Οι εξελίξεις των ελληνοτουρκικών διαφορών για τον προσδιορισμό των ΑΟΖ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Νικόλαος Ιντζεσίλογλου*

Παρακολουθώντας ως απλός πολίτης τις πρόσφατες τουλάχιστον εξελίξεις, όσον αφορά τον προσδιορισμό των ΑΟΖ της Ελλάδας και της Τουρκίας, έχω την πεποίθηση ότι ισχύουν οι παρακάτω αποδοχές:

  • Υπό τις συνήθεις πολιτικές συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βρεθεί Τούρκος πολιτικός που να δεχθεί (ακόμη κι αν θα το ήθελε) να παραμένει η Τουρκία παθητικός παρατηρητής της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων πηγών ενέργειας πέριξ των εκτεταμένων ακτών της, έστω και αν γίνει δεκτό ότι σύμφωνα με τους γενικώς ισχύοντες κανόνες  του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, η Τουρκία δεν δικαιούται να έχει πρόσβαση στις εν λόγω πηγές ενέργειας.
  • Υπό τις συνήθεις πολιτικές συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βρεθεί Έλληνας πολιτικός ηγέτης, που να δεχθεί (ακόμη κι αν θα το ήθελε) να συμφωνήσει στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, όπως αυτά προκύπτουν από τους γενικώς ισχύοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, και τους οποίους μέχρι τώρα επικαλείται η Ελλάδα. Τουλάχιστον η κοινή γνώμη στην Ελλάδα δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, και οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας φαίνονται επαρκείς για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας
  • Αν δεχθούμε την απολύτως ρεαλιστική εκδοχή ότι η Ελλάδα διαθέτει επαρκείς ένοπλες δυνάμεις, και ότι έχει τη στήριξη της ΕΕ και ισχυρών χωρών του ευρωπαϊκού νότου (κυρίως Γαλλία και Ιταλία), καθώς επίσης και δίκτυο συμμαχιών με Ισραήλ, Αίγυπτο, Ιορδανία και φυσικά Κύπρο, τέσσερα διαφαίνονται ότι είναι, από καθαρά λογική άποψη, τα πιθανά σενάρια εξέλιξης των πραγμάτων, όσον αφορά τις διαφορές μας με την Τουρκία για την ΑΟΖ:

α) Λόγω των διεθνών πιέσεων και της διεθνούς απομόνωσης της Τουρκίας, όσον αφορά το θέμα του προσδιορισμού της ΑΟΖ, να προκύψουν έκτακτες εσωτερικές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες διακινδύνευσης στην Τουρκία, που να επιτρέψουν στην οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία της Τουρκίας να δικαιολογήσει μια απόφαση αναστολής των θεωρούμενων ως παράνομων διεκδικήσεων, όσον αφορά την οριοθέτηση και εκμετάλλευση της τουρκικής ΑΟΖ.

β) Πολεμική εμπλοκή (περιορισμένης έκτασης ή γενικευμένος πόλεμος), με συνέπεια (ανάλογα με την έκταση της πολεμικής σύγκρουσης) είτε τον de facto περιορισμό των διεκδικήσεων εκ μέρους του ηττηθέντος, είτε τη συνομολόγηση διεθνούς συνθήκης, που θα ρυθμίζει και τα θέματα των διαφορών, όσον αφορά τον προσδιορισμό των ΑΟΖ.

γ) Προσφυγή στη διεθνή δικαιοδοσία (υπάρχει  μια δυσκολία για να καταλήξουν τα αντίδικα μέρη σε συμφωνία ως προς τον προσδιορισμό του επίδικου αντικειμένου της μεταξύ τους διαφοράς, επί του οποίου η διεθνής δικαιοδοσία θα κληθεί να αποφασίσει).

δ) Η Τουρκία, όπως και στην περίπτωση της συνέχισης της στρατιωτικής κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου, θα συνεχίσει να καταδικάζεται διεθνώς με δηλώσεις-αποφάσεις ως παρανομούσα, και αυτή αδιαφορούσα και επικαλούμενη την αρχή της ευθυδικίας (όπως κάνει και τώρα) θα συνεχίζει τις έρευνες και τις γεωτρήσεις, όπου αυτή κρίνει ότι δικαιούται και στο βαθμό που δεν έρχεται σε σύγκρουση με συμφέροντα εταιριών που συνδέονται με τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις, και στο βαθμό επίσης που είναι ικανή να έχει αποτελέσματα με δικά της τεχνικά μέσα. Και η Κύπρος και η Ελλάδα, θα χορηγούν άδειες σε ξένες εταιρείες για έρευνες και γεωτρήσεις, και παράλληλα  θα συνεχίσουν να καταγγέλλουν την Τουρκία ως παρανομούσα, σύμφωνα με τους γενικώς ισχύοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, τους οποίους επικαλούνται η Ελλάδα και η Κύπρος.

