ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος έκανε προχθές, σε ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, μια αξιοπρόσεκτη διαπίστωση. Μίλησε για την προσπάθεια της Τουρκίας να διαμορφώσει μια κοινοπολιτεία, όπως η βρετανική. Ταιριάζει περισσότερο στις πραγματικές φιλοδοξίες της Άγκυρας. Είναι αδύνατη η ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αλλά ένα είδος κοινοπολιτείας τουρκογενών, τουρκόφωνων και ομόθρησκων λαών δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί. Αλλά και αυτή η φιλοδοξία της είναι δύσκολο να υλοποιηθεί. Η Τουρκία δεν είναι επιθυμητή στον αραβικό σουνιτικό κόσμο. Για τον σιιτικό δεν συζητάμε. Η Τουρκία δεν είναι επιθυμητή, γενικώς, πουθενά. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι την θέλουν όλοι ακόμη και στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου.
Η συμπεριφορά της είναι αποκρουστική και επιβάλλεται μόνο διά της βίας. Η Τουρκία ως κράτος και οι Τούρκοι ως λαός έχουν ταυτιστεί με τη βία και τις δηώσεις.
Προκαλεί μικρούς σε μέγεθος λαούς αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η στρατιωτική της δύναμη είναι τόσο αποτελεσματική. Προς το παρόν δεν έχει αντιπαρατεθεί με τακτικό στρατό. Το πράττει αυτές τις μέρες με τον κουρασμένο από τις πολυετείς διαμάχες στρατό του Άσαντ, και θα δούμε το αποτέλεσμα. Φοβούμενη την ήττα, άρα και την κατάρρευση του μύθου περί του αήττητου στρατού της, ζήτησε ήδη την αμερικανική βοήθεια η οποία άρχισε να της προσφέρεται – έστω μερικώς. Δεν αποκλείεται να ζητήσει και τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, αλλά ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα δεν θα φθάσουν ως εκεί. Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη Συρία θα σημάνει αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Δεν είναι ένα σενάριο που πρέπει να ευχόμαστε.
Έχει, λόγω πληθυσμού, έναν αριθμητικά σημαντικό στρατό, διαμόρφωσε ένα διακομματικό εθνικό όραμα, δείχνει να έχει συνοχή στην υποστήριξη του οράματός της, ανέπτυξε στρατιωτική τεχνολογία, βρήκε έναν ηγέτη που της ταίριαζε, χρησιμοποίησε τα κεφάλαια του Κατάρ και πίστεψε ότι μπορεί να κατακτήσει τη Μεσόγειο. Θα συνειδητοποιήσει σιγά-σιγά τις αδυναμίες της.
Όμως προσπαθεί. Και δεν θα εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες της αν δεν υποστεί σοβαρή ήττα. Και στρατιωτική και διπλωματική.
Προς το παρόν, η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. Απολαμβάνει με τρόπο εντελώς αψυχολόγητο την αμερικανική υποστήριξη στη Συρία. Σε σημείο που να αναπτερώνονται οι αμερικανικές ελπίδες ότι μια επιστροφή της στη Δύση είναι δυνατή. Μπορεί η Τουρκία να επιστρέψει στη Δύση;
Δεν αποκλείεται, αν και η διαμάχη στο εσωτερικό της μεταξύ ευρασιατών και ευρωπαϊστών έχει γείρει στη μεριά των πρώτων. Η σημερινή βαθιά Τουρκία είναι στραμμένη στην Ευρασία. Θεωρεί πως η Δύση δεν της εξασφαλίζει τη διαβεβαίωση ασφάλειας που ζητά.
Η Τουρκία έχει μια πραγματική αγωνία ασφαλείας. Η ιθύνουσα τάξη της έχει ενστερνιστεί τον κεμαλικό τουρκισμό αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο πως αυτός ο τουρκισμός μπορεί να μακροημερεύσει σε μια αποδομητική εποχή. Ακόμη και όσοι διακατέχονται από οθωμανικές αντιλήψεις, τις προωθούν στο όνομα της κυριαρχίας του τουρκισμού.
Άλλωστε, σημαντικά στελέχη της τουρκικής ηγεσίας είναι κουρδικής ή άλλης καταγωγής. Η Τουρκία και ο τουρκισμός ηγεμονεύουν στον μικρασιατικό χώρο πάνω σε ένα μωσαϊκό διαφορετικών λαοτήτων. Ενώ σημαντικός και απτός παραμένει ο κουρδικός παράγων. Ο οποίος αποτελεί τον τουρκικό εφιάλτη.
Η Τουρκία του Ερντογάν επιχείρησε να αντιμετωπίσει αυτές τις γενετικές του σύγχρονου τουρκικού κράτους ανησυχίες επιθετικά. Φάνηκε ως ένα σημείο να τα καταφέρνει. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει, τελικά, τις δυνατότητες που απαιτούνται.
Όμως, ακόμη και αν συναντήσει δυσκολίες στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία θα συνεχίσει να απειλεί τον ελληνισμό. Και πρέπει να προβληματιστούμε πώς θα αντιμετωπιστεί στρατηγικά. Όχι απλώς τακτικά. Οι δυνατότητες είναι τρεις.
- Η μία είναι η γνωστή πρόταση Κιτσίκη η οποία απορρίπτεται εξ ορισμού. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη για τέτοιες κινήσεις οι οποίες απαιτούν ικανότατη πολιτική, πνευματική και οικονομική ηγεσία για να έχουν θετικά αποτελέσματα. Τέτοιες ηγεσίες δεν υπάρχουν.
- Η δεύτερη είναι η Τουρκία μετά τις ευρασιατικές περιπέτειές της να επιστρέψει στη Δύση και να της επιβληθεί ένα modus vivendi στην περιοχή, κυρίως από τις ΗΠΑ και στη βάση μιας νέας διεθνούς ισορροπίας. Όλες οι αναλύσεις κατατείνουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση η Τουρκία θα έχει τη μερίδα του λέοντος και ο ελληνικός ρόλος θα είναι δευτερεύων και συμπληρωματικός. Αυτή η εκδοχή προϋποθέτει Χάγη και μοίρασμα αυτών που έχει η Ελλάδα, διότι από την Τουρκία δεν αμφισβητείται τίποτε.
- Η τρίτη, ανεξαρτήτως εκβάσεως στη Μέση Ανατολή, είναι η Τουρκία να συνεχίσει να απειλεί, όπως και σήμερα, χωρίς μια μεσολαβητική διευθέτηση. Είναι το πιο πιθανό σενάριο. Από εδώ πρέπει να αρχίσει μια νέα εξωτερική και αμυντική ελληνική πολιτική.
Τι θα περιλαμβάνει;
- Εμμονή στο δόγμα ότι δεν υπάρχει θέμα τοπικής αντιπαράθεσης ή θερμού επεισοδίου το οποίο θα λήξει με ξένη διαμεσολάβηση και σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Τα πράγματα θα γενικευτούν μέχρι να επιτευχθεί, τουλάχιστον, το status quo ante.
- Άμεση ενίσχυση του στρατού για αύξηση της αποτροπής του. Νέα, έξυπνα όπλα, διασφάλιση δανείων ή δωρεών για στρατηγικά όπλα, ανάπτυξη των σύγχρονων τεχνολογιών, δημιουργία εγχώριας βιομηχανίας παραγωγής οπλικών συστημάτων, αναβάθμιση του συστήματος πληροφοριών της χώρας, υψηλού επιπέδου συνεργασία μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων μερών, διαμόρφωση κρατικών στελεχών υψηλών ικανοτήτων, δημιουργία ενός υψηλού επιπέδου διπλωματικού σώματος, δημιουργία μιας ικανότατης υπηρεσίας προβολής των ελληνικών θέσεων διεθνώς, και όχι το σημερινό υπαλληλικό κατεστημένο.
Είναι μερικά από αυτά που πρέπει να γίνουν. Προπαντός, πρέπει να αλλάξουμε επίπεδο παιχνιδιού, όπως λένε στα ψηφιακά παίγνια.
Η Τουρκία το έχει αλλάξει. Όχι μόνο πρέπει να ακολουθήσουμε, αλλά να αναλάβουμε την πρωτοπορία. Διαφορετικά, με συγχωρείτε, αλλά θα χάσουμε. Είναι ένα όνειρο τρελό;
Η ιδέα του κυρίου Συρίγου μάλλον αποτυπώνει την πραγματική βούληση της Τουρκίας για δημιουργία μιας κοινοπολιτείας τουρκογενών πληθυσμών. Όμως δέν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι τουρκογενείς αυτοί πληθυσμοί, (ο πληθυσμός των οποίων ισοδυναμεί με μιά δεύτερη Τουρκία), ζούν σε χώρες που έχουν άριστες σχέσεις με τη Ρωσσία, ως πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Έτσι η επιδίωξη αυτή της Τουρκίας μάλλον είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμη. Οι προτάσεις του κυρίου Σαββίδη για ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και της πολεμικής βιομηχανίας μας, είναι βέβαια απολύτως ορθές, μόνο που αυτά έπρεπε να γίνουν πολύ νωρίτερα. Τώρα στην φάση της οικονομικής εξαθλιώσεως της χώρας και με πολιτικούς στην καλύτερη περίπτωση απόλυτα παραδομένους στην Γερμανική ΕΕ και τις ΗΠΑ, κάτι τέτοιες “παλληκαριές” φαντάζουν απλησίαστες. Μήν ξεχνάμε κύριε Σαββίδη ότι με την είσοδο στα Μνημόνια τα κατεστημένα ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση Παπανδρέου φρόντισαν να αποδομήσουν εντέχνως και το εθνικό φρόνημα στοχοποιώντας τις Ένοπλες Δυνάμεις ως έναν από τους κύριους παράγοντες πτωχεύσεως της χώρας. Εκτός από τους Βενιζέλους και τους Πάγκαλους που ύβριζαν νυχθημερόν τις ΕΔ, ήταν και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που βρίσκονταν στην ίδια εθνοπροδοτική γραμμή με προεξάρχοντες τον Γιάννη Πολίτη, από την κρατική μάλιστα τηλεόραση!!! όπου είχε εκπομπή και τον Κωνσταντίνο Ζούλα, (τον νύν διευθυντή της ΕΡΤ), ο οποίος συνέγραψε ολόκληρο άρθρο στην Καθημερινή με χαρακτηρισμούς κατά των ΕΔ, που ούτε αναρχικά γκρουπούσκουλα δέν θα τολμούσαν να ξεστομίσουν. Μιά κοινωνία λοιπόν οικονομικά εξαθλιωμένη και ξεσκολισμένη κατάλληλα από το εθνομηδενιστικό κύκλωμα δέν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από το γεγονός της ανάδειξης του Μητσοτάκη, (με τις γνωστές εθνομηδενιστικές θέσεις), στην πρωθυπουργία. Την ιστορική αυτή κόπωση του Ελληνισμού, όπως και την νομοτελειακή της κατάληξη, περιέγραψε έξοχα και με ψυχρό τρόπο ο Κονδύλης στα συγγράματά του, γι αυτό και οι λυσσαλέες αντιδράσεις που δέχθηκε από το σύνολο των τάχα μου διανοουμένων.
Η πρώτη μεγάλη απαξίωση των ΕΔ ήλθε από τον Σημίτη το 1996, όταν θέλησε να φορτώσει την νίλα των Ιμίων στις ΕΔ. Πρωτοφανές για πρωθυπουργό να κατηγορεί και ν’ απαξιώνει τις ΕΔ τής χώρας του! Από κει φάνηκε αμέσως-αμέσως πόσο μικρός το δέμας και την ψυχή ανθρωπάκος είναι.
Συμφωνώ με το σχόλιο κατά τ’ άλλα.
Απόλυτα σωστά όσα αναφέρετε για τον Σημίτη. Μιλάμε για ανθρωπάκι, άλλωστε τα ίδια έκανε και με το χρηματιστήριο όταν πρώτα προέτρεπε τον κόσμο να τοποθετήσει εκεί τα λεφτά του και κατόπιν είπε το περιβότητο “ας πρόσεχαν”.
Η αμυντική βιομηχανία μπορεί να χρησιμεύσει ως παράγοντας κάποιας ανάπτυξης. και τεχνογνωσίας. Δεν είναι κατ ανάγκην κάτι που θα βαρύνει σώνει και καλά την οικονομία. Μπορεί να τη βοηθήσει.
Η αμυντική βιομηχανία χρησιμεύει σίγουρα ως παράγοντας ανάπτυξης και τεχνογνωσίας (βλέπε Ισραήλ). Το θέμα είναι ότι δεν έχομε πολιτικούς να μεριμνήσουν για κάτι τέτοιο και, όπως γράφει ο Grantaire, αυτό έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού.
Χαχα, έτσι εξηγείται και η αναφορά στον Πικετί που διάβασα σε άλλο άρθρο. Μια ωραία ατμόσφαιρα ήσασταν εκεί στη Θεσσαλονίκη. Ωραία όλα αυτά που λες παραπάνω κι όσα έλεγαν οι συνομιλητές σου με μία ένσταση όμως. Ο πατριωτισμός στην Ελλάδα είναι καταδικασμένος γιατί δε συνδέεται με την ανάγκη κοινωνικής ανασυγκρότησης. Για να το αλλιώς τα έθνη είναι ένα είδος οικογενειών, είναι φυσικές κοινότητες. Όπως όμως ισχύει με όλες τις οικογένειες, υπάρχουν καλές και κακές. Υπάρχουν οικογένειες οι οποίες υποστηρίζονται τα μέλη τους στα δύσκολα, στις οποίες τα άτομα βρίσκουν χώρο να εκφραστούν, να δημιουργήσουν, απολαμβάνουν λίγο ή πολύ τη συμβίωση κτλ. κι υπάρχουν άλλες οι οποίες καταστρέφουν τα μέλη τους, τα εκμεταλλεύονται και τους φορτώνουν τα βάρη του παρελθόντος. Η ελληνική κοινωνία είναι ακριβώς μία τέτοια κακοποιητική οικογένεια απ’ την οποία οι νέοι ψάχνουν τρόπο να δραπετεύσουν. Το Ελληνικό έθνος θα είχε μέλλον μόνο στο βαθμό που θα εξυγιαίνονταν αυτές οι σχέσεις κάτι τέτοιο όμως δε διαφαίνεται κι ούτε ο πατριωτικός χώρος ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ο πατριωτισμός σ’ αυτήν την εκδοχή είναι ένα είδος υποκουλτούρας, ένα ιδεολογικό μικροσύστημα, γι’ άλλους χόμπι γι’ άλλους μπίζνα, δεν είναι οι συνεκτικοί δεσμοί αίματος κι αλληλοπροστασίας, το είδαμε αυτό ξεκάθαρα στην κρίση, πως αφέθηκαν ολόκληρες κοινωνικές ομάδας να γλιστρήσουν στην αθλιότητα. Για να το πω ανάποδα, η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας στην Ελλάδα θα υπάρξει μόνο αν οι Έλληνες κρίνουν ότι η ζωή τους μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία είναι άξια υπεράσπισης. Όπως λέγανε και παλιότερα οι Έλληνες πολεμούσαν υπέρ βωμών κι εστιών. Από το πάνελ της συζήτησης δεν πιστεύω να έχει πατήσει κανένας το πόδι του σε βωμό από πέρσι το Πάσχα και τώρα που ετοιμάζεται το κράτος να δημεύσει και τις εστίες ύπερ τα φαντς ποιος και γιατί ν’ αντισταθεί στην Τουρκία;
*υπέρ των φαντς
Όντως πολύ δύσκολα υλοποιούνται όσα αναφέρονται στη δεύτερη παράγραφο”Άμεση ενίσχυση του στρατού κλπ” των προτάσεων του κ.Σαββίδη ΚΑΙ γιατί ”έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι” -κυρίως από το 1996 μέχρι το 2004 ,που αυξήσαμε μεν τους εξοπλισμούς ,αλλά με σκάνδαλα των σκανδάλων ,που βγήκαν στην επιφάνεια μετά το 2004 και μέχρι το 2010 και ακολούθησαν και καταδίκες (κ.Τσοχατζόπουλος) ΚΑΙ γιατί στην 10ετή οικονομική κρίση ”έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα” ,με ”επαναστατημένο” τον ελληνικό λαό από την μονίμως ”μπροστάρισα” Αριστερά -και όχι μόνο -και τις επιπτώσεις από τα τα τρία -το τρίτο ήταν και χειρότερο- Μνημόνια σε όλους τους Ελλαδίτες .
Πού μυαλό και καιρός για Πατρίδα ,που την θυμηθήκαμε-όσοι την θυμηθήκαμε (και είμαστε και εκατομύρια)τον Ιανουάριο του 2018 ,όταν ο δεύτερος Αριστερός πρωθυπουργός κ.Τσίπρας ηθελε να επισφραγίσει την πρωθυπουργία του ως Αριστερός πρωθυπουργός με την Συνθήκη των Πρεσπών ,που ντρόπιασε την ένδοξη Ελληνική Ιστορία και μείωσε την Αλεξανδρινή Ελληνική Μακεδονία στην ”πυγολαμπίδα” του πολυεθνικού και πολυθρησκευτκού κράτους των Σκοπίων ,δημιούργημα του πανούργου Κροάτη ΤΙΤΟ ,δικτάτορος της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας απο το 1944 μέχρι τον θάνατό του.
Νομίζουμε αλήθεια ότι ο απΌ το 2002 ηγΈτης της Τουρκίας κ.Ερντογαν με όλο το Παντουρκικό Επιτελείο δεν παρακαλοθούσε αυτό το ”χάλι” μας ,ιδιαίτερα τις σχέσεις μας με την Ρωσία ,με την οποίαν παραέγινε ”φίλος” μετά το Ιούνιο του 2018 όταν οι πολυπράγμονες κ.κ. Τσίπρας και Κοτζιάς ”απέλασαν” Ρώσους διπλωμάτες;;;.
Το αρνητικό επιπλέον είναι ότι σαυτό το διάστημα μας έλειψαν και υψηλόφρονες πολιτικοί ,αλλά κυρίως ο δυσφημισμένος απο τους ΑριστεροΝεοταξίτες πολιτικούς και δημοσιογράφους μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ,που νυχθημερόν από το 1997 ανεπτέρωνε το ηθικό των Ελλήνων .
Να θυμηθούμε εν κατακλείδι την αφυπνιστική φράση του ” ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΛΛΟΤΕ ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟ ΕΘΝΟΣ ΑΝΑΙΡΕΊΤΑΙ ,ΕΥΤΕΛΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΙΟΥ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΟΥΝ”;;;.
Αυτό δυστυχέστατα είναι το κύριο πρόβλημα της Πατρίδος μας σήμερα αγαπητέ μας κ.Σαββίδη και λοιποί συνανιχνευτές .
Μακάρι σήμερα που είναι Κυριακή του Ασώτου υιού να συναισθανθούμε την Ελληνορθοδοξία μας ,που εγκαταλείψαμε και να επιστρέψουμε και ως ”δούλοι” μετανοιωμένοι στην μάνα Ελλάδα μας ,που μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες ,όπως ο πατέρας του Ασώτου.
Υπάρχει καιρός και η μάνα Ελλάδα μας θα επιλέξει τον μεγαλόκαρδο πατέρα μας ηγέτη ,αν πολλαπλασιασθούν οι μετανοιωμένοι ειλικρινώς συνέλληνες.
Εξαιρετικό, συγχαρητήρια κ. Σαββίδη.
Εάν δεν υλοποιηθούν άμεσα οι καταληκτικές κατευθύνσεις του άρθρου σε συνδυασμό με ένα ρωμαλέο σχέδιο δημογραφικής ανάκαμψής μας, η μεθεπόμενη γενιά κατοίκων της Ελλάδας θα μιλάει τούρκικα.
Δυστηχως…καπως ετσι ακριβως ειναι…
Για πιο πατριωτισμο μιλαμε όταν δεν σεβομαστε στην καθημερινοτητα
μας τον συμπολιτη και γειτονα μας…….?