Η πυραυλική επίθεση ΗΠΑ-Μ.Βρετανίας-Γαλλίας στη Συρία και η Ρωσία

του Γιώργου Χατζηθεοφάνους*

Παρά τις «απειλές» της Ρωσίας οι ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία εκτόξευσαν πυραυλική επίθεση στη Συρία ως αντίποινα στην χρήση χημικών όπλων από το Ασαντ. Πολλοί ερμήνευσαν αυτήν την επίθεση ως απόδειξη της ισχύος των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία τις απειλές της οποίας χαρακτήρισαν ως λεονταρισμούς. Είναι όμως έτσι;

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αμερικανική υπεροχή, σε ποσοτικό και κυρίως σε ποιοτικό επίπεδο, σε έναν συμβατικό πόλεμο απέναντι στη Ρωσία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Ρωσία δεν είναι μια υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη την οποία οι ΗΠΑ δεν λαμβάνουν υπόψη στους σχεδιασμούς και στην διεξαγωγή των επιχειρήσεων κι αυτό φάνηκε και σε αυτήν την επιχείρηση. Άλλωστε η αποφασιστικότητα του Ρώσου Προέδρου, η οποία λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος, μιας σοβαρής πολεμικής μηχανής, δεν επιτρέπει σε κανέναν να την αγνοεί  στους σχεδιασμούς του.

Ο σκοπός της επίθεσης, τον οποίο οι σύμμαχοι φρόντισαν να καταστήσουν σαφή προς κάθε κατεύθυνση, δεν ήταν ο Άσαντ ούτε η δρομολόγηση νέων εξελίξεων στον εκεί διεξαγόμενο πόλεμο παρά μόνο η καταστροφή εγκαταστάσεων που συνδέονται με το χημικό οπλοστάσιο ενώ ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως ήταν μια άκρως προσεγμένη επιχείρηση για την αποφυγή προσβολής ρωσικών δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό πιστεύω πως άμεσα ή έμμεσα οι ΗΠΑ φρόντισαν να ενημερώσουν τη Ρωσία για την επίθεση και τους στόχους, πέρα των όσων η τελευταία δήλωσε δημόσια για δικούς της λόγους.

Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός πως η επιχείρησε διεξήχθη με απόφαση του Προέδρου, ως  Commander-in-Chief στο πλαίσιο υποστήριξης του διεθνούς δικαίου κι όχι του Κογκρέσου το οποίο είναι το αρμόδιο όργανο κήρυξης πολέμου σύμφωνα με το Αμερικανικό Σύνταγμα. Εάν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος εμπλοκής σε πολεμικές επιχειρήσεις με τη Ρωσία  θεωρώ βέβαιο πως ο Πρόεδρος θα ζητούσε την έγκριση του Κογκρέσου πριν την εκτόξευση της επίθεσης.

Στο δια ταύτα νομίζω πως ο πλανήτης βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο από ένα σημείο ισορροπίας σε ένα άλλο την μορφή του οποίου αγνοούμε όπως αγνοούμε τον χρόνο και κυρίως  τον τρόπο που θα φτάσουμε σε αυτό. Στο στάδιο αυτό τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία δεν θα εμπλακούν σε έναν μεταξύ τους πόλεμο έστω περιορισμένο όσο κι αν διαφωνούν για τις πολεμικές τους επιλογές-δραστηριότητες παρά μόνο εάν διακυβεύονται σοβαρά ζωτικά τους συμφέροντα και κυρίως συμφέροντα επιβίωσης που όμως και οι δύο επιμελώς φροντίζουν να αποφύγουν.  Θεωρώ πιο πιθανό να συνεργαστούν στο μέλλον στο πλαίσιο της διακυβέρνησης του πλανήτη, ο οποίος δεν μπορεί πλέον να κυβερνηθεί από μια μόνο δύναμη αλλά και της αντιμετώπισης της ανερχόμενης δύναμης-απειλής που λέγεται Κίνα.

*Ο Γιώργος Χατζηθεοφάνους είναι Υποστράτηγος ε.α. και Οικονομολόγος. Έχει γράψει το βιβλίο Εθνική Στρατηγική.