Οι φτωχοί  λαοί είμαστε ανθρωπομάζα;

της Ουρανίας Μπάγγου.

Καστοριά 17-6-2018

Φανερό είναι ότι την εξουσία την κρατούν στα χέρια τους όσοι έχουν την δύναμη να διευθύνουν τους πολλούς.

Με την σταδιακή εξέλιξη των κοινωνιών η απαιδευσία του μεγάλου πλήθους των ανθρώπων μετατράπηκε σε γνώση και επέτρεψε την ευρύτερη συμμετοχή των ανθρώπων στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αποκτήσαμε γνώμη και μας δόθηκε η δυνατότητα να ψηφίζουμε.

Να, όμως, που δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχουμε φωνή, μόνο όταν η λογική μας συμφωνεί με την ευκαιριακή λογική αυτών που επιλέξαμε να έχουν τα ηνία του κράτους.

Και από ό,τι φαίνεται οι ταγοί μας συγχρονίζουν τον τρόπο που σκέφτονται με άλλες ευρύτερες – έξωθεν εξουσίες και όχι με την γνώμη και την θέληση των λαών που εκλέχτηκαν να υπηρετούν.

Ακόμα κι αν τις πάγιες πεποιθήσεις των λαών τις διαμόρφωσαν  και οι  ίδιοι οι πολιτικοί, σύμφωνα με τις δικές  τους αντιλήψεις   προς την κατεύθυνση, μάλιστα,που τους επιτρέπει   να επιβιώσουν σαν κομματικοί  μηχανισμοί.

Γιατί γίνεται αυτό; Μάλλον γιατί μας θεωρούν ένα ασύνταχτο πλήθος ανθρώπων που, με το σελάγισμα ενός επιτήδειου  μπροστάρη, το προσανατολίζουν προς τα εκεί που αυτοί θέλουν.

Δηλαδή, δημοκρατία σε μας σημαίνει  επιβολή του δίκιου  της μειοψηφίας;

Δεν  συνέβη το ίδιο, βέβαια, στην Αγγλία όταν αποφάσισαν να βγουν από την Ευρωπαϊκή ένωση. Εκεί η θέληση τής πλειοψηφίας εισακούστηκε με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Στην Ελλάδα, στην παρούσα περίοδο,  ξεκινήσαμε σαν άκρως αντιμνημονιακοί και μετά κάποια ταχύρυθμα  μαθήματα της κυβέρνησης στην αλλοδαπή γίναμε πιο μνημονιακοί από την Μέρκελ.

Δεν είχε η κυβέρνηση μυαλό και μετά έβαλε; ας μας το εξηγήσουν.  Μας ζητούν να αλλάζουμε τις πεποιθήσεις μας και να κάνουμε άλματα στην λογική μας, σαν να δουλεύουμε σε τσίρκο. Λάστιχο μας έκαναν που το τραβούν κάθε φορά προς την μεριά που θέλουν.

Έχουν  αρκετά  χρόνια, μας λένε,  που οι Σκοπιανοί  νομίζουν ότι είναι Μακεδόνες, έτσι τους έμαθαν. Τί να κάνουν τα παιδιά; πως να ζήσουν χωρίς την μακεδονικότητά τους,  που δεν είναι- όμως- ίδια με τη ελληνική, αλλά αναφέρεται μόνο στον τόπο που πατούν. Τα αγάλματα του Φιλίππου και του Αλέξανδρου τα έστησαν μόνο γιατί  είναι εραστές του αρχαίου κάλους. (Είδατε πόσο ωραία είναι.)

Κάνουν- έπειτα- μεγάλες θυσίες. Για χάρη της μακεδονικότητάς τους, απαρνούνται τις σλαβικές και τις αλβανικές τους καταβολές. Πως να σας το εξηγήσουμε καλύτερα;

Τί, τί δεν καταλαβαίνετε; μήπως είστε εθνίκια;

Ενώ εμείς ξεχάσαμε ότι είμαστε Μακεδόνες, γιατί πέρασε πολύς καιρός από τότε που είμαστε. Η μνήμη ατονεί όταν περάσουν αιώνες, οι άλλοι  όμως τα έχουν  φρέσκα αυτά που διδάχτηκαν.

Ανοίξαμε τις πόρτες και στείλαμε τα πιο μορφωμένα παιδιά μας να δουλέψουν για τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους. Ξεχώριζαν από εμάς τους υπόλοιπους και κάναμε την υπέρβαση, αντί να τους κόψουμε το κεφάλι- όπως συνηθίζουμε- να τους στείλουμε  να βρουν την τύχη τους, τόση μεγαλοψυχία.

Και τί να μας  κάνουν κι αυτά- τα ειρηνικά συλλαλητήρια, ποιόν να συνετίσουν αν δεν σπάσεις, δεν γκρεμίσεις, δεν καταστρέψεις; ποιός θα σε φοβηθεί;

Λεφτά δεν έχεις, ρόπαλο δεν κρατάς-άρα δεν είσαι τίποτα.

Είμαστε, λοιπόν, κάτι λιγότερο από τριτοκοσμικοί, μια ανθρωπομάζα, που δεν περιλαμβάνει ξεχωριστές οντότητες με δική της αντίληψη η κάθε μια, γνώμη κι ανθρώπινα δικαιώματα.

Κάντε μας, επιτέλους, και μια μαζική  λοβοτομή, ή ψεκάστε μας, εσείς ξέρετε!

Αυτό το άγχος, του να μη ξέρεις ποιός είσαι και πού πατάς, δεν υποφέρεται!