Μετά την ανύψωση του Σι Τζινπίνγκ στο επίπεδο του ιδρυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Μάο Τσετούνγκ στο πρόσφατο συνέδριο του ΚΚΚ στο Πεκίνο οι εκδηλώσεις λατρείας στο πρόσωπό του έχουν λάβει μεγάλες διαστάσεις στην αχανή κομμουνιστική χώρα: από τις ελαιογραφίες και τις ταπισερί με το πρόσωπό του που κυκλοφορούν στο εμπόριο, μέχρι τα τραγούδια που γράφονται για τον Κινέζο πρόεδρο, τις εκθέσεις που διοργανώνονται προς τιμήν του και τις πανεπιστημιακές σχολές που παίρνουν το όνομά του.
Τελευταίο κρούσμα ένα «προσκύνημα» που έκαναν αξιωματούχοι του κόμματος σ’ ένα δέντρο που είχε φυτέψει ο Σι πριν από οκτώ χρόνια στην επαρχία Χενάν: πρόκειται για μια Παυλώνια, ένα δέντρο ιθαγενές από την Ασία, το οποίο ενδείκνυται για παραγωγή ξυλώδους βιομάζας, πολύτιμης τεχνικής ξυλείας και ακόμα σαν δέντρο αναδάσωσης και διακόσμησης.
Οι 12 αξιωματούχοι πήγαν εκεί «για να αντλήσουν έμπνευση» από το δέντρο, και «να στοχαστούν προσεκτικά για την αποστολή του ΚΚΚ», σύμφωνα με την ιστοσελίδα της τοπικής οργάνωσης του κόμματος. Ενώ στη συνέχεια άκουσαν ένα ποίημα που είχε γράψει ο Σι για έναν πρώην επικεφαλής του κόμματος στην περιοχή, τον θάνατο του οποίου τη δεκαετία του 1960 είχε αποδώσει ο κρατικός μηχανισμός προπαγάνδας σε «υπερκόπωση».
Η επίσκεψη στο δέντρο του Σι είναι κατά πολλούς ένα ακόμη δείγμα της κουλτούρας προσωπολατρίας αλά Μάο που καλλιεργείται γύρω από τον νυν Κινέζο πρόεδρο – υποψίες που εντάθηκαν μετά την τροποποίηση του καταστατικού του Κόμματος στα τέλη Οκτωβρίου, ώστε να συμπεριληφθεί σε αυτό το όραμα του ισχυρού Kινέζου ηγέτη, δηλαδή «οι Σκέψεις του Σι Τζινπίνγκ πάνω στον Σοσιαλισμό, με κινεζικά χαρακτηριστικά για μια Νέα Εποχή». Πρόσθετο δείγμα, λένε, είναι και οι προπαγανδιστικές εκστρατείες προώθησης των βιβλίων και των πολιτικών θεωριών του Σι, καθώς και οι αναφορές στο πρόσωπό του ως «λινγκσιού» – ένας αξιοσέβαστος τίτλος, που σημαίνει «ηγέτης» και χρησιμοποιείτο μόνον την εποχή του Μάο Τσετούνγκ και του διαδόχου του Χουά Γκουοφένγκ.
Αξιωματούχοι του κόμματος απορρίπτουν, βέβαια, αυτούς τους ισχυρισμούς. Ο ακαδημαϊκός Ζιε Σουντάο παραδέχθηκε ότι ο Σι παίζει έναν «μεγαλύτερο προσωπικό ρόλο» στην πολιτική σκηνή της χώρας, αλλά απέρριψε την άποψη ότι αναβιώνει η τυφλή λατρεία ενός προσώπου. «Το ΚΚΚ είχε παλαιότερα ενστερνιστεί μια κουλτούρα προσωπολατρείας, αλλά έχει πάρει το μάθημα και δεν νομίζω ότι αυτό θα ξανασυμβεί», είπε.
Αλλά η πραγματικότητα φαίνεται ότι τον διαψεύδει.
Ο Σι εγκαινίασε την περασμένη εβδομάδα μια νέα τάση, της επίσκεψης σημείων-σταθμών στην ιστορία του ΚΚΚ – των λεγόμενων «κόκκινων σημείων»- όταν πήγε συνοδεία έξι μελών του πολιτμπιρό σ’ ένα μουσείο στη Σαγκάη, που ορθώνεται στο σημείο όπου είχε διεξαχθεί το πρώτο κομματικό συνέδριο το 1921 και επανέλαβε τον όρκο αφοσίωσης στο κόμμα.
Έκτοτε αξιωματούχοι σ’ ολόκληρη τη χώρα ορκίζονται πίστη και αφοσίωση στην ηγεσία του κόμματος -ουσιαστικά στον πρόεδρο- επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Σι μπροστά σε αγάλματα, μνημεία και σε αίθουσες συνεδριάσεων, που συνδέονται με το επαναστατικό παρελθόν της χώρας…
Δαν. 3,1 Ἔτους ὀκτωκαιδεκάτου Ναβουχοδονόσορ ὁ βασιλεὺς ἐποίησεν εἰκόνα χρυσῆν, ὕψος αὐτῆς πήχεων ἑξήκοντα, εὖρος αὐτῆς πήχεων ἕξ, καὶ ἔστησεν αὐτὴν ἐν πεδίῳ Δεειρᾷ, ἐν χώρᾳ Βαβυλῶνος.
Ο βασιλεύς Νοο(; σσ)βουχοδονόσορ διέταξε κατά το δέκατον όγδοον έτος της βασιλείας του και κατεσκεύασαν ένα χρυσόν άγαλμα. Το ύψος του ήτο εξήντα πήχεις και το πλάτος του εξ πήχεις. Το ετοποθέτησε δε εις την πεδιάδα Δεειρά, εις την περιοχήν της Βαβυλώνος.
Δαν. 3,2 καὶ ἀπέστειλε συναγαγεῖν τοὺς ὑπάτους καὶ τοὺς στρατηγοὺς καὶ τοὺς τοπάρχας, ἡγουμένους τε καὶ τυράννους καὶ τοὺς ἐπ᾿ ἐξουσιῶν καὶ πάντας τοὺς ἄρχοντας τῶν χωρῶν ἐλθεῖν εἰς τὰ ἐγκαίνια τῆς εἰκόνος, ἣν ἔστησε Ναβουχοδονόσορ ὁ βασιλεύς.
Κατόπιν έστειλεν ανθρώπους, να συγκεντρώσουν τους υπάτους και τους στρατηγούς, τους τοπάρχας, τους προϊσταμένους και τους άρχοντας, τους κατέχοντας εξουσίας και όλους εν γένει τους άρχοντας των χωρών, δια να έλθουν εις τα εγκαίνια του αγάλματος, το οποίον έστησεν ο βασιλεύς Ναβουχσδανόσορ.
Δαν. 3,3 καὶ συνήχθησαν οἱ τοπάρχαι, ὕπατοι, στρατηγοί, ἡγούμενοι, τύραννοι μεγάλοι, οἱ ἐπ᾿ ἐξουσιῶν καὶ πάντες οἱ ἄρχοντες τῶν χωρῶν εἰς τὸν ἐγκαινισμὸν τῆς εἰκόνος, ἣν ἔστησε Ναβουχοδονόσορ ὁ βασιλεύς, καὶ εἱστήκεισαν ἐνώπιον τῆς εἰκόνος.
Πράγματι συνεκεντρώθησαν οι τοπάρχαι, οι ύπατοι, οι στρατηγοί, οι προϊστάμενοι υπηρεσιών, οι μεγάλοι άρχοντες, οι έχοντες εξουσίαν, όλοι οι άρχοντες των χωρών εις τα εγκαίνια του αγάλματος, το οποίον έστησεν ο Ναβουχαδονόσορ ο βασιλεύς. Ολοι αυτοί ήλθαν και εστάθησαν ενώπιον του αγάλματος.
Δαν. 3,4 καὶ ὁ κήρυξ ἐβόα ἐν ἰσχύΐ· ὑμῖν λέγεται, λαοί, φυλαί, γλῶσσαι·
Ο δε κήρυξ εφώναζε με ισχυράν φωνήν· “ακούσατε σεις, λαοί, φυλαί και γλώσσαι·
Δαν. 3,5 ᾗ ἂν ὥρᾳ ἀκούσητε τῆς φωνῆς τῆς σάλπιγγος, σύριγγός τε καὶ κιθάρας, σαμβύκης τε καὶ ψαλτηρίου, συμφωνίας καὶ παντὸς γένους μουσικῶν, πίπτοντες προσκυνεῖτε τῇ εἰκόνι τῇ χρυσῇ, ᾗ ἔστησε Ναβουχοδονόσορ ὁ βασιλεύς·
την ώραν, κατά την οποίαν θα ακούσετε τον ήχον της σάλπιγγος, του αυλού και της κιθάρας, της τετραχόρδου σαμβύκης και του ψαλτηρίου, συμφωνίαν αυτών και παντός άλλου είδους μουσικών οργάνων, θα πίπτετε και θα προσκυνήτε το άγαλμα το χρυσόν, το οποίον ο βασιλεύς Ναβουχοδονοσορ έστησεν.
Δαν. 3,6 καὶ ὃς ἂν μὴ πεσὼν προσκυνήσῃ, αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐμβληθήσεται εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην.
Εκείνος δέ, ο οποίος δεν θα πέση να προσκυνήση, θα ριφθή αυτήν την ώραν εις την καιομένην κάμινον του πυρός”.
Δαν. 3,7 καὶ ἐγένετο ὅταν ἤκουον οἱ λαοὶ τῆς φωνῆς τῆς σάλπιγγος, σύριγγός τε καὶ κιθάρας, σαμβύκης τε καὶ ψαλτηρίου καὶ συμφωνίας καὶ παντὸς γένους μουσικῶν, πίπτοντες πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι, προσεκύνουν τῇ εἰκόνι τῇ χρυσῇ, ᾗ ἔστησε Ναβουχοδονόσορ ὁ βασιλεύς.
Οταν λοιπόν οι λαοί ήκουαν τον ήχον της σάλπιγγας, του αυλού και της κιθάρας, της τετραχόρδου σαμβύκης και του ψαλτηρίου, την συμφωνίαν αυτών και παντός άλλου είδους μουσυκών οργάνων, έπιπταν εις την γην όλοι οι λαοί, αι φυλαί, αι γλώσσαι και προσκυνούσαν το άγαλμα το χρυσούν, το οποίον έστησεν ο βασιλεύς Ναβουχσδονόσορ.
Από τό βιβλίο «Δανιήλ» τής Παλαιάς Διαθήκης
Ακόμα καίει λιβάνι στό είδωλο τού Διοκλητιανού, ό κολεκτιβιστικός/αγελαίος άνθρωπος
ενώπιον τού αυτοχειριαζομένου τής περίκλειστης εγωπαθούς ατομικότητας…
μάς μένει τό αυθυπερβατικό άτομο ή πρόσωπο, βλέπε:
Το ζητούμενο είναι η προσωποκεντρική διέξοδος. Δεν το λεει ο Παπαϊωάννου. Δεν “τα είπε όλα” ο άνθρωπος.4 Αυτό το άφησε σε μας. Το ζητούμενο είναι να αρθεί ο σύγχρονος άνθρωπος πάνω από τα συστήματα μέσα κι έξω του. Να υπερβεί τη μηχανική απρόσωπη σχεσιοκρατία Κι αυτό είναι τραγικό, γιατί δεν μπορεί να το κάνει με τα μέσα που γνωρίζει. Δεν διανοείται ότι η σωτηρία του είναι να μετατρέψει το φέρετρό του, το μηχανοποιημένο αυτοαναφορικό εγώ του, σε σωσίβιο για να ζήσει ο απέναντί του ατομικός και συλλογικός άλλος.5
4. Για τη συνολική άποψη του Παπαϊωάννου, πρώιμα διατυπωμένη βλ. Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του. Εναλλακτικές εκδόσεις.
5. Ηλίας Παπαγιαννόπουλος, ό.π.(Ηλίας Παπαγιαννόπουλος, Έξοδος θεάτρου. Ίνδικτος Αθήνα 2000., όπου τό σχήμα «φέρετρο-σωσίβιο», από τόν «Μόμπι-Ντίκ»
τού έξοχου Αμερικανού Μυθιστοριογράφου Χέρμαν Μέλβιλ σσ)
Θεόδωρος Ζιάκας: Κόσμος και Ιστορία
αυθυπερβατικό άτομο ή πρόσωπο = τό όν πού δύναται νά αγαπά…
ώς πλασθέν κατ’ εικόνα καί καθ’ ομοίωσιν Θεού,
Πατρός κι Αδελφού,
Ός αγάπη εστί