρο, μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών, έχει αλλάξει πολλές μορφές. Ενα τόσο… εύπλαστο σπορ, έφτασε από τα χωμάτινα γήπεδα και τις κακοραμμένες μπάλες, στο γκαζόν που κάποτε θύμιζε αγρό, στο γκαζόν που σήμερα παραπέμπει σε χαλί.
Και να που πριν από λίγες ώρες (και μέσα σε λίγες ώρες), κατέρρευσαν και οι δύο τελευταίοι εκπρόσωποι της λατινοαμερικάνικης σχολής. Η Ευρώπη κυριάρχησε ολοκληρωτικά. Ηταν το αποτέλεσμα μιας χρόνιας… διάβρωσης του λάτιν DNA.
Ναι, και το 1934 ολόκληρη η τελική 8άδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου (αν και με πολύ λιγότερες ομάδες τότε) αποτελούνταν από ευρωπαϊκές ομάδες. Το 1966 είχαμε ξανά την ηχηρή απουσία της Ν. Αμερικής από την 4άδα, όπως το ίδιο συνέβη και το 1982. Ομως με κάποιο τρόπο αυτή η σχολή της ποδοσφαιρικής “αναρχίας”, το ποδόσφαιρο του απρόβλεπτου, της άγνοιας του κινδύνου, έβρισκε τον τρόπο να αναζωογονηθεί και να μοιράσει αστέρες χωρίς φειδώ στο παγκόσμιο στερέωμα. Παίκτες που έγιναν πόστερ στα δωμάτια, επιθετικούς με σπάνιες αρετές, “δεκάρια” με… τηλεπαθητικές ικανότητες, αμυντικούς που “κεντούσαν” με τη μπάλα στα πόδια, ποδοσφαιριστές που είχαν το μυαλό τους στη μπάλα κι όχι στον τύπο κουρέματος και βαφής μαλλιών.
Το 2006 στη Γερμανία ήχησε το τελευταίο “καμπανάκι” της παγκοσμιοποίησης του αθλήματος, με νέα απουσία της Ν. Αμερικής από την τελική τετράδα.
Το ποδόσφαιρο έχει εισέλθει πλέον σε μια πρωτοφανή “μπασκετοποίηση”. Κι αν η καλαθοσφαίριση έχει τη δική της φιλοσοφία και ευφυΐα μέσα από την οποία μπορεί να συμβαδίσει ο σκοπός και η τακτική, με το θέαμα και το απρόβλεπτο, στο χορτάρι -μέχρι στιγμής- δεν έχει βρεθεί η χρυσή τομή.
Στη διοργάνωση της Ρωσίας παρακολουθούμε αυστηρά τακτική και σκοπιμότητα. Το αποτέλεσμα πρέπει να έρθει όχι μέσα από τη φαντασία, αλλά μέσα από το σύστημα και την πειθαρχία, με παίκτες και φιλοσοφία ευρωπαϊκή, που κατά σύμπτωση παραπέμπει στο σοβιετικό παράλληλο ποδόσφαιρο, που έφερε μεν επιτυχίες στην ΕΣΣΔ, ελάχιστοι όμως θέλουν να θυμούνται.
Τακτική και σκοπιμότητα με τους πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές “ξεζουμισμένους” από τις εξαντλητικές χρονιές στις Λίγκες τους και τα ευρωπαϊκά κύπελλα και τα φαβορί να εγκαταλείπουν το ένα μετά το άλλο. Με την Τηλεόραση, το μάρκετινγκ και τα εκκωφαντικά ποσά, πέρα από κάθε λογική, να καθορίζουν πλέον την πορεία του αθλήματος.
Ο ευρωπαϊκός “ολοκληρωτισμός” και συγκεντρωτισμός θριαμβεύει, προσφέροντας πρωτοφανή κέρδη, αλλά ένα από τα πιο άνοστα Παγκόσμια Κύπελλα της Ιστορίας, με ομάδες των οποίων το παιχνίδι ξεχωρίζει μόνο από το χρώμα της φανέλας.
Το ποδόσφαιρο οφείλει να κάνει από σήμερα την επανάστασή του. Οφείλει στην Ιστορία του να αποβιομηχανοποιηθεί άμεσα. Να επιστρέψει η φαντασία στις ακαδημίες του, να βγουν ξανά αθλητές με χαρίσματα, κι όχι ποδοσφαιριστές ρομπότ με υπερφυσική σωματική διάπλαση και αντοχή. Να εκσυγχρονιστεί αλλά όχι μόνο προς όφελος των ταμείων της FIFA, των Ομοσπονδιών, των καναλιών και των παρατρεχάμενων εταιριών. Ο χρόνος θα δείξει…
Υ.Γ.: 1986: Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Γερμανία έχει πραγματοποιήσει μια επική επιστροφή απέναντι στην Αργεντινή και έχει ισοφαρίσει σε 2-2. Θέλει να νικήσει κι ας έχει μπροστά της την… ασφάλεια της παράτασης. Θέλει να ρισκάρει και δεν την απασχολούν ούτε χορηγοί ούτε ΜΜΕ σε περίπτωση ήττας. Μια ήττας που θα έρθει λίγο πριν από τη λήξη με τα “Πάντσερ” να δέχονται αντεπίθεση (!) κι ενώ η αμυντική γραμμή τους είναι ανεβασμένη στη σέντρα! Άλλες εποχές…
“Καθημερινή”
