INTERPRETATIO CHRISTIANA

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας και καλώς ήρθατε στην παρουσίαση του βιβλίου της κ. Αλήθειας Ευπραξιάδου  Interpretatio Christiana.

Η συγγραφέας στο βιβλίο της δικαιώνει το ονοματεπώνυμό της.

Και αλήθειες λέει, αφού έψαξε το θέμα της σε πολλές πηγές και με επιμονή. Άρα δικαιώνει το Αλήθεια.

Και ευ έπραξε. Αυτό ούτως ή άλλως. Οπότε δικαίωσε και το επώνυμό της.

Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Και πρωτότυπο θα έλεγα. Διότι τόσο συμπυκνωμένη πληροφόρηση για τις απαρχές, την εξέλιξη, τα δόγματα, τα μυστήρια, τα σύμβολα και τα εμβλήματα της χριστιανικής  εκκλησίας, δύσκολα θα βρείτε σε άλλο βιβλίο.

Ή, βιβλία με αυτό το περιεχόμενο μπορεί να υπάρχουν πολλά αλλά, τόσο συμπυκνωμένα και κατανοητά δεν νομίζω.

Και, μάλιστα, γραμμένα σε όμορφη, απλή, κατανοητή γλώσσα που κάνει το βιβλίο να διαβάζεται ευχάριστα από τον αναγνώστη.

Ο οποίος αναγνώστης, μετά το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου, δεν θα εξέλθει του ταξιδιού του μόνο πιο ενημερωμένος από την πληθώρα των πληροφοριών αλλά και πιο σοφός. Κάποια κριτική στάση θα αναπτύξει απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο.

Το οποίο για μεν τους πιστούς είναι μια υπαρξιακή αναγκαιότητα, για δε τους επιφυλακτικούς μπορεί να αποτελεί μια αναγκαστική σύμβαση για τη διαχείριση της θνητότητάς μας. Και η διαχείριση αυτή είναι το μέγιστο ζήτημα από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε το πεπερασμένο της γήινης παρουσίας μας.

Κατ αρχάς, ο τίτλος Interpretatio Christiana είναι θεολογικός όρος και σημαίνει Χριστιανική Διερμηνεία. Σε ποια γλώσσα; Στα λατινικά.

Τα ανάλογα βιβλία, μελετούν τις μετατροπές, τα στοιχεία, τα αίτια, το δανεισμό, την ενσωμάτωση, τη μετεξέλιξη, τους στόχους, τις προθέσεις και τα κίνητρα εβραϊκών και ειδωλολατρικών εθίμων και παραδόσεων μέσα σε ένα χριστιανικό πλαίσιο.

Τι πήρε, πως, πότε και γιατί ο χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό και την ειδωλολατρία και πως τα ενσωμάτωσε στην θεολογία του και στις παραδόσεις.

Και μέσα από αυτήν την εξέλιξη αναδεικνύονται τα αρχέγονα εκείνα στοιχεία που έχουν να κάνουν με το βαθύ ψυχισμό του ανθρώπου τα οποία παρά τις θρησκευτικές απαγορεύσεις και μετατροπές, παρά τους νόμους που επιβλήθηκαν ο άνθρωπος δεν θέλησε να εγκαταλείψει.

Το αποτέλεσμα είναι να αναγκαστεί να προσαρμοστεί η θρησκεία και οι νόμοι στην ανθρώπινη ανάγκη και όχι ο άνθρωπος στο θρησκευτικό και νομικό πλαίσιο μιας οργανωμένης κοινωνίας.

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΗΚΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;

Συνήθως, όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο αναζητούμε το λόγο για τον οποίο το έγραψε ο συγγραφέας του.

Στο βιβλίο που σας παρουσιάζουμε σήμερα, η συγγραφέας δείχνει μια αγάπη για τη γνώση και την παράδοση. Αλλά και για την Ορθοδοξία. Μια ορθοδοξία, όμως, ενταγμένη και εξυπηρετούσα τον άνθρωπο στο πλαίσιο της εποχής που κάθε φορά ζει.

Η κ. Ευπραξιάδου επανειλημμένως στο βιβλίο τους επισημαίνει ακρότητες της Εκκλησίας μας τις οποίες  χειρίζεται με διακριτικότητα αλλά και σαφήνεια.

Αφού τις αναδεικνύει ζητά ρητώς την αναθεώρησή τους.

Το δυστύχημα είναι πως από την εποχή των Καπαδόκων πατέρων της Εκκλησίας (Γρηγόριου, Βασιλείου και Χρυσοστόμου, 40ς αιώνας) που έκαναν μια τομή στον Χριστιανισμό και τον έφεραν πλησιέστερα στον ελληνισμό, δεν υπήρξε άλλη τόσο μεγάλη προσαρμογή της θρησκείας στις ανάγκες της κοινωνίας.

Μέσα στην προφανή αγωνία της να εντοπίσει τέτοιες στιγμές ασυνέχειας, η συγγραφέας εστιάζει στο νεοορθόδοξο ρεύμα που επιχειρήθηκε επι των ημερών μας και, υποτίθεται, επεδίωξε να φέρει πλησιέστερα την αριστερά με το χριστιανισμό.

Αλλά, πέραν του γεγονότος πως το ρεύμα αυτό δεν μπορεί να καταχωρηθεί ως μεγάλη στιγμή της Εκκλησίας ή της ελληνικής διανόησης, οι φερόμενοι ως πρωταγωνιστές του δεν συμφωνούν ούτε καν ότι υπήρξε. Ούτε ως ρεύμα, ούτε ως νεοορθόδοξο.

Οι ίδιοι δε, οι φερόμενοι ως πρωταγωνιστές, είναι διαφορετικών πεποιθήσεων και αντιλήψεων μεταξύ τους, γεγονός που δεν επιτρέπει τη διαμόρφωση ρεύματος.

Ένα ρεύμα πρέπει να διακρίνεται από ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά.

