Αφρίν: Ώρα ρεαλισμού και αυτοκριτικής

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς

Γεωπολιτικός – ιστορικός αναλυτής

Οι τουρκικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους εισήλθαν χθες (18-3-2018) στην πόλη του Αφρίν, 58 ημέρες από την εκκίνηση της στρατιωτικής επιχειρήσεως «Κλάδος Ελαίας», αποσκοπώντας πλέον στην πλήρη δημογραφική αλλοίωση της περιοχής, στα πρότυπα των οικείων τουρκικών μεθόδων γενοκτονίας. Κάθε τουρκική κατάκτηση αποτελεί, αναμφίβολα, τραγική στιγμή και όνειδος για την ανθρωπότητα. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις, εν τούτοις, δεν (πρέπει να) ερμηνεύονται βάσει συναισθήματος, αλλά κατόπιν ορθολογικής αξιολογήσεως των δεδομένων που προκύπτουν από τις ισορροπίες ισχύος και τις αποφάσεις που λαμβάνονται υπό το πρίσμα (ή το βάρος) του πολιτικού ρεαλισμού. Υπό αυτή την έννοια, παρ’ ότι οι ισχυρισμοί που αποδίδουν ευθύνες στην ρωσική ηγεσία για την μη αποτροπή της τουρκικής εισβολής στο Αφρίν δεν είναι τελείως ανακριβείς, ωστόσο η μονόπλευρη υιοθέτηση των κατηγοριών της διοικήσεως του αυτόνομου καντονιού του Αφρίν για «ενεργή συμμετοχή» της Ρωσίας στις τουρκικές επιχειρήσεις, εκτός από υπερβολική, στερείται ρεαλισμού και σφαιρικότητας.

Δεν τίθεται θέμα αμφισβητήσεως του απαράμιλλου ηρωισμού που έχουν επιδείξει εν γένει οι κουρδικές δυνάμεις έναντι του ISIS-Daesh και του τεράστιου φόρου αίματος που έχουν πληρώσει. Οφείλουμε, όμως, να δούμε λίγο βαθύτερα. Η επιλογή των SDF/YPG να συνταχθούν πλήρως, τόσο σε στρατηγικό, όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο, με την λάθος πλευρά, συμπολεμώντας ενίοτε με τις – χρηματοδοτούμενες από την Δύση – τρομοκρατικές δυνάμεις του FSA, υπό την σημαία της ψευδο-επαναστάσεως (της ίδιας σημαίας που σήμερα «κοσμεί» το κτήριο της κουρδικής διοικήσεως) και υπονομεύοντας ουσιαστικώς τόσο την νόμιμη συριακή κυβέρνηση, όσο και την εδαφική ακεραιότητα της ίδιας τους της πατρίδος, απέβη τελικώς μοιραία για τον ίδιο τον άμαχο πληθυσμό του Αφρίν. Παρ’ ότι η ηγεσία του YPG είχε την ιστορική ευκαιρία να αποσπάσει την υποστήριξη του Bashar Al-Assad και της Ρωσίας, επέλεξε την εμμονή στο στρατηγικό λάθος της μονομερούς εξαρτήσεως από τις Η.Π.Α., απορρίπτοντας τις επανειλημμένες προσπάθειες προσεγγίσεως εκ μέρους των κυβερνητικών και των Ρώσων διαπραγματευτών. Προφανώς, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η εμμονή αυτή όχι μόνο δεν αντιπροσώπευε την βούληση του κουρδικού και αραβικού πληθυσμού του Αφρίν, αλλά προκάλεσε και εκδηλώσεις οργής κατά του YPG.

Θα πρέπει, λοιπόν, να είμαστε προσεκτικοί προτού εξάγουμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Ο άμαχος πληθυσμός του Αφρίν βιώνει την σφοδρότητα μίας ακόμα γενοκτόνου εισβολής της Τουρκίας, όντας εκτεθειμένος αφ’ ενός στις λανθασμένες επιλογές της διοικήσεως του καντονιού και αφ’ ετέρου στην πλήρη αδιαφορία των Η.Π.Α. Η μοίρα του Αφρίν, άλλωστε, φαίνεται πως ήταν εξ αρχής προδιαγεγραμμένη, ήδη από την εποχή που το SDF προσδιόριζε το έμβλημά του, οριοθετώντας εμφανώς τις κουρδικές διεκδικήσεις ανατολικώς του ποταμού Ευφράτη, στις περιοχές ζωτικής σημασίας για τα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα στην Μ. Ανατολή.  Άλλωστε, στον γνωστό χάρτη, τον οποίο εξέδωσε ο Ralph Peters το 2006, απουσιάζει πλήρως το δυτικό τμήμα της Rojava από τον σχεδιασμό του δυνητικού κουρδικού κράτους, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται μόνο το ΒΑ τμήμα της συριακής επικρατείας.

Στην θέα των εικόνων καταστροφής του αγάλματος του – κουρδικής καταγωγής – ηγέτη της συριακής επαναστάσεως του 1919 κατά των γαλλικών κατοχικών δυνάμεων, Ibrahim Hananu, δεν θα μπορούσε κανείς να προσθέσει τίποτα περισσότερο στην λακωνική αλλά θλιβερή διαπίστωση του έγκριτου Σύρου αναλυτή Kevork Almassian, ο οποίος γράφει, παρέχοντας στους Κούρδους και μία καλή αφορμή για αυτοκριτική, εξαιρετικά χρήσιμη για την συνέχεια: «Δυστυχώς, τα εγγόνια του Hananu επέλεξαν να πουλήσουν την ψυχή τους στις Η.Π.Α. και αυτή είναι η βασική αιτία της επιστροφής τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων σε τμήματα της Συρίας».

Παρά τις διαχρονικές προσπάθειες, λοιπόν, που έχει καταβάλει η ανθρώπινη διανόηση για να ερμηνεύσει και να κατανοήσει σε θεωρητικό επίπεδο την διαλεκτική σχέση μεταξύ ισχυρού και ανίσχυρου και τα αίτια της διαχρονικής της αποτυχίας, οι άμαχοι πληθυσμοί είναι αυτοί που εν τέλει εξαναγκάζονται να βιώσουν τις ολέθριες συνέπειες αυτής της ανισόρροπης σχέσεως σε πρακτικό επίπεδο, το οποίο, αποτυπώνεται διαχρονικά στην «κυνική» και αφόρητα ρεαλιστική διατύπωση του Θουκυδίδου: «…οἱ δέ (Ἀθηναῖοι) ἀπέκτειναν Μηλίων ὃσους ἣβῶντας ἒλαβον, παῖδας δέ καί γυναῖκας ἠνδραπόδισαν· τό δέ χωρίον αὐτοί ᾣκισαν, ἀποίκους ὓστερον πεντακοσίους πέμψαντες».

Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς

Γεωπολιτικός – ιστορικός αναλυτής

[email protected]

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα