Στρατηγικές συγκρούσεις που αναζητούν γεωπολιτική Ιφιγένεια.

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του “Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ”

καιτης “Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας”

Οι εξελίξεις στην ΝΑ Μεσόγειο, δεν διαμορφώνουν απλά τον καινούριο ενεργειακό χάρτη της περιοχής, με το γεωπολιτικό αποτύπωμα και τη σύνθεση των πρωταγωνιστών του. Αυτό που τροποποιούν δραματικά, εξ αιτίας και της καταλυτικής τους επίδρασης, είναι την ίδια τη φυσιογνωμία της χώρας σε τελευταία ανάλυση…

Στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, συντελείται μια πρωτοφανής υπερσυσσώρευση παραγόντων, που δεν εξαντλούνται απλώς σε κάποιους πολυσύνθετους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς.

Πρόκειται για ισχυρά στρατηγικά συμφέροντα, που παραμένουν ανταγωνιστικά παρά τον όποιο κατά τα λοιπά επιχειρηματικό συνεργατισμό τους (ΗΠΑ – Γαλλία). Να σημειώσουμε εδώ ότι η ανάληψη της σκυτάλης από τη Γαλλία, και η κλιμάκωση μιας ανταγωνιστικής ρητορικής μεταξύ των Μακρόν και Τράμπ με διακύβευμα τη φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής άμυνας, μόνο τυχαία δεν είναι…

Πρόκειται για σύνθετες και διαρκώς μεταβαλλόμενες προσπάθειες να διασφαλιστείγεωπολιτικό στασίδι για την επόμενη μέρα, πέρα και ανεξάρτητα από την ίδια την ενεργειακή – επιχειρηματική δράση αυτοτελώς. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Βρετανίαςπου επιδιώκει να «κλειδώσει» τη θέση της στην Κύπρο και στο πλαίσιο ενός συμπληρωματικού ρόλου στα ενεργειακά. (Άλλωστε και η BP προς το παρόν τουλάχιστον είναι έξω από ενεργειακό κάδρο)…

Πρόκειται για τις διεργασίες που παραμένουν σε πλήρη εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, μιας καιαυτές καθ’ εαυτές «ακουμπούν» στη Μεσογειακή προβολή τους, αλλά πρωτίστως σε αυτή την προβολή (που δεν είναι μόνο ενεργειακή αλλά έχει ευρύτερη στρατηγική σημασία στο χερσαίο και θαλάσσιο άξονα) «ακουμπούν» και λοιποί πρωταγωνιστές. (Ρωσία – Κίνα)…

Πρόκειται για τη διαρκή και στρατηγικά πολύπλοκη Τουρκική παρουσία η οποία διαθέτει ΚΑΙενεργειακές βλέψεις… ΚΑΙ σύνθετη γεωστρατηγική ατζέντα… αλλά ΚΑΙ ευρύτερη στρατηγική στόχευση, επιθετικά αναθεωρητική, όχι μονάχα στο γεωπολιτικό περιβάλλον μιας αναδιανεμούμενης πίτας, αλλά με επιδιώξεις ευρύτερες που υπερβαίνουν κατά πολύ το εύρος μιας περιφερειακής δύναμης, και ερωτοτροπούν σοβαρά με την ιδέα του ισχυρού στρατηγικού παίχτη των τριών Ηπείρων (βλέπε περισσότερα ΕΔΩ).

Τα παραπάνω δεδομένα φυσικά, δεν υπάρχουν απλώς για να καταγράφονται στις αναλύσεις.Ενσωματώνονται αντικειμενικά σε μια διεργασία σταθερά μεταβαλλόμενη έως και ανατρεπτική, και η οποία έχει ξεχωριστή σημασία ΚΑΙ για την Ελλάδα Και για την Κύπρο.

Σε αυτό το περιβάλλον η Τουρκία – ως πρωταγωνιστής αλλά και καταλύτης ανατροπών – έχει έναν εχθρό… Το Διεθνές Δίκαιο. Αυτός είναι και ο λόγος που το στοχοποιεί πρώτο, μέσα από την επιθετικά αναθεωρητική της ρητορική και πρακτική.

Σε αυτή την επιθετική απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο τακτική, η Τουρκία  διαθέτει στρατηγικά πολύτιμους συμμάχους. Με την ιδέα της ανατροπής (για τους δικούς τους λόγους βεβαίως) των  όρων του Διεθνούς Δικαίου, ερωτοτροπεί καθημερινά σύμπασα η Ευρώπη και φυσικά Και οι ΗΠΑ…

Ας έχουμε λοιπόν επίγνωση πως το Διεθνές Δίκαιο μετά από την πολλαπλή του στοχοποίηση,ΕΙΤΕ θα τροποποιηθεί ντε φάκτο… ΕΙΤΕ θα ακυρωθούν στην πράξη κρίσιμες και καθοριστικές παράμετροι που το αφορούν.

Ο πρώτος στόχος μιας τέτοιας εξέλιξης, θα είναι να αποδυναμωθούν τα εμπόδια της Γεωγραφίας. Οι Τούρκοι το επιζητούν… Οι Αμερικανοευρωπαίοι μην αξιολογώντας με πραγματικούς όρους το εύρος του Τουρκικού στρατηγικού σχεδιασμού, δεν δείχνουν να τους καίγεται καρφάκι, όσο διατηρούν το προνόμιο στρατηγικού ελέγχου του χώρου ανεξαρτήτων των χωρών.

Θα ανησυχήσουν πραγματικά όταν αισθανθούν ότι διασαλεύεται αυτό το προνόμιο, και προφανώς θα επιδιώξουν να ανακόψουν μια τέτοια εξέλιξη, με τον λιγότερο οδυνηρό και κοστοβόρο γι αυτούς τρόπο…

Αν η Τουρκία λοιπόν δρομολογήσει καθεστώς έντασης στην περιοχή, αυτό δεν θα το κάνει για να παραμείνει στη δυναμική του καπρίτσιου. Θα το κάνει επιδιώκοντας να τροποποιήσει δεδομένα με δικαίωμα πρόσβασης σε αυτά.

Σε μια τέτοια εξέλιξη, που θεωρείται εκ των πραγμάτων και ως η πλέον πιθανή, ο τρόπος με τον οποίο δείχνει να έχει απλωθεί ο τραχανάς στο πρωτεύον κάδρο των εξελίξεων, είναι τέτοιος που έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε για τα μελλούμενα…

• Οι ΗΠΑ, δεν θέλουν μέτωπο. Θέλουν λύση. Λύση που θα τους διασφαλίσει τονστρατηγικό έλεγχο και την απρόσκοπτη έκβαση της μπίζνας, στην οποία έχουν επενδύσει.

Οι ΗΠΑ λοιπόν, αυτό που θέλουν σε μια τέτοια εξέλιξη, είναι μια ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ικανή μόνο να θυσιαστεί.

• Η Αίγυπτος, παρά τις ολέθριες καθησυχαστικές αυταπάτες Τσίπρα, φροντίζει να παραμένει διακριτικά έξω από το κάδρο της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης, και αυτό θα συνεχίσει να κάνει επί της ουσίας, όσο συνειδητοποιεί σε αυτή τη φάσηπως ΤΙΠΟΤΕ δικό της δεν διακυβεύεται…

• Το Ισραήλ, παραμένει επίσης ο έξυπνος παίχτης. Με τους χειρισμούς του έχει διασφαλίσει πως η πραγματική του θέση δεν τίθεται σε αμφισβήτηση ή σε συμψηφισμό με οτιδήποτε.

Προτιμά να παρακολουθεί ενεργητικά τα τεκταινόμενα έχοντας όμως πλήρη επίγνωση για τις πραγματικές Τουρκικές επιδιώξεις, τις οποίες βεβαίως φροντίζει να υπενθυμίζει στον ισχυρό του σύμμαχο (τους Αμερικανούς), αλλά και σε ολόκληρη τη «συντροφιά» των ισχυρών, καταδεικνύοντάς τους πως μια ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ και ΒΟΥΛΙΜΙΚΑ ισχυρή Τουρκία, θα συνιστά πρόβλημα για όλους…  

• Η Γαλλία εδραιώνει το δυναμικό της come back, όχι μονάχα στην περιοχή… Όχι μονάχα επιχειρηματικά για λογαριασμό των κολοσσών της… Αλλά ΚΑΙ με βλέψεις για έναν ιμπεριαλιστικά πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρώπη.

Ενδεχομένως αποτελεί το πιο «ψυλλιασμένο» ανάχωμα για τα χερσαία και προς Δυσμάς προσανατολισμένα νεοοθωμανικά σχέδια του Ερντογάν, και είναι προφανές πως στρατηγικά έχει κάθε συμφέρον να θέλει να τον καθηλώσει στο ζωτικό χώρο της Μέσης Ανατολής, χωρίς όμως η ίδια να απωλέσει μερίδιο της γεωστρατηγικής επιρροής της.

Στρατηγικά επομένως, καλό είναι να μην αποκλείεται ο πιθανός έρωτας ΚΑΙ της Γαλλίας με τη ιδέα της αναζήτησης μιας γεωπολιτικής  ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ…

• Η Ρωσία, αν δεν προηγηθεί θεμελιακή και ντε φάκτο ανατροπή του Διεθνούς Δικαίου στην περιοχή, όλα συντείνουν πως θα αρκεστεί στο γεωπολιτικό μερίδιο που θεμελιώνει στη Μέση Ανατολή, και σε μεταγενέστερο χρόνο – σε συνάρτηση πάντα με τις εξελίξεις στο Συριακό – θα επιχειρεί να εξασφαλίσει μια έμμεση παρουσία και στα ενεργειακά τεκταινόμενα.

Η άλλη λύση που δεν μπορεί να αποκλειστεί, είναι να αποτολμήσει να δημιουργήσει – πάντα σε συνάρτηση με το κλείσιμο του Συριακού – δικά της τετελεσμένα ΚΑΙ με ενεργειακές αγορές…αλλά συνακόλουθα ΚΑΙ με ενεργειακές πηγές σε σημείο με άλλο γεωπολιτικό ενδιαφέρον.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το ρυθμό στις εξελίξεις είναι φανερό πως θα τον δώσει η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας. Η στάση της Τουρκίας είναι αυτή που θα τροφοδοτήσει το έναυσμα για ανατροπές και ενδεχομένως για εξελίξεις που για πολλούς δεν θεωρούνται αναμενόμενες. Η Τουρκία αυτή τη στιγμή γνωρίζει καλά δυο βασικά ζητήματα πάνω στα οποία οικοδομεί τη βραχυπρόθεσμη στρατηγικής της:

• Το πρώτο: Αφορά στην παραδοχή, πως αν θέλει να μην έχει προβλήματα με τους ισχυρούς (Αμερικανούς και Γάλλους), θα πρέπει να διεκδικήσει μερίδιο… ΟΧΙ από τη στρατηγική τους επένδυση… ΑΛΛΑ από τα αναλώσιμά τους.

• Το δεύτερο που γνωρίζει καλά: Αφορά στα ίδια τα αναλώσιμα. Έχει πλήρη επίγνωση ότι στερούνται στρατηγικής και ότι έχουν καθυποτάξει τα πάντα στη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού, και αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί της.

Η Κύπρος, μπορεί να καμαρώνει σήμερα για την εμπορική διαχείριση του εαυτού της, αλλά το γεγονός ότι αποδυνάμωσε την πραγματική εθνικής της στρατηγική και στη θέση της τοποθέτησε τη στρατηγική μπίζνα ΧΩΡΙΣ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, θα είναι το μοιραίο της λάθος.

Η Ελλάδα, έχοντας την πλέον ανίκανη… την πλέον δουλοπρεπή… και την πλέον επικίνδυνη κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής περιόδου, στην πιο κρίσιμη ιστορικά εποχή έκανε το διπλό μοιραίο στρατηγικό της σφάλμα…

• Διαχειρίστηκε ηττοπαθώς και με πρωτοφανή ενδοτικότητα που άφησε άφωνους τους πάντες, τις κρίσιμες εθνικές της υποθέσεις (πχ Σκοπιανό)… Τις ταπεινωτικές εθνικές προκλήσεις (Ρητορική Ράμα)… Την ίδια της την υπόσταση (αναγορεύοντας τον Αμερικανό πρέσβη σε υπερκυβερνήτη της χώρας). Και την ίδια στιγμή…

• Παραδόθηκε σούμπητη… Παραδίδοντας και τη χώρα… Στη λαγνεία του παρασιτικού προστατευτισμού, εκπέμποντας έτσι ένα επίσης διπλό μήνυμα που δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν…

Μήνυμα ανικανότητας, φόβου και ατολμίας, με αποδέκτη την Τουρκική εξωτερική πολιτική που γνωρίζει καλά να μην αγνοεί τα μηνύματα. Και…

Μήνυμα προθυμίας, να αποτελέσει την χρήσιμη γεωπολιτική Ιφιγένεια που πολλοί αναζητούν ως καταλύτη μη επισφαλών για τους ίδιους εξελίξεων.

Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα μας αιφνιδιάσουν με τρόπο τραγικό οι εξελίξεις. 

Το σκοινί θα τραβηχτεί στα άκρα, γιατί τα συμφέροντα και οι στρατηγικές επιδιώξεις, είναι μεγάλα.

Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξέλιξης, δεν θα κριθεί από την ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ και την αποφασιστικότητα των επιτελών. Ούτε από την όποια επιτυχή έκβαση μπορούν να έχουν τα σενάρια περί ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡΟΠΛΙΑΣ.  Θα κριθεί – κρίνεται καθημερινά δηλαδή – από ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ.

Η κατάσταση δυστυχώς δεν είναι αναστρέψιμη, αν δεν ανατραπούν ΤΩΡΑ οι όροι και πάντως πριν κλειδώσουν οι μεγάλες ανατροπές που σιγοψήνονται στην περιοχή.

Η στρατηγική του παρασιτικού προστατευτισμού, πρέπει να εγκαταλειφτεί ΤΩΡΑ. Η δουλοπρεπής προσκόλληση μιας ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ χώρας στην ουρά των ΗΠΑ και της Ευρώπης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εγγύηση για μια ασφαλή πορεία με την εθνική μας κυριαρχία αδιασάλευτη… και την εδαφική μας ακεραιότητα δεδομένη.

Η συνέχιση αυτής της στρατηγικής επιλογής αντιθέτως, το μόνο που ΕΓΓΥΑΤΑΙ, είναι ένα μέλλον ανησυχητικό μιας χώρας παραδομένης και πρόθυμης να θυσιαστεί για να εξυπηρετηθούν τα σχέδια τρίτων.

Αυτή η κυβέρνηση… Επιδιώκει μετά μανίας να ολοκληρώσει τον κύκλο της… Για να ολοκληρώσει μαζί μ αυτόν την ανατροπή της χώρας.

Αυτό πρέπει να το εμποδίσουμε… Οι εξελίξεις πρέπει να ανακοπούν… Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να περάσει στο προσκήνιο αυτών των εξελίξεων… Και όσοι από μας ασπαζόμαστε αυτή την προοπτική, έχουμε και ιστορική υποχρέωση να φωτίσουμε αυτό το δρόμο.

Το δρόμο του ξεσηκωμού… Το δρόμο της πολιτικής πάλης για την πολιτική ανατροπή… Για την Δημοκρατική – Πατριωτική εξουσία… Χωρίς μισόλογα… Χωρίς να πελαγοδρομούμε στην αβεβαιότητα, εκεί που επιβάλλεται να άρουμε αποφάσεις…

Ότι δεν αποτολμήσουμε να πούμε με τ’ όνομά του σήμερα… Αύριο θα μεταλλαχτεί σε τέρας που θα καταπιεί τις προσδοκίες των ανθρώπων.