Ακόμη και όσοι είναι μυημένοι στα μυστήρια και τις παραδόσεις της Εκκλησίας δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα βρουν ενδιαφέροντα στοιχεία στο βιβλίο της κ. Ευπραξιάδου.

Πόσοι γνωρίζουν π. χ. ότι η Παναγία καθιερώθηκε να τιμάται στην Γ! Οικουμενική Σύνοδο στην Έφεσο, το 431 μ. Χ. Και πως, ακόμη και στις επιστολές του Παύλου δεν αναφέρεται καν η μητέρα του Χριστού;

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ποια είναι η συγγραφέας;   Η κ. Αλήθεια Ευπραξιάδου γεννήθηκε στην Κομοτηνή απο μητέρα ηπειρώτισσα, τη Χαρίκλεια και πατέρα τον πολυβραβευμένο λόγιο Λάζαρο Ευπραξιάδη από την Καπαδοκία.

Σπούδασε στο Παρίσι Λογοτεχνία, Αισθητική και Ψυχολογία  και ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.

Υπήρξε μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, του Κύκλου του ελληνικού παιδικού βιβλίου και της εταιρίας συγγραφέων Βορείου Ελλάδος.

Για να τεκμηριώσω την εκτίμησή μου για το τι επεδίωκε η συγγραφέας με το βιβλίο αυτό διαβάζω τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου τα οποία παραθέτει στο βιβλίο:

«Όταν σκέπτομαι την Ορθοδοξία στους επόμενους αιώνες, την οραματίζομαι ανοικτή στην εξέλιξη, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται από την επιστήμη, την τέχνη, την τεχνολογία. Η θέση της Ορθοδοξίας δεν είναι στο περιθώριο της ιστορίας, αλλά στο κέντρο των κοινωνικών ζυμώσεων, στην πρωτοπορία της προόδου…».

Αλλά η συγγραφέας διακατέχεται και από μια ελληνική διάθεση ως προς την ορθοδοξία. Και παραθέτει τα λόγια του Χριστόδουλου:

«…επιστροφή στις σταθερές αξίες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, θα μας κρατήσουν όρθιους στα δύσκολα χρόνια και οι οποίες συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους».

Και ακόμη, πάλι Χριστόδουλος: «οφείλουμε να αγωνιστούμε για την πνευματική μας ταυτότητα και την ελληνοορθόδοξη παράδοσή μας, κορυφαία στοιχεία…»

Είναι ευνόητο πως η κ. Ευπραξιάδου προσεγγίζει την Ορθοδοξία κριτικά μεν, αλλά από τα μέσα, σαν μέλος της, όπως λέει και ο Γιώργος Θεοτοκάς, τον οποίο, επίσης παραθέτει.

Και αναζητά μια αρμονική σύνθεση ανάμεσα στην ελληνική λογική και τη χριστιανική πίστη.

Να απαλλαγεί, λέει η θρησκεία μας από τα άχρηστα, τα ψεύτικα και τα παμπάλαια δογματικά της στοιχεία.

Μια και βρισκόμαστε, ακόμη, στην αποκάλυψη της συγγραφέως, στο βιβλίο της παραθέτει ορισμένα ονόματα «Μεγάλων Διδασκάλων» που έστειλε ο Θεός στη γη και αξίζει να αναφέρουμε μερικούς, για να δούμε πως και τι επιλέγει η συγγραφέας:

Ορφέας, Χαμουραμπί, Πυθαγόρας, Μωϋσής, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Σωκράτης, Κομφούκιος, Παύλος, Βούδας, Μωάμεθ. Και άλλοι.

Πάντως, ακροθιγώς, και κυρίως με υπονοούμενα, αν κατάλαβα καλά, η κ. Ευπραξιάδου θίγει και το ζήτημα της συνέχειας ελληνισμού και χριστιανισμού με τη θεωρούμενη σύζευξή τους από τους Πατέρες της Εκκλησίας.

Πολλοί είναι εκείνοι που αμφισβητούν αν αυτή η συνέχεια υπήρξε. Αν, δηλαδή, ο χριστιανισμός, ο ελληνοχριστιανισμός, είναι, πράγματι, μια συνέχεια του ελληνισμού.

Μερικοί, μάλιστα, θεωρούν τα δύο ως την απόλυτη αντίθεση.

Στο βιβλίο δεν διακρίνεται τέτοια προσέγγιση. Μπορεί να γίνεται διακριτική κριτική- το διακριτική ταιριάζει, άλλωστε, και στο χαρακτήρα της κ. Ευπραξιάδου- του χριστιανισμού αλλά η συγγραφέας θεωρεί ευτυχή συγκυρία την συνεύρεση των δύο αντιλήψεων.

Και αυτό, παρόλο που όπως λέει με λύπη διαπιστώνει πως υπάρχουν μέσα στους λόγους, ακόμη και των Πατέρων της Εκκλησίας ,αφορισμοί και αναθέματα για τους μισερούς Έλληνες.

Μνημονεύει, δε, και τον Πατριάρχη Γεννάδιο Β!, Σχολάριο που μιλούσε ελληνικά αλλά εδήλωνε μόνο χριστιανός και όχι Έλληνας αν και είχε για δάσκαλο τον πολυμαθέστατο φιλόσοφο και μεταρρυθμιστή Έλληνα Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθωνα (15ος αιώνας), ο οποίος Πλήθωνας έλεγε: «Έλληνες εσμέν γένει τε και παιδεία»

Ο Σχολάριος, όταν πέθανε ο Γεμιστός, διέταξε να καούν τα βιβλία και τα συγγράμματά του σε δημόσια τελετή.

