ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΘΕΟΦΑΝΟΥΣ, Οικονομολόγου, Υποστρατήγου ε.α.
Η Κυβέρνηση, όπως θα έκανε κάθε άλλη Κυβέρνηση, πανηγυρίζει για την επικείμενη καθαρή έξοδο από τα μνημόνια τον ερχόμενο Αύγουστο. Και πανηγυρίζει για δύο λόγους. Πρώτον για να καρπωθεί τα πολιτικά οφέλη ενόψει εκλογών παρουσιάζοντάς την ως μεγάλη επιτυχία μετά από οκτώ χρόνια μνημόνια και δεύτερον για να τονώσει το επενδυτικό κλίμα που τόσο έχει ανάγκη η Χώρα μετά από τόσα χρόνια ύφεσης.
Αυτό που η Ελλάδα πέτυχε στα χρόνια της κρίσης είναι η με (βίαιη) δημοσιονομική προσαρμογή εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος του 15% περίπου το 2010 (η αποκάλυψη του οποίου οδήγησε τη Χώρα στα μνημόνια κι όχι το ύψος του χρέους που τότε ήταν στο 120% του ΑΕΠ) και η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων για την αποπληρωμή του χρέους. Ήταν μια τεράστια προσπάθεια χωρίς ιστορικό προηγούμενο στον ανεπτυγμένο κόσμο. Πόσο όμως μπορούμε να πανηγυρίζουμε όταν αυτό κόστισε απώλεια του ΑΕΠ σε ποσοστό πάνω από το 25%, έβαλε βαθειά την Χώρα σε ύφεση και εκτίναξε το χρέος τόσο ως ποσοστό του ΑΕΠ (175%) όσο και σε απόλυτο μέγεθος (340 δις) καθιστώντας το ουσιαστικά μη βιώσιμο;
Όμως ακόμη κι αν αύριο οι εταίροι αποφάσιζαν να διαγράψουν μέρους του χρέους και να το περιορίσουν στο 60% του ΑΕΠ για να καταστεί αυτό βιώσιμο θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα χωρίς πλέον την κηδεμονία των εταίρων αφήνει πίσω της οριστικά και αμετάκλητα αυτήν την μαύρη περίοδο στην ιστορία της; Η μελέτη της ιστορίας δεν μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Το νέο Ελληνικό Κράτος ιδρύθηκε σε συνθήκες οικονομικής πτώχευσης και διεθνούς επιτροπείας και στο μισό περίπου μέχρι σήμερα χρόνο ζωής του πορεύθηκε σε καθεστώς πτωχεύσεων. Ο διεθνής οικονομικός έλεγχος που επιβλήθηκε το 1897 (μετά την πτώχευση του 1893) έληξε το 1978. Οι συνεχείς πτωχεύσεις στην Ελλάδα τείνουν να λάβουν τον χαρακτήρα φυσικού φαινομένου. Υπάρχουν παθογένειες για την εξάλειψη των οποίων ούτε τώρα στα οκτώ χρόνια κρίσης έγινε σχετική προσπάθεια. Τι σημαίνει αυτό; Πως μετά την έξοδο κι από αυτήν την κρίση όποτε κι αν αυτό γίνει η Χώρα σε κάποιο χρόνο θα ξαναμπεί σε περιπέτειες.
Απαραίτητη προϋπόθεση για μια σύγχρονη, ισχυρή, ευρωπαϊκή, βαθιά δημοκρατική Ελλάδα, απαλλαγμένη από τις διαχρονικές παθογένειες που την ταλαιπωρούν από την ημέρα γέννησής της μέχρι σήμερα είναι η δημιουργία ενός εύρωστου, ανεξάρτητου, μη κρατικοδίαιτου, αποτελεσματικού ιδιωτικού τομέα στους κόλπους του οποίου οι πολίτες θα απολαμβάνουν καλύτερες προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης-καριέρας και αμοιβών από ότι στο δημόσιο. Δύο τα ερωτήματα. Πρώτον με ποιο τρόπο η επιλογή αυτή θα συμβάλλει στην θεραπεία των διαχρονικών παθογενειών και δεύτερον πως μπορεί να επιτευχθεί.
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο. Η ύπαρξη ενός αξιόλογου ιδιωτικού τομέα με καλύτερες παροχές και ευκαιρίες καριέρας θα περιορίσει σε μεγάλο βαθμό την προσέλευση πολιτών στα πολιτικά γραφεία για διορισμούς στο δημόσιο. Το ρουσφέτι, πηγή όλων σχεδόν των δεινών στη Χώρα αυτή, αποτελεί το βασικό εργαλείο με το οποίο έχτισαν πολιτικές καριέρες πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων. Έτσι φυσικά εξηγείται η επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας και του κρατισμού στα χρόνια της μεταπολίτευσης που οδήγησε στην αποδυνάμωση των φιλελεύθερων και καπιταλιστικών θεσμών στην ευκαμψία των οποίων ο Καστοριάδης αποδίδει την επιβίωση της δύσης παρά τις εδώ και 10ετίες ανίκανες ηγεσίες.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Υπέρμετρα διογκωμένος και αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας με υψηλή λειτουργική δαπάνη, ο οποίος αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε επενδυτική προσπάθεια. Και βέβαια οργανισμοί-δημόσιες επιχειρήσεις καταχρεωμένες λόγω κακοδιαχείρισης-κακοδιοίκησης από τους πολιτικούς (μέσω αχυράνθρωπων-πολιτικών φίλων φερομένων ως διοικητών), οι οποίοι τις χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο για την πολιτική τους καριέρα. Είχαν τις εξουσίες της διαχείρισης αλλά καμιά ευθύνη (πόσοι άραγε γνωρίζουν και κυρίως πόσοι εφαρμόζουν την αρχή εξίσωσης εξουσίας και ευθύνης στο πλαίσιο της δημοκρατίας) για τα ελλείμματα, τα οποία αναγκαστικά κάλυπταν με δανεισμό.
Χωρίς ρουσφέτι σταδιακά τα πολιτικά γραφεία και τα εκλογικά κέντρα θα μετατραπούν από κέντρα ρουσφετολογίας που είναι σήμερα σε κέντρα ανταλλαγής απόψεων, σκέψεων, ιδεών, προβληματισμών και συνδιαμόρφωσης πολιτικών όπως αρμόζει σε μια δημοκρατία (Ίσως καταφέρουμε να φτιάξουμε και πάλι πολιτικές κοινωνίες). Χωρίς το ρουσφέτι δεν υπάρχει χώρος για πολιτικάντηδες παρά μόνο για πολιτικούς με όραμα, ικανούς να προωθήσουν το δημόσιο και εθνικό συμφέρον. Και βέβαια στη βάση αυτή κι όχι στον αριθμό των ρουσφετιών στο τέλος της 4ετίας θα επιδοκιμάζονται ή θα αποδοκιμάζονται από το λαό.
Ακόμη και σήμερα το «όραμα» των κυβερνώντων είναι να απαλλαγεί η Χώρα από την εποπτεία των εταίρων, να βγουν στις αγορές για να νέα δάνεια και να ξεκινήσουν τις προλήψεις στο δημόσιο τομέα για να στήσουν νέους κομματικούς στρατούς και να γαντζωθούν στην εξουσία εκμεταλλευόμενοι την απουσία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά τη μεγάλη διαφορά αμοιβών και συνθηκών εργασίας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Δεν είναι τυχαίο πως οι αριστούχοι κάθε χρόνο μαθητές επιλέγουν σχολές που οδηγούν στο δημόσιο αντί σε έναν εύρωστο ιδιωτικό τομέα όπως επιβάλλεται για την επιβίωση-ευημερία της Χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Πως μπορεί όμως αυτό να επιτευχθεί; Αυτό είναι το ζητούμενο. Η Χώρα χρειάζεται ΔΟΜΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ για την αναβάθμιση των δεικτών ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας που τώρα σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ βρίσκεται στην 87η θέση σε έναν κατάλογο 130 χωρών. Αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σημαίνει φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον για μεγάλους, ξένους και εγχώριους, επενδυτές. Ποιες όμως είναι αυτές οι δομικές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στο ποθητό αυτό αποτέλεσμα.
Πρώτα από όλα χρειάζεται σταθερή πολιτική κατάσταση η οποία με τη σειρά της απαιτεί κυβερνήσεις 4ετίας. Είναι αδιανόητο να ζητάει η αντιπολίτευση κάθε λίγο εκλογές όπως είναι λάθος να οδηγείται η Χώρα σε εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής ΠτΔ. Όλα αυτά θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με σχετική αναθεώρηση του Συντάγματος. Αντί αυτών επαναφέρουν το σύστημα της απλής αναλογικής που είναι βέβαιο πως θα οδηγήσει τη Χώρα σε ακυβερνησία και σε πολιτική αστάθεια. Γι άλλη μια φορά το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό.
Απαιτείται δομική μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση, θύμα των πελατειακών σχέσεων και του κομματικού συνδικαλισμού εδώ και δεκαετίες. Πρέπει επιτέλους να ξεφύγει από τη νομικίστικη-γραφειοκρατική λειτουργία της και με εργαλεία του σύγχρονου management να εστιάσει στο αποτέλεσμα κι όχι στις διαδικασίες όπως συμβαίνει σήμερα. Απαιτείται μια αποτελεσματική ηλεκτρονική διακυβέρνηση και άμεση εφαρμογή της Στρατηγικής Διοίκησης (Στρατηγικός Σχεδιασμός-Εφαρμογή) και της διοίκησης μέσω στόχων, με βάση την οποία θα πραγματοποιείται η αξιολόγηση, όπως αποφασίστηκε με τον ν.3230/2004, ο οποίος μέχρι σήμερα βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της πιλοτικής εφαρμογής. Και βέβαια απαιτείται ένας κρατικός μηχανισμός με αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς μέσω ανεξάρτητων αρχών.
Πρέπει επιτέλους να υπάρξει λύση στο απαράδεκτο ζήτημα της πολυνομίας και της κακονομίας, που ενισχύει τη γραφειοκρατία, τροφοδοτεί την διαφθορά και συμβάλλει αρνητικά στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Μέχρι σήμερα το ζήτημα αυτό αντιμετωπίστηκε μόνο με επισημάνσεις, γενικότητες και ευχολόγια. Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης επίσης χρειάζεται μεταρρύθμιση. Ο μεγάλος χρόνος που απαιτείται για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση λειτουργεί αποτρεπτικά στην προσέλκυση νέων σοβαρών επενδυτών.
Στο χώρο της παιδείας πρέπει επίσης να γίνουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις ξεκινώντας, μέσα από ένα κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο, με την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων την οποία υπονόμευσαν συντεχνιακά συμφέροντα και αριστερές ιδεολογίες. Η απουσία τους οδηγεί χιλιάδες νέους κάθε χρόνο σε αμφιβόλου ποιότητας πολλές φορές ξένα πανεπιστήμια με αρνητικές σε κάθε περίπτωση συνέπειες στην οικονομία της Χώρας. Η ίδρυσή τους θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της Χώρας αλλά θα δώσει και την δυνατότητα σπουδών σε νέα παιδιά που δεν μπόρεσαν να εισαχθούν στα δημόσια πανεπιστήμια μέσω των πανελληνίων εξετάσεων και δεν έχουν χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό ενώ μπορούν όμως να εξασφαλίσουν τα δίδακτρά τους για σπουδές στον τόπο τους ακόμη και με προσωπική τους εργασία. Κατά συνέπεια αποτελεί πέρα των άλλων ένα κοινωνικά δίκαιο μέτρο παρά τις περί αντιθέτου δηλώσεις-θέσεις αυτών που αντιδρούν.
Απαιτείται επίσης να επανεξεταστεί το ζήτημα της διοίκησης των κρατικών πανεπιστημίων από ικανούς, κατάλληλους μάνατζερς αντί των πρυτανικών αρχών σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από στενότητα πόρων και αυξημένων απαιτήσεων και φυσικά απαιτείται η ανεξαρτητοποίηση των πανεπιστημίων στο μεγαλύτερο δυνατόν βαθμό από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Είναι απαράδεκτο το φαινόμενο κάθε Κυβέρνηση (ή κάθε υπουργός) κι ένας νέος νόμος.
Αντί αυτών έχουμε τρομοκρατία και ξυλοδαρμούς καθηγητών μέσω του ασύλου το οποίο όμως υιοθετήθηκε για την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Προφανώς η τρομοκρατία των καθηγητών και φοιτητών και η παραβατικότητα (διακίνηση ναρκωτικών, ληστείες και βιασμοί) εξυπηρετούν την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Ο ορισμός της παράνοιας. Προοδευτικός δεν είναι απλά αυτός που επιθυμεί μια αλλαγή, αλλά αυτός που επιθυμεί μια αλλαγή η οποία θα οδηγήσει στο επόμενο στάδιο στην εξέλιξη μιας κοινωνίας. Αυτός που υποστηρίζει αλλαγές που οδηγούν στο παρελθόν είναι οπισθοδρομικός κι όχι προοδευτικός. Και βέβαια για όποιον διαθέτει κοινό νου η επαναφορά του ασύλου οδηγεί στο χθες κι όχι στο αύριο.
Τέλος σε ότι αφορά στην παιδεία θα πρέπει να την αναβαθμίσουμε σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης με στόχο να τροφοδοτήσουμε την κοινωνία με τους κατά τον Αριστοτέλη πολίτες, ήτοι πολίτες ικανούς να κυβερνώνται και να κυβερνούν. Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα, αρχής γενομένης από το δημοτικό, με περιορισμό των ωρών διδασκαλίας των άλλων μαθημάτων. Να μάθουν να κουβεντιάζουν τις διαφωνίες τους χωρίς να μαλώνουν, να συναποφασίζουν, να δέχονται την διαφορετικότητα κάθε μορφής, να συμμετέχουν στην διαμόρφωση της προς διδασκαλίας ύλης και του τρόπου διδασκαλίας, να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, όχι προνόμια, με σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων. Να αντιληφθούν τις δικές τους ευθύνες απέναντι στην πατρίδα και την κοινωνία. Να σέβονται τους νόμους και τους κανόνες. Αν διαφωνούν να μάθουν να ζητούν την αλλαγή τους μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Να αντιληφθούν την αξία της εκλογικής διαδικασίας και να συμμετέχουν σε αυτή. Να νοιάζονται για το κοινό καλό. Η πραγματική δημοκρατική παιδεία ξεκινά από την αμφισβήτηση της ίδια της δημοκρατίας ως το καλύτερο πολίτευμα, από κάποια ηλικία και μετά, μέσα από την οποία θα καταλήγουν στο συμπέρασμα πως, όπως είπε ο Τσώρτσιλ, η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα μετά όμως από όλα τα άλλα τα γνωστά μέχρι σήμερα. Έτσι θα γνωρίζουν τις αδυναμίες της και θα γνωρίζουν πώς να τις αντιμετωπίζουν ώστε να εξασφαλίσουν μια πραγματικά δημοκρατική Ελλάδα. Μέχρι σήμερα όλη η πολιτική κουβέντα γύρω από την παιδεία έχει να κάνει με τεχνικά ζητήματα και χρηματοδοτήσεις. Πρέπει επιτέλους να φροντίσουμε να θεραπεύσουμε τη γενεσιουργό αιτία της σημερινής κατάστασης της Χώρας, αυτή της απουσίας δημοκρατικής παιδείας, με μια μορφή διαφωτισμού.
Για λόγους οικονομίας δεν θα αναφερθώ σε άλλους τομείς όπως η υγεία, διαχρονικά θύμα της διαφθοράς και σήμερα της αποσύνθεσης του κρατικού μηχανισμού εξαιτίας της με άναρχο τρόπο μείωσης των δαπανών στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής αντί μιας δομικής μεταρρύθμισης στη βάση των προϋποθέσεων και των περιορισμών της κρίσης.
Το εύλογο ερώτημα βέβαια αφορά στην δυνατότητα εφαρμογής αυτής της τόσο απαραίτητης για τη Χώρα μεταρρυθμιστικής επανάστασης. Υπάρχουν δυσκολίες σε πολλά επίπεδα. Χρειάζονται πραγματικές μεταρρυθμιστικές πολιτικές δυνάμεις και ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» με το λαό χωρίς την συμμετοχή του οποίου είναι εξαιρετικά απίθανο να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις αυτές. Ένας λαός όμως που έχει συνηθίσει στο βόλεμα του κράτους «πατερούλη» αντί της επιδίωξης περισσότερων ελευθεριών για να χτίσει τη ζωή του όπως αυτός επιθυμεί. Η όποια αλλαγή νοοτροπίας απαιτεί βάθος χρόνου τουλάχιστον μιας γενιάς υπό την απαραίτητη πάντα προϋπόθεση σχετικής βούλησης στην κατεύθυνση αυτή. Εκτός κι αν οι διεργασίες επιταχυνθούν μέσα από ένα σοκ που μέχρι σήμερα παρά την κρίση ο λαός δεν υπέστη.
Ο ελληνικός λαός κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβει πως είναι ο βασικός υπεύθυνος της σημερινής κατάστασης της Χώρας. Οι λαοί φέρουν ευθύνη για την ιστορία τους. Οι πάσης φύσεως λαϊκιστές που του χαϊδεύουν τα αυτιά με ιστορίες συνομωσίας πως κάποιοι άλλοι θέλουν το κακό μας διότι είμαστε γενναίοι, έξυπνοι και όμορφοι κάνουν τεράστια ζημιά στη Χώρα. Κι η επιβίωση των λαϊκιστών βέβαια είναι αποτέλεσμα της απουσίας πολιτών ικανών να κυβερνούν και να κυβερνώνται χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία.
Ο σύγχρονος ηγέτης, στον οποίο όλοι αναφέρονται, είναι αυτός που με τις απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις θα δημιουργήσει μια χώρα, που δεν θα χρειάζεται ηγέτες σε κανονικές συνθήκες παρά μόνο σε καταστάσεις εξαίρεσης, όπως συμβαίνει στις καλά οργανωμένες χώρες όπου το ελάχιστο παραδεκτό επιτυγχάνεται απρόσωπα μέσω θεσμοθετημένων σαφώς καθορισμένων διεργασιών-διαδικασιών και φυσικά πάνω από το σημείο αυτό ο κάθε πολιτικός-κρατικός λειτουργός βάζει τη δική του σφραγίδα. Η αναζήτηση ηγετών σε κανονικές συνθήκες αφορά σε ανοργάνωτα κράτη και είναι ένα φαινόμενο που συναντά κανείς στις τριτοκοσμικές χώρες.
Δύσκολο ή εύκολο δυστυχώς μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν για μια πραγματικά «καθαρή έξοδο». Σε κάθε περίπτωση η Χώρα χρειάζεται κατ ελάχιστον έναν στρατηγικό σχεδιασμό γι όλες αυτές τις μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις και στη συνέχεια σταδιακή εφαρμογή στο μέτρο του εφικτού. Σημασία έχει όλες οι μεταρρυθμίσεις, έστω μικρές να εξυπηρετούν αυτόν τον στρατηγικό σχεδιασμό και να μη γίνονται με το σημερινό άναρχο τρόπο που οδηγεί στην κατασπατάληση «κεφαλαίου» χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την αναζήτηση σοβαρών μεταρρυθμιστικών πολιτικών δυνάμεων.
Ενδιαφερουσα -αλλα επι πολής- αναλυση του κ. αρθρογραφου , καλου αναλυτη οικονομολογου και αφυπηρετησαντος ανωτατου αξιωματικου του Στρατου, η τελευταια ιδιοτητα του οποιου ομως του αποστερει-εκτος αν τη γνωριζει και την αποφευγει για οποιαδηποτε σκοπιμοτητα- την σε βαθος εξηγηση των κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικων σημερινων δεδομενων και επιδιωκομενων απο την σημερινη συγκυβερνηση και την πλειονοτητα των Ελληνικων πολιτικων κομματων και συνωδα των πολιτων, που τα υποστηριζουν. ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ.
1.- Οι 10ετιες 1950 και 1960 , μετα τον αδικαιολογητο και σπαρακτικο ”εμφυλιο” του 1945-49, ουδεις εχει αντιρρησεις οτι ησαν 10ετιες ανορθωσης και αναπτυξης του κρατους και καλυτερευσεως των οικονομικων καθε Ελληνικης οικογενειας . Εκει που το 1950 δεν ειχαν δρομους ,φως, νερο και τηλεφωνο τα περισσοτερα χωρια της Ελλαδος και κυριως τα ”ανταρτοπληκτα” της Βορειου Ελλαδος , εξασφαλισαν ολα τα ανωτερω και κατι παραπανω με την δυνατη δραχμη εκεινης της εποχης και την σταθεροτητα στον οικονομικοπολιτικο προσανατολισμο ολων των κυβερνησεων.
2.-Η Μεταπολιτευση μαζι με εθνικο σοκ απο την Κυπριακη τραγωδια εδωσαν και παλι ωθηση στην οκονομικοπολιτικη κατασταση της Χωρας, η προοπτικη της οποιας οτι θα εγινετο-οπως εγινε – το 10ο μελος της τοτε ΕΟΚ προοινωνιζετο καλυτερες εξελιξεις .
3.-Κατι ”στραβωσε” ομως στο εωτερικο της Χωρας στην κρισιμη 10ετια του 1980 και η Ευρωπαικη Ελλας επανηλθε στα οκονομικοπολιτικα δεδομενα της τελευταιας 10ετιας του 19ου αιωνος , με τον απυλωτο λαικισμο και τις παροχες με δανεικα στις ”ταλαιπωρημενες” δηθεν λαικες μαζες ,εν ταυτω με την επιβολη του κρατικιστικου μοντελου απο το τριτοδρομικο τοτε ΠΑΣΟΚ
4.- Η 10ετια του 1990 με τις τρεις αλλεπαλληλες εκλογικες αναμετρησεις , που προηγηθηκαν, επιβεβαιωσε την αρχη της οικονομικης καταρρευσεως , με μονο καλο τον ”εξευρωπαισμο”του ΠΑΣΟΚ και του Συριζα μετα το Μααστριχτ και την εμφανιση στην 11ετη διακυβερνηση του ”εκσυγρονιστικου” ΠΑΣΟΚ του πρωθυπουργου κ. Σημιτη, ο οποιος ”συμμαζεψε” καπως τα οικονομικα της Χωρας, πλην σε καθε εκλογικη αναμετρηση μεχρι και το 2009 εκανε προσκλητηριο ολων – δυστυχως εκατομμυριων- οπαδων του της 10ετιας του 1980 με ”μπροσταρηδες” τους διαπρεψαντες τοτε πολιτικους του αστερες ”θειο βρεφος κλπ” και τον ιδιον τον κ. Σημιτη ,-που και αυτος απεκαλυψε οτι εκανε αντισταση με μολοτωφ στην 7ετια- , για συνεχιση της σπαταλης οικονομικης πολιτικης των παροχων της 10ετιας του 1980 .Αυτος δε κ. Σημιτης θελοντας να επωφεληθει της συγκυριας οτι στην Γερμανια ειχαν κυβερνηση οι συμμαχοι του Σοσιαλδημοκρατες υπο τον καγκελαριο κ. Σρεντερ, ”εκανε μια μυστικη πιρουετα και ενα τρυκ με τα σουαπς της Αμερικανικης Γκολτμαν Σακς ”, μειωσε στα χαρτια το Ελληνικο ελλειμμα και μας ερριξε το 2002 στην ταραγμενη θαλασσα της ΟΝΕ με το ευρω των δραχμων (340,75)-παρακαλω, η αρχη της πτωχευσεως μας- και αντι να παραμεινει Αρχηγος και υποψηφιος πρωθυπουργος στις εκλογς του 2004 ”εδωσε το δακτυλιδι”- στο τελευταιο μαλιστα 2μηνο- στον κ. Γ.Α,Παπανδρεου , που ηταν αδυνατο να κερδισει τον ανερχομενο απο το 2000 Αρχηγο της Ν.Δημοκρατιας κ. Κωστα Καραμανλη .
5.- Τοτε, -ενω επρεπε με προηγουμενο την κυβερνηση του μεγαλου συνασπισμου στην Γερμανια , με τον Σρεντερ και την Μερκελ, να προσφερθει το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνησει με την παντοτε φιλοευρωπαικη Ν.Δημοκρατια ,η, τουλαχιστον να μη τορπιλισει την αλλαγη της οικονομικης πολιτικης προς την Ευρωπαικης επιταγης ιδιωτικοποιηση της κρατικοδιαιτης Ελληνικης οικονομιας και την επανιδρυση του Κρατους- το ΠΑΣΟΚ ομως αυτο, με τον κ. Γ.Α.Παπανδρεου αρχηγο και με συμμαχες ολες τις αλλες Δημοκρατικες δυναμεις των Συριζα και ΚΚΕ -πλην του Λαος (πεντακομματικη ηταν τοτε η Βουλη)”κρεμονταν” με τα πρωτοκλασατα στελεχη τους στα καγκελα στον Πειραια και την Θεσ/νικη και δεν ψηφισαν κανενα νομοσχεδιο για τον εξευρωπαισμο της Ελλαδος του ευρω , περιμενοντας να φορτωθει τον ”μουτζουρη” ο πρωθυπουργος του 2004-2009 κ. Κωστας Καραμανλης , ο οποιος ομως -εστω σημειωτον -τα πηγαινε καλα μεχρι τον Δεκεμβριο του 2008 , που εμφανιστηκε η καταρρευση της Αμερικανικης Λημμαν Μπραδερς ,καταρρευση που προκαλεσε και παγκοσμια οικονομικη κριση.
6.- Οι περισσοτεροι – θυμουμαστε -, τον Φεβρουαριο του 2009 ,την ειλικρινη προσκληση του τοτε πρωθυπουργου κ. Καραμανλη να συνεργασθουν ολα τα κομματα για την αντιμετωπιση των συνεπειων της κρισης αυτης και στην Ελλαδα και σιγουρα δεν ξεχασαμε την ηχηρη αρνηση ολων -πλην του Λαος του κ.Καρατζαφερη – , που ουτε καν τον επεσκεφθηκαν και για την ενημερωση τους απο τον κ. Καραμανλη. Να τους θυμηθουμε παλι. ΠΑΣΟΚ υπο τον κ. Παπανδρεου, Συριζα υπο τον κ. Τσιπρα και ΚΚΕ υπο την κ Παπαρηγα, οι οποιοι -ιδιαιτερα ο κ. Παπανδρεου εραβαν κουστουμια απο τοτε για να ξανακυβερνησουν με αυτοδυναμια και να ξαναμοιρασουν στον λαο τα τελευταια ιματια της Ελλαδος , καθως εταζαν απο τοτε τα παντα μεχρι τις εκλογες του Οκτωβριου του 2009 , στις οποιες ο Ελληνικος λαος, διαβουκολημενος επι μια 30ετια απο ολες τις ”Δημοκρατικες ”δυναμεις με τις αριστεροστροφες εμμονες και ατυταπατες τους ”εστειλε στο σπιτι του” τον σωφρονα εκεινο πρωθυπουργο με 10 μοναδες διαφορα απο το νεοεκλεγεντα πρωθυπουργο κ. Γ.Α.Π , που αρχισε τις ”αλχημειες και τα μαγικα του” μεχρι τις 23 Απριλιου του 2010 , που μας ”εχωσε”- με την υπογραφη του απο το Καστελοριζο- ”στο κατεργο των Μνημονιων” , απο το οποιο θα βγουμε μισοπεθαμενοι οικονομικα και ταπεινωμενοι εθνικα απο το Σκοπιανο , τον τον προσεχη Αυγουστο ,καθως λενε οι ”μαγισσες και οι χαρτοριχτρες” της σημερινης συγκυβερνησης . ΚΑΙ
7.- Απο τον Αυγουστο και μετα οι οιωνοι θα ειναι καλοι οχι γιατι ”βαλαμε μυαλο”- αφου ολοι αγωνιζονται με ”ταξιματα στον λαο ” για την επανεκλογη τους για να συνεχιζουν να μας σωζουν-, αλλα γιατι θα εχουμε στο κεφαλι μας δυο εμπειρους ”τσομπανους” με κρανισια γκλιτσα και εμπειρα τσομπανοσκυλα ,- το Γουριογκρουπ και κυριως την γνωστη μας απο τον Ιουλιο του 2015 Ευρωπαικη Κεντρικη Τραπεζα του κ. Ντραγκι-, τα οποια θα μας απαγορευουν ουτε καν να κοιταζουμε πισω προς τις 10ετιες του 1980,1990 και 2000. Φυσικα τετοιες ”ευρω-πιεσεις” δυσκολα θα τις δεχονται οι μεταμνημονιακες πολιτικες δυναμεις των αριστεροπροδευτικων κομματων , με τον μονιμο ”αγωνα” τους για τα ανθρωπινα δικαιωματα , οποτε δυσκολα θα εχουμε και πολιτικη -γιαυτο και αμφιβολη- οικονομικη σταθεροτητα, ιδιαιτερα μετα την ψηφιση και εφαρμογη,-αν δεν καταργηθει- της απλης αναλογικης απο τις μεθεπομενες εκλογες. ”ΕΥΤΥΧΩΣ” θα ζουμε με τον Τουρκικο εφιαλτη -αν δεν διχασθουμε ”θανατικα” με το Σκοπιανο- και ισως ξαναζωντανεψει η φιλοπατρια και ο αγωνας για εθνικη επιβιωση ,οποτε λιγωτερο θα μας ενδιαφερουν ο ”αρτος και τα θεαματα” των λαικιστων, διεθνιστων και κοσμοπολιτων συνελληνων -πολιτικων- και πολιτων, που τα υποστηριζουν. Ο Θεος ειναι μεγαλος ,καθως θα μας θυμιζε και ο ”διαβολικος” Τραμπ ,που λεγεται οτι θα σταματησει προς την Σιγκαπουρη για ανεφοδιασμο στην Σουδα μας, την βαση των ”φονιαδων των λαων” Αμερικανων.
Πώς να διαβάσει κανείς ένα σχόλιο 1048 λέξεων (47 προτάσεων);
Πόση ώρα σού παίρνει να διαβάσεις το κείμενο (3108 λέξεις) και να γράψεις το σχόλιό σου;
Εκτιμω το γεγονος οτι αριθμομετρειτε τις λεξεις και τις προτασεις των αρθρων και σχολιων μου . Σας παιρνει ομως ωρα αυτο . Δεν θα περιαυτολογησω αλλα ”μου παιρνει” λιγωρερη ωρα απ’οτι υπολογιζετε . Για τα σχολια μου ”εκμεταλλευομαι” την συσσωρευμενη γνωση και την προσωπικη επιβεβαιωση των περισσοτερων γραφομενων. Χαιρετε.