της κ.Βασιλική Γκουντσίδου
Στα ισπανικά Μπαρθελόνα και στα καταλανικά Μπαρσελόνα, προφανώς επιθυμούν την ανεξαρτησία, για να μην προφέρουν τσιβδά το όνομα της αγαπημένης τους πόλης. Για φαντάσου να μένεις στην Καβάλα και να είσαι κεκές. Από μικρή υποστηρίζω ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, όταν αναφερόμαστε σε άτομα με προβλήματα, γιατί όλοι είμαστε ¨εν δυνάμει” ΑΜΕΑ. Γελούσαμε όταν έπεφτε ο Σαρλώ, ή όταν χτυπούσε το φαλακρό του κεφάλι ο Βέγγος. Μετά το ατύχημά μου κατάλαβα την παροιμία ότι “όταν μεγαλώσει κανείς πάει ή από πέσιμο η….”. Και μια που δεν πήγα εκεί που εννοούν, αποφάσισα να πάω στη Βαρκελώνη. “Και αν πέσεις πάνω σε πορεία και φασαρίες με ρώτησαν;” Δύο τινά υπάρχουν ή το στρίβειν δια του αρραβώνος, sorry εξαφανιζόλ δηλαδή, ή το παίζεις Χατζηχρήστος “Κρατάτε με βρε, Αμπώς”. Ακόμη και το ίδιο το όνομά της σε κάνει να κοντοστέκεσαι Βαρκελώνη, (βαράω-ω και αλώνι αντίστοιχα).
Φωτογραφία 1
Πλησιάζουμε με το αεροπλάνο στη δεύτερη σημαντικότερη πόλη του ισπανικού κράτους μετά τη Μαδρίτη. Ιδρυτής της πόλης ο στρατηγός από την Καρχηδόνα Αμίλκας Βάρκας πατέρας του διάσημου Αννίβα. Με το που πατάω το πόδι μου στη γη, στην κυριολεξία το ένα γιατί το άλλο το προβληματάκι του το έχει, ησυχάζω, παίρνω μια ανάσα μια και έναν φόβο για τα αεροπλάνα τον έχω, άσε που τριβιλίζει στο μυαλό μου το ανέκδοτο”-Ε, αν έρθει η ώρα σου, όπου κι αν είσαι…-Καλά τα λες, αλλά αν δεν είναι η δικιά μου η ώρα αλλά …του πιλότου;”. Το πρώτο πράγμα που αναζητώ νοσταλγώντας τη Θεσσαλονίκη, είναι οι κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στο μετρό. Ο.Κ., κακιούλες. Μετρό δεν έχουμε, αλλά κυλιόμενες σκάλες έχουμε, που τις εγκαινιάσαμε μάλιστα δύο φορές, όπως παρακολουθήσαμε στις ειδήσεις. Οι συρμοί περνούν ανά 2 λεπτά τις καθημερινές και ανά 5 το Σαββατοκύριακο.
Στο ξενοδοχείο φθάσαμε με την πράσινη γραμμή 3, το χρώμα της ελπίδας. Μας ειδοποίησαν για την ώρα, τη μέρα και την περιοχή που θα γινόταν οι πορείες. Σημαίες υπήρχαν παντού, στα σπίτια, στους δρόμους να τις κρατούν οι άνθρωποι, να τις φορούν σαν εσάρπα, ακόμη και σκυλάκια στο δρόμο φορούσαν την κιτρινοκόκκινη σημαία. Το κόκκινο είναι γνωστό τι συμβολίζει, ρώτησα όμως για τη σημασία του κίτρινου, όταν είδα πολλούς άντρες και γυναίκες να φορούν το γνωστό μας ροζ κορδελάκι, για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού, σε κίτρινο χρώμα. Μου εξήγησαν ότι είναι το χρώμα της ανεξαρτησίας για την οποία χρειάζεται αγώνας, κυρίως όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι.
Ωραία πόλη, το absolute must για κάθε αρχιτέκτονα, με άνετους δρόμους και φανταστική παραλία και λιμάνι. Υπάρχει και τελεφερίκ από το λόφο του Montjuic που σε κατεβάζει για να απολαύσεις θέα που κόβει την ανάσα, ήλπιζα όχι το καλώδιο, μέχρι τη Μπαρτσελονέτα, το κέντρο της παραλίας και το ενυδρείο. Εκεί έχεις τη μοναδική στην Ευρώπη δυνατότητα να σε βάλλουν στο κλουβί με τις τρελές, όχι για το ομώνυμο θεατρικό, αλλά για να έχεις τη δυνατότητα να ταίσεις τους καρχαρίες. Μαζί με το εισιτήριο φαντάζομαι ότι σου δίνουν και κανένα ψαράκι, αλλιώς να προτιμήσετε να το επισκεφτείτε Δευτέρα, που οι καρχαρίες αρχίζουν δίαιτα.
Φωτογραφία 2
Το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης είναι κι αυτό ψηλά στο Mundet Campus, με μερικά κτίρια να θυμίζουν πύργους. Για τους μη fit και αργοπορημένους υπάρχει ειδικό λεωφορείο από τη στάση του μετρό, για τους υπόλοιπους η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με τραγούδια.
Στο λόφο του Montjuic βρίσκεται το Στάδιο όπου διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Την 5η Αυγούστου του 1992 η Βούλα Πατουλίδου κατέκτησε στα 100 μ. εμπόδια με επίδοση 12.64, το πρώτο χρυσό μας μετάλλιο στο στίβο από το 1912, φωνάζοντας την ιστορική φράση “Για την Ελλάδα, ρε…!”. Είχε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια και δεν αναφέρομαι μόνο σ’ αυτά του αγωνίσματος, τα οποία υπερπήδησε με ευλυγισία, ανάλογη εκείνης του τόξου του Αντόνιο Ρεμπόλο που οδήγησε το φλεγόμενο βέλος με την ολυμπιακή φλόγα στο βωμό.
Φωτογραφία 3
Το νούμερο ένα αξιοθέατο της Βαρκελώνης είναι η Sagrada Familia. Συγκλονιστική, απερίγραπτη, θα ολοκληρωθεί το 2026, τρία χρόνια μετά από το δικό μας μετρό. Τι μαθηματικοί αλγόριθμοι χρειάστηκαν για τον υπολογισμό των στατικών της, χωρίς να “Πιρικλίς”, όπως ανεφώνησε στο γνωστό ανέκδοτο ο βλάχος που αγόρασε διαμέρισμα κοψοχρονιά σε πολυκατοικία για να πάρει την απάντηση, ¨Θανάση τον λένε το μηχανικά, όχι Περικλή”.
Φωτογραφία 4
Στο εσωτερικό speechless! Οι κολώνες θυμίζουν δάσος που αγγίζει τον ουρανό και δημιουργούν ανάταση ψυχής, το παιχνίδισμα με το φως μοναδικό, καθε γωνιά και διαφορετική αίσθηση. Το έργο είχε ανατεθεί σε κάποιον καταξιωμένο αρχιτέκτονα, ο οποίος ευτυχώς βγήκε στη σύνταξη και το ανέλαβε εξολοκλήρου ο τριαντάχρονος τότε Αντόνι Γκαουδί, σημαντικός Καταλανός αρχιτέκτονας του καταλανικού μοντερνισμού. Πράγματι σου βγάζουμε όλοι το καπέλλο Αντωνάκη, όχι μόνο από σεβασμό όταν μπαίνουμε στην εκκλησία σου, αλλά και για το θαυμαστό σου έργο. Δεν πήρες το καπελάκι σου να ακολουθήσεις την κοπελιά που αγαπούσες και σε πούλησε. Δεν χτυπήθηκες στα πατώματα, αλλά σχεδίασες το φανταστικό δάπεδο του ναού. Δυστυχώς έφυγες από τη ζωή γιατί δεν άκουσες το ντράγκα ντρούγκ από το τραμ το τελευταίο. Αχ εμείς οι γυναίκες τη δυστυχία προκαλούμε στον κόσμο! Εγκαταλείπεις τον Μαρκ δημιουργεί το facebook, τον Αντωνάκη και σχεδιάζει τέτοια εκκλησία!
Φωτογραφία 5