Τα δύο τελευταία σενάρια μου φαίνονται ως πιο πιθανόν να πραγματοποιηθούν στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον, ενώ το σενάριο του πολέμου έχει ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες πραγματοποίησης, τόσο διότι καμιά από τις δύο πλευρές δεν το επιθυμεί, όσο και διότι σε καμιά από τις δύο χώρες δεν συμφέρει.

*Ο Νικόλαος Ιντζεσίλογλου* Ομότιμος Καθηγητής του ΑΠΘ, τέως Κοσμήτορας της Σχολής ΝΟΠΕ του ΑΠΘ

 

spot_img

7 ΣΧΟΛΙΑ

  1. “Υπό τις συνήθεις πολιτικές συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βρεθεί Έλληνας πολιτικός ηγέτης, που να δεχθεί (ακόμη κι αν θα το ήθελε) να συμφωνήσει στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, όπως αυτά προκύπτουν από τους γενικώς ισχύοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, και τους οποίους μέχρι τώρα επικαλείται η Ελλάδα. Τουλάχιστον η κοινή γνώμη στην Ελλάδα δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, και οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας φαίνονται επαρκείς για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας”

    Στην πράξη είδαμε/βλέπομε άλλα.

    – Τον Ιανουάριο τού 1966, η κυβέρνηση Σημίτη υπέστειλε την Ελληνική Σημαία στα Ίμια (απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας) και ο “κυρίαρχος” ελληνικός λαός όχι μόνο δεν διεφώνησε, αλλά επιβράβευσε την ενδοτική πολιτική Σημίτη, “δίνοντάς” του τις εκλογές τού Σ/μβρίου τού ιδίου έτους. Οι ΕΔ έκαμαν ό,τι τις διέταξε η πολιτική ηγεσία.

    – Ο Σημίτης συνέχισε την προδοσία των Ιμίων στην Μαδρίτη (1997) και το Ελσίνκι (1999), αλλά ο “κυρίαρχος” ελληνικός λαός, ούτε που πήρε χαμπάρι τι έγινε (μήπως ενδιαφέρθηκε, άλλωστε;) και τον ξαναψήφισε το 2000.

    – Μέχρι σήμερα καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ανακηρύξει κι εν συνεχεία οριοθετήσει ΑΟΖ, όπως έκανε η Κύπρος και όχι μόνο, αλλά ο “κυρίαρχος” ελληνικός λαός εξακολουθεί να τις ψηφίζει.

    – Μέχρι σήμερα καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα τής Ελλάδος στα 12 νμ, όπως δικαιούται από τον Δίκαιον τής Θαλάσσης (UNCLOS, Montego Bay, 1982), αλλά ο “κυρίαρχος” ελληνικός λαός εξακολουθεί να τις ψηφίζει.

    H κοινή γνώμη στην Ελλάδα ενδιαφέρεται για την “ησυχία” και καλοπέρασή της και ουδόλως διατεθειμένη είναι να βάλει στο κεφάλι της μπελάδες, ειδικά μετά το 2010. Ας μην αυταπατώμεθα. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα είχαμε καταντήσει σαν κράτος υπόδειγμα ενδοτισμού και ανυποληψίας.

    • Το άρθρο κάνει λόγο για τη σημερινή συγκυρία και όχι για το παρελθόν στο οποίο αναφέρεσθε κ. Επισκέπτη. Κι όταν το άρθρο αναφέρει ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρεθεί Έλληνας πολιτικός ηγέτης που να δεχθεί να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, το άρθρο αναφέρεται στη θέση της Ελλάδας ότι και τα νησιά έχουν ΑΟΖ. Πράγματι, άπαντες οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες, δίχως εξαίρεση, σήμερα υπερασπίζονται τη θέση ότι και τα νησιά έχουν ΑΟΖ, και κανένας Έλληνας πολιτικός ηγέτης δεν διαφαίνεται ότι πρόκειται να βγει και να πει ρητά το αντίθετο. Ότι στο μέλλον θα γίνουν εν τοις πράγμασι (κι όχι ρητές ή νομικά δεσμευτικές) υποχωρήσεις υπονοεί το τέταρτο σενάριο εξέλιξης των πραγμάτων, που αναφέρεται στο άρθρο.

  2. Καλα το ΠΑΣΟΚ του 1981-2004 δεν ηταν κομμα ηταν νοοτροπια ,-που ”χωνευε” τα παντα για να μη ελθει στην εξουσια η ”επαρατος” και μετα το 2011 η χειροτερη πλευρα του ”περασε”και περναει” στον ΤσιπροΣυριζα.
    Συγκρισεις με την προ 20ετιας και πλεον κατασταση δεν γινονται,ιδιαιτερα μετα την κριση.
    Θα ειμαστε ευτυχεις αν αυτη η νοοτροπια ”σπασει” στην διαφαινομενη 8ετια του κ. Μητσοτακη ,που μεχρι τωρα και κυριως τελευταια με τα εθνικα θεματα απο ”Κουλης ” εγινε αψύς Κυριακαρος ,γνησιο τεκνο της λεβεντογεννας- που δεν ειναι η μονη- Κρητης.

Leave a Reply to Επισκέπτης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα