14η Μαΐου 1920: Μία ιστορική μέρα για τη Θράκη, τη χώρα μας και τον ελληνισμό ολάκερο.

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Σπύρου Παυλίδη.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΡΑΚΗΣ 2018.

Ανακοίνωση εποχής: «Η 14η Μαΐου 1920 (ημέρα Πέμπτη) ωρίσθει ως ημερομηνία ενάρξεως της κατάληψης της Δυτικής Θράκης υπό των Μονάδων του Σώματος Στρατού Εθνικής Αμύνης, αι οποίαι προήλασαν από τας καθορισθείσας κατευθύνσεις δια την εκπλήρωσιν της ανατεθείσας αποστολής των». Η Μεραρχία Σερρών για την Ξάνθη και την κατάληψη της Κομοτηνής. Η Μεραρχία Ξάνθης για την κατάληψη της Αλεξανδρούπολης, του Σουφλίου και Διδυμοτείχου. Η 9η Μεραρχία αναχωρούσε την 9η πρωινή για να καταλάβει στρατηγικές θέσεις στο δρόμο για Ουζούν Κιουπρού (Μακρά Γέφυρα), Κάραγατς και τη σιδηροδρομική γέφυρα για Κούλελι-Μπουργάζ. Ο στόλος από τη Θεσσαλονίκη και Καβάλα, τα θωρηκτά «Σπέτσαι» και «Ύδρα» τα αντιτορπιλικά «Ασπίς» και «Θύελλα», ο «Αβέρωφ» και ο «Ιέραξ» κατευθύνθηκαν στην Αλεξανδρούπολη. Ήταν δηλαδή μια πολύ καλά οργανωμένη στρατιωτική επιχείρηση.

Οι Θρακιώτες μαθαίνουν το πολυπόθητο γεγονός, της πλήρους ενσωμάτωσης της Δυτικής Θράκης στον Εθνικό κορμό, στις 30 Ιουλίου 1920 από το εξής τηλεγράφημα του ίδιου του Βενιζέλου προς τον κυβερνητικό αντιπρόσωπο της Θράκης: « Χαίρω μεγάλως αγγέλων υμίν ότι σήμερον εβδόμην επέτειον Συνθήκης Βουκουρεστίου υπεγράφη συνθήκη ειρήνης μετά Τουρκίας, δι’ ης αι κυριότεραι σύμμαχοι δυνάμεις μεταβίβασαν ημίν Δυτικήν Θράκην».

Ιστορία της πατρίδας μας, της Θράκης μας, κόρης του Ωκεανού και της Παρθενόπης, αδελφής της Ευρώπης, κατά τη ζωντανή και συμβολική ελληνική μυθολογία. Ιστορία του τόπου μας, που πηγάζει από τα βουνά, τις πεδιάδες και τα ποτάμια της. Μαζί με το νερό του υπεδάφους οι ρίζες τραβούν μνήμες του λαού μας, αγάπη και έχθρα, τη χθόνια φύση μας, τους πολιτισμούς μας που θάφτηκαν κι αργούν να ξανανθίσουν, χαρές και βάσανα, σκληρούς αγώνες, ανείπωτες τραγωδίες, τραβούν αλληλέγγυες τη ζωή και την ποίηση, γι΄ αυτό επιχειρώ να συνδέσω τη ιστορία αυτού του τόπου, ρίζες πολύ βαθιές, με το σήμερα και την πραγματικότητα. «Χωρίς τη μνήμη δεν υπάρχει τίποτε. Μόνον όταν θυμάσαι, υπάρχεις στ΄ αλήθεια. Και μόνον όταν υπάρχεις στ΄ αλήθεια, είσαι στ΄ αλήθεια ελεύθερος» σύμφωνα με το Ελύτη.

Ελευθερία είναι η μνήμη μας. «Η μνήμη» όμως «όπου και να την αγγίξεις πονεί» γράφει ο άλλος μεγάλος νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης. «Η πάλη του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης» κατά τον Μίλαν Κούντερα, «α-λήθη».

Αλλοίμονο, αν στερηθούμε τη μνήμη μας. «Πάνω σ΄ αυτή σα σε τεντωμένο σχοινί ισορροπούμε και υπάρχουμε». «Χωρίς τη μνήμη είμαστε σκιάχτρα ζωής, κίβδηλα όντα, υβρίδια της Βαλκανικής, της Ανατολής, της Ευρώπης» και της παγκοσμιοποίησης. «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον» (Σεφέρης). Το μέλλον όμως ποτέ δεν είναι ίδιο με το παρελθόν, αλλά το παρελθόν καθορίζει το μέλλον.

Θα προσπαθήσω στη συνέχεια να σας οδηγήσω σ΄ ένα πολύ σύντομο ταξίδι μέσα από τη μνήμη του χώματος και της ύπαρξής μας, μέσα από τα δίχτυα της ποίησης και τα μονοπάτια της ιστορίας μας. Θα μπορούσα να περιοριστώ στην πεζή γλώσσα της ιστορίας. Θα επενδύσω στην ποίηση και τη λαϊκή παράδοση, με πολύ απλή εξιστόρηση των γεγονότων και τους αγώνες αυτού του λαού, μέσα από τις πύρινες λέξεις σκονισμένων ιστορικών κειμένων, λαϊκών τραγουδιών και πεζών στρατιωτικών αναφορών και εκθέσεων. Ο καθείς με την αγάπη του, με πόνο υπάρξεως, πόνο πικρόγλυκo, γιατί «… εντολή μας αυτός ο κόσμος και γραμμένος μες στα σπλάχνα μας είναι» κατά τον Ελύτη, το μεγάλο νομπελίστα ποιητή μας. Ό,τι έχουμε και δεν έχουμε βρίσκεται σ’ αυτό το χώμα, που το ονομάζουμε πατρίδα, τα βουνά και τις πεδιάδες μας, τα νησιά και τα πελάγη μας «ό,τι άξιον εστί, ό,τι στ’ αλήθεια ανέπαφο, το φυλάει η γη, που έχει στοιχειώσει μέσα στα ζωντανά φαντάσματα της: Ίσκιοι, θρύλοι, όνειρα και ελπίδες, ευχές στην πέτρα, σπασμένα αγάλματα και χέρια σε μάρμαρο», κεραμικά-όστρακα κραυγών σε πηλό, τα’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης, ο ζωναράδικος, η θάλασσα που βρυχάται τη συμφορά της Πόλης, «οι τάφοι βουβά, και πολλές φορές, ξεχασμένα μνημεία, τα οστά τους άνθη της αύριον, η Λυγερή του τραγουδιού και του ΄Αδη, οι εκκλησιές μας και οι ιερείς, οι χαιρετισμοί στο Ρόδο το Αμάραντο, ο ακάθιστος ύμνος, τα ξωκλήσια και οι ψαλμωδίες», τα καθημερινά μας τραγούδια της αγάπης και του έρωτα, ο Ορφέας και ο Διόνυσος, «οι Άγιοι αχειροποίητοι, και τα εικονίσματα, και οι νεράιδες και τα τέρατα και τα σημεία

και οι σάτυροι και οι νύμφες, και ό,τι άλλο μας κάνει να νιώθουμε ποιο είναι το «νυν» (το σήμερα) και ποιο το «αιέν» (παντοτινό) του κόσμου». Όλα τούτα και πολλά άλλα είναι στοιχεία του λαού μας, είναι η ύπαρξη μας.

Οι ιστορικές μελέτες και οι αφηγήσεις των μαρτύρων της απελευθερώσεως της Δυτικής Θράκης είναι πάρα πολλές και φωτίζουν κάθε πτυχή των γεγονότων σε οποιονδήποτε θα ήθελε να γνωρίσει από κοντά την απελευθέρωση της Θράκης μας. Απλά αναφέρεται πολλές φορές ως ενσωμάτωση της Θράκης στην Ελλάδα.

Ήταν όμως εύκολη ή δύσκολη υπόθεση της Απελευθέρωσης της Θράκης μας; Η Θράκη έγινε ελληνική, με θυσίες και αγώνες, ούτε εύκολη υπόθεση ήταν, ούτε μας την χρεωστούσανε, τη διεκδικήσαμε. Αντίθετα, ο συνολικός αγώνας της Ελλάδας για την Θράκη όπως και για την Μακεδονία, την Ήπειρο ήταν σκληρός και αμφίρροπος, κράτησε πολλά χρόνια και διεξήχθη τόσο στα πολεμικά πεδία όσο και στα διπλωματικά παρασκήνια. Και ήταν τόσο σκληρός αγώνας, επειδή τον ίδιο στόχο για τις περιοχές αυτές είχαν η Βουλγαρία, η Τουρκία και βέβαια οι ξένες δυνάμεις, πότε σύμμαχοι, πότε εχθροί και πολλές φορές εχθρικοί με φιλικό προσωπείο, που δούλευαν από πίσω τους για δικό τους λογαριασμό. Μπορεί να επιτεύχθηκε στην τελευταία φάση με μια πολύ σκληρή διπλωματική παρτίδα σκακιού για γερά νεύρα. Με τη Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919 αποδόθηκε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα, ενώ με τη Συνθήκη των Σεβρών και η Ανατολική Θράκη περιήλθε στην Ελλάδα.

Προηγήθηκαν μεγάλα πολεμικά και διπλωματικά γεγονότα. Πρώτα οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του ΄12-13, έπειτα ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο χάρτης της περιοχής άλλαξε πολλές φορές, κι όλα αυτά έγιναν με τεράστιο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές, αγριότητες, προσφυγιές και καταστροφές. Τον Ιούλιο του 1913 η περιοχή έγινε για λίγο Ελληνική, μόνο για τρείς περίπου μήνες, μετά αυτόνομη υπό τουρκική διοίκηση, και αμέσως μετά Βουλγαρική μέχρι το 1918. Κατά τη διάρκεια της Βουλγαρικής κατοχής (1913 – 1918), στη Δυτική Θράκη σημειώθηκαν μαζικές εκτοπίσεις Ελλήνων δια της βίας ώστε ο Ελληνισμός της περιοχής συρρικνώθηκε ανεπανόρθωτα. Παρόλα αυτά, έως και πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1920, οι χριστιανοί ήταν μια ξεκάθαρη πλειοψηφία στη δυτική Θράκη.

Μετά το ’18 έγινε Συμμαχική (Ανταντ) υπό γαλλική διοίκηση, έπειτα, το 1920 πάλι Ελληνική. Αλλά και η κατοπινή ιστορία ήταν επίσης ταραχώδης. Το 1941 η Θράκη ξαναέγινε Βουλγάρική και τέλος από το 1944 κι έπειτα είναι Ελληνική. Για να συμβούν όλα αυτά, χρειάστηκε να δημιουργηθούν και να διαλυθούν συμμαχίες, οι εχθροί να γίνουν φίλοι και οι φίλοι εχθροί όπως συνέβη μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Τουρκίας. Ένα δυναμικό πολιτικό στρατιωτικό «παιχνίδι» που δυστυχώς συνεχίζεται. Αυτό ακριβώς δείχνει πόσο ρευστά είναι τα πράγματα στις σχέσεις και τα συμφέροντα των λαών και πόσο θα πρέπει να επαγρυπνούμε και σήμερα.

Ο Ελληνικός Στρατός σημείωσε τότε αλλεπάλληλες πολεμικές νίκες και η κατάληψη της Θράκης είναι αποτέλεσμα επιτυχημένων στρατιωτικών και πολιτικών χειρισμών.

Από σκόρπια ημερολόγια στρατιωτών και ανταποκριτών σταχυολογούμε αυθόρμητες σημειώσεις που δείχνουν τα συναισθήματα της απελευθέρωσης των μεγάλων ημερών του 1920. «Ο ποταμός Νέστος ο οποίος προ ενός ακόμη μηνός απετέλει το μεγαλύτερο όνειρο, και εις το οποίον όλοι μας απεβλέπαμε, ωσάν σε όνειρο το οποίον δεν ήτο των ιδικών μας κόσμων, τώρα για μας έχει γίνη ένας ποταμός πολύ πεζός, χωρίς μεγάλη σημασία, ένας γεωγραφικός ορισμός επί τέλους, ο οποίος δεν μπορεί να πλαισιώση και να περικλείση την μεγάλη ζωγραφιά που έπλασεν η ελληνική ψυχή. . . . . . . .φρίκη, η οργή, η αγανάκτησις, η μανία, η λύσσα που έμεναν εις την στιγμήν φυλακισμέναι εις τα στήθη μας, ξεσπάζουν και εκρήγνυνται σε φωνάς».

Η μεγάλη Επανάσταση όλων των Ελλήνων του 1821 αποτελεί καθοριστικό γεγονός για τη νεότερη Ελλάδα και το λαό μας. Η συμβολή όμως των Θρακών σε αυτό τον επαναστατικό αγώνα εξακολουθεί να είναι παραγνωρισμένη. Αλλά αν θελήσουμε να σκάψουμε στο χώμα της ιστορίας λίγο βαθύτερα θα κατανοήσουμε καλύτερα το μέγεθος των αγώνων των Θρακιωτών για την ελευθερία και θα πονέσουμε ακόμη περισσότερο. Οι αγώνες και οι εξεγέρσεις ξεκίνησαν ουσιαστικά μετά το 1360, όταν καταλείφθηκε οριστικά η Θράκη και πέρασε στην Οθωμανική κυριαρχία, όταν πια γινόταν στα χώματα της η πρώτη πρωτεύουσα της νέας αυτοκρατορίας, η Αδριανούπολη, επί Ευρωπαϊκού εδάφους.

Αγώνες μεμονωμένοι και οργανωμένοι, εξεγέρσεις που επισφραγίζονταν με σφαγές, θυσίες αίματος για την πολυπόθητη ελευθερία. Οι αγώνες αυτοί κλιμακώθηκαν τον 19ο αιώνα σχεδόν ταυτόχρονα με την επανάσταση του 1821. Εξεγέρσεις της Σωζόπολης, της Σαμοθράκης, της Αίνου, των Λαβάρων και της Κορνοφωλιάς Έβρου, οι επαναστάτες της Μάκρης και της Μαρώνειας, για να αναφερθούμε μόνο σε μερικές από αυτές. Και ακλουθεί ο θλιβερός κατάλογος των θυσιών, διηγώντας τον να κλαις. Διωγμοί, εξισλαμισμοί, εκπατρισμοί, λεηλασίες, εμπρησμοί, βιασμοί, αιχμαλωσίες, απαγχονισμοί, καταστροφές. Της Αδριανούπολης, της Αγχιάλου, της Σαμοθράκης, αλλά και πολλές άγνωστες σφαγές, καταχωνιασμένες σε κιτρινισμένες σελίδες της ιστορίας. Της Βάρνας, της Ραιδεστού, της Σηλύβριας και των Σαράντα Εκκλησιών, των χωριών Ισακ-Πασά, Λαλά-Κουρουσού, Σευμέν Έβρου. Οι αριθμοί των σφαγιασθέντων συγκλονιστικοί, γροθιά στο στομάχι, στεγνώνουν τα δάκρυα. 1700 στη Γραβούνα, 1000 στο Αλμαλή, 550 στο Καράτσαλι, 300 στο Άγιο Μηνά, στα Καλύβια, Μουρατλή, Δεβεράκιοι, Γέννη, Μεγάλο Ζαλούφι . . . μακρύς ο κατάλογος. Η ένοπλη δράση των Σουφλιωτών 1912-13. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αυτήν την στέγνη απαρίθμηση, σε ένα πανηγυρικό λόγο, όπως το σημερινό. Νομίζω ότι αδικούνται πολλοί και οι θυσίες αυτές χάνουν τη συναισθηματική αξία και γίνονται απλή στατιστική

Ακολουθούν οι αγώνες των Θρακών εναντίον των Βουλγάρων στην Ανατολική Ρωμυλία, την Ξάνθη και την Κομοτηνή. Το 1821, το 1906, το 1913-19 αλλά και αργότερα.

Αυτοί οι συμπατριώτες μας ήταν που πάλεψαν σκληρά για μια Ελεύθερη Θράκη. Αυτοί την απελευθέρωσαν, γνωστοί και άγνωστοι, καταγραμμένοι στην ιστορία ή ξεχασμένοι. Αγωνίστηκαν ή απλά θυσιάστηκαν με τον πόθο για να ζήσουν, αυτοί και τα παιδιά τους, εμείς σήμερα, σ΄ ένα άλλο διαφορετικό κόσμο. Έτσι ελευθερώθηκε η Θράκη και όχι απλά στα διπλωματικά τραπέζια. Αυτοί γύρισαν τον τροχό της ιστορίας. Καθώς και εκείνοι που έχτισαν μέσα από τις κοινότητες, μέσα από τις εκκλησίες του Δήμου, τις συντεχνίες, τους ευεργέτες, συλλογικά με όρεξη και μεράκι τα ελληνικά σχολεία, για να μάθουν οι νέοι γράμματα, για να δημιουργηθούν Σχολές, μικρές και μεγάλες, λαμπρές, εφάμιλλες των ευρωπαϊκών και πολλές

φορές καλύτερες από τα σχολειά του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Η Μεγάλη του Γένους Σχολή, το Ζάππειον της Αδριανούπολης, το Ζαρίφειο Διδασκαλείο της Φιλιππούπολης, τα Αρχιγένεια εκπαιδευτήρια Επιβατών, της Στενημάχου, Σκοπού, Μαδύτου, Καλλιπόλεως, Ραιδεστού, Διδυμοτείχου, “Αλεξανδρούπολης”, παράλληλα με μια εντυπωσιακή οικονομική άνθηση του χριστιανικού ελληνικού πληθυσμού.

Τότε που επικρατούσε το ευγενικό πνεύμα της συλλογικότητας, της ισονομίας, της αμοιβαίας εκτίμησης, και της γνωστής καλοσύνης των κατοίκων της Θράκης, που στις μέρες μας κινδυνεύει να εξαφανιστεί κάτω από το βάρος της σύγχρονης ευημερίας και να κλειστεί στην υπέρμετρη ατομικότητα, αλλά και στην ύποπτη διχαστική οξύτητα και των επικίνδυνων φανατισμών, που σκόπιμα καλλιεργούνται πάλι και στους οποίους πρέπει να ορθώσουμε αδιαπέραστα φράγματα.

Όμως μετά το θρίαμβο ήρθε ο όλεθρος. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε, ύστερα από την επαίσχυντη συμφωνία των Μουδανιών, να εκκενώσει την Ανατολική Θράκη, μια καλά οργανωμένη διοικητικά περιοχή, στην πλειοψηφία της με έλληνες χριστιανούς ορθόδοξους κάτοικους, και να υποχωρήσει πέραν του Έβρου. Η συγκεκριμένη κατάσταση παγιώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923. Μετά το 1923 στην Ελληνική Θράκη εγκαταστάθηκαν Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία (Βόρεια Θράκη).

Η «Συνθήκη (ανακωχή) των Μουδανιών» που υπεγράφη, στις 13 Οκτωβρίου 1922, «διέσωσε τις τεταμένες ισορροπίες, απέτρεψε το ρήγμα μεταξύ των Συμμάχων» είναι η ρεαλιστική επίσημη δικαιολογία, και ικανοποίησε την τουρκική πλευρά, φυσικά. Οι ενέργειες των Κεμαλιστών και οι απειλές τους ότι θα προχωρήσουν στρατιωτικά προς την ουδέτερη ζώνη του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων, απέδωσε στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Οι Σύμμαχοι τους χάρισαν κυριολεκτικά την Ανατολική Θράκη. Η περιοχή έπρεπε να εκκενωθεί μέσα σε 15 ημέρες, από τον ελληνορθόδοξο πληθυσμό της και τα ελληνικά στρατεύματα. Συνολικά, 250.000 γηγενείς Έλληνες και όλοι οι

στρατιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι ξεκίνησαν να εγκαταλείπουν την Ανατολική Θράκη.

Από το 1920 και το 1922 πέρασε, ένας σχεδόν αιώνας αναμνήσεων, πόνου και σιωπής. Ένας αιώνας από τότε που χιλιάδες άνθρωποι, οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, άφησαν τα σπίτια τους, τα εκπαιδευτήρια, τους χώρους λατρείας τους, τους τάφους τους, αυτά που είχαν οικοδομήσει, οι δικοί τους πρόγονοι, αιώνες πριν.

Οι ανταποκρίσεις του Χέμινγουεϊ, στη εφημερίδα του, νεαρού δημοσιογράφου -ανταποκριτή τότε, από την Ανατολική Θράκη, τον Νοέμβριο του 1922, περιγράφουν τις μέρες εκείνες με δραματικό τρόπο:

«Όλη τη μέρα τους έβλεπα να περνούν από μπροστά μου. Κουρασμένοι, βρόμικοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι. Και γύρω τους η σιωπή της ξαφνιασμένης Θράκης. Έφευγαν. Χωρίς μπάντες, χωρίς εμβατήρια, χωρίς καν την περίθαλψη… Το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας». Η τρίτη άλωση θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εμείς.

« . . . έπειτα από μια ατελείωτη, κοπιαστική πορεία, ο χριστιανικός πληθυσμός της Θράκης πλημμυρίζει τους δρόμους που οδηγούν στη Μακεδονία. Το κυρίως σώμα της πομπής, που διασχίζει τον ποταμό Έβρο στην Αδριανούπολη, φτάνει τα 30 χιλιόμετρα. Τριάντα χιλιόμετρα με κάρα που τα σέρνουν βόδια, ταύροι και λασπωμένα βουβάλια, με εξουθενωμένους, κατάκοπους άνδρες, γυναίκες και παιδιά να περπατούν στα τυφλά κάτω από τη βροχή, με τα κεφάλια τους σκεπασμένα με κουβέρτες, πλάι σε όσα από τα αγαθά τους κατάφεραν να διασώσουν. Αυτό το κύριο σώμα της πομπής γεμίζει συνεχώς με κόσμο που καταφθάνει από τα βάθη της χώρας. Δεν ξέρουν πού πηγαίνουν»

Σήμερα, στην ομιλία αυτή, δεν επιλέχθηκε η ιστορική ανάλυση των γεγονότων που οδήγησαν στην απελευθέρωση της Θράκης μας. Αλώστε δεν είμαι ιστορικός για να τολμήσω να το επιχειρήσω. Ας αφήσουμε το έργο αυτό στους ειδικούς. Η ιστορία αναλύει τα γεγονότα με τη λογική και την επιστημονική μεθοδολογία για να τα κατανοήσει κα να τα εξηγήσει. Ιστορία και μνήμη διεκδικούν το παρελθόν με διαφορετικό τρόπο τους η καθεμία. Σήμερα ήταν λόγος μνήμης και η μνήμη πρέπει να τραντάζει τις συνειδήσεις μας. Επενδύει στο συναίσθημα. Η μνήμη εκδηλώνει την αγάπη της γι΄ αυτό που έφυγε, αλλά και τη συνείδηση για αυτό που μπορεί να επαναληφθεί. Δεν είναι μόνο παρελθόν. Είναι παρόν και μέλλον.

Η Ποίηση, από την άλλη μεριά, ποτέ δεν θέλησε να αναπαραστήσει την πραγματικότητα και τον κόσμο έτσι όπως είναι. «Και τον κόσμο αυτόν ανάγκη

να τον βλέπεις και να τον (μετα)-λαμβάνεις». Ας μεταλάβουμε λοιπόν σήμερα, όλοι μαζί, κάτι από την ιστορική μνήμη του 1920 και ας μεταφέρουμε το «αντίδωρο» αυτό και στους άλλους συμπατριώτες μας και κυρίως στους νέους, στα παιδιά μας. «Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες, ὅ,τι εἶστε μὴν ξεχνᾶτε, δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, θὰ ᾿ρθοῦνε, θὰ περάσουν. Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουνοἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί…»

βροντοφωνάζει ο Κωστής Παλαμάς.

«Ένα τοπίο, ένα κομμάτι γης, μια πατρίδα δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, απλώς, σύνολο γης, φυτών, υδάτων» και καθημερινών ανθρώπων, είναι «…η προβολή της ψυχής ενός λαού πάνω στην ύλη» κατά τον Ελύτη. Μήπως, λοιπόν, η (αυτό-) καταστροφή μας συνίσταται ακριβώς σε αυτή την άρνηση της ψυχής μας να εκφραστεί; Η πατρίδα είναι μια βαθιά, οριζόντια αδελφοσύνη της οποίας τα μέλη δεν γνωρίζονται, αλλά, παρ’ όλα αυτά, αισθάνονται ότι συνδέονται μεταξύ τους μέσα από μια συλλογική μοίρα.

Το ελληνικό τοπίο κρύβει τη σοφία του λαού που το δημιούργησε και το σεβάστηκε, που κόπιασε για να το διατηρήσει ως αξία, που άλλοτε το αδίκησε, το κακοποίησε, το υποβάθμισε, το παρέδωσε από αδυναμία ή αλληλοσπαραγμούς σε αλλοφύλους, το ξανακέρδισε αλλά δεν κατορθώνει μέχρι σήμερα να το αναπλάσει όπως θάπρεπε. Η σοφία που δεν περισσεύει. Όπως τονίζει κι ο Θουκυδίδης στη εισαγωγή των βιβλίων του, δεν γράφει για να εξιστορήσει μόνο τα γεγονότα του μεγάλου και καταστροφικού πολέμου, όταν όλες οι πόλεις της Ελλάδας ήταν στην ακμή της δύναμης τους. Γραφεί για να διδάξει και να νουθετήσει τους νεότερους για να αποφύγουν τα ίδια λάθη του πάθους και του συμφέροντος. Το πέτυχε; Η ιστορία, ελληνική και παγκόσμια, συνεχίζει να τον διαψεύδει.

Σήμερα ζούμε ελεύθεροι, σε μια Δημοκρατία και σε μια Πατρίδα που είναι η καλύτερη, στο διάβα του νεότερου ελληνικού κράτους. Δεν είναι αυτή που επιθυμούσαμε, ούτε αυτή που ονειρευτήκαν οι προηγούμενες γενιές που αγωνίστηκαν. Η πατρίδα μας είναι ασφυκτικά δεμένη «χειροπόδαρα» οικονομικά, σε μια πορεία που επιδεινώνεται σταδιακά από την πολύπλευρη κρίση, όχι μόνο την οικονομική. Επί πλέον πολλά σύννεφα άρχισαν να συσσωρεύονται στη γειτονιά μας και μάλιστα τείνουν να συννεφιάσουν το γαλανό ουρανό της Θράκης, του Αιγαίου και άλλων περιοχών της χώρας μας

και επιτείνουν την αγωνία μας. Τείνουν να σκοτεινιάσουν ένα φιλειρηνικό λαό, τον ελληνικό, που αγαπά την πρόοδο και προσδοκά στην αδελφοσύνη των λαών.

Σ΄αυτον τον τόπο «αμέτρητες φορές οι εχτροί μας, Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι», το παμπάλαιο χώμα πατώντας» αλλά «το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους» μας υπενθυμίζει ο ποιητής μας, γιατί «πάνω (στα βουνά) η μνήμη καίει, άκαυστη βάτος»,

Μνήμη του λαού μας, που «Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις», για νάρθει πασχαλιά αναστάσιμη στην Ελλάδα, «με τα γυμνά χιονόδοξα βουνά, που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.. .» (Ελύτης)

«Επειδή πολλοί φορούν το μελανό πουκάμισο .. .» «και μιλούν τη γλώσσα των χοιρογρυλλίων . . και είναι και Ωμοφάγοι (αγρίμια) και άξεστοι, άσπροι του μίσους» (Ελύτης),

γι΄ αυτό βροντοφωνάζουμε και όλοι μαζί:

«Στο πείσμα των συμφορών

«Στο πείσμα των εχτρών, στο πείσμα (ακόμη και) των δικών μου (Μας) (πολλές φορές),

Ανάντισα, κρατήθηκα, ψυχώθηκα, κραταιώθηκα»

«ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει

μιαν οσμή κεραυνού σαν από θειάφι»

«τα χωρίς εκμαγείο βουνά που βγάζουν

Απαράλλαχτες όψεις του αιώνιου»

« όπως ο Ήλιος σκορπίζει τα νέφη έτσι η ελευθερία καταργεί τη σκλαβιά»

«Εντολή σου αυτός ο κόσμος και πολέμησε (αγωνίσου) γι αυτόν»

«Η ειρήνη θέλει δύναμη να την αντέξεις»

«Την άνοιξη αν δεν την βρεις τη φτιάχνεις . .» χαράζει με βαθιούς στίχους ο Ελύτης.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ

14 Μάιου 2017. Σπ. Παυλίδης

spot_img

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Γιατι μου ακυρωσατε την χαρα και την υπερηφανεια αγαπητε κ. Παυλιδη για την 98η επετειο της απελευθερωσεως της Θρακης μου-μας, η οποια θα εορτασθει και εφετος -οπως καθε χρονο- με παρελασεις σε ολες τις πολεις της, την προσεχη Δευτερα 14η Μαιου 2018 και εκτος αυτης με επιμνημοσυνες δεησεις και καταθεσεις στεφανων σε ηρώα απο ολους τους Θρακικους συλλογους της Ελλαδος. Δυστυχως το τηλεγραφημα του αειμνηστου Ελευθεριου Βενιζελου , που παραθεσατε αυτολεξει , μας πληροφορει οτι οι Συμμαχοι του ιδιου -οχι της Ελλαδος- ΜΕΤΕΒΙΒΑΣΑΝ την Δυτικην Θρακην στην Ελλαδα και εις ανταλλαγμα-παραλειπει (φρονιμως ποιων ο Βενιζελαρος το καμαρι της Ελλαδος)οτι ΜΕΤΕΒΙΒΑΣΑΝ, χαρισαν , δωρισαν, οι ιδιοι συμμαχοι του την Ανατολικη Θρακη με την επαισχυντη και προδοτικη Συμφωνια των Μουδανιων στην Τουρκια και μας στερησαν κατα 90% την στρατηγικη μας θεση , που ειχαμε για 2000 χρονια με τις αποικιες και αργοτερα την θαλερη Βυζαντινη Αυτοκρατορια, οταν κατειχαμε με την Ανατολικη Θρακη την μια πλευρα των Στενων του Ελλησποντου και του Βοσπορου. Οταν σου μεταβιβαζουν ,χαριζουν,δωριζουν κατι, δεν το απελευθερωνεις ,απλως το ”καπαρωνεις”και το προσεχεις σαν τα ματια σου-αν εισαι νοικοκυρης- μη το χασεις , οπως μπορει να συμβει τωρα , που ο κ. Ερντογαν με την συμπαγη μουσουλμανικη μειονοτητα της Δυτικης Θρακης την ορεγεται και αργα ,η, γρηγορα μπορει και να την διεκδικησει. Κακα τα ψεμμαα ”μετραει” περισσοτερο στους συμμαχους του ΝΑΤΟ η Τουρκια, ιδιαιτερα τωρα με το μεταναστευτικο και την χειροτερευση των σχεσεων ΗΠΑ -Ιραν ,για τα πυρηνικα. . ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ολων των πεσοντων και εν αιχμαλωσια θανοντων κατοικων της Θρακης ,Ανατολικης, Δυτικης και Βορειου ,της τε και ΑνατολικηςΡωμυλιας αποκληθεισης.

Leave a Reply to ΣΑΝ Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα