Της ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΟΥΜΠΟΥ-ΚΑΤΣΑΜΟΥΡΗ
Αρχαιολόγου-σκηνοθέτριας
Το κύμα αέρα από το παράθυρο είναι πιο ζεστό από τον αέρα πάνω από τα μάτια της κουζίνας. Τους φίλους δεν τους βλέπω και τόσο συχνά. Διαβάζω όμως τι θέλουν να δείξουν στο facebook. Κοιτάζω τη βιτρίνα τους. Τι σκέφτονται αληθινά, δεν ξέρω. Το βράδυ είναι εύκολο να μπεις στο facebook και να νομίζεις ότι έχεις συντροφιά, από ό,τι νομίζει ο καθένας κατάλληλο ν’ απλώσει. Είδαμε και σήμερα τον κόσμο, καληνύχτα!
Στην πλατεία του χωριού υπήρχανε οι θέσεις. Αλλού η πιτσιρικαρία, αλλού η νεολαία, αλλού οι ενεργοί πολίτες, αλλού οι απόμαχοι. Μου άρεσε πάντα ένα πεζούλι. Ένα τίποτα, σαν αντηρίδα στην πρόσοψη ενός σπιτιού σε ύψος 60 εκ. όπου μπορούσες να ακουμπήσεις την πλάτη σου. Από τα περάσματα με τον ασβέστη είχε γίνει απαλό, σαν να το χάιδεψε γιγάντια παλάμη. Εκεί ακουμπούσαν τα παιδιά τις ώρες του απογεύματος και το βράδυ, την ώρα του γλεντιού, οι μαυροντυμένες γυναίκες. Περίμεναν να δουν. Δεν μπορούσαν να καθίσουν στα μαγαζιά, δεν μπορούσαν να χορέψουν. Όμως ζούσαν, ακουμπώντας την πλάτη στο πεζούλι και παρακολουθώντας τους άλλους που ζούσαν στα φερσίματά τους. Πολλές φορές νομίζω ότι κάτι καλύτερο ζούσαν από τους συμφοιτητές μου και τους φίλους μου στο facebook που απλοϊκά απλώνουν και μαζεύουν και τα παιδιά που περπατούν αλλοπαρμένα φωνάζοντας στο δρόμο στο αόρατο μικρόφωνο του κινητού τηλεφώνου, σαν να παρακαλούν να βρεθούν ωτακουστές στις αδιάφορες συνομιλίες τους: “εννοείται!”, “δεν υπάρχει, μιλάμε”. Δεν υπάρχει! Φτώχεια σαν κι αυτή, όι, δεν υπάρχει.
Ανεβάζουν και κατεβάζουνε στο facebook τι συγκινεί το πανελλήνιο, τι κουτσομπολιό, τι άποψη, τι κόντρα γνώμη. Πού’ ναι η αθάνατη πλατεία του χωριού, όπου κανένα στραβό δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως τα χίλια κακά μάτια; Νταντελένιο φουστάνι χωρίς κομπιναιζόν, αυτοκίνητο nissan που περνά επιδεικτικά λες κι ήτανε mercedes, mercedes αληθινή, αλλά με τί λεφτά αγορασμένη και το τραγούδι, ώ, εκείνο το τραγούδι, το “παντρεμένοι κι οι δυό” σε ποιανού παντρεμένου την καρδιά σκόπευε ίσια; Κακώς τα παρουσιάζω ηρωικά, αθάνατη, μα πέθανε η πλατεία. Πάνε τα ακατανίκητα γραΐδια, που ήταν ικανά και σπίτι να κλείσουν και άνθρωπο να στείλουν στον άλλο κόσμο. Πάνε οι γλεντζέδες με τις κρεμαστές κοιλιές και οι παμπόνηροι κομματαρχαίοι με τα γυαλιστερά μαύρα μαλλιά. Πάνε οι κουτσοδάσκαλοι, πάνε τα κορίτσια με τα βαμμένα περλέ νύχια. Όνειρο και χάθηκε η σκηνογραφία του παλιού κόσμου.
Στην ηλεκτρονική πλατεία τώρα, σύμφωνα με τις περισσότερες αναρτήσεις, σε δυσμένεια έπεσε ο Σαββόπουλος (κι αύριο θα πέσει κάνας άλλος). Κι αποδείξεις απτές, βίντεο τριάντα χρόνων, συνεντεύξεις είκοσι, και προδομένες αναμνήσεις παλαιών ως και παμπάλαιων εφήβων. Χαίρονται οι συνομήλικοί μου, έχουν πολλά να πουν. Αλλά και η μάνα μας, που τώρα θέλει αυτοκόλλητα χαρτάκια για να μην ξεχνάει τα χάπια, τραγούδησε το χίλια εννιακόσια εξήντα κάτι ένα τραγούδι του παλιάτσου και αισθάνθηκε ωραία τη ζωή. Κι ύστερα είπε “σας φταίει το “κατεστημένο”. Φάτε κατεστημένο, που νομίζετε ότι ξέρετε τι είναι η ζωή”. Μάθανε καλά τι είναι η ζωή οι συμμαθητές μου (και γω βεβαίως, αλλά τώρα εγώ σας λέω τα μασάλια κι εξαιρούμαι), είδανε σαν τον Σαββόπουλο πολλούς κι ακόμα βλέπουνε, υποκριτές και φαρισαίους που χαμογελούν εκεί που πρέπει και βρίζουν και κλωτσούν εκεί όπου δεν τους έχουνε ανάγκη. Παλιά ιστορία, απλή, αδιάφορη. Η μόνη απογοήτευση είναι ότι οι συντηρητικές μανάδες που κοίταζαν με απέχθεια τα μακριά μαλλιά και είχαν αλλεργία στην “επανάσταση”, οι τρομερές μανάδες που περίμεναν ξάγρυπνες το βράδυ να γυρίσεις, είχανε πάλι δίκιο.
