του Μάριου Ευρυβιάδη
Όταν τον Αύγουστο του 1977 πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριος, έφυγε μαζί του και ο τελευταίος αυθεντικός ενωτικός ταγός. Αντίθετα με τους άλλους επώνυμους ταγούς, όχι τους ιδεολόγους, οι πλείστοι των οποίων πέθαναν στην πνευματική ψάθα, αλλά αυτούς που ως πραγματικοί ταγοί απέκτησαν ισχύ, χρήμα και εξουσία στον τόπο (ακόμη και πραξικοπηματικά ), ο Μακάριος δεν υπήρξε επίορκος ούτε απεμπόλησε ποτέ τον Εθναρχικό του ρόλο. Αντίθετα, ο θεσμικός Πρόεδρος και εκπρόσωπος της δήθεν ενωτικής παράταξης στην Κύπρο, της Επιτροπής Συντονισμού Ενωτικού Αγώνα, ΕΣΥΕΑ δήλωνε στον πρέσβη της Χούντας στην Λευκωσία Ευστάθιο Λαγάκο το 1973, λίγο πριν το προδοτικό πραξικόπημα: «να φύγει αυτός ( ο Μακάριος) και ας βλέπω πίσω από τα σίδερα της φυλακής την Λευκωσία να καίγεται». «Αυτό, ήταν, λοιπόν» έγραψε στα απομνημονεύματα του ο εκπρόσωπος της Χούντας. «Και η Ένωση;» αναρωτήθηκε, με όλη την διπλωματική υποκρισία της συσσωρευμένης επαγγελματικής του εμπειρίας.
Αυτή ήταν η κατάντια των αυτοπροσδιοριζόμενων ενωτικών, συμπεριλαμβανομένου και του έντιμου πρέσβη, ως εκπροσώπου της κατ´άλλα «ενωτικής» χούντας των Αθηνών, πού το 1973 (είχε ήδη αρχίσει από το 1969 με το «Εθνικό Μέτωπο») στήριζε υλικά, χρηματικά και διακηρυκτικά την δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ Β στο πλαίσιo της νατοϊκής «στρατηγικής της έντασης» ( «strategy of tension»- φίλε αναγνώστη, αναζήτησε την φράση στο διαδίκτυο) στο δρόμο για το πραξικόπημα.
Και ενώ οι Αττίλες συνέχιζαν τον αιματηρό τους κύκλο τον Αύγουστο, οι υπόλοιποι επώνυμοι «ενωτικοί ταγοί», έρποντας κατέφυγαν ικέτες στον αμερικανό πρέσβη στην Λευκωσία για να σώσουν το ιδεολογικό τους τομάρι. Προσφέροντας του, από συνήθειο, Γή και ύδωρ. Τους αναφέρει και τους δέκα με τα ονόματα τους ο Αμερικανός πρέσβης Ρότζερ Ντέϊβις σε τηλεγράφημα του της 13 Αυγούστου, «Η Ελληνοκυπριακή Δεξιά: Πρώτες Εντυπώσεις», προς τον προϊστάμενο του τον περιβόητο Κίσσινγκερ. Όλοι αυτοί λένε και λέει και ο πρέσβης, έκαναν «ενωτικό αγώνα». Έμεινε «έκπληκτος» γράφει στον Κίσσινγκερ απο τον «ρεαλισμό» της «ελληνοκυπριακής δεξιάς» και προέβλεψε ότι θα γίνουν περισσότερο «ρεαλιστές» στο μέλλον. Δεν είναι όμως σίγουρος, γράφει, αν έγιναν «ρεαλιστές» αφού τους πάτησε ο Αττίλας, ή ήταν πάντα, αλλά τους διέβαλε…. ο Μακάριος.
Από την εκλογή του στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου το 1950, μέχρι και τον θάνατό του το 1977, ο Κύπριος ηγέτης λειτουργούσε με τη διττή ιδιότητα του θρησκευτικού αλλά και πολιτικού ηγέτη, δηλαδή του Εθνάρχη. Με τη διττή αυτή ιδιότητα, η «πολιτική» φιλοσοφία του Αρχιεπισκόπου και αργότερα Προέδρου Μακαρίου, μπορεί να συνοψισθεί σε μια παράγραφο και είναι τούτη: να εξασφαλιστεί στο διηνεκές το αυτεξούσιο και η αυτονομία του Κυπριακού λαού καθώς επίσης και το αναφαίρετο δικαίωμά του για συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Η εθναρχική ιδιότητα του Μακαρίου, ανεξάρτητα από τον όρκο της Φανερωμένης, ο οποίος ήταν επιβεβαιωτικός του εθναρχικού του ρόλου, ήταν να οδηγήσει την αποικιοκρατούμενη πατρίδα στην εθνική ολοκλήρωση.
Ο Μακάριος ουδέποτε αποκήρυξε αυτόν τον εθναρχικό του ρόλο, ούτε υπήρξε «επίορκος» των όρκων για την Ένωση, μια συκοφαντική κατηγορία που τον πλήγωνε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη λοιδορία. Αντίθετα, ο Μακάριος απέμεινε ο μόνος ενωτικός της γενιάς του και της εποχής του. Υπήρξε ο μόνος που δεν εγκατέλειψε το πλοίο μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, αντίθετα με τους επώνυμους κατήγορους του σε Κύπρο και Ελλάδα. Ο Μακάριος δεν κουβάλησε ποτέ νερό στον μύλο των ξένων, ούτε λειτούργησε, όπως οι πλείστοι κατήγοροι του, με ιδεοληπτικές παρωπίδες.
Ναί, ο Μακάριος ορκίσθηκε να πολεμήσει για την Ένωση. Δεν ορκίσθηκε να αποξενώσει ένα κομμάτι της πατρίδας του, κάπου μεταξύ 30-40 % της εδαφικής επικράτειας του τόπου και να αποδεχθεί ένα Οργουελιανό παιχνίδι με τις λέξεις ώστε να εκλογικεύσει πραγματικές επίορκες πράξεις και συμπεριφορές.
Ο Μακάριος δεν ορκίσθηκε να παραδώσει μια Κύπρο διχοτομημένη και, μαζί , προσφυγοποιημένο ένα μεγάλο μέρος του κυπριακού λαού ώστε να «εξυπηρετηθούν» τα συμμαχικά (νατοϊκά) συμφέροντα του ελλαδικού κράτους και οι υψηλές αρχές του αυτοπροσδιοριζόμενου «ελεύθερου κόσμου». Δεν ορκίσθηκε να αποδεχθεί «Ένωση με τίμημα». Δεν ορκίσθηκε να πάρει «πολυκατοικία» και να παραδώσει θεμέλιο «διαμέρισμα». Δεν ορκίσθηκε να αποδεχθεί «ατόφια» μεν, αλλά «διπλή ένωση», την “double enosis” του Άτσεσον, έναν όρο που εφηύραν οι Αγγλο-αμερικάνοι αξιωματούχοι ώστε να αποφευχθεί ο όρος «διχοτόμηση» και ειδικά για να ικανοποιηθεί η ροπή των ταγών και των παλικαριών της φακής στην Κύπρο για λύση επίφασης, αλλά όχι λύση ουσίας.
Αυτή υπήρξε ακριβώς η λογική του Κύπριου ηγέτη το Σεπτέμβριο του 1958, όταν με δήλωσή του στη βουλευτή του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, Μπάρμπαρα Κάσλ, εκφράσθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας. Ήταν η δήλωσή του αυτή μια στρατηγικής εμβέλειας κίνηση, που αποσκοπούσε να προκαταλάβει την εφαρμογή του διχοτομικού Σχεδίου Μακμίλλαν που είχε άρχισε ήδη να αιωρείται πάνω από τον τόπο, απότοκο των μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Λονδίνου και Άγκυρας και με την Ελλάδα να λειτουργεί ως κομπάρσος.
Η αντίστροφη μέτρηση για την εφαρμογή του διχοτομικού Σχεδίου Μακμίλλαν άρχισε με το βρετανικό φιάσκο στο Σουέζ του 1956 και την αλλαγή της βρετανικής παγκόσμιας στρατηγικής (global strategy) στις αρχές του 1957, όπως αυτή καταγράφεται στο δημόσιο έγγραφο του Ιανουαρίου 1957, White Paper on Defense.
Η μεγάλη ρευστότητα στη Μέση Ανατολή, που κλιμακώθηκε με το αντιδυτικό κυρίως πραξικόπημα στο Ιράκ to 1958, υπήρξε καταλυτική για τις άμεσες εξελίξεις στην Κύπρο διότι ευνοούσε απόλυτα την Τουρκία. Η τελευταία, με την πρωταγωνιστική της συμμετοχή ειδικά στο Σύμφωνο της Βαγδάτης (Απρίλιο 1955), λειτουργούσε πλέον και ως πληρεξούσιος Αμερικανών και Βρετανών, για την αστυνόμευση και τον έλεγχο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής από το ευρωατλαντικό στρατόπεδο.
Η εξαγγελία του αμερικανικού Δόγματος Αϊζενχάουερ για τη Μέση Ανατολή (1957) δημοσιοποίησε και επίσημα το στρατηγικό ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για την περιοχή. Το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος του πετρελαίου μέσω κυρίως πληρεξουσίων καθώς και η μη “κομμουνιστικοποίηση”, τάχατες, της περιοχής που θα άνοιγε το δρόμο για τον έλεγχο του πετρελαίου από τη Σοβιετική Ένωση.
Η Ελλάδα, ως γεωπολιτικός δρών συγκριτικά με την Τουρκία στους αγγλο-αμερικανικούς σχεδιασμούς για την Μέση Ανατολή, ήταν κυριολεκτικά εκμηδενισμένη. Ο «στρατηγικός» της ρόλος, βάσει των αποφάσεων του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας (National Security Council) των ΗΠΑ από το 1947-49, ήταν να αστυνομεύει τον ελληνικό πληθυσμό ώστε να αποτρέπει την «ροπή» του προς τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά συστήματα. Έτσι, νομοτελειακά, ήρθε η Χούντα το 1967. Με την εφαρμογή του Νατοϊκού σχεδίου «Προμηθεύς». Το οποίο έφερε στην Ελλάδα, κατά αξιωματούχο του Πενταγώνου, «the best damned government since Pericles».
Λόγω κυρίως, αλλά όχι μόνο του στρατηγικού εκμηδενισμού της Ελλάδας, η Αθήνα, ήδη από το 1957 και ίσως και νωρίτερα, άρχισε να λειτουργεί πολιτικά αρνητικά, ακόμα και υπονομευτικά έναντι του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων κατά του βρετανικού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Το γεγονός αυτό δεν διέφυγε της προσοχής του Αρχιεπισκόπου. Εξ´άλλου δυο χρόνια πριν την Ζυρίχη, στην Βουλή στις 15 Μαρτίου 1957, ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωνε ξεκάθαρα ότι τα συμμαχικά συμφέροντα της Ελλάδας είχαν προτεραιότητα και έπρεπε να εξυπηρετηθούν σε βάρος του κυπριακού ελληνισμού. Τουλάχιστον από τότε, το ελλαδικό κράτος είχε πάρει την πολιτική απόφαση να εγκαταλείψει την στρατηγική της αυτοδιάθεσης-ένωσης.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, ο ρόλος της Τουρκίας ως οπλίτη των Αγγλο-αμερικάνων στην Μέση Ανατολή, είχε ως άμεση πολιτική συνέπεια την εξασφάλιση από τους Αγγλο-αμερικάνους για την Τουρκία, του δικαιώματος άσκησης (βέτο) στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις και το κυπριακό. Είναι στη βάση της λογικής αυτής που προέκυψαν και επεβλήθησαν στην Κύπρο και στον κυπριακό λαό οι δουλείες των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου.
Ωστόσο, παρά τις δουλείες που επεβλήθησαν στο κυπριακό κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν κράτος. Είχε διεθνή προσωπικότητα και διεθνή υπόσταση. Μπορούσε να γίνει μέλος του ΟΗΕ και έγινε. Η Τουρκία προσπάθησε επίμονα, μέσω των Τουρκοκυπρίων, να αποτρέψει τη συμμετοχή της Κύπρου στο διεθνή αυτό οργανισμό, διότι, στην πράξη, δεν απεδέχετο έστω και αυτήν την στοιχειώδη αυτονομία ενός κυπριακού κράτους. Στην τότε αντίθεσή της για συμμετοχή του κυπριακού κράτους σε διεθνείς οργανισμούς και φόρα, έχουμε το πρώτο απτό δείγμα γραφής των τουρκικών ηγεμονικών προθέσεων. (Γίνεται εδώ αντιληπτή η φαιδρότητα του, εκ των υστέρων επικαλούμενου επιχειρήματος, ότι Τουρκία και Ελλάδα συμφώνησαν, δήθεν, στη ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ αλλά ο «αντιδυτικός» Μακάριος τη σαμπόταρε. Φαντασθείτε μια Κύπρο με ισότιμο δικαίωμα βέτο στο ΝΑΤΟ, όπως στην ΕΕ σήμερα. Η ασχετοσύνη στο τετράγωνο!).
Από τότε, και κυρίως μετά το 1964, όταν η πολιτική βουλιμία και επιθετικότητα της Άγκυρας (και των πατρόνων της, πρέπει να προσθέσω) πήραν την γνωστή τους πλέον μορφή, κύριο μέλημα του Προέδρου Μακαρίου υπήρξε η με κάθε τρόπο και ευκαιρία εδραίωση της διεθνούς υπόστασης του κυπριακού κράτους, η περιφρούρηση της κυριαρχίας του και η διαφύλαξη της ανεξαρτησίας του. Στο mea culpa του, «Μακάριος» (1976), ο κατ´εξοχή ιδεολόγος των «ενωτικών» αλλά και πραξικοπηματίας, ο Σπύρος Παπαγεωργίου, παραδέχεται την ορθότητα της στρατηγικής αυτής. Έφυγε στην Αθήνα αγνοημένος από τους λαγόκαρδους «συναγωνιστές του». “Είχε δίκιο” ο Μακάριος, γράφει, που ακολουθούσε πολιτική ενίσχυσης του κυπριακού κράτους.
Είμαι πεπεισμένος (απτά στοιχεία δεν υπάρχουν διότι ο Μακάριος δεν άφησε καμία γραπτή παρακαταθήκη και υπήρξε μια αινιγματική προσωπικότητα ως προς τις μύχιες σκέψεις του) ότι με τη στρατηγική αυτή ο Μακάριος: (α) εξασφάλιζε μέσω της εμπέδωσης του κράτους το άμεσο ζητούμενο που ήταν, όπως προανέφερα, το δικαίωμα για συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια και (β) και όπως πάλι προείπα, διότι έχει μεγάλη ιστορική σημασία, ο Μακάριος ήταν ο μόνος πραγματικός ενωτικός. Με ένα κράτος εξασφαλισμένο, θα μπορούσαν να υλοποιηθούν και η εθναρχική επιταγή και ο όρκος της Φανερωμένης. Στις διακρατικές σχέσεις, όπως μαρτυρούν καθημερινά τα πράγματα, «τα πάντα ρεί». Εδώ κατάρρευσε ο “αέναος” Ψυχρός Πόλεμος και παντοδύναμη Σοβιετική Ένωση.
Η στρατηγική του Αρχιεπισκόπου δεν απέκλειε την Ένωση. Ήταν η μικροπολιτική μισαλλοδοξία των αντιπάλων του που την ενταφίασε για πάντα, μέσω της Οργουελιανής εκλογίκευσης που υιοθέτησαν ή τους επέβαλλαν οι εξ’ εσπερίας πάτρωνές τους.
Η στρατηγική αυτή του Αρχιεπισκόπου ανετράπη κατά πρώτο λόγο όχι από την Τουρκία, ή λόγω μηχανορραφιών της Δύσης- που υφίστατο αλλά δεν ήταν αποτελεσματικές- αλλά λόγω του προδοτικού πραξικοπήματος της Χούντας και των λογής λογής ενεργούμενών της στην Κύπρο. Έπρεπε δηλαδή να οργανωθεί συστηματική τρομοκρατική δράση με προπομπούς την ΕΟΚΑ Β’ και το Εθνικό Μέτωπο (1969-70), ώστε να διχαστεί το εσωτερικό πατριωτικό μέτωπο που υπήρξε απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε τι εκτρωματικό, αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό. Και αυτό συντελέσθηκε στις 15 Ιουλίου από τα παλικάρια της φακής και της αμερικανικής δεξιάς σε Ελλάδα και Κύπρο.
Με αυτο το κειμενο του ο εγκριτος δημοσιογραφος και διεθνολογος κ. Μαριος Ευρυβιαδης, που αρθρογραφει στον ”Φιλελευθερο” της Λευκωσιας αποδεικνυεται ο καλυτερος συναξαριστης του αειμνηστου Αρχιεπισκοπου Μακαριου, που σιγουρα δεν ηθελε να αγιοποιηθει ,αφου ως ισοβιος -εκλελεγμενος βεβαια -Προεδρος της Κυπριακης Δημοκρατιας ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΕ και αρα αμαρτησε βαρεια ,γιατι παρεβη την εντολη του Χριστου προς τους πονηρους Ιουδαιους ” αποδοτε τα του Καισαρος τω Καισαρι και τα του Θεου τω Θεω”. Ακολουθουν οι ελλογες,η, παραλογες ερωτησεις μου. ΠΡΩΤΗ. Γιατι να μη επιλεξει ενα απο τα δυο λειτουργηματα , μετα την πρωτη 5ετη θητεια του ως Αρχιεπισκοπος και ως Προεδρος της Δημοκρατιας;;;. ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. Να φαντασθουμε να ηθελε να γινει ισοβιος κυβερνητης ο Παπαφλεσσας,η, ο Παλαιων Πατρων Γερμανος,-επειδη πρωτοστατησαν στον ξεσηκωμο του 1821-(σαυτο ,βεβαια, υστερουσε ο Μακαριοος γιατι την ΕΟΚΑ ,υπο τον Γριβα απο το 1955-59,μονο την χειροκροτουσε ,οταν δεν ηταν στις Σευχελλες) η, να εδινε υποψηφιοτητα για πρωθυπουργος και να κερδιζε-που θα τις κερδιζε -τις εκλογες ο χαρισματικος και πανεξυπνος μακαριστος Αρχιεπισκοπος Χριστοδουλος και να διατηρουσε και την ιδιοτητα του Αρχιεπισκοπου.ΔΕΥΤΕΡΗ. Γιατι δεν αντεληφθη ο πραγματι πανεξυπνος Μακαριος τις συνεχεις και μεγαλες σεισμικες δονησεις ,που συνεταραζαν την Βρετανικη Αυτοκρατορια ,την Μεση Ανατολη και την Ανατολικη Μεσογειο στις 10ετιες του 1950 και 1960;;;. ΤΡΙΤΗ . Γιατι ”δεν μπορουσε” να τα βρει -αφου διακαως επιθυμουσε την Ενωση- με κανενα Ελληνα πρωθυπουργο, ενω διατηρουσε ως κρατος αριστες διπλωματικες σχεσεις με την μητερα ολων των Ελληνοκυπριων Ελλαδα μας;;;. ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ .Να φαντασθουμε τι σεισμο θα προκαλουσε στον Ελληνισμο αν απειλουσε,η, πραγματοποιουσε την απειλη του να παραιτηθει απο Προεδρος της Κυπριακης Δημοκρατιας. ΤΕΤΑΡΤΗ. Γιατι ”επαιξε” το χαρτι του -αφανως επιδιωκομενου απο την στρατιωτικη δικτατορια της Ελλαδος- διχασμου του Ελληνισμου της Κυπρου απο το 1967 μεχρι τον Ιουλιο του 1974 ,οταν απεστειλε την αδικαιολογητη για ΕΝΩΤΙΚΟ ηγετη επιστολη προς τον Προεδρο της Ελληνικης Δημοκρατιας στρατηγο Γκιζικη;;;. Μηπως ηθελε ”να ξυστει στην γκλιτσα του τσομπανη”, οπως λεει ο θυμοσοφος λαος μας;;;. ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ. Σιγουρα δεν ηταν ενωτικος ο Μακαριος -ειδικα οταν εξασφαλισε τα Τσεχικα οπλα για το εφεδρικο του αστυνομικο σωμα- και σιγουρα μιμηθηκε τον Ελευθεριο Βενιζελο στο Κινημα της Θεσ/νικης του 1916, χωρις ομως να συνυπολογισει οτι στο δικο του ” Κρατος των Αθηνων”, δεν κατοικουσαν συνελληνες, αλλα τουρκοκυπριοι με Τουρκικο στρατο στο νησι , που σιγουρα θα φωναζαν την μαμα τους την Τουρκια να επεμβει για να τους σωσει μεταξυ των δυο αδελφοκτονων πυρων. Σιγουρα, επισης ”ερριξε την ζαρια της ανυυπακοης ”, με την απαραδεκτη επιστολη ΤΟΥ στον ΓΚΙΖΙΚΗ , πονταροντας στην εχεφροσυνη και τον πανεθνικο Ελληνισμο,- που επρεπε να το γνωριζει πως λειτουργησε -δυστυχως- μονο επι Μ.Αλεξανδρου και Βυζαντινων Αυτοκρατορων-,και εχασε,γιατι ο Ελλαδιτης ”τσομπανης” στην γκλιτσα του οποιου ξυστηκε” ”θυμωσε πολυ” και αδιαφορωντας για τις επιπτωσεις του επομενου βηματος( του πλαν Β) -και αλλοι το εκαναν και το κανουν- , μας τραβηξαν ολους-Μακαριος και Ιωαννιδης-( Ελλαδιτες και Ελληνοκυπριους) στον γκρεμο, απο τον οποιον δεν μπορουμε να βγουμε (43) τωρα χρονια και θα εχουμε και αλλα (40) χρονια εμεις στην Ελλαδα , την οικονομικη κριση. Δυστυχως η Ιστορια του τελους του πρωτου Εθνικου διχασμου ,που κατεληξε στην Μικρασιατικη Καταστροφη, επανεληφθη με τον δευτερο Εθνικο διχασμο -αδελφοκτονο στην Κυπρο- ,που κατεληξε στην απωλεια του 30% του Κυπριακου εδαφους ,που αποτελει την δευτερη Εθνικη τραγωδια και την δευτερη Εθνικη τασπεινωση ,μετα το 1897. Ειχαμε και στην 10ετια του 1940 (1946-49) αδελφοκτονο εθνικο διχασμο ,αλλα τοτε περισσοτερο η ΓΙΑΛΤΑ και κυριως το συνεχες πατριωτικο πεισμα των στρατευθεντων νεων στρατιωτων της Ελλαδος ,κρατησαν αλωβητη την εδαφικη ακεςραιοτητα της Πατριδος, γιαυτο και οφειλουμε αιωνια ευγνωμοσυνη σε οσους το επετυχαν με τοσες θυσιες και πενθη. Να προσευχομαστε και να αγωνιζομαστε με εθνικη εγρηγορση και πιστη στις παραδοσεις του μεγαλου Ελληνισμου να μη τριτωσει ο Εθνικος διχασμος, για να μη χαθουμε οριστικως.
Αγαπητοί μου παρακολουθώ και διαβάζω προσεκτικά τους αρθρογραφούντες και λοιπούς στις ανιχνεύσεις καθώς και τους σχολιαστές που κάνουν διάλογο μεταξύ τους. Μου βγαίνει αβίαστα το ερώτημα, γιατί απουσιάζει ο αρθρογράφος; Έκανε το κέφι του ή έβγαλε το άχτι του ή κατέγραψε την αφοσοίωσή του σε κάποιον και μετά ,θα χρησιμοποιήσω μια φράση που δεν συμπαθώ αλλά μου βγαίνει [ Μούγκα]; Παρακαλώ να τεθεί στο διάλογο το ερώτημά μου μήπως καταλάβω καλύτερα τη σιωπή τους. Ευχαριστώ
Εξαιρετικά εύστοχος!
Επιτρέψτε μου μία υπόθεση στο ερώτημα σας.
Υποθέτω, λοιπόν, ότι τον αρθρογράφο ενδιαφέρει, πρωτίστως, να είναι εκείνος που θα μοχλεύσει την παθογένεια μας να έχουμε γνώμη περί παντός επιστητού δίχως προηγουμένως να έχουμε κοπιάσει για την απόκτηση της. Ιδανική συνθήκη για την εύκολη ενσωμάτωση μας σε αλλότρια συμφέροντα.
Και λέω, πρωτίστως, διότι μόνο έτσι ικανοποιεί… το κέφι του ή το άχτι του ή καταγράφει την αφοσίωση του σε κάποιον!
Σας ευχαριστώ, διότι με υποβάλλατε στην άσκηση να σκεφτώ, κι ύστερα να επιχειρήσω ν’ απαντήσω στην ερώτηση σας, ανεξάρτητα από την εύστοχη ή μη απάντηση μου.
Αφελές ερώτημα. Ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης συνήθως αρθρογραφεί στον “Φιλελεύθερο”, ή όπου αλλού, τέλος πάντων. Τα άρθρα του αναπαράγονται σε δεκάδες ιστολογίων και ιστοσελίδων. Είναι δυνατόν να είναι πανταχού παρών και να απαντά σε όλους;
Στην Καθημερινή, στις ΑΠΟΨΕΙΣ, είδατε ποτέ αρθρογράφο να απαντά στους σχολιαστές, αφού μάλιστα τα σχόλια είναι μπροστά στα πόδια του;
Ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι ζητάτε το αδύνατον.
Το αδύνατο, εντούτοις, κάνει τη διαφορά!
Δηλαδή, Κατερίνα, τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος; Να πάρει σβάρνα τον ιστοχώρο και να απαντά, όπου βρει σχόλια στο άρθρο του; Πώς, κατά την γνώμη σου, θα κάνει την επιθυμητή … διαφορά;
κ. Ευρυβιάδη έχετε το αναφαίρετο δικαίωμα υπεράσπισης του Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου. Με όποιο δε πάθος, αλλά, και προθέσεις, επιθυμείτε.
Επιτρέψτε μου, εντούτοις, να σας υπενθυμίσω ότι η συμφωνία Ζυρίχης φέρει ΚΑΙ την υπογραφή του.
Μήπως και το προσωπικό σας… “ορθώς έπραξε”;;;
Και μη λησμονάτε, στην πολιτική τοποθέτηση, κάθε υπερβολή καθώς και υπερβάλλων ζήλος εμπεριέχει συνενοχή ή απόκρυψη της ή άγνοια. Αποκλείω δε την άγνοια στην περίπτωση σας.
Θα περιμενα , να ”παρακαλεσετε” τον κ. Ευρυβιαδη να απαντησει-αν μη τι αλλο- και στις δικες μου (4) εωτησεις, αλλα εσεις μεινατε στην υπογραφη του Μακαριου στην Συνθηκη της Ζυριχης, λες και σαυτην την Συνθηκη εβαλαν τις υπογραφες τους μετα χαρας αυτος και οι αλλοι Ελληνες, που την υπεγραψαν. Απλως οι υπογραψαντες δεν ηταν αριστεροι, που ο,τι υπογραφουν το υπογραφουν με σταθερο μεν χερι ,αλλα μετα μας το διαφημιζουν -για να το εμπεδωσουμε οι ευκολοπιστοι- οτι οδυρονταν και υπεγραψαν με τρεμαμενο χερι, αρνουμενοι -οι καυμενοι- και την ανδρικη ψυχραιμια και σταθεροτητα. Οσο για την Συμφωνια της Ζυριχης, υποθετω οτι ηταν αναλογη της Συμφωνιας, που υπεγραψε ο κ. Τσιπρας το πρωι της 13ης Ιουλιου 2015 και μειναμε στην ΟΝΕ . Ποιος ξερει τοτε τι διακυβευονταν , για την Ελλαδα και Κυπρο;;;. Τι να τις κανουμε ομως τις πετρες που εχουμε παντα στα χερια μας οι περισσοτεροι-απληροφορητοι- συνελληνες;;; Να μη τις ριξουμε και ο,ποιον παρει ο χαρος;;;
Κύριε Σαν καλησπέρα σας!
Απλώς, έτυχε, όχι να αγνοήσω, αλλά να μην σταθώ στις ερωτήσεις σας.
Και πάντως, “ξερόλας”, πράγματι, δεν είμαι. Αλλά ούτε και κομματικά εξαρτημένη για να επιμένω σε ανιστόρητους συγκερασμούς. Η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει ούτε να προτρέχω, πολύ δε περισσότερο να απαξιώ δράσεις πολιτικών αντιπάλων μου, όταν οι πολιτικές τους επιβεβαιώνουν, τουλάχιστον, την υπεράσπιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, έστω και εάν είναι μακράν της δίκαιης διανομής του παραγόμενου εθνικού πλούτου από τον πλειοψηφούντα εργαζόμενο λαό της χώρας.
Δυστυχώς, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής αστικής τάξης, δεν μου αφήνει περιθώρια μη απαξίωσις του, έως και σήμερα!
Χθες… ήταν που χάσαμε Ίμβρο, Τένεδο, την Κύπρο εξαιτίας του!
Αλλά και σε ότι αφορά στη σημερινή Ελλάδα, εάν έως το 2010 βρισκόταν υπό γεωστρατηγική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, σήμερα -2017- έγινε και αποικία χρέους!Επιφέροντας το χειρότερο, ρίχνοντας το μεν πλέον δυναμικό κοινωνικά κομμάτι του πληθυσμού της, την σπουδαγμένη νεολαία της, στη μετανάστευση, κάνοντας τον δε εναπομείναντα εντός της χώρας ενήλικο πληθυσμό της, μετανάστη μέσα στην ίδια του τη χώρα, ως άνεργο, συνεπακόλουθα, φθηνό εργατικό δυναμικό για να θησαυρίζουν οι πολυεθνικές και οι “Έλληνες” κροίσοι!
Ποιος, λοιπόν, θα μ’ εμποδίσει να αρνούμαι να ξεχωρίζω σε καλούς και κακούς ή να χρεωστώ και ευγνωμοσύνη σε αυτό το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής πλουτοκρατίας που αποδέχτηκε να γίνεται διαχρονικά ο ιμάντας περάσματος της χώρας σε συνθήκες εθνικής διάλυσης και υποτέλειας στους ισχυρούς του κόσμου;
Δώστε μου, λοιπόν, και εσείς το δικαίωμα, ως αμόρφωτη και απληροφόρητη θέλετε; καλώς! αλλά το δικαίωμα να αμφισβητώ, με όποια ιστορική κρίση διαθέτω, και αντιπαρατίθεμαι στους έσωθεν εθνάρχες και πολιτικούς ταγούς που είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι τόσο της εθνικής μας, πλέον, διάλυσης, όσο και ως υποκειμένων, γιατί είναι εκείνοι που μας “εκπαίδευσαν” στην ανωτερότητα της “αγοράς” κι ύστερα μας πέταξαν ως ζητιάνους στη λάσπη της απληστίας της, για όσο θα αποδεχόμαστε να ζούμε ως δούλοι σε ξεπουλημένη από αυτούς τους ταγούς…Πατρίδα!
Κύριε Σαν, σε μία χώρα της οποίας τον πληθυσμό χαρακτήριζε η αντίσταση στους επίβουλους της, να βλέπεις σήμερα να κυριαρχεί η αποδοχή τους, μοιάζει με κόλαση δίχως επιστροφή. Και αυτό, είμαι βεβαία ότι θλίβει και εσάς.
Όσο για τον κ. Τσίπρα, του δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν θα κολυμπήσει εκεί που φτύνει. Προτίμησε την εξουσία, και μάλιστα την τύποις, μιας και οι υπερατλαντικοί και Ευρωπαίοι… σύμμαχοι και… δανειστές δεν θα την εκχωρούν, όπως δεν την εκχώρησαν ποτέ, παρά μόνο σε ανδρείκελα-εντολοδόχους τους. Σε λίγο, ούτε η αυτολύπηση θα τον σώζει.
Καληνύχτα σας κ. ΣΑΝ
Κύριε ΣΑΝ, η ώρα είναι 12:11 μετά τα μεσάνυχτα! Επιτρέψτε μου ακόμα ένα σχόλιο.
Διαβάζοντας για πολλοστή φορά το σχόλιο σας με αναφορά στο δικό μου προς τον κ. Ευρυβιάδη, διαπίστωσα πως δικαιώνετε όλους τους πολιτικούς που έχουν βάλει την υπογραφή τους σε “δανειακές” και “μνημόνια”! Συμπεριλαμβανομένου και του κ. Τσίπρα στον οποίο έντονα αντιπαρατίθεστε, προφανώς από ιδεολογικά κίνητρα!
Λέτε, λοιπόν στο σχόλιό σας: “…αλλα εσεις μεινατε στην υπογραφη του Μακαριου στην Συνθηκη της Ζυριχης, λες και σαυτην την Συνθηκη εβαλαν τις υπογραφες τους μετα χαρας αυτος και οι αλλοι Ελληνες, που την υπεγραψαν”!
Μα, μήπως με αυτό το “ρεφρέν” όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί αρχηγοί τους, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, σήμερα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μας τραγούδησαν και συνεχίζουν να μας τραγουδάνε την αποδοχή τους στον εκφυλισμό της χώρας σε αποικία χρέους των… συμμάχων της; πως, τάχα, δεν τα υπέγραψαν με ελαφρά καρδία, αλλά υπό το βάρος… πιέσεων;;;
Μα τότε συμφωνείτε ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΎΣ!Με ΕΞΑΊΡΕΣΗ, βεβαίως, βεβαίως, τον κ. ΤΣΊΠΡΑ, ο οποίος έχει την… ατυχία να προέρχεται (το αν παραμένει είναι άλλο θέμα) από την Αριστερά την οποία, τυγχάνει εμφανώς να αντιστρατεύεστε!
Σέβομαι τη γνώμη σας. Με μία υποσημείωση. Θα με βρίσκει πάντα αντίθετη γιατί ακριβώς, σβήνει την Ελλάδα, την Πατρίδα μου από τον χάρτη των εθνικά ανεξάρτητων χωρών. Και μόνο γι’ αυτό.
Ελπίζω, ως Ελληνίδα, και μάλιστα δίχως “πέτρες στα χέρια της”, απληροφόρητη…μπορεί, να έχω, έστω, βιωματική εβδομηντάχρονη σχέση με την Ιστορία της Πατρίδας μου, συνεπακόλουθα και γνώμη, τουλάχιστον, επί της τρέχουσας Ιστορίας της.
Καλό σας ξημέρωμα κ. ΣΑΝ!
Κατερίνα,
Ξέρεις τον διάλογο Καραμανλή-Μακαρίου, σε γεύμα στην Αθήνα, κανέναν χρόνο μετά που έβαλαν τις υπογραφές;
ΚΑΡ.: “Παπά μ’, στην Ζυρίχη και το Λονδίνο τα ίδια χαρτιά δεν υπογράψαμε;”
ΜΑΚ.: “Ασφαλώς, κ. Πρωθυπουργέ”
ΚΑΡ.: “Τότε γιατί εσένα σε λένε ήρωα κι εμένα προδότη;”
ΜΑΚ.: “….”
Κ. επισκέπτη, σήμερα, πρόλαβα και διάβασα το σχόλιο σας.
η μνήμη σας μ’ έκανε να γελάσω και να πικραθώ συνάμα!
Να γελάσω με τον Κ. Καραμανλή ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ αυτό που ήταν!
Να πικραθώ με την θύμηση του Μακάριου ο οποίος έκρυβε, με… ευλάβεια, αυτό που ήταν!
“Εθνάρχες” και οι δύο, εντούτοις, ενός εξαρτημένου έθνους!
Ελπίζω στην κατανόηση σας.
Σας ευχαριστώ!
Κατερίνα, χαίρομαι που γέλασες, έστω και πικρά. Μην μού γράφεις στον πληθυντικό.
Να διευκρινίσω κάτι, σχετικά με τον τίτλο “εθνάρχης”, διότι πολύς λόγος γίνεται περί αυτού.
Ο πρώτος που τιτλοφορήθηκε έτσι ήταν, όπως γνωρίζεις, ο Βενιζέλος, που στην Κρήτη τον έχομε κάτι σαν μικρό (ή μεγάλο; ) θεό. Ο δεύτερος ήταν ο Καραμανλής. Τίτλοι άνευ αντικρίσματος, κενοί ουσίας και νοήματος.
Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με τον Μακάριο, διότι στην Κύπρο ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος φέρει τον τίτλο τού Εθνάρχου, λόγω τού ότι η Εκκλησία τής Κύπρου είναι Εθναρχούσα. Ρωτάνε κάποιοι, μα ποιανού έθνους; Υπάρχει κυπριακό, ή έστω ελληνοκυπριακό έθνος; Ασφαλώς όχι, αλλά, όπως είπα, είναι μία παράδοση, η οποία χάνεται στο βάθος τού χρόνου.
Να μη γελατε απο ενα ”χωρατατζη” ,κ. Επισκεπτη, αγαπητη κ. Κοπασακη. Ουτε αυτηκοος μαρτυς ηταν , ουτε ειπαν οι αειμνηστοι Καραμανλης και Μακαριος σε συνεντευξεις τους αυτον τον διαλογο . Το ακουσε σε καφενειο και μας το ”πασαρε” σαν βεβαιο γεγονος. Οπως το ”εθναρχης”, που ποτε δεν το δεχθηκε, ουτε το ”περασε” στον λαο ο Καραμανλης . Ηταν συνθημα το 1974 στις τεραστιες συγκεντρωσεις ειδικα στην προεκλογικη περιοδο των εκλογων της 17ης Νοεμβριου 1974 , που αναφωνουσαν οι εκατονταδες χιλιαδες του λαου ” Εθναρχης ειναι ο Καραμανλης” . Δεν αποκλειεται μαλιστα να το φωναζε και ο κ. Επισκεπτης. Τετοιους και αντιθετους (του ΠΑΣΟΚ) ειχαμε πολλους, που τωρα προσπαθουν να παρουσιασθουν ως πολιτες με την σοβαροτητα και την Αριστοτελικη μεσοτητα . Οσο για τον κ. Τσιπρα -δεν τον εκτιμω ως λαικιστη -δευτερο Ανδρεα-,αλλα ως ανθρωπο, που ειτε, απο ευθυνη,ειτε απο φοβο υπεγραψε το 3ο Μνημονιο την 14ην Ιουλιου του 2015,- παρα το 62% του ΟΧΙ κατα το δημοψηφισμα- και μειναμε στην Ευρωπαικη Ενωση . Α…. και οτι εξημερωσε την ”στριγκλα”Ελληνικη Αριστερα . Το αντιθετο δεν εχει συμβει σε κανενα κρατος. Και τελικα αυτες οι εξελιξεις ειναι καλες για την Ελλαδα μας,ειδικα τωρα , που βγηκαμε και στις αγορες. Παντως σκεφτομαι και οσους τον πιστεψαν και τον ψηφισαν στις δυο συνεχομενες εκλογικες αναμετρησεις. Καληνυχτα-καλημερα. Υ.Γ. Το Εθνος μας -χαιρομαι ιδιαιτερα που χρησιμοποιειται αυτην την λεξη- δεν ηταν παντα εξηρτημενο. Ειπε ΟΧΙ στους φασιστες του Μουσολινι το 1940 και στους κομμουνιστες το 1949 , εγινε 10ο μελος της ΕΟΚ το 1979 , εξασφαλισε ομοφωνη αποφαση του ΝΑΤΟ για τα Σκοπια στο Βουκουρεστι το 2008. Ειχαμε την ατυχια το 2009 να κανει αυτοδυναμη κυβερνηση ο κ. ΓΑΠ , που ξεκινησε ”για το καλο μας” το 1ο Μνημονιο. Η Ιστορια ολων των λαων ειναι περισκοπιο και δεν μπορουμε να την σταματησουμε στην μια μοιρα του κυκλου. Εξ’αλλου ποιο κρατος δεν ειναι σημερα εξηρτημενο μαυτην την παγκοσμιοποιηση. Τελειωσαν οι γειτονιες με τους λιγους φιλους και συγγενεις. Τωρα και με αυτην την επικοινωνια μας γιναμε ολοι φιλοι. Σταματαει αυτο . Το επιδιωκομενο ειναι τα εθνη και οι ανθρωποι να κρατησουν την ταυτοτητα τους και να μη λενε ”πεταει ο γαιδαρος”, επειδη το λενε οι πολλοι και οι κυβερνωντες θελουν να ”δεθουν” πισθαγκωνα στις θεσεις τους.Και τελος η ιστορικη αληθεια δεν ειναι αποτελεσμα της πλειοψηφιας.
Τελικά, ισχύει η αγγλική παροιμία “you can’t teach an old dog new tricks”. Έμαθες να εξαπολύεις σεντόνια, χωρίς να διαβάζεις προσεκτικά τι γράφουν οι άλλοι.
Γράφω εγώ ότι το είπαν σε συνεντεύξεις; Εσύ δε, πώς ξέρεις ότι ο διάλογος αυτός δεν έγινε; Μα κι αν δεν έγινε, ισχύει το “se non è vero è ben trovato”, αρκεί κανείς να έχει λίγο χιούμορ και να μην είναι ολότελα στόκος.
Ο τίτλος τού “εθνάρχη” για τον Καραμανλή χρησιμοποιούνταν και πριν την δικτατορία από προσωπολάτρες του, σαν τού λόγου σου.
Ο “κ. Επισκέπτης” δεν είναι ούτε προσωπολάτρης, ούτε κομματόσκυλο, ίδια και τα δύο ανθρώπων αρτηριοσκληρωτικών και με παρωπίδες. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια.
Ευχαριστω για την διευκρινιστικη σας απαντηση, οτι γραψατε ο,τι γραψατε, για Καραμανλη και Μακαριο για να κανετε χιουμορ . Ομως η κα Κοπασακη το πηρε ως δεδομενο , μια που το καταγραψατε με τετοια ιστορικη επιβεβαιωση. Σε περιπτωσεις αδευκρινιστης βεβαιοτητος ,καλα ειναι να γραφουμε το ”λεγεται,φημολογειται”, ιδιαιτερα οταν γραφουμΕ ”κολακευτικα” λογια , για αλλους και μαλιστα σπουδαιους -και εδω για τον αειμνηστο Καραμανλη ,τον ψηφισμενο ως καλυτερο πολιτικο του 20ου αιωνος απο τους συνελληνες. Τελος ελπιζω να μη ειδατε κανενα κακο -που λεμε – προσωπικως εσεις απ’αυτον τον Καραμανλη και τελος παντων να μη ”θαβουμε ” ολους τους συνανθρωπους μας για να κανουμε χιουμορ. Το κανουν πολλοι αυτο-τους συνανταμε καθημερινως-,αλλα ζουν στον κοσμο τους και εχουν μονιμως πετρες στα χερια τους. Πεταξτετες , απελευθερωθειτε και αγαπησετε τους συνανθρωπουσ σας και με τα λαθη τους, που παντως για τον συγκεκριμενο πολιτικο ειναι ελαχιστα μπροστα στην προφορα του στην Πατριδα απο το 1946 μεχρι το 1995. Υ.Γ Λυπουμαι που τωρα δεν θα γελασει η κα Κοπασακη.
Γράφω “Μα κιαν δεν έγινε” και όχι ότι δεν έγινε, ή ότι το γράφω για χιούμορ. Τελικά, ή κακόπιστος είσαι, ή εντελώς βλάκας. Δεν εξηγείται διαφορετικά!
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΙΟΥΜΟΡ….. (εσεις το γραψατε).Μου αρκει οτι τωρα καταλαβε η κα Κοπασακη , που γελασε εξαρχης, γιατι το πηρε στα σοβαρα. Παντως σας παρακαλω να ειστε ευγενης , εστω και αν σας παρανοουν.