Αυτή η «περιπέτεια», που αίφνης μας προέκυψε όταν ο Γιώργος Μερκής πανηγύρισε με την ελληνική σημαία τη νίκη του ΑΠΟΕΛ επί της Καραμπάχ, έχει προεκτάσεις που αγγίζουν βαθιά ακόμα και τη φυσική και εθνική επιβίωσή μας πια σε αυτήν την ανέμελη νήσο. Γιατί οι αντιδράσεις που προκάλεσε έχουν να κάνουν με μια διαδεδομένη αντίληψη περί κυπριωτισμού, που καλλιεργήθηκε πολλά χρόνια και ίσως τώρα ήρθε η ώρα να δείξει αποτελέσματα ανάμεσα στον λαό. Κι αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί. Ίσως είναι και το τελειωτικό κτύπημα. Αν, δηλαδή, έχει πεισθεί ο κόσμος ότι αν ξεριζώσουμε την ιστορία και την ταυτότητά μας, αν πιστέψουμε ότι είμαστε έθνος Κυπρίων, τότε θα απαλλαγούμε από τα δεινά της κατοχής και από τον στραγγαλισμό της Τουρκίας και θα ζήσουμε ευημερούντες μαζί με τους Τουρκοκύπριους «ομοεθνείς» μας και δεν θα βρισκόμαστε πολύ μακριά από τον αφανισμό. Κανένας λαός δεν επιβίωσε στο βάθος των χιλιετιών αφαιρώντας τις ρίζες του.
Φυσικά και δεν είναι καινούργιο φαινόμενο οι επιθέσεις κατά της ελληνικής σημαίας και σε οτιδήποτε συμβολίζει την εθνική καταγωγή των Ελληνοκυπρίων, αλλά αυτό που ακολούθησε τον πανηγυρισμό του Μερκή είναι πρωτοφανές.
Κι αυτό αν συνδυαστεί με όσα άλλα εκδηλώνονται κατά καιρούς, από δεξιά κι από αριστερά, έχοντας το ίδιο υπόβαθρο, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν έχουμε ξεπεράσει πια τις μεμονωμένες λογικές μικρής μερίδας ανιστόρητων πελαγωμένων ανθρώπων κι έχουμε εισέλθει στην εποχή της απόλυτης ιστορικής αποδόμησης. Να θυμίσω τις παραινέσεις του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο, που ενισχύει την τουρκική προπαγάνδα ότι η Ελλάδα έχει σήμερα στην Κύπρο ίδιο ρόλο με την Τουρκία ή τις διαπιστώσεις του υπουργού Οικονομικών ότι δεν μας συνδέει τίποτε με την Ελλάδα παρά μόνο κάποια πολιτιστικά στοιχεία -αυτά από δεξιά- ή το κάψιμο της ελληνικής σημαίας σε κερκίδες κομματικής ομάδας και, το χείριστο όλων, η επίδειξη της σημαίας του ψευδοκράτους -αυτά από αριστερά- μόνο και μόνο για να ενοχληθούν οι οπαδοί της άλλης ομάδας, χωρίς καμιά συναίσθηση των συνεπειών. Και βέβαια αυτά ως κραυγαλέα παραδείγματα της συστηματικής πλύσης εγκεφάλου από μια κάστα ψευδοδιανοουμένων, που συνειδητά (και καθοδηγούμενοι από ύποπτα κέντρα) καλλιεργούν χρόνια τώρα τον κυπριωτισμό.
Που για να ξέρουμε τι μας γίνεται, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αυτό, η προσπάθεια, δηλαδή, της δημιουργίας συνειδήσεων «έθνους Κυπρίων» ξεκίνησε από τους Βρετανούς επί αποικιοκρατίας ακόμα, συνεχίστηκε μετά την εισβολή από πρεσβείες και ύποπτα ιδρύματα και πήρε μορφή χιονοστιβάδας από τον λόρδο Χάνι, τον Άλβαρο ντε Σότο και τον Κόφι Ανάν, που το αποτύπωσαν στο σχέδιο λύσης του 2004. Ένα «έθνος Κυπρίων» υπό τουρκική κηδεμονία, όμως. Μια γελοιότητα, δηλαδή, που δεν μπορεί παρά να προκαλεί πιο έντονες αντιδράσεις όσων έχουν ακόμα τη συνείδηση της εθνικής καταγωγής και δεν πιστεύουν ότι θα απαλλαγούμε από την κατοχή αν απαλλαγούμε από την ελληνική σημαία. Όταν, προπάντων, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Τουρκία έχει άλλα σχέδια για την Κύπρο, δεν την ενδιαφέρει η Ιστορία και η σημαία, την ενδιαφέρει μόνο ότι είμαστε μια χούφτα άνθρωποι (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) σε ένα νησί που στρατηγικά, γεωπολιτικά, επεκτατικά θέλει να βρίσκεται στην επιρροή της ή στην κατοχή της.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι να σεβαστούμε τους άλλους (και να μας σεβαστούν οι άλλοι) χωρίς να καταργούμε την ταυτότητά μας, χωρίς να διαγράφουμε την ιστορία μας. Κι όταν ένας λαός είναι υπό κατοχή και απειλείται από ξένη χώρα, είναι απολύτως λογικό να αναδεικνύει αυτά που πιστεύει ότι τον προστατεύουν και του προσφέρουν την ιστορική συνέχεια. Την εθνική ταυτότητά του, την ιστορία του, τις ρίζες του. Το αντίθετο είναι παραλογισμός, μάλλον είναι ακόμα μια ψευδαίσθηση που φύτεψαν ξένοι και δικοί στο μυαλό επιρρεπών του νεοκυπριωτισμού.
Αυτό που αναδεικνύει και τον παραλογισμό του πράγματος είναι ότι πολλοί από εκείνους που έβριζαν τον Μερκή, λέγοντας ότι όφειλε να πανηγυρίσει με την κυπριακή σημαία για να αναδείξει την Κυπριακή Δημοκρατία (υπάρχουν, βέβαια, κι αυτοί που πραγματικά το πιστεύουν και υπάρχει μια λογική σε αυτό), είναι της ίδιας πολιτικής συνομοταξίας που δεν διστάζει να αποδεχτεί την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο όνομα μιας κάποιας λύσης, μιας κάποιας ουτοπίας. Κουτοπόνηροι νεοκύπριοι, που κάνουν λες και πρώτη φορά είδαν πανηγυρισμούς με ελληνικές σημαίες από αποελίστες και σπεύδουν να αναδείξουν το γεγονός και να φορτώσουν στον Μερκή τα κακά της μοίρας μας. Ενώ για τη μοίρα μας εξαιρετικής σημασίας είναι μόνο η δική τους αλλοτρίωση.
