«Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ»

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
Ο πιο δυσερμήνευτος πολιτικός της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι τελικά ο Λεωνίδας Κύρκος

© EUROKINISSI-ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ποιος θα το περίμενε; Ο πιο δυσερμήνευτος πολιτικός της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι τελικά ο Λεωνίδας Κύρκος. Και ενώ προς τα τέλη της ζωής του είχε από μόνος του προσπαθήσει να μην αφήσει τίποτα στο σκοτάδι, οι σύγχρονοί μας αναλυτές, ιστορικοί, παραϊστορικοί, mentalists, τοκιστές και σουλατσαδόροι του ιερού ναού τούτου καθώς και οι έχοντες το κληρονομικό χάρισμα, τον διερμηνεύει ο καθένας όπως του γουστάρει. Για να μην προσθέσω κι άλλη θολούρα στη θολούρα που έχετε ήδη μέσα στο κεφάλι σας, παραθέτω απλώς δυο λόγια που μας κατέλιπεν ο ίδιος μιλώντας στην «Καθημερινή» και στον Αλέξη Παπαχελά παρουσία του Ηλία Νικολακόπουλου, πέντε χρόνια πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.

«Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο που είδα από κοντά και κατάλαβα πόσο γελοίος ήταν, θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν».

Εντάξει λοιπόν, Λεωνίδα, αναπαύσου εσύ εν ειρήνη. Χαίρομαι πολύ που δεν πρόλαβες να δεις τον εφιάλτη σου να ζωντανεύει, όπως τον βλέπουμε τώρα εμείς και δεν πιστεύουμε στα μάτια και στ’ αυτιά μας. Υποθέτω ότι εκεί που βρίσκεσαι, θα μας έχεις ακόμα σε καμιά κάποια υπόληψη γιατί τα νέα δεν φτάνουν τόσο ψηλά όσο εκεί που σ’ έχω. Απεναντίας, φιδοσέρνονται κι όταν πιάσουν οι ζέστες αλλάζουν πολιτική φορεσιά σαν να’ταν φιδοτόμαρο. Ακούμε αίφνης για «σοσιαλδημοκρατίες» και ντροπιαστικές συμπλεύσεις που δηλώνονται με λεκτικούς ακροβατισμούς και συριγμούς οι οποίοι όμως αποκαλύπτουν πλήρως τις προθέσεις τους. «Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν». Όλα καλά τα είχες πει, Λεωνίδα, όλα. Το μόνο σου αμάρτημα, που δεν όρισες τους κατάλληλους ανθρώπους να εκτελέσουν τη διαθήκη σου. Από υπερβολική αισιοδοξία ή για να τους ρίξεις στο φιλότιμο; Ποιος ξέρει;

http://www.athensvoice.gr/politics/442958_me-pianei-tromos-ama-skefto

spot_img

3 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Δε διακρίνω οτιδήποτε δυσερμήνευτο στη δήλωσή του.
    Ίσα ίσα, λέει ευθέως πως ήταν πάντοτε μέρος του βαθέως εθνικού κράτους, το οποίο δεν τεμμαχίζεται από κομματικές γραμμές και ταυτοχρόνως κατακρίνει ως απαίδευτους απλούς αγωνιστές/συναγωνιστές του;/ ως ανίκανους να αυτοδιοικηθούν και άρα να διοικήσουν…τέτοια ταξική και απάνθρωπη διάκριση δεν ξεστομίζεται!

    Σημερινά συστημικά πρόσωπα της αριστεράς είναι οι Κουβέλης και Δραγασάκης εκ των οποίων ο δεύτερος είναι ο φυσικός Πρωθυπουργός του τόπου.

    • Ο Κύρκος είχε την χάρη να κατηγορηθεί σαν προδότης και αποκλίνων από την αρχή της ιστορίας του , νομίζω εκεί γύρω στο 35 πρώτη φορά.
      Είχε αίσθηση της αριστεράς αλλά όχι των αριστερών που κυκλοφορούσαν στο κόμμα και σε κάθε κόμμα οι παρατρεχάμενοι.
      Αλλά ποιο είναι ψέμα απ αυτά που είπε?
      Έτσι δεν είναι?
      Κι ο Φαράκος είπε ευτυχώς χάσαμε.
      Μόνον η Παπαρήγα τους θαύμαζε.

  2. Ὁ Λεωνίδας Κύρκος ἐκτιμᾶτο καί ἀπό τό δημοκρατικό ἀκροατήριο γιατί πίστευε σέ ἕναν ΄σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία΄.

    http://www.lifo.gr/team/retrolifo/26315
    Μιά σέ βάθος ἀνάλυση καί σύγκριση τῶν δὐο ἰδεολογιῶν, εἰδικά στόν χῶρο αὐτό, στήν χώρα αὐτή, θά ἦταν σημαντική. Ἐδῶ πού γεννήθηκε ἡ δημοκρατία. Δύο ἰδεολογίες πού ὀνειρεύονται τήν ἰσότητα, ποιά ἰσότητα ὅμως; μία ἑρμηνεία θρησκευτικῆς φύσεως θά χρειαζόταν, δηλαδή γιά τήν θέση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἐξουσία. Ἐδῶ στέριωσε καί ἡ Ὀρθοδοξία.
    Ἠ σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου στήν Ὀρθοδοξία μᾶς ἀποκαλύπτει μία κύρια θέση γιά τόν Λαό, ἰσότιμη σχεδόν μέ τόν Κλῆρο, τέτοια πού τό λαϊκό βίωμα εἶναι κριτής πολλές φορές, ὄχι μόνο ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία, τό δόγμα τό ὁρίζει, ἀλλά ἐπειδή τό ὁρίζει γιατί καί ἡ θέση τοῦ Λαοῦ εἶναι στήν πραγματικότητα αὐτή.
    «ο Θεός φανερώνεται στους ανθρώπους όπως εκείνος θέλει, αλλά η σύλλη¬ψη αυτής της φανέρωσης δεν είναι απλώς μια θεωρητική κατασκευή, μια θεολογική ή φιλο-σοφική αρχή που «κατασκευάζεται» από το ιερατείο. Βιώνεται από το Σώμα της Εκκλησίας (κλήρο και κυρίως Λαό) και στη συνέχεια διατυ¬πώνεται λεκτικά.
    Συμβαίνει συχνά οι κληρικοί, αποκομμένοι από το λαϊκό βίωμα, να θεωρητικολογούν δογ¬ματικά παραγνωρίζοντας το βίωμα αυτό και, σε συνεργασία με το Κράτος, να επιχειρούν να επιβάλουν «δόγματα» σύλληψης του Θεού που δεν συνιστούν λαϊκό βίωμα. Τότε ο λαός με την άρνηση του να υλοποιήσει βιωματικά αυτές τις ιδέες περιχαρακώνει την εκκλησιαστική παρά¬δοση και προφυλάσσει το «δόγμα» από ιδεολογικοποιήσεις.»
    Ὁ λαός δηλαδή ἀφουγκράζεται καί ἀντιδρᾶ.
    Στό κείμενο περί σχέσης λαοῦ στήν ’Ορθοδοξία ἀπό τήν ἰστοσελίδα
    http://www.apologitis.com/gr/ancient/aut_kliros_laos.htm
    χωρίς νά γνωρίζω τίποτα γι αὐτήν, διατυπώνεται νομίζω ὅμως σαφῶς αὐτό πού θέλω νά τονίσω, ἡ θέση τοῦ λαοῦ στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία καί φαίνεται καί ὁ χαρακτήρας παρεμβάσεων δυτικότροπων καί δυτικόφερτων ὅπως «Η Αντιβασιλεία αρχικά και ο Όθωνας αργότε¬ρα, είχαν βέβαια συγκεκριμένη στόχευση. Διαιρώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία σε Κλήρο και Λαό, εισήγαγαν ένα νέο εκκλησιολογικό όχημα βατικάνειας προέλευσης, νοώντας τον Κλήρο ως εξουσία και το Λαό ως υπηκόους».
    Ὁ Ἑλληνισμός ἀπό ἀρχαιοτάτων, ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Δημοκρατία πιστεύουν σέ μία ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί σέ μία ἰσότητα πού ἡ φωνή τοῦ καθενός μπορεῖ καί πρέπει νά ἀκούγεται καί σέ μία κοινότητα πού διαμορφώνεται ἀπό τήν ἐνεργή συμμετοχή ὅλων.
    Νομίζω Χρίστο ὅτι κατανοεῖς τί θέλω νά πῶ ὥστε νά διορθώσεις ἤ νά ἐντοπίσεις σημεῖα, γιατί πολιτική, θρησκεία καί dna ἔχουν ἀπόλυτη σχέση καί ἄν δέν μελετήσουμε καί κατανοήσουμε ποιοί καί πῶς εἴμαστε, δέν μποροῦμε νά βροῦμε οὔτε λόγο οὔτε βηματισμό, ἐνῶ ὁ Ἑλληνισμός, ἡ κάθε σελίδα του εἶναι ἀναπόσπαστα δεμένη μέ τήν προηγούμενη καί στηριγμένη στήν ἐλευθερία.
    Ὁ Καστοριάδης ἐντόπισε καί ἄσκησε κριτική στόν μαρξισμό, στήν φαντασιακή θέσμιση τῆς κοινωνίας, καί ἀνέλυσε καί ἀπό τήν πλευρά τῆς δημοκρατίας τήν ἑλληνική ἰδιαιτερότητα.
    Ὁ Ἐλύτης στά Ἀνοιχτά χαρτιά, ἐντοπίζει καί ἀφουγκράζεται στήν τέχνη τήν ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ «Τήν ἡμέρα πού συνειδητοποίησα ὅτι στήν ἑλληνική γλώσσα δέν ὑπάρχει κιαροσκοῦρο κατάλαβα πόσο εὔλογη εἶναι ἡ ἀδυναμία μας νά δεχθοῦμε τήν Ἀναγέννηση κι εἶδα νά φεύγει καί τό τελευταῖο στοιχεῖο πού μ’ ἐμπόδιζε νά κατανοήσω τή βαθύτερη ἑνότητα τῆς τέχνης στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα, στό Βυζάντιο καί στά Νεοελληνικά χρόνια».

Leave a Reply to Ελένη Π. Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα