του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Το ερώτημα αν θέλει πόλεμο η Τουρκία απασχολεί την ελληνική κοινωνία εδώ και καιρό, αλλά έγινε πιο άμεσο μετά την τελευταία πρόκληση των Ιμίων.
Υπάρχουν δύο ερμηνείες για την πρόκληση αυτή:
Η μία υποστηρίζει πως η Τουρκία, επειδή βλέπει όλο το χώρο από τη Μέση Ανατολή ως τα Βαλκάνια και την κεντρική Ασία ως ενιαίο γεωπολιτικό σύμπλοκο, όπως θα έλεγε και ο Ι. Μάζης, ανοίγει όλα τα θέματα που την απασχολούν και θα επιδιώξει το μέγιστο δυνατό όφελος. Και το όφελος αυτό περνά μέσα από την κλιμάκωση των προκλήσεων που είναι άγνωστο μέχρι πού θα φτάσουν. Δεν αποκλείεται να οδηγήσουν και σε κάποιας μορφής σύγκρουση.
Στη Μέση Ανατολή η Τουρκία είναι μπλεγμένη βαθιά, και στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (με την Ελλάδα και την Κύπρο, δηλαδή), όπου έχει γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα, θέτει επί τάπητος δύο μείζονα ζητήματα: Τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και τις γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ. Επικαλείται, μάλιστα, τη δυνατότητά της να κάνει πόλεμο και στη Μέση Ανατολή και δυτικά, στη θάλασσα, την οποία δυνατότητα διακήρυξε διά του αρχηγού ΓΕΕΘΑ της.
Είναι, προφανώς, μια προειδοποίηση προς μια χώρα που εξορκίζει τις δυσκολίες. Την Ελλάδα.
Κατά την πρώτη αυτή προσέγγιση, η μόνη επιφύλαξη της Τουρκίας είναι η απασχόληση σημαντικού μέρους των αεροπορικών της δυνάμεων στον πόλεμο της Συρίας.
Πράγματι, η Τουρκία απασχολεί στη Συρία 80 από τα 250 αεροπλάνα που διαθέτει, και το γεγονός αυτό καθιστά προβληματικό το άνοιγμα ενός ακόμη μετώπου στο Αιγαίο με την Ελλάδα, διότι δεν εξασφαλίζεται αεροπορική υπεροχή. Και η Τουρκία πολεμά μόνο όταν είναι σίγουρη ότι θα κερδίσει.
Άρα, με την πρώτη αυτή προσέγγιση η απάντηση στο ερώτημα είναι: ακόμη και αν η Τουρκία θέλει πόλεμο, δεν θα τον επιδιώξει πριν κλείσει το μεσανατολικό μέτωπο, ώστε να απεγκλωβίσει αεροπορικές δυνάμεις από αυτό. Ο πόλεμος όμως στη Μέση Ανατολή όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά και δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον.
Συνεπώς, το ζήτημα μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης με την Ελλάδα αναβάλλεται για ευθετότερο χρόνο.
Η δεύτερη προσέγγιση είναι πιο αισιόδοξη και αμφισβητεί ότι η Τουρκία επιδιώκει πολεμική αναμέτρηση με την Ελλάδα.
Θέλει –λέει η προσέγγιση αυτή– να διατηρήσει απλώς σε αμφισβήτηση ό,τι διεκδικεί. Και εκείνο που διεκδικεί, μεταξύ άλλων, είναι οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και οι υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο, έστω και αν χρειάζεται να διαμορφώσει ένα δικό της «δίκαιο» για να υποστηρίξει τις θέσεις της.
Η Τουρκία, κατά την προσέγγιση αυτή, νιώθει, πως καθώς είναι απασχολημένη με τον πόλεμο στη Συρία, η Ελλάδα «στρέφει το πιστόλι» εναντίον της και προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα τόσο στα Ίμια, όσο και στην κυπριακή ΑΟΖ. Βεβαίως η θεωρία αυτή δεν δίνει βάση στο γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τους χάρτες διαφόρων χωρών, ότι τα Ίμια ανήκουν στην Ελλάδα. Ούτε ότι η κυπριακή ΑΟΖ διευθετήθηκε με όλους τους κανόνες που προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας. Οπότε, και μόνο αυτές οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο και αποτελούν επαρκή λόγο να θεωρήσουν Ελλάδα και Κύπρος ότι απειλούνται.
Αλλά αν δει κανείς τα πράγματα από την τουρκική ματιά, η ένταση που δημιούργησε η Άγκυρα δεν αποβλέπει σε πολεμική αναμέτρηση αλλά σε κατοχύρωση ντε φακτο των διεκδικήσεών της.
Αυτή όμως η προσπάθεια της Τουρκίας να κατοχυρώσει ντε φάκτο τις αυθαίρετες διεκδικήσεις της δεν είναι που θέτει την Ελλάδα στο δίλημμα: ή παράδοση ή σύγκρουση;
Είτε κατά τη μία είτε κατά την άλλη προσέγγιση, λοιπόν, η Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα έρθει στο μοιραίο δίλημμα: παραχώρηση κυριαρχίας ή σύγκρουση με την Τουρκία. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: είναι έτοιμη η Ελλάδα να αντεπεξέλθει στην πρόκληση; Η απάντηση του καθηγητή Ι. Μάζη είναι «όχι». Η Τουρκία ακολουθεί τακτική και μεθόδους που οδηγούν την Ελλάδα σε παράδοση χωρίς να πέσει τουφεκιά.
Επομένως;
Το «επομένως» είναι δύσκολο να απαντηθεί. Προφανώς ο μόνος δρόμος για την Ελλάδα είναι και να αποφύγει τον πόλεμο και να μην παραδώσει κυριαρχία. Πως θα το επιτύχει αυτό; Με τη διπλωματία, τις συμμαχίες και την αποτροπή.
Αν και οι διπλωματικές κινήσεις μέχρι σήμερα δεν φάνηκε να αποδίδουν, υπάρχουν περιθώρια κινητοποίησης Ελλάδας και Κύπρου και στις τριμερείς σχέσεις που έχουν συνάψει (με Αίγυπτο και Ισραήλ) και στο πλαίσιο του ΟΗΕ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις διμερείς σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Παράλληλα, χρειάζεται να κερδηθεί χρόνος για να αναπτυχθεί η αποτροπή. Χωρίς την αποτροπή, η διπλωματία είναι ανίσχυρη. Δεν μπορεί να πετύχει τίποτε ουσιαστικό.
Ακόμη και αν δεχθούμε πως η Τουρκία απλώς προκαλεί για να διατηρεί τις αμφισβητήσεις της και θα αποφύγει στρατιωτική αναμέτρηση με την Ελλάδα –έστω και περιορισμένης κλίμακας–, διακρίνεται ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, το οποίο είναι επίσης πολύ επικίνδυνο. Με την εμπλοκή της στη Συρία, η Άγκυρα εκείνο που ουσιαστικά επιδιώκει είναι να βρίσκεται στο τραπέζι των δυνάμεων που θα μοιράσουν μεν τη Μέση Ανατολή, αλλά, παράλληλα, και τον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο (Ανατολική Μεσόγειο, Βαλκάνια κτλ.).
Αν η Τουρκία τα καταφέρει να καθίσει σ’ αυτό το τραπέζι, θα εγείρει ευρύτερα ζητήματα «ζωτικού χώρου», όπως της αναγνώρισε η κυβέρνηση Σημίτη στη Μαδρίτη, και θα προσπαθήσει να υποστηρίξει βαλκανικά κράτη όπως η Αλβανία, τα Σκόπια, το Κόσοβο και η Βοσνία. Να διαμορφώσει, δηλαδή, δορυφορικές συμμαχίες.
Και η εξέλιξη αυτή είναι το ίδιο επικίνδυνη.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ας σκεφτούν οι κυβερνώντες τη χώρα αλλά και οι αποδομιστές που έχουν εργαστεί πολύ σε ιδεολογικό επίπεδο κατέχοντας καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, σε ποια απαξίωση οδήγησαν τη χώρα. Δυστυχώς συνεχίζουν, ακόμη και σήμερα.
Υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα που αφορά όχι μόνον τηςν προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας αλλά και την ανάπτυξη της χώρας. Υπάρχει άμεση διασύνδεση αυτών των δύο μεταξύ τους. Μια χώρα που καταρέει δεν μπορεί να ανακάμψει και να αντισταθεί: Είναι η κοινωνική συνοχή που έχει κατακερματιστεί και η φυγή της νεολαίας στο εξωτερικό. Όλα τα άλλα έχουν την αναλυτική τους αξία αλλά προυπόθεση επιβίωσης για το παρόν και το μέλλον είναι η οικοδόμηση της κοινωνικής συνοχής. Όχι βέβαια με πελατειακές σχέσεις που διασπούν ακόμη περισσότερο την κοινωνία, ή με τη διαιώνιση του εμφυλίου ως μέσου αποκλεισμού των μεν από τους δε με κάθε κυβερνητική εναλλαγή, ή ενός άθλιου κυβερνητικού συνδικαλισμού που υπηρετούσε τις πελατειακές σχέσεις και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Αλήθεια μπορούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να αλλάξουμε δηλαδή νοοτροπία, ώστε να είμαστε αισιόδοξοι;
Μια ακόμη φορά συμφωνώ μαζί σου κ Μακροδημόπουλε.
Επί τέλους να σταματήσει ο εμφύλιος ανάμεσα στις παρατάξεις που δεν αφήνουν καμιά κυβέρνηση να εργασθεί για τον τόπο.
Το πολιτικό κόστος της κάθε απόφασης είναι τεράστιο σ ένα τέτοιο παθιασμένο λαό και δυστυχώς οι κυβερνήσεις δίνουν μεγάλο βάρος σ αυτό το κόστος.
Ψάχνουμε τι θα κάνουμε με την Τουρκία και δεν κοιτάμε μέσα μας.
έβαλε ο Παντελής ένα θέμα πως θ α επικοινωνήσουμε με τους απέναντι για να τα βρούμε κι έγινε εμφύλιος στις ανιχνεύσεις.
Σίγουρα εμείς και μόνον εμείς είμαστε οι εχθροί της Ελλάδος.
Μιας ουσιαστικά πλούσιας χώρας με δυνατότητες ανάπτυξης σ όλους τους τομείς.
Η σύγχρονη παραγωγή βασίζεται σε ‘μηχανές’ πολύ φθηνές λογισμικά και internet.
Θα μπορούσε η χώρα να γίνει το εργαστήριο της Ευρώπης.
Ο Θεός να μας φυλάει.
Και οι δυο περιπτώσεις ισχύουν 50 50.
Ανάλογα με την κατάσταση και τα δεδομένα της στιγμής που θα επιχειρήσουν ή θα υποχρεωθούν να επιχειρήσουν οι Τούρκοι θα χρησιμοποιήσουν την μια ή την άλλη εκδοχή.
Αν υποχρεωθούν να επιχειρήσουν σε μια στιγμή που δεν αισθάνονται ισχυροί τότε η διαδικασία θα είναι μικρή και θα γίνει για να συζητήσει.
Αν η επιχείρηση γίνει προγραμματισμένα απ αυτούς θα κάνουν τόσο μεγάλη όσο χρειάζονται για να επιβάλουν την άποψη τους χωρίς συζήτηση και μόνον τ αποτέλεσμα της επιχείρησης θα είναι ικανό να επιβάλει τις απόψεις της.
Άρα αντί να καθόμαστε στο πλάι, να ξεκινήσουμε εμείς , όχι για πόλεμο , αλλά για να τους υποχρεώσουμε να συζητήσουν με όρους ισοδυναμίας και διεθνούς δικαίου.
Τα μικρά επεισόδια μπορούμε κι εμείς.
Ίσως αυτό εννοούσε ο Κοτζιάς με την κόκκινη γραμμή.
Αλλά άνθρωποι που ανέπτυξαν τις απόψεις τους στα ουζερί και τις διαδηλώσεις τέτοια σκέψη είναι παραφροσύνη.
Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του “Περί πολέμου” και ειδικότερα στο Επίμετρο για τα Ελληνοτουρκικά στο τέλος του ίδιου βιβλίου αναφέφεραι αναλυτικά στα ισχυρά και στα αδύναμα σημεία μας στην περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης. Αν θυμάμαι καλά, διότι πέρασαν χρόνια, δεν αναφέρεται στο Επίμετρο στο θέμα της κοινωνικής συνοχής αλλά σε άλλα έργα του (Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού, Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό πόλεμο). Προσωπικά εκπλήσσομαι για την ανοχή της Αθήνας απέναντι στην πολιτική Αναστασιάδη, η οποία επιβαρύνει στον υπέρτατο βαθμό τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σε βαθμό ώστε να εξετάζω το ενδεχόμενο αν η ανοχή αυτή υπαγορεύεται από συμφέρντα των ισχυρών ευρωπαίων εταίρων μας.
http://mobile.tovima.gr/Article.aspx?Id=945950
Αποφασίσθηκε η ενίσχυση των ΕΔ.
Μάλλον πήραμε έγκριση από ΕΕ για αγορά συστημάτων πέρα από το μνημόνιο.
Χαίρετε.
Θα τολμούσα να περιγράψω την αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία με τον αγγλοσαξωνικό όρο “chicken game”.
Η εκτίμησή μου είναι ότι ούτε τα δύο αντίπαλα μέρη, ούτε οι “προστάτες” μας επιθυμούν να εξελιχθεί η αντιπαλότητά μας σε ολοκληρωτικό πόλεμο. Εμείς (οι αντιμαχόμενοι) μεν, διότι ουδείς έχει δυνατότητα να κατισχύσει του αντιπάλου του, χωρίς να έχει ιδιαιτέρως σημαντικές απώλειες ο ίδιος (ο πόλεμος είναι στοχευμένη συνέχεια της πολιτικής, όχι εν θερμώ πράξη), οι δε μεγάλες δυτικές δυνάμεις διότι δεν θα επιθυμούσαν διάλυση της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ, επί πιθανή ωφελεία της Ρωσίας.
Οπότε το “παιχνίδι” φαίνεται να διαξάγεται βάσει του ποιός θα απειλήσει πειστικότερα με κλιμάκωση/πόλεμο, ώστε να αποκομίσει ωφέλη από την δειλία του αντιπάλου, σε συνδυασμό με την πίεση που θα ασκήσουν στο “αδύναμο” μέρος οι “μεγάλοι”.
Δυστυχώς στην Ελλάδα πολιτευόμαστε τις τελευταίες δεκαετίες βαυκαλιζόμενοι ότι οι υπερεθνικοί οργανισμοί στους οποίους συμμετέχουμε και η (υπερ)προσήλωση στην νομική διάσταση των διεθνών σχέσεων θα καλύψουν το έλειμμα ισχύος μας, ενώ η επιχείρηση της Τουρκίας στην Κύπρο, το 1974, μας έχει δημιουργήσει ένα αδικαιολόγητο σύνδρομο φοβίας έναντί της.
Αυτή η διαχρονική στάση μας, μάς έχει εδραιώσει ως το “αδύναμο” μέρος του διπόλου, από το οποίο όλοι περιμένουν (και πιέζουν για) υποχώρηση. Η δε (πρόσφατη και παλαιότερη) υποχωρητικότητά μας έναντι πολύ ασθενεστέρων αντιπάλων (Σκόπια, Αλβανία) ενισχύει την ιδιότητά μας αυτή. Ενισχύεται συνακολούθως και η βουλιμία/επιθετικότητα των αντιπάλων μας.
Το δίλημμα υποχώρηση ή δυναμική αντίδραση είναι αυτήν την στιγμή καταδικαστικό για εμάς, σε κάθε περίπτωση, διότι όχι μόνο ουδέποτε έχουμε προετοιμαστεί σοβαρά (σε πολλαπλά επίπεδα) για το δεύτερο ενδεχόμενο, αλλά επανειλημμένως υπουργοί εξωτερικών της Ελλάδος έχουν επισήμως δηλώσει ότι ο πόλεμος δεν είναι εναλλακτική για εμάς, μειώνοντας εν τέλει την αποτρεπτική ισχύ της χώρας.
Και η αποτρεπτική ισχύς δεν πηγάζει τόσο από τις αγορές πανάκριβων οπλικών συστημάτων (ενίοτε άνευ απαραιτήτων υποσυστημάτων και ανταλλακτικών!), όσο πρωτίστως από την καλλιέργεια της ΒΟΥΛΗΣΗΣ για χρήση “σκληρής” ισχύος και την (σταδιακή) εκπομπή αναλόγων μηνημάτων.
Η υιοθέτηση ενός δόγματος πραγματικής (όχι κενών λόγων) αποτροπής (το οποίο απαιτεί χρόνο για να εμπεθωθεί, αλλά δυστυχώς μπορεί να ακυρωθεί αυτοστιγμεί) είναι επιτακτική. Μακάρι, μόνο, να μην χρειαστεί να οδηγηθούμε σε απώλειες εδαφών ή ζωών, προκειμένου να αναγκαστεί να αναθεωρήσει η ελλαδική ηγεσία τις αυταπάτες της περί κατευνασμού και το δόγμα της στρατηγικής παραίτησης (“δεν διεκδικούμε τίποτε”).
Σε σχέση, τέλος, με όσα αναφέρει ο κ. Μακροδημόπουλος περί κοινωνικής συνοχής, ως παράγοντα ισχύος, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα μελέτη στον ιστότοπο του ΓΕΕΘΑ που προσεγγίζει το ζήτημα μέσω του Clauzewitz.
http://www.geetha.mil.gr/media/1.vima-ell-strat-skepsis/paradoksi-triada.pdf
Το παρήγορο για εμάς αντιστάθμισμα στον κοινωνικό τομέα φαίνεται να είναι μια εντεινόμενη δυσανεξία της τουρκικής κοινωνίας σε απώλειες πολέμου (χαρακτηριστικό ότι στην Συρία οι μονάδες πρώτης γραμμής είναι μισθοφόροι), που καθιστά την πραγματική της μαχητική ικανότητα μειούμενη.
Ας αρχισουμε απο την τελευταια παραγραφο του αρθρου του κ. Σαββιδη και ιδιως την τελευταια φραση του.” Δυστυχως συνεχιζουν ακομη και σημερα”. Δεν εχει θεση η λεξη δυστυχως-αγαπητε κ. Σαββιδη- ,γιατι ουδεις περιμενε η σημερινη, για δευτερη φορα κυβερνηση της Αριστερας και το ριζοσπαστικο αριστερο κομμα της , να μη εργαζονται για την αποδομηση της Ελληνικης Ιστοριας ,της Θρησκειας και του αστικου κρατους και την τελικη απαξιωση του , για διαιωνιση της εξουσιας τους (οπως η πρωτη φορα Αριστερα για 22 χρονια απο το 1981-2011). Αυτα τα δυο αποτελουν την ενδελεχεια ολων των ριζοσπαστικων αριστερων κομματων και οπου δεν αγωνιζονται γιαυτες τις επιδιωξεις εξαφανιζονται (Ιταλια,Γαλλια). Στην Ελλαδα μας απο το 1974 και μεχρι σημερα -σημερα επιστημονικωτερα- η καθε Αριστερα (καλυτερα οι γνωστες Δημοκρατικες Δυναμεις) -λογω κυριως της προηγηθεισης στρατιωτικης δικτατοριας- ”πλάσσαρε”σε καιριες θεσεις του κρατικου μηχανισμου , ιδιως στα Εκπαιδευτικα ιδρυματα -πασης βαθμιδος- , την Αυτοδιοικηση και τον Συνδικαλιοσμο-το τριτο βαθρο της Δημοκρατιας- ανθρωπους ορκισμενους γιαυτους τους τρεις σκοπους . Απο-ιστορικοποιηση, απο-θρησκειοποιηση και διαλυση του αστικου κρατους δυτικου τυπου-του κρατους δικαιου δηλαδη, που αυτον τον καιρο την ”απολαμβανουμε”( το διδαξε απο εδρας Βουλης ο κ. Εταγγελος Βενιζελος). Σαυτες τις διαπιστωσεις ομως σιγουρα δεν συμφωνουν οι συσχολιαστες -συνανιχνευτες , οι οποιοι ειτε εκφραζουν το δεον με ευχες ,ειτε παραπεμπουν σε φιλοσοφους -αρα οχι πολιτικους- ,οπως ο εξαιρετικος Παναγιωτης Κονδυλης, ο οποιος αν ζουσε σημερα μαλλον θα εγραφε γιαυτα που βιωνουμε και ως Ελλαδα και ως Τουρκια , η οποια Τουρκια κατεγραψε το ιστορικο βαθος της και ουσιαστικης αντιστασεως μη ουσης απο την 27γλωσση Ευρωπαικη Ενωση ,”βγαζει γλωσσα” σε ολους , παρα τις ”ανεμικες” αντιδρασεις του επικερφαλης του ΝΑΤΟ Διεθνους παραγοντος , της με το ενα ποδι εκτος Ευρωπαικης Ενωσεως σιωπηλης Μ.Βρετανιας,-που εχει απειραχτες τις βασεις της στην Κυπρο -και την προσεγμενη ουδετεροτητα της Ρωσιας. Φυσικα πολεμο με την Ελλαδα καικατ’επεκταση με την Ευρωπαικη Ενωση δεν θα αποτολμησει, αλλα ”χαζα-χαζα” κατοχυρωνει την κυριαρχια της στα Ιμια-αυριο μπορει και στο Καστελλοριζο (εμεις θα μιλησουμε για συντομο θερμο επεισοδιο) και σε συντομο ιστορικο χρονο θα ”ριξει στο τραπεζει ” την συνδιαχειριση της ΑΟΖ του Αιγαιου, οπως και της Κυπριακης, που αν την εξασφαλισει θα υπογραψει την Διζωνικη Ομοσπονδια στην Κυπρο”, οταν μαλιστα βλεπει την κυβερνηση στην Ελλαδα να επειγεται να λυσει ολα τα ανοιχτα θεματα της εξωτερικης μας πολιτικης , γιατι τωρα ηλθε η ανεπαναληποτη ιστορικη ωρα και βρεθηκε και ο Μωυσης να μας περασει αναιμακτως την Ερυθρα θαλασσα ,για να παμε στην Γη της Επαγγελιας, αλλα ως προτεκτορατο της Νεοθωμανικης Τουρκιας , που την ονειρευονται και οι Ισλαμιοστες και οι ”φιλελληνες ” Κεμαλιστες, εχοντας τρεις ”κορωνες” -τριων κρατων – στο κεφαλι της ενδοξου Μακεδονιας μας απο την Αδριανουπολη της Θρακης ως το Δυρραχιο της Αλβανιας, με 3.000.000 εκατομυρια μουσουλμανους. Υ.Γ. Ειναι αμφισβητησιμη η αισθηση μου -και πολλων- οτι η Τουρκια ”βγηκε τωρα για σεργιανι στο Αιγαιο”για να πιεσθουμε- (τραβατε μας και ας κλαιμε λεμε εμεις)να υπογραψουμε μια ωρα αρχητερα το Συμφωνο με τα Σκοπια ,για να ανοιξουν για το κρατος αυτο οι πορτες για ΝΑΤΟ και Ευρωπαικη Ενωση ,στην οποιαν και δεν θελεικαι δεν μπορει να μπει η Τουρκια, αλλα θα εχει ευρωπαικα διαβατηρια για ολους τους μουσουλμανους της , ιδιως της Ανατολικης Θρακης και της Κων/πολεως και τους προσφυγες -που θα στειλει- ,με τους οποιους θα εποικισει τα τρια κρατη στα βορεια συννορα μας. Στρατηγικου βαθους και Νταβουτογλου ενεκεν , διαδοχου του Ερντογαν (ας μη τον ξεχναμε) , παρ’οτι και αυτος ,-οπως στην Ελλαδα καποιος- σιωπα .