Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης φρόντισε να μας θυμίσει την κλασική φιλελεύθερη αντίληψη ότι η κοινωνία είναι ανταγωνιστική και ότι όλοι δεν είμαστε ίσοι. Αυτό, ως φιλοσοφική αντίληψη είναι ενδιαφέρουσα. Και πάνω του έχουν οικοδομηθεί πολιτικές θεωρίες και πολιτικά κόμματα. Όταν, όμως, είναι η κινητήρια αναφορά της πολιτικής σου σε έναν λαό που τα τελευταία οκτώ χρόνια υφίσταται συνεχή μείωση του βιοτικού του επιπέδου και των δυνατοτήτων του να αντιδράσει κάτω απο την βαριά μπότα του κράτους, είναι, τουλάχιστον, πολιτικά άστοχο.
Υπάρχει μεγάλο μέρος της κοινωνίας που έχει έρθει σε αδιέξοδο με την κυβέρνηση Συριζα. Και αναζητά αλλού τη σωτηρία.
Με τέτοιες δηλώσεις ο κ. Μητσοτάκης δεν διευκολύνει τον εαυτό του και το κόμμα του. Θυμάστε την ελληνική ρήση,: συν Αθηνά και χείρα κίνει;
Πολύ καλά κάνει ο κ. Τσίπρας και το εκμεταλλεύεται.
Ο εν λόγω κομματάρχης (μητσοτάκης) επιχειρεί να επιβάλλει το δόγμα TINA και στην πολιτική του εκφορά.
Πόρρω απέχει από την κλασική φιλελεύθερη αισθητική.
Τουλάχιστον αυτή, προοιωνιζόταν την ύπαρξη σταθερής και προβλέψιμης συμπεριφοράς της διοίκησης, κράτος δικαίου με κανόνες γενικής και αφηρημένης ρύθμισης για όλους, έστω για τις ανάγκες που υπαγόρευε η αντιπροσώπευση των οικονομικών παιχτών στο πολιτικό παιχνίδι (κατά την μετάβαση στην μεταφεουδαρχική Ευρώπη) συμπαρασύροντας σε επίπεδο ατομικών ελευθεριών και την υπόλοιπη κοινωνία της δυτ. Ευρώπης.
Επομένως πρόκειται για έναν νεοφιλελεύθερο εκφραστή του πλέον κοινωνικά ανάλγητου νεποτισμού.
Δηλαδή ενός παρεκβατικού ολιγαρχικού μοντέλου κατά τον Αριστοτέλη.
Γι’ αυτό και μια κυβέρνηση, που κατά κύριο λόγο επιδίδεται στον αφόρητο δικαιωματισμό (είναι ενδεικτικό ότι ένας νέος παραγωγικής ηλικίας άνθρωπος που είναι 30-40 ετών δεν έχει δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, αλλά οι δικαιωματισμοί περιβάλλουν καταστάσεις που ορίζονται από άλλα υπερεθνικά δίκτυα που επιβάλλουν/καθορίζουν προνομιακά την δημόσια ατζέντα και δεν αφορούν την πραγματική κοινωνία), είναι -η κυβέρνηση λοιπόν- ένα βήμα μπροστά από τον περιώνυμο “κούλη”.
Στον αντίποδα, την ίδια ατζέντα του αφόρητου δικαιωματισμού επιχειρεί να ακολουθήσει κατά πόδας και ο κύριος αυτός.
Οπότε δεν διαφέρει κάπου.
Επομένως, κατορθώνει η παρούσα κυβέρνηση, ευφυώς και μέσα από ουσιαστικές παρεμβάσεις εξέτασης της κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος του παρελθόντος (τότε που “όλοι μαζί τα φάγαμε”, “οι άνθρωποι δεν πεθαίνουνε κιόλας” και άλλα τέτοια νόστιμα του δόγματος σοκ), που επί της ουσίας σε αυτόν και όχι στην ύπαρξη ενός υποτυπώδους συστήματος κοινωνικής προστασίας κλπ, οφειλόταν η καταστροφή της χώρας.
Και για τον οποίο δεν μιλούσε κανείς, κάνοντας λόγο για “εθνολαϊκισμό”.
Επομένως η κοινή λογική υπαγορεύει, ή επανεκλογή της παρούσας κυβέρνησης (το πιθανότερο σενάριο) το 2019, ή εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος με αξ. αντιπολίτευση που να μην κινείται στον χορό του αδιέξοδου δόγματος ΤΙΝΑ, με αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη.
Το δεύτερο, φαντάζει εξαιρετικά απίθανο σενάριο όπως όλα δείχνουν.
Έχω δε την αίσθηση ότι οι δημοσκοπήσεις, καίτοι αξιόλογο επιστημονικό εργαλείο, μάλλον ως προς την διαχείρισή τους, παρουσιάζουν καταστάσεις που θα αποδειχθούν “φώλα” για μια ακόμη φορά.
Εν κατακλείδι.
1. Η ατζέντα του προσχηματικού δικαιωματισμού και όχι των υπαρκτών κοινωνικών αναγκών διαπερνά σύσσωμο το κομματικό σύστημα (οι νεοναζί απλώς υπάρχουν για να ευτελίζουν/χειραγωγούν την κοινή λογική)
2. Η κυβέρνηση επιβιώνει χωρίς να έχει δώσει λύσεις σε υπαρκτά και ζέοντα κοινωνικά προβλήματα που αφορούν την προοπτική της χώρα, κατορθώνει να επιβιώσει γιατί η αξ. αντιπολίτευση εκφράζει ένα πολιτικό ΤΙΝΑ του ολιγαρχικού νεποτισμού και του οικονομισμού
3. Συνδυαστικά με μια λογική απόδοσης ευθυνών στην κοινωνία για την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το δημόσιο χρέος, την οποία ευφυώς (έστω και αν πρόκειται για κομματική σπέκουλα ή όχι) αναδεικνύουν οι κυβερνητικοί βουλευτές, υπουργοί και άλλοι, όταν οι “εναλλακτικές” λύσεις ουρλιάζουν περί “λαϊκισμού” και θεωρούν πιο σημαντικό να περικοπούν συντάξεις, επιδόματα, ή να αποδομηθεί η δημόσια σφαίρα για να οργιάζουν οι ολιγάρχες.
Ενα ειναι βεβαιο οτι η ισοτης των ανισων ειναι αφυσικη και ουτοπια , καθως επισης η διατεταγμενη ισοτης και αλληλεγγυη ειναι κοροιδια -πλην των χριστιανικων κοινωνιων τυπου κοινοβιων του Αγιου Ορους κλπ,κλπ- και οτι για οποιοδηποτε πολιτικοοικονομικο συστημα πρεπει να ισχυει το χριστιανικο ”ο εχων δυο χιτωνας, να διδει τον αλλον στον μη εχοντα”. Δυστυχως το οποιο κρατος δεν μπορει να γνωριζει ποιοι πολιτες του εχουν περισσοτερους χιτωνες γιαυτο πρεπει να το ευνοει με φοροαπαλλγητο , αλλα και στα πλαισια του κοινωνικου κρατους υποχρεουται να βοηθαει τους ανημπορους κυριως και οσους δεν εχουν εργασια, που ομως δεν ειναι αεργοι, γιατι-καθως ειπε και ο Αποστολος Παυλος” ο μη εργαζομενος μηδε εσθιετω”. Τον πωπο μας κατω λοιπον για συνεχη εργασια οι δυναμενοι και για φιλαλληλια στους μη δυναμενους, για να ξαναγινουμε η Ελλαδα, που ζησαμες οι παληοτεροι. Μη ξεχναμε και την αρχαια ρηση ”αεργιη δε τ’ονειδος” και στην Ελλαδα μας διεκδικουμε δυστυχως την πρωτια στην αεργια. Γιαυτην μαλλον εκρουσε την καμπανα ο κ. Μητσοτακης, γιατι παραγινε το πραγμα εδω και 35 χρονια. Ας τον ακουσουμε και αυτον και οποιον αλλον πολιτικο , γονιο,η, συγγενη μας το επαναλαμβανει. Δεν εχουμε να χασουμε, εκτος απο τις ιδεοληψιες και τις αυταπατες μας.
Ο ηθικισμός δεν υποκαθιστά την πραγματικότητα.
Και ο κάθε νεποτιστής δεν ισοδυναμεί με την γονική συμβολή, το αντίθετο μάλιστα.
Όταν το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε με τρόπο φρικαλέα προσχηματικό όπως αποδεικνύεται από τις εξεταστικές επιτροπές της βουλής, τρόπο, οι ιαχές της συλλογικής ενοχής και της ρετσινιάς, υπέκρυπταν την πραγματικότητα του εκμαυλισμού που συνόδευε την αναπαραγωγή της μετριοκρατίας και την σιωπή των συνειδήσεων.
Ο ποπός οφείλει να είναι κάτω, όχι (επιτρέψτε μου την φράση) προτεταμένος.
Και το λέω αυτό αλληγορικά και όχι με όρους χυδαιότητας.
Η ανεργία ως φαινόμενο είναι δομική.
Δεν είναι παράγωγη μιας επιλεκτικής συμπεριφοράς.
Ουδέ καν εκούσια, μια και ακόμα και αυτή, δεν θεωρείται αρνητικό φαινόμενο στην επιστήμη της πολιτικής οικονομίας.
Ο αφόρητος ηθικισμός ή τα συνοδά του φαινόμενα (πατριδοκαπηλία, συλλογική ενοχή κλπ) όπως και η ελλιποβαρής ποσοτική ερμηνεία των κοινωνικών φαινομένων, σαφώς εξυπηρετούν την αναπαραγωγή αυτών των καταστάσεων.
Επιπλέον, υφίστανται παράγοντες διαμόρφωσης τετελεσμένων και ανισοτήτων που υπερβαίνουν τους εργατικούς πισινούς ή την καλή θέληση καθενός.
Σε πολιτικό επίπεδο, ο κύριος αυτός που ηγείται της αξ. αντιπολίτευσης, είναι εκτός περιβάλλοντος κανόνων ενός φιλελεύθερου έστω δικαιικού κράτους με κανόνες και αρχές, και έχω ξεκάθαρη και αμερόληπτη κρίση ως προς αυτό.
Η διαστροφή των εννοιών, είναι εκείνη που ευτελίζει τον συναγωνισμό της διάκρισης για όλο τον κόσμο και τον μεταλάσσει σε ευκαιρία αναπαραγωγής κοινωνικών ανισοτήτων.
Όπως φοβάται ο διάολος το λιβάνι, έτσι φοβούνται και όλοι αυτοί την αξιοκρατία και την εργατικότητα ανθρώπων που δεν ανήκουν στις ελίτ αυτές που οδήγησαν τον τόπο στον μαρασμό εδώ και τόσα χρόνια.
Η ευθύνη καθενός ορίζεται από το περιβάλλον των ευκαιριών ή μη που του παρέχονται.
Το ίδιο ισχύει και σε ένα σκλαβοπάζαρο.
Θα ήταν πρακτικά αδύνατο να εγκληθεί ένας σκλαβωμένος, επειδή δεν τρέχει αγέρωχα στους αγρούς.
Αυτές είναι ολοκληρωτικές ερμηνείες που απάδουν του πραγματικού κόσμου και λειτουργούν ευνοϊκά για εκείνους που ευθύνονται και κατέχουν την δυναμική να ορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει τρόπον τινά.
Γραφετε παρα πολλα εκτος του θεματος . Τελικως πιστευετε στην ισοτητα, που πρεπει να την επιβαλλει το κρατος σε ολους τους υπηκοους του, ανεξαρτητως των τσλαντων και των δυνατοτητων τους , που ειχαν και απο τεμπελια, η,την συγχρονη βαρεμαρα δεν τα αξιοποιησαν;;;. Και ποιοι συνανθρωποι τους θα καθοριζουν την ισοτητα και τις αναγκες τους;;; . Μηπως μερικοι θα ειναι περισσοτερο ισοι ,οπως στο σχετικο βιβλιο του ΟΡΓΟΥΕΛ;;;. Τι το φυσικο να αφησουμε να μεγαλωσουν και να καρπισουν ολα τα ανθη της γης και απλως να τους εξασφαλισουμε την στοιχειωδη βροχη, που και αυτην μας την ”χαριζει” ο Θεος ,καθε χρονο απο δημιουργιας του κοσμου;;;. Αγαπητε Γεωργιε τιποτε δεν προγραμματιζει και δεν οριζει ο πεπερασμενος ανθρωπος σαυτον τον κοσδμο. Απλως ,η, υπηρετει τον συνανθρωπο του ,η, τον κοροιδευει και τον εκμεταλλευται . Δυοιν, θατερον. Τοποθετηστε τον εαυτο σας σε οποια κατηγορια θελετε και θα σας φυγουν πολλες αυταπατες και συνθετες εννοιες.
Ας μην μπούμε στο άχαρο παιχνίδι της κολοκυθιάς.
Ο Όρλουελ έψεγε ολοκληρωτικές αντιλήψεις, σαν αυτές που πρεσβεύουν “εξουσίες” είτε των δικών του ερεθισμάτων, είτε με όρους “σήμερα” του νεοφιλελεύθερου κρετινισμού και κάθε τέλος πάντων ισοπεδωτική και εφιαλτική ιδεολογία που στερεί από τον άνθρωπο την δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης.
Η ισότητα αγαπητέ, είναι εκείνη που επιτρέπει σε όσους δεν ανήκουν στις ελίτ, να έχουν ίσες ευκαιρίες να προκόψουν.
Και …ω ναι, στα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα που υπάρχει ισοπέδωση, κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους δικαίου, αδιαφάνεια, κυκλωματικές συμπεριφορές και αντιλήψεις, ο προκομένος και ο ανεπρόκοπος όχι απλά χάνουν το νόημά τους, αλλά πολλές φορές ετεροπροσδιορίζονται βάσει των ανασφαλειών της ολιγαρχίας.
Η ισότητα δε στην αξιοπρεπή ζωή είναι αδιαμφισβήτητη και δεν χωράει θεωρητική φιοριτούρα επ’ αυτού.
Το πιο τραγικό όμως, είναι ότι εκείνοι που διαμόρφωσαν το περιβάλλον των ανισοτήτων να εγκαλούν την ισότητα.
Ξέρουν και γιατί το κάνουν και γιατί το φοβούνται.
Και ας προσποιούνται το αντίθετο.
Άλλωστε η πολιτική επικαιρότητα, τα ζητήματα της διαφθοράς, η ιστορική πραγματικότητα, αποδεικνύει του λόγου το αληθές και με πιο εκκωφαντικό τρόπο από όσο κανείς θα υποψιαζόταν.
Επιπλέον, όταν ένα σάπιο σύστημα τόσα χρόνια έχει χτίσει με διάφορες πρακτικές (μοριοδοτήσεις, δοτές περγαμηνές, παραταξιάρχες κλπ) το πιο χυδαίο μετριοκρατικό σύστημα (πλην ελαχίστων και παρόλα αυτά υπονομευμένων εξαιρέσεων), δεν μπορεί στα σοβαρά να εγείρει ως προβληματική την …φυσική ανισότητα.
Ούτε το κράτος ως υπαίτιο για τον τρόπο που το λαφυραγώγησε, ούτε τους πολίτες ως υπαίτιους για τις ρεμούλες που διόγκωσαν το δημόσιο χρέος.
Όσο και αν προξενεί εντύπωση, η newspeak του κάθε πολιτικάντη, λχ που δεν αναφέρεται στο κόστος της διαφθοράς πχ στην υγεία (που αφορά όπως λέγεται στο 1/4 του δημόσιου χρέους), του νεποτισμού κλπ, μεριμνά στο να αποδώσει ευθύνες αυτονόητα στον λαϊκισμό.
Εκεί αναβιώνει το δυστοπικό σενάριο του Όργουελ, και όχι εκεί που θέλουν να υποδειχθεί ως υποτιθέμενο κακό (λαϊκισμός, όλοι μαζί τα φάγαμε, τεμπέληδες έλληνες και λοιπές προπαγανδιστικές ατάκες του συρμού).
Σημασία έχει η πολιτική πράξη ωστόσο.
Και αυτή, ακόμα και σε περιβάλλον ασφυκτικών επιλογών, αποδεικνύεται τελικά πιο σοφή από όσο νόμιζα και εγώ εξαρχής.
Όπως λοιπόν μια εξουσία στυγνή (της εποχής που έψεγε ο Όργουελ) θα σου έλεγε: “αδύνατον ο γεν. γραμματέας του κόμματος να κάνει λάθος (βλ. ενδιαφέρουσα συζήτηση Καστοριάδη, Ψυχοπαίδη στα 1985), έτσι και στη μνημονιακή newspeak είναι “αδύνατον” να ευθύνονται οι πολιτικάντηδες για την κρίση.
Για το κόστος διαφθοράς, για την απαξίωση της δημόσιας διοίκησης για λόγους αναπαραγωγής του συστήματος μέχρι πρότινος κλπ…
Ποιοι ευθύνονταν;
Ο λαός.. η πλέμπα, το σχεδόν ανύπαρκτο σύστημα κοινωνικής προστασίας.
“Όλοι μαζί τα φάγαμε”, “μην μου κλέβει την δόξα ο τόμσεν”, “ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας”, “οι άνθρωποι δεν πεθαίνουνε κιόλας” και άλλα πολλά…
Όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει αυτή την επίσημη “γραμμή” ήταν …εθνολαϊκιστής.
Ειδικά όποιος τολμούσε να αξιώσει αξιοπρεπή ζωή για κάθε άνθρωπο.
Δεν θέλω να προσδιορίσω όλα αυτά ή να τα ταυτίσω με τα φαινόμενα που έψεγε ο Όργουελ, ή με την γκαιμπελική προπαγάνδα κοκ…
Απλώς, αν τεθεί θέμα σύγκρισης, οπωσδήποτε, εκτός πεδίου συζήτησης είχαν μεριμνήσει σκόπιμα και συντονισμένα να τεθεί το κόστος των πολιτικών της ολιγαρχίας, του οικονομισμού, του νεοφιλελευθερισμού, προκειμένου μέσα από ηθικιστικές κορώνες να διοχετευτεί το πρόβλημα σε μια εκδοχή κοινωνικού δαρβινισμού όπου έφαιγαν τα κοινωνικά επιδόμτα, οι άνθρωποι με αναπηρίες, η δημόσια σφαίρα και όχι ο τρόπος λειτουργίας της κοκ…,
Γι’ αυτό και τα σαχλά περί ανισοτήτων και λοιπών απολιτικών σαχλαμάρων που διακινούν οι παρασιτικές ελίτ, για να παρεκτραπεί η συζήτηση από το ουσιαστικό της περιεχόμενο.
Η ουσία είναι ότι ο κόσμος επιλέγει αποπνικτικά εκείνο που τουλάχιστον εκθέτει αυτό τον αφόρητο φαρισαϊσμό.
Δεν είναι κομματικό το σκεπτικό μου, είναι ουσιαστικό.
Γι’ αυτό και θεωρώ (και όχι για κομματική μεροληψία) ότι οι “δημοσκοπήσεις” μάλλον δεν θα επιβεβαιωθούν για μια ακόμη φορά.
Το παλιό σύστημα κομματικής εναλλαγής, αποδεικνύεται πιο αμετανόητο και άξεστο από ποτέ.
Αυτή είναι η εικόνα που έχω σχηματίσει.
ΥΓ Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο ηθικός κρετινισμός της συλλογικής ενοχής (όπως και στο δόγμα του σοκ), συνόδευσε το επιχείρημα της λεηλασίας του δημοσίου χρήματος, των υπερκοστολογήσεων, των προκλητικών ρυθμίσεων, της αδιαφάνειας, των πρακτικών αποδόμησης της δημόσιας σφαίρας και της ανυπαρξίας συγκροτημένων δημόσιων πολιτικών ώστε να μετατεθεί η ευθύνη εκεί που δεν θα άγγιζε τις ελίτ που προξένησαν το πρόβλημα.
Και αυτά, θα ήταν θεωρητικά φληναφήματα, αν δεν αποδεικνύονταν ποικιλοτρόπως με διαρκείς προσθήκες για το πάρτυ κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.
Προμετωπίδα λοιπόν αυτών των κοινωνικών ανισοτήτων (πχ κόβεται το επίδομα αναπηρίας, ανεργίας, την σύνταξη, γιατί δεν θεωρούσαν … ότι υπήρξε κόστος διαφθοράς ή μια απαξιωμένη δημόσια διοίκηση για να την εκπλειστηριάσουν προσχηματικά κοκ), υπήρξε ακριβώς αυτή η αισθητική του ηθικού κρετινισμού.
Ο οποίος ακριβώς μορφοποιείται με την φράση που εκφράζει τον κάθε κομματάρχη τύπου “κούλη” (κατά την αργκώ), δηλ. διαμέσου των κοινωνικών ανισοτήτων και της αναπαραγωγής των, την οποία επιθυμούν γιατί δεν έμαθαν ποτέ να εργάζονται, και να εργάζονται με όρους δημοσίου συμφέροντος.
…Υπάρχει μεγάλο μέρος της κοινωνίας που έχει έρθει σε αδιέξοδο με την κυβέρνηση Συριζα….
Που ζει και μεγάλωσε αυτός που το έγραψε;
Ή μήπως εμείς ήρθαμε χθες στο Ελλάντα.
Κατέστρεψαν την χώρα τόσα χρόνια και τώρα …με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.. υπάρχει αδιέξοδο για την κοινωνία!
Έτσι θα βρεθούν και θα υποστηριχθούν νέες λύσεις?
Είναι δυνατόν με το σάπιο να χτίσεις υγιές?