Αν έγινε μια προσπάθεια, επι Βυζαντίου, για επαναφορά της ελληνικής παιδείας, αυτή για πολλούς ερευνητές, έγινε επι Ιουλιανού του Παραβάτη, στον οποίο αναφέρεται, επίσης η κ. Ευπραξιάδου:

Γράφει:

«Μαζί τους, (σς. με τους πατέρες της Εκκλησίας) σπούδαζε φιλοσοφία στην Αθήνα το 355 και ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουλιανός που του δώσανε τον τίτλο «παραβάτης» γιατί ήθελε να επιβάλλει την ελευθερία της πίστης και της πεποίθησης του κάθε ανθρώπου, και γιατί υποστήριζε με πάθος την ελληνική παιδεία… Μετά την ύποπτη δολοφονία του Ιουλιανού στο πεδίο της μάχης, επικράτησε ένας πλήρης δογματικός χριστιανισμός και επιβάλλεται, πια, η θεοκρατία, δηλαδή, αυστηροί κανόνες και εντολές για την τυφλή υπακοή των πιστών».

Μετά το 10ο αιώνα, μετά το Σχίσμα, το 1054, ο χριστιανισμός στην Ελλάδα ονομάστηκε οριστικά «Ορθοδοξία» , δηλαδή, ορθή δοξασία, ορθή πίστη, σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, τη δεύτερη πηγή της θρησκείας του Χριστού.

ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η Ιερή αυτή παράδοση χρειάστηκε αιώνες για να διαμορφωθεί. Και είχε πολλές επιρροές.

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται σ αυτές τις παραδόσεις και τις επιρροές που τις διαμόρφωσαν.

Θα πω δύο λόγια και γι αυτές τις παραδόσεις και θα τελειώσω.

Θα ήθελα να αρχίσω με δύο ανάγλυφα που είδα στο αποθηκευτικό μουσείο Μακρυγιάλου, από τις ανασκαφές στη Μεθώνη και την Πύδνα.

Στην είσοδο του μουσείου δεσπόζουν δύο εικόνες ανάγλυφα του 5ου π.Χ. αιώνα. Στη μια είναι μια γυναίκα με το παιδί της. Μοιάζει εκπληκτικά τις αγιογραφίες με την Παναγιά.

Στην άλλη, ένας Ιππέας σκοτώνει έναν αντίπαλό του. Μοιάζει εκπληκτικά με τις εικόνες του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει το δράκο.

Αρχαία μνημεία, ήθη και έθιμα παλαιότερων θρησκειών, σύμβολα, λατρευτικά, εορταστικά, ημερομηνίες κλπ έχουν ενσωματωθεί στη χριστιανική παράδοση.

Όπως ομολογεί η συγγραφέας, στη συγγραφή του βιβλίου ήταν μεγάλη η χαρά και η ευχαρίστησή της να γνωρίσει πόσο πολλά λατρευτικά στοιχεία, πόσες ιδέες, πόσες  λαϊκές γιορτές και θρησκευτικές τελετές, πόσα έθιμα και πόσοι μύθοι από την αρχαία «ειδωλολατρική» εποχή, επέζησαν μέσα στην ελληνική ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, με αλλαγμένα, βέβαια, ονόματα, ενδύματα και ερμηνείες.

Η συγγραφέας ξεκινά το βιβλίο με τους σύγχρονους προβληματισμούς που αμφισβητούν την εγκυρότητα της περιγραφής των Ευαγγελίων, επιχειρεί στη συνέχεια να μας δώσει τον ορισμό του Θεού, με διαχρονικές αναφορές από τους αρχαίους φιλοσόφους μέχρι τον Κάντ( Ο Θεός είναι μια ηθική σχέση μέσα μας και όχι μια προσωπική υπόσταση έξω από εμάς) και φθάνει στο 2017 όπου ο άνθρωπος έχει καταφέρει να διαβάσει το γονιδίωμά του και αναρωτιέται αν οι παλιές φόρμες του χριστιανισμού μπορούν να επιτελέσουν σήμερα το ρόλο τους.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό σχήμα της εξέλιξης του χριστιανισμού παρατίθεται στην αρχή του βιβλίου:

-Ο Χριστός δίδαξε το λόγο του.

-Οι Απόστολοι τον κήρυξαν.

-Ο Παύλος τον διέδωσε στα πλήθη.

-Η Ελληνική γλώσσα τον διευκόλυνε.

-Το Εδικτον των Μεδιολάνων σταμάτησε το διωγμό

-Ο Μ. Κωνσταντίνος αποδέχτηκε τους χριστιανούς.

-Ο Θεοδόσιος επέβαλε επίσημα το χριστιανισμό (με φωτιά και τσεκούρι αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση).

-Οι Οικουμενικοί Σύνοδοι οριστικοποίησαν τη θρησκεία.

-Οι άγιοι Πατέρες και οι διάδοχοί τους τη διεύρυναν.

Στη συνέχεια μας δίνει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του Χριστού επισημαίνοντας πως ανάμεσα στον 7ο και 2ο αιώνα π. Χ. εμφανίζονται στον κόσμο τα διάφορα θρησκευτικά πιστεύω:

-Στην Κίνα ο Κομφούκιος

-Στην Ινδία ο Βούδας

-Στην Περσία ο Ζωροάστρης

-Στην Ιουδαία οι Εβραίοι προφήτες

-Στην Ελλάδα οι Έλληνες φιλόσοφοι.

Σ αυτό το πλαίσιο εμφανίζεται ο χριστιανισμός ο οποίος κήρυττε την αγάπη, τη συγχώρεση και την ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους. Και επαγγέλλεται την Ανάσταση και την αποκατάσταση των νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία.

Η συντέλεια δεν ερχόταν η νέα θρησκεία άρχισε να δοκιμάζεται και τότε εμφανίστηκε ο Παύλος ο οποίος της έδωσε νέα κατεύθυνση και δυναμική: ο προαιώνιος υιός του Θεού ήρθε στη γη κήρυξε το Ευαγγέλιο της Αγάπης και τελικά θυσιάστηκε για να απαλλάξει τους ανθρώπους από το προπατορικό αμάρτημα.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ

Ο Κωνσταντίνος κερδίζει τον Μαξέντιο υψώνοντας το Σταυρό και το χριστιανικό ιερατείο του παραδίδεται.

Έπρεπε να τεθούν νέα θεμέλια χριστιανικής κοινωνικής ζωής και να διαχωριστεί ο χριστιανισμός από τις αιρέσεις και τις άλλες θρησκείες.

Οι Οικουμενικές Σύνοδοι ανέλαβαν να συμπληρώσουν τα κενά και έκτισαν την Εκκλησία

Το 356 ο Κωνστάντιος ο Β! είναι ο πρώτος αυτοκράτορας διώκτης του ελληνικού πολιτισμού. Διατάσσει το κλείσιμο των ειδωλολατρικών σχολών.

Το 381 ο Θεοδόσιος διώκει τους Έλληνες, καθιερώνει το δόγμα της Αγίας Τριάδος και το Σύμβολο της Πίστης και το 393 καταστρέφει τους ειδωλολατρικούς ναούς και δίνει εντολή να αναγερθούν επάνω τους χριστιανικές εκκλησίες.

Στο Άγιο όρος αρχίζουν να χτίζονται μοναστήρια από τον 3ο αιώνα. Η Μονή Ιβήρων κατέλαβε τη θέση ενός ναού του Ποσειδώνα. Την ίδια χρονιά ο Θεοδόσιος απαγορεύει την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το 435 επιβάλλει τον νηπιοβαπτισμό λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Όσοι δυσανασχέτησαν όπως 10.000 Θεσσαλονικείς σφάχτηκαν στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης.

Το 529 ο Ιουστινιανός κλείνει την Ακαδημία του Πλάτωνα και απολύει όλους τους ειδωλολάτρες καθηγητές από το Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης. Πολλοί από τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους κατέφυγαν στην Περσία όπου τους παραχωρήθηκε θερμή φιλοξενία.

Είναι στα χρόνια αυτά που οι Άραβες, με το Μορφωτικό τους ίδρυμα «Οίκος των Σοφών της Βαγδάτης» διασώζει πολλά αρχαία ελληνικά συγγράμματα.

Το 553 ο Ιουστινιανός συγκαλεί την 5η οικουμενική Σύνοδο και καταδικάζει τα συγγράμματα του Ωριγένη και το 680 η Στ! Οικουμενική Σύνοδος Κωνσταντινούπολης έθεσε μια σειρά από απαγορεύσεις και αφορισμούς (θεατρικές παραστάσεις, χορούς, γυμναστική, συμπόσια κλπ).

Τους πρώτους χρόνους μίσος και φανατισμός κυριαρχούσαν για οτιδήποτε «ελληνικόν». Τα επίσημα διατάγματα όριζαν: Εις έδαφος φέρειν. Δηλαδή, να ισοπεδωθούν.

ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΑ

Παρόλα αυτά ο χριστιανισμός αναγκάστηκε να υιοθετήσει λατρευτικά στοιχεία εορταστικές εκδηλώσεις, τελετουργικά, γιορτές και δοξασίες των Αρχαίων Ελλήνων.

Το στεφάνι, ο οίνος, το αμπέλι, το αρνί, το κριάρι, ο βωμός, η τράπεζα, το ρόδι, το κυπαρίσσι, τα τάματα, οι λαμπάδες, τα κόλλυβα, η ταφή των νεκρών, με το χώμα και το κρασί έραναν οι αρχαίοι έλληνες τους νεκρούς τους κατά την ταφή, το αγίασμα, τα αφιερώματα, τα αναθήματα, τα κεριά, το λιβάνι, τις νηστείες την εξομολόγηση, τον καθαρμό, το θυμίαμα, το θυμιατό με τα κουδουνάκια, τον αετό και πρώτο και πάνω από όλα τον Ήλιο, την αιώνια ισχυρή και ακαταμάχητη ηλιακή θεότητα από καταβολής κόσμου.

Θα σας αναφέρω μερικά που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα:

-Η Αγία Τράπεζα είναι ο αρχαίος βωμός. Οι αριστεροί και δεξιοί ψάλτες είναι ο αρχαίος χορός.

-Στα αρχαία ταφικά χτίσματα βρίσκουμε το ίδιο διαχωριστικό με το χριστιανικό τέμπλο.

-Το φωτοστέφανο έχει ειδωλολατρική καταγωγή.

-Η πρώτη αγιογραφία ξεκίνησε από την Καπαδοκία.

-Στα Ιερά Μυστήρια των Αρχαίων Ελλήνων ( Καβείρια Ελευσείνια), ο μύστης εξομολογείτο δημοσίως για εξαγνισμό.

-Ο Παράδεισος είναι λέξη Περσική και σημαίνει περιφραγμένο λιβάδι. Εισήχθη στα ελληνικά από τον Ξενοφώντα ο οποίος περιγράφει στην «Κύρου Ανάβασις» περιγράφει τον Κήπο Αναψυχής του Μεγάλου Πέρση Βασιλέα.

-Στο Σατανά οι χριστιανοί δώσανε το επίθετο εωσφόρος (πολύ όμορφο) προσωνύμιο του Απόλλωνα. Ο λόγος σαφής.

-Και οι Θεοί ορκίζονταν, στην Αρχαία Ελλάδα, στα ύδτα της Στυγγός. Ποταμός που ανέβλυζε από βράχο και έχυνε τα νερά του στα έγκατα της γης, τα τάρταρα. Οι επίορκοι Θεοί τιμωρούνταν με καταδίκη ενός ύπνου που αντιστοιχούσε σε οκτώ δικά μας χρόνια. Ήταν σαν να πέθαιναν.

Ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγέας και η γυναίκα του ήταν στείροι. Ήπιαν από το νερό του ναού της Αφροδίτης και έκαναν τον θησέα.

-Επίσκοπος στην αρχαία Αθήνα ήταν ο άρχοντας που οι Αθηναίοι έστελναν στους συμμάχους  τους για να πετυχουν τη σωστή διοίκησή τους.

-Ο Πομπήιος στη Ρώμη καθιέρωσε μερικά νέα καθήκοντα στο θρησκευτικό ιερατείο. Στήριζαν με τελετές την κατασκευή γεφυρών. Αυτοί ονομάστηκαν γεφυροποιοί.

-Ο Μιθραϊσμός και ο Χριστιανισμός συμπορεύονται για 4 αιώνες ώσπου επικρατεί ο χριστιανισμός.

Στην Κύπρο υπάρχει ο ναός της Παναγίας της Αφροδίτισσας.

– Η λατρεία του ενός θεού ξεκίνησε από τη Θράκη.

Αυτά είναι μερικά από τα θέματα στα οποία με τέχνη και οξυδέρκεια η κ. Ευπραξιάδου μας οδηγεί με το βιβλίο της στην αρχή τους, την εξέλιξή τους και την αποδοχή τους από το χριστιανισμό.

Μέσα από την ενότητα και τις αντιφάσεις τους θέλει να μας οδηγήσει στη σκέψη μιας αλλαγής που θα συνδυάζει τις ανάγκες του σήμερα με την παράδοση.

Το πετυχαίνει.

Την ευχαριστούμε και ευχόμαστε το βιβλίο της να είναι καλοτάξιδο.

 

 

 

 

 

 

 

spot_img

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Κατ’αρχας να ευχαριστησουμε θερμως τις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ και προσωπικως τον κ. Σαββιδη για την αναρτηση και εκτενη παρουσιαση του βιβλιου της συγγραφεως με το σημειολογικο ονομα (Αληθεια)-αραγε την παρεθεσε στο βιβλιο αυτο- και το επωνυμο Ευ-πραξιαδου, το οποιο μαλλον εκληρονομησε απο καποιον προγονο του πατρος της ,η, του συζυγου της ,που ειχεν ως σκοπο της ζωης του τις ”καλες πραξεις” . Πρωτοφανης η συνυπαρξη Αληθείας και Καλων πραξεων ,γιαυτο και αξιοσημειωτη και ενδιαφερουσα για περαιτερω σχολιασμο, μαζι με τις εκ βαθους καρδιας για ευπωληση του βιβλιου της και καλη υγειαν της.
    1.- Τιποτε δεν γραφεται,η, δεν πραγματοποιειται , οντας προιον σκεψεων , συλλογισμων και συναισθηματων ,χωρις αιτια-λογο. Γιατι λοιπον εγραφη το βιβλιο αυτο;;;.
    2.- Γιατι προτιμηθηκε ο τιτλος του στα Λατινικα και οχι ο εξ’ισου ενδιαφερων τιτλος του βιβλιου στα Ελληνικα;;;. Μηπως θελει να δειξει εξ’αρχης την προτιμηση της συγγραφεως στην φιλοδυτικη σκεψη της Χριστιανικης Θρησκειας μετα το σχισμα του 1054 και κυριως την φενακη της Συνοδου Φεραρας-Φλωρεντιας;;;
    3.-Γιατι υποληπτεται τοσο πολυ μετα απο 1500 χρονια περιπου το Ελληνικο 12θεο ;;;. Μηπως για να δημιουργησει στην Ελλαδα μας ,- στην οποιαν συνυπηρξαν Χριστιανισμος και Ελληνισμος και αλληλοδιασωθηκαν ( οσο μπορουσαν να διασωθουν) απο τις ορδες των βαρβαρων απο το 800 -1800 μ.Χ – νοσταλγους του Θεων του Ολυμπου ,με τις ανθρωπινες αδυναμιες και τα παθη, οι οποιοι ομως εδειχναν κατανοηση προς τους πιστους τους , ενω ο Χριστος με την διδασκαλια των Ευαγγελιων του θελει απο τους δικους του πιστους εθελοντικη ανυστακτη αγαπη προς τον πλησιον και συνεχη αυτοελεγχό τους ;;;
    4.- Γιατι παραθετει ασχολιαστες τις αντικρουομενες αποψεις του Μακαριστου Χριστοδουλου και του Αναστασιου Αλβανιας, αφου ο πρωτος θελει, προτιμα και εντελλεται να αγωνισθουμε για την Ελληνορθοδοξη παραδοση και ο δευτερος θελει την Ορθοδοξια αλιευτικο διχτυ ,για να μπαινοβγαινουν καλοθελητες και κακοθελητες, αιρετικοι και αγνωστικιστες , για να επιβαλουν μια θρησκεια βολικη για ολους, χωρις σταθερες αρχες και παραδοσεις;;;.
    5.-Παραθετοντας και εξομοιωνοντας με την εξ αποκαλυψεως διδασκαλια του Χριστου τις ”θρησκειες” – ως θρησκευτικα πιστευω ,τα αναφερει- των Κομφουκιου στην Κινα, Βουδα στην Ινδια , Ζωροαστρη στην Περσια , Εβραιων προφητων στην Ιουδαια και Ελληνων φιλοσοφων στην Ελλαδα ( μονο που στην Ελλαδα ειχαμε το 12θεο και οι Ελληνες φιλοσοφοι ουδεποτε παρουσιασθηκαν ως Θεοι , ενω ο Σωκρατης ”προφητευσε την ελευση του Θεου),δεν αποτελει το βιβλιο της με τον λατινικο τιτλο την θεωρητικη στηριξη της επιβληθεισης διδασκαλιας του μαθηματος των Θρησκευτικων στην υποχρεωτικη εκπαιδευση των ορθοδοξων Ελληνοπαιδων, ως Θρησκειολογιας;;;.
    6.- Η λεπτομερης παραθεση των ”χριστιανικων πεπραγμενων ” και ο ”θρηνος” για τον 12θειστη Ιουλιανο τον Παραβατη ,- που δεν επιβεβαιωνονται πληρως – τεκμηριωνει στηριξη της Ελληνορθοδοξιας , που -το προαναφεραμε- διεσωσε στο Αγιο Ορος και στις πλουσιες βιβλιοθηκες του Ελληνορωμαικου-Ελληνικου κρατους απο τον Ουκρανια μεχρι την Μεγαλη Ελλαδα και απο την Καππαδοκια , την Αλεξανδρεια και την Αντιοχεια μεχρι την Βενετια – τα σπουδαια συγγραμματα των Ελληνων κλασσικων και των Πατερων της Εκκλλησιας;;;. Ειναι λογικος ισχυρισμος οτι τον κλασικο Ελληνινισμο διεσωσαν οι Αραβες , που απο τον 7ο μ.Χ αιωνα εδηωσαν με τις εκστρατειες τους ολες τις Βιβλιοθηκες της Αιγυπτου και της Μεσης Ανατολης και επωλησαν πανακριβα τα κλεμμενα στην Παπικη εκκλησια και γενικως στην Δυση;;;. ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
    7.- Θα θελαμε να καταγραφούν με ημεροχρονολογιες οι τυχον διατεταγμενες απο τους Αυτοκρατορες και τους Πατριαρχες παρεμβασεις του Βυζαντινου Χριστιανισμου στις παραδοσεις κα τα εθιμα των Αρχαιων Ελληνων, που μεχρι την επιβολη του Μακεδονικου Βασιλειου των Φιλιππου και Μ.Αλεξανδρου ειχαν διαφορετικες δοξασιες, ηθη και εθιμα απο γειτονια σε γειτονια και απο χωριο σε χωριο . Το πιθανωτερο και ιστορικως αποδεκτο ειναι οτι εγινε αβιαστη ενσωματωση της καθημερινοτητος των προχριστιανων Ελληνων με τους χριστιανους μετα την διακοπη των διωγμων, διωγμοι ,οι οποιοι και τους καθιερωσαν τοσον στους πολιτισμενους Ελληνες ,οσο και στους απολιτιστους και βαρβαρους Ρωμαιους -Δυτικους , που τους ”ερριχναν” στο Κολοσιαιο τους για ”ευχαριστο θεαμα”.
    Αναφερεται ως το αποκρουστικο παραδειγμα η σφαγη των 14.000 αιρετικων χριστιανων της Ελληνο-ρωμαικο-εβραικης Θεσσαλονικης απο τον αυτοκρατορα Θεοδοσιο , χωρις να επισημαινεται οτι αυτο δεν ειναι ουτε το ενα εκατομυριοστο των εξοντωθεντων για την πιστη τους και την ελευθερια της γνωμης τους χρστιανων σε ολη την Αυτοκρατορια απο τους Αντιχριστιανους ,Ειδωλολατρες και Εθνικους ,που εμειναν κατα εκατονταδες χιλιαδες ανευ εργασιας και ”προφητειων-χρησμων”.
    Υ.Γ. Αντι μελετης μονο του Πληθωνος Γεμιστου – , ας συνιστουσε η κυρια συγγραφευς -για το πληρεστερο- και την μελετη του Μαρκου του Ευγενικου και του Εθναρχου Γενναδιου του Σχολαριου .

  2. Ἄς ἐπικεντρωθοῦμε κατ’ἀρχάς στήν γλώσσα, ἀφοῦ ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου εἶναι στά λατινικά. Δέν γνωρίζω λατινικά, γιατί στό σχολεῖο δέν τά διδάχθηκα καί ΄΄ οι λέξεις στο πέρασμα από τη μια γλώσσα στην άλλη γλώσσα χάνουν σε σημαντικό βαθμό το σημασιολογικό τους περιεχόμενο και το βιωματικό τους φορτίο΄΄, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Γ. Μπαμπινιώτης
    http://www.babiniotis.gr/wmt/webpages/index.php?lid=1&pid=7&catid=m&apprec=13
    σέ μία ὁμιλία του γιά τήν ΄΄ελληνική γλώσσα ως όχημα διάδοσης τής χριστιανικής διδασκαλίας΄΄.
    Δέν ἀποφασίζουμε ποιοί εἴμαστε καί δέν ἀλλάζουμε, νά γίνουμε κάτι ἄλλο.
    « Τὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου…»
    Ὅλα εἶναι θέμα γλώσσας καί κατανόησής της.
    Ἡ γλώσσα καί ἡ κατανόησή της ἀποτελεῖ μία ὁδό γνώσης καί αὐτογνωσίας ἀλλά καί μία γέφυρα πρός τόν ἄλλον. Δέν ἀρκεῖ ὅμως μία ὁποιαδήποτε μετάφραση γιά νά κατανοήσεις ἕνα κείμενο, χρειάζεται μία προσέγγιση στό ἴδιο ἐπίπεδο καί μέ ἀνάλογα ἐκφραστικά μέσα. Ὁ Κύριλλος καί ὁ Μεθόδιος δημιούργησαν ἕνα ἀλφάβητο γιά νά βοηθήσουν στήν κατανόηση ἱερῶν κειμένων, γνωρίζοντας καί τίς δύο πλευρές πού ἤθελαν νά γεφυρώσουν. «Ας θυμίσουμε εδώ ότι αυτό ήταν το δεύτερο αλφάβητο, που προήλθε από το αλφάβητο τής Ελληνικής, επαυξημένο με έναν αριθμό παραγώγων γραμμάτων, για να αποδώσει τους φθόγγους τής Σλαβικής (γλώσσα η οποία χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία ουρανικών συμφώνων). Το πρώτο αλφάβητο που προήλθε από την Ελληνική είναι, ως γνωστόν, το λατινικό αλφάβητο, δηλ. το ελληνικό δυτικό (όπως λεγόταν) αλφάβητο τής Εύβοιας (Χαλκίδος), που μεταφέρθηκε από τους Έλληνες εποίκους στην Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα) απ’ όπου και γενικεύθηκε στον αρχαίο ιταλικό χώρο.»(Γ.Μπ.).
    Ἡ γλώσσα εἶναι καί θέμα ὀντολογίας. Πῶς καί ποιός εἶσαι ἀκριβῶς, τί μέσα διαθέτεις ἀπό τό dna σου. ΄Από τον πατέρα του ο Μέγας Αλέξανδρος κληρονόμησε την οξεία αντίληψη, τις οργανωτικές ικανότητες και την ταχύτητα ενεργειών. Και από τη μητέρα του τη φιλοδοξία, την υπερηφάνεια και την ισχυρή θέληση. Ο Αριστοτέλης του ενέπνευσε θαυμασμό και την αγάπη για το ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό.΄
    http://www.hawkshellas.com/2018/03/bampiniotis-oi-archaioi-makedones-milousan-tin-elliniki-doriki-dialekto/
    Ἡ ἐκπαίδευση δέν ἀλλάζει τά γενετικά χαρακτηριστικά, ἀλλά τά ἀξιοποιεῖ.
    Οἱ θρησκεῖες καί οἱ γλῶσσες ἐκφράζουν συγκεκριμένες ὀντολογικές ὁμάδες.
    Ἡ Ὀρθοδοξία μία γλώσσα εἶναι πού τήν κατανοοῦν ὅσοι θέλουν καί μποροῦν νά ἐμβαθύνουν στά βαθύτατα νοήματα καί στόν τρόπο ζωῆς πού συστήνεται, ὅπως Ἑλληνική παιδεία εἶχαν ὅσοι ἀντιλαμβάνονταν τήν παιδεία αὐτή, ὄχι μόνο οἱ γεννημένοι Ἕλληνες.
    Ἀλλά εἶναι φανερό ὅτι καί τήν ἴδια γλῶσσα νά μιλᾶμε, ὁ βαθμός κατανόησης διαφέρει τόσο ἀπό ἄνθρωπο σέ ἄνθρωπο, πού μπορεῖ νά ἀλλάζει ἐντελῶς τό νόημα. Ἀλλάζει ἡ κατανόηση καί στόν ἴδιο ἄνθρωπο μέ τήν ἐμβάθυνση, τά Εὐαγγέλια εἶναι γραμμένα μέ τέτοιο τρόπο γιά πολλαπλές ἀναγνώσεις, πού παρακολουθοῦν στήν πορεία του τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ὡριμάζοντας καί ἐμβαθύνοντας, βλέπει καί ἄλλα σημεῖα στά ἴδια κείμενα καί κατανοεῖ διαφορετικά. Ἡ πολυπλοκότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀλλά καί ἡ δυσκολία ἑρμηνείας φαίνεται καί στίς αἱρέσεις, στίς διαφορετικές προσεγγίσεις καί ἑρμηνεῖες πού μπορεῖ νά ἔχουν καί ὀντολογική βάση, πού πολλές φορές αὐτές οἱ ἑρμηνεῖες ὁδήγησαν σέ κακοχαρακτηρισμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὅταν ἄγγιζαν εἰδωλολατρικές θέσεις. Ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία ἔχουν συνέχεια πού πολλοί κατανόησαν, ἀρκεῖ κάποιος νά θέλει νά τήν βρεῖ. Γιά τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ὁ σκοπός καί τῶν δύο, χωρίς γνώση τοῦ ἑαυτοῦ, χωρίς ἀγάπη, δέν νοεῖται ἐλευθερία. Καί γιά τήν ζωή.
    Γιά τόν ἔρωτα μιλάει ὁ πατήρ Φιλόθεος Φάρος
    https://www.youtube.com/watch?v=vF0tSK-SD3E
    ὅπως μιλάει καί γιά νόημα ζωῆς πού ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν φαντάζεται ὅτι ὑπάρχει. Ἀλληλένδετα αὐτά.
    Στόν ἔρωτα φθάνουμε μέ τά γενετικά μας χαρακτηριστικά, μέ τόν ἑαυτό μας δηλαδή. Ὁ ἔρωτας γιά νά ὑπάρξει καί νά θαυματουργήσει προϋποθέτει πορεία αὐτογνωσίας, ἄνοιγμα πρός τόν ἄλλον.Εἶναι καί θέμα γλώσσας, κώδικα. Κοινούς κώδικες ἔχουν ἄνθρωποι ἑνός λαοῦ, μίας θρησκείας, ἀδέλφια, δίδυμα ἀκόμα στενότερους, ζευγάρια. Ἕνα ζευγάρι συνεννοεῖται καί συνεργάζεται ὅταν μπορεῖ νά ἔχουν ἕνα κοινό κώδικα. Ὁ ἰωνικός ρυθμός συνομιλεῖ μέ τόν δωρικό ρυθμό στόν Παρθενῶνα. Ἡ γυναίκα γιά νά μπορεῖ νά εἶναι βοηθός τοῦ ἄνδρα πρέπει νά ἔχει τόν ἴδιο βαθμό κατανόησης μέ αὐτόν.

    Ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νά βοηθήσει τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, γιατί ὁ σκοπός ζωῆς νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του ἀλλά νά βρεῖ καί τόν ἄλλο, νά ἀνοιχτεῖ δηλαδή, νά μήν εἶναι ἐγκλωβισμένος στήν μοναξιά του, νά δεῖ καί τό θαῦμα τῆς ζωῆς, προϋποθέτει ἀξίες, πίστη, ἀγάπη. Ἡ πορεία πρός τόν ἄλλον καί ἡ πορεία μέ τόν ἄλλον ἴδιες ἀξίες ἔχει.
    «Ο Γιουνγκ, που ασχολήθηκε με το δεύτερο μισό της ζωής, σε αντίθεση με τον Φρόυντ(ο οποίος ερεύνησε τον άνθρωπο κυρίως στο πρώτο μισό της ζωής του), λέει ότι:
    «Ο άνθρωπος στο πρώτο μισό της ζωής υπηρετεί τη φύση(Δηλαδή, κάνει παιδιά, παντρεύεται, προσπαθεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην). Όμως, στο δεύτερο μισό της ζωής, ο άνθρωπος καλείται να υπηρετήσει τον πολιτισμό.»
    Κι όταν λέει πολιτισμό, εννοεί την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου. Και εγώ θα συμπλήρωνα και τις σχέσεις!» μᾶς θυμίζει ὁ πατήρ Φιλόθεος Φάρος, ὅπως ἐπίσης
    ΄΄εἶναι ἀδύνατον νά ζήσεις τό ἀπόγευμα τῆς ζωῆς σύμφωνα μέ τά προγράμματα πού εἶναι φτιαγμένα γιά τό πρωινό΄΄, πού ἔχει πεῖ ὁ Κάρλ Γιούνγκ.
    Ἡ θρησκεία μέ τούς κανόνες της προετοίμαζε τόν ἄνθρωπο νά συνδυάζει τήν καθημερινότητα μέ πνευματικές ἀναζητήσεις. Δέν ἀποκλείει ἡ σύγχρονη καθημερινότητα πνευματικές ἀναζητήσεις.

    • Μηπως να δισατυπωνατε κατι και για το περιεχομενο του βιβλιου, αρκουμενη εστω στην εξαιρετη και σχεδον πληρη παρουσιαση του απο τον αγαπητο μας κ. Σαββιδη. Πρεπει το βιβλιο να ”περπατησει” , πρεπει να ληφθει υπ’οψιν και τι θελει να προβαλλει,η, να αλλαξει στην παιδεια-εκπαιδευση και την πιστη των Ελληνορθοδοξων;;;.Άξια η προσπαθεια της συγγραφεως και μαλλον ευμενως αποδεκτος απο την ιδια ο προβληματισμος των σχολιαστων των ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ. Σε αντιθετη περιπτωση θα θελαμε τον αντιλογο της.

      • Δέν εἶμαι θεολόγος, δέν ἔχω διαβάσει τό βιβλίο καί δέν εἶναι δυνατόν νά σχολιάσω βιβλίο ἀπό τήν περίληψη ἄλλου, ὅσο ἀξιόπιστος καί νά εἶναι. Νά σᾶς ἀπαντήσω μέ τήν δική μου ἀλήθεια δέν σημαίνει τίποτα, γιατί θά περάσει ἀπό τά δικά σας φίλτρα καί θά τήν δεχθεῖτε ἤ θά τήν ἀπορρίψετε. «Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα» ἔχει πεῖ ὁ Ἐλύτης. Ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι δρόμος προσωπικός. Ἄν ἔχετε ἐρωτἠματα προσωπικά γιά τήν πίστη τῶν Ἑλληνορθοδόξων, ἡ καλύτερη ἀπάντηση πού μπορῶ νά σᾶς δώσω εἶναι μελετῆστε Ἐλύτη. Γιατί αὐτός εἶναι ἡ ἀλήθεια μας καί αὐτά πού μᾶς ἔχει ἀφήσει νά μελετᾶμε.
        Γιατί «ὄντας στόν ἐλάχιστο βαθμό «πατριώτης», ἀγάπησε στόν μέγιστο βαθμό τήν Ἑλλάδα», ὅπως ἔχει γράψει, καί Ἑλλάδα γι αὐτόν εἶναι μία αἴσθηση, εἶναι αὐτός ὁ λαός, μέ αὐτή τή γλῶσσα, μέ τά ἐλαττώματά μας, ἀλλά μέ ἕνα σύν ἔναντι ἄλλων πιό ἐπιτυχημένων φαινομενικά λαῶν, «μ’ ἕνα σύν ἀμετάφραστο, ἀμετάδοτο, ἀνεπίδεκτο ἑρμηνείας, ἔτσι ὅπως ἡ λάμψη στά μάτια ἤ σ’ ἕνα χαμόγελο. Τόσο ἀνεπαίσθητο καί συνάμα τόσο τεράστιο, πού μ’ ἔκανε τελικά νά μήν ἀναγνωρίζω τό εἴδωλο τοῦ κόσμου στά ἔργα τῆς τέχνης τους ἤ τή θρησκεία τοῦ Χριστοῦ στούς καθεδρικούς ναούς τους». Εἶναι μιά αἴσθηση «πού εἶναι κόσμος ὁλόκληρος ͘ ἕνας κόσμος μέ Βόρειο καί Νότιο Πόλο, πού ὁ Σολωμός καί ὁ Καβάφης ἔχουν ἀρχίσει καί ἀπό τίς δυό μεριές τή χαρτογράφησή του».

        «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»

        Ἀπό μιά φωτεινή κηλίδα σ’ ἕναν τοῖχο, συλλογίσθηκε «Δέν μπορεῖ, ἔλεγα, δέν μπορεῖ. Γιά νά ὑπάρχει ἐδῶ μιά τέτοια φωτεινή κηλίδα, κάπου θά ὑπάρχει ὁ ἥλιος. Τόν ἔπλαθα ὅπως ὁ πεινασμένος τό ψωμί στόν ὕπνο του».

        «-Παράξενο, κανείς δέν ἔβαζε τά δυνατά του ν’ ἀποσπάσει κάτι ἀπ’τόν Παράδεισο. Μόνο πού μερικοί πασχίζανε νά γίνουν ἱκανοί νά τόν ἀξιωθοῦνε, λές κι εἴχανε σέ κάτι φταίξει. Τυραννούσανε κιόλας τό σαρκίο τους, σάν κι ὁ Θεός τούς τό ‘χε πλάσει ἐπιτούτου. Ἐπαναστατοῦσα. Τέτοιαν ὕβρι μόνο μέ ἄνθη μοῦ δινότανε νά τήν πολεμήσω. Νά πετροβολήσω καταπάνου στή θεληματική ἀκηδία τοῦ πένθους ͘ μόνος ἐγώ, πού γιά τόν δικό μου τό χαμό δέ φοροῦσα παρά ἕνα φυλλαράκι πράσινο».

        «Ἤτανε πού δέν τό ὑπόφερα νά ‘μαι μισός σ’αὐτό τόν κόσμο ͘ κι ἀποζητοῦσα τήν Ποίηση σάν τή γυναίκα ͘νά μοῦ δώσει ἕνα παιδί, μήπως κι ἀπ ’τό ‘να στ’ ἄλλο δέν πεθάνω. Ποτέ δέν πῆγε ὁ νοῦς μου νά φωνάξω πού ὅλα γύρω μου ἤτανε θολά. Μιά φουχτιά νεροῦ καθάριου ἄς ἦταν δυνατόν νά σώσω. Ἔκλαια μπρός στά κύματα κι ἔβλεπα στά ποιήματα νά καθαρίζει ὁ οὐρανός».

        Ἀπό τ’ ’Ανοιχτά χαρτιά.

Leave a Reply to Ελένη Π. Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα