του Κωνσταντίνου Κεραμιδά, δημοσιογράφου
Από τους αρχαίους χρόνους γινόταν μετάδοση πληροφοριών, είτε ως γνώση αληθινή, είτε ως ερέθισμα με υπόσταση πραγματική η οποία στρεβλώθηκε ή εντελώς ανυπόστατη. Τις τελευταίες δεκαετίες τα ερεθίσματα πια είναι πολλαπλά, μαζικά και σφοδρά, μη αφήνοντας πολλά περιθώρια για αληθινή σκέψη.
Πολλοί οι πομποί και τα μέσα, ο τύπος συμπεριλαμβανομένων πολλάκις και των βιβλίων, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Ομοβροντία ερεθισμάτων σχεδόν πανταχόθεν. Πολύ δυναμικά εισβάλουν και τα μέσα μαζικής δικτυώσεως, επηρεάζοντας και διαπλάθοντας, ίσως διαφθείροντας το ήθος και την συνείδηση, ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκεύματος, φύλου, φυλής, επαγγέλματος, μορφωτικής διανοίας, οικονομικής και χρηματικής καταστάσεως και λοιπά.
Μοντέρνες φράσεις αντικαθιστούν παλαιές, χρησιμοποιούνται αδιακρίτως, δίχως να υφίσταται η γνώση, τί σημαίνουν και πολλώ μάλλον, τί επιπτώσεις πιθανώς επιφέρουν στην πραγματικότητα. Πολλοί αποφεύγοντας να κατακριθούν, να κατηγορηθούν ή να χαρακτηριστούν, σπεύδουν να αποδεχθούν απερισκέπτως το κάθε τι, ασχέτως αν αληθεύει ή όχι, αν είναι σωστό ή άσωτο.
Κάποιες από αυτές τις φράσεις είναι ο ρατσισμός, φασισμός, σεξισμός, για τις οποίες μέχρι και νόμος έγινε για την κατοχύρωση και την επιβολή τους, δίχως καν να υφίσταται η έγκυρη γνώση τί σημαίνουν και σε συνάρτηση με τις τάσεις που επικρατούν για αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία, η μαζοποίηση και ο ατομισμός γιγαντώνονται και νομιμοποιούνται από τους νόμους των ανθρώπων.
Συστηματικώς επιτελείται η προαγωγή όλων αυτών των φράσεων και τάσεων. Στην εκπαίδευση από παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία μέχρι το πανεπιστήμιο, από το άμεσο περίγυρο οικογένεια, συγγενείς, παρέες και λοιπά μέχρι το έμμεσο περίγυρο κράτος, καθεστώς, μόδα, διεθνείς φορείς και λοιπά. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι κάνουν επίτευγμα επιτυγχάνοντας αυτά τα οποία θέλουν και για τα οποία μοχθούν για την ποθητή ανεξαρτησία, αγνοώντας ότι εξ αρχής δεν είναι κάτι το οποίο αυτοί γέννησαν, αλλά ως εμβόλιμο ερέθισμα και πεποίθηση το μιμούνται και τηρούν. Ομοίως στην θρησκεία, παρότι υφίσταται η πεποίθηση ότι κοινώς λατρεύουμε και πιστεύουμε, ο καθένας, η καθεμία, πλήν κάποιων, έχει τον δικό του θεό, την δική του θρησκεία κατά το βόλεμα, μη διαφέροντας κατ’ ουσίαν από τους άλλους που δεν λατρεύουν και δεν πιστεύουν, διαφέροντας μόνο στα συμπτώματα, διότι και τα δύο αποτελούν τάση και πράξη του υπαρξιακού βολέματος.
Καθαρές, γνήσιες σημασίες λέξεων διαστρεβλώθηκαν, όπως της πίστεως, η οποία σημαίνει εμπιστοσύνη και όχι πεποίθηση, όπως οι θρήσκοι και άλλοι νομίζουν. Τόση η διολίσθηση, που θεωρείται και εκλαμβάνεται σαν απελευθέρωση ό, τι υποδουλώνει, και δουλεία ό, τι απελευθερώνει.
Βάσει κριτηρίου και σκέψεως στο τί είναι αληθές, τί αποτελεί αληθινή παντοτινή χαρά και όχι ψεύτικη και μάταια, τί γίνεται κατόπιν ερεθίσματος και τί από ανάγκη ή πιο ελεύθερα από υπέρβαση, είναι δυνατόν να γίνει ο τερματισμός της διολισθήσεως, η οποία μαστίζει και σαρώνει ανελεήτως και το εφαλτήριο προς την άνοδο, διότι η κάθοδος παρότι βολική γκρεμίζει, ενώ η άνοδος ανυψώνει.
