του Κώστα Καραϊσκου Επικεφαλής Δημοτικής παράταξης “Σπαρτακος” Κομοτηνής.
Ἡ πρόσφατη ἔκδοση ἀπό τό ΚΕΜΟ τοῦ βιβλίου «Η ΘΡΑΚΗ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ» (Χρῆστος Ἠλιάδης) εἶναι μία ἀκόμη ἑλληνοφοβική προσπάθεια νά βαφτεῖ τό πρόσφατο θρακικό παρελθόν μέ τά πιό μελανά χρώματα. Τά παπαγαλάκια τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, πού κυριαρχοῦν στά πανεπιστήμια καί στά ΜΜΕ, συνεχίζουν νά παρουσιάζουν ντοκουμέντα τῆς μεταπολεμικῆς περιόδου ἀπό ὀπτική γωνία …Ἄγκυρας, ἔχοντας ἴσως κατά νοῦ ὅτι πλήττοντας τόν «ἑλληνικό ἐθνικισμό» προσφέρουν κάποιαν ὑπηρεσία στόν «ἄνθρωπο». Δέν μπορῶ νά σκεφτῶ κάτι πιό θετικό γιαυτούς – καί μέ τό συμπάθειο!
Ἡ πρωτοτυπία τοῦ συγκεκριμένου βιβλίου ἔγκειται στόν παραπλανητικό του τίτλο, ὅπου μπαίνει σέ εἰσαγωγικά ἡ ἀνωτέρω κοινόχρηστη φράση – ἐκτίμηση, γιά νά ἀποδομηθεῖ ἀπό τόν συγγραφέα (τοὐλάχιστον ἔτσι πιστεύει ὁ τελευταῖος). Μέσα ἀπό ἀπόρρητη ἀλληλογραφία τῶν ἑλληνικῶν ὑπηρεσιῶν στά μεταπολεμικά κυρίως χρόνια, ἐπιχειρεῖ ὁ Ἠλιάδης νά δείξει τήν κακοπιστία, τήν στενομυαλιά καί τόν ἐθνικισμό πού διέκρινε σχεδόν τούς πάντες (μόνο γιά τόν τουρκόφιλο ὑπουργό Μπακάλμπαση ἔχει καλά λόγια!). Αὐτό πού τελικά καταφέρνει εἶναι νά ἀποδείξει πόσο κακόπιστος καί στενόμυαλος μπορεῖ νά εἶναι κάποιος στρατευμένος ἀντιεθνικιστής πολιτικός ἐπιστήμων, παρότι ἔχει ντοκουμέντα στά χέρια του. Κι ἐξηγοῦμαι.
Πουθενά στό βιβλίο δέν ὑπάρχουν ἀναφορές στό διεθνές περιβάλλον, τό ὁποῖο καθόριζε ἀποφασιστικά τίς ἑλληνικές ἐπιλογές (γίνεται λ.χ. μία ἁπλή μνεία τῆς ταυτόχρονης ἔνταξης στό ΝΑΤΟ Ἑλλάδας καί Τουρκίας κι ὥς ἐκεῖ!). Πουθενά δέν ὑπάρχει ἀναφορά στήν ἴδια τήν καχεκτική φύση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ἰδίως σέ ἀντιπαράθεση μέ τήν ἄλλη πλευρά . ἔτσι, δέν ἀντιλαμβάνεται ὁ ἀναγνώστης πώς ἡ ἀλληλογραφία τῶν ἀξιωματούχων δέν σήμαινε ἀναγκαστικά καί πολιτική πού ἐφαρμόστηκε. Ἐπίσης πουθενά δέν ἀναλύεται τό ἐμφυλιακό κλῖμα στήν εὐρύτερη μεταπολεμική Ἑλλάδα, ὥστε νά μπορεῖ νά ζυγίσει ὁ ἀναγνώστης ἀποφάσεις καί ἐπιλογές: σέ ποιό κοινωνικό κλῖμα λ.χ. ἐπιβλήθηκε ὁ τάδε διοικητικός περιορισμός γιά τούς μουσουλμάνους τῆς Θράκης, τί δικαιώματα κι ἐλευθερίες εἶχαν οἱ συντοπίτες τους χριστιανοί, ἰδίως ἄν ἀνῆκαν στήν Ἀριστερά; Καί τό κυριώτερο, δέν γίνεται μία παράλληλη ἀναφορά σέ ὅσα συνέβαιναν ταυτοχρόνως στήν ἑλληνική μειονότητα τῆς Τουρκίας, παρά τήν ρητή ἀμοιβαιότητα πού διεῖπε ὑποτίθεται τήν μοίρα τῶν δύο μειονοτήτων!
Τά σημαντικότερα συμβάντα εἴτε ἀποσιωπῶνται εἴτε προσπερνῶνται λακωνικά. Λέει π.χ. «Ἡ ἀπομάκρυνση τῆς ἡγεσίας τῶν παλαιομουσουλμάνων ἀπό τή Θράκη το 1830, ἔπειτα ἀπό τό Ε/Τ σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου / Ἰνονού ἦταν ἡ ἀρχή τῆς ἀλλαγῆς τῶν ἰσορροπιῶν στο ἐσωτερικό τῆς μειονότητας» (σελ. 53). Καί καθάρισε! Δέν νιώθει καμμία ἀνάγκη νά πεῖ μία λέξη γιά τό πῶς καί τό γιατί ἐκείνης τῆς κομβικῆς ἀνατροπῆς. Στα συμπεράσματα τοῦ 1ου κεφαλαίου γράφει ὅτι «τόσο ἡ Ἑλλάδα ὅσο καί ἡ Τουρκία ἔδειξαν ἀποφασισμένες νά παρέμβουν καί νά προσπαθήσουν νά ἐλέγξουν τίς μειονοτικές ἐξελίξεις» (σελ. 59). Μόνο πού αὐτές οἱ παρεμβάσεις γινόταν σέ …ἑλληνικό ἔδαφος, ὁπότε ἡ κατάσταση ἀπέχει πολύ ἀπό τήν ἰσορροπία πού ἀποπνέει ἡ πρόταση!
Ἀναφέρει το 1ο «Ἐθνικό Κογκρέσο τῆς Τουρκικῆς Μειονότητας» πού ἔστησε στά Πομακοχώρια ὁ «Δημοκρατικός Στρατός» τό 1948 δίχως σχόλια γιά τήν (προδοτική) προσπάθεια προσεταιρισμοῦ τῶν μειονοτικῶν. Δέν λείπουν οἱ γελοῖες φράσεις ὅπως «οἱ ἐκπρόσωποι τῆς μειονότητας φαίνεται ὅτι ἤξεραν καλά σέ ποιούς τομεῖς θά κρινόταν ἡ ἀντιπαράθεσή τους μέ τήν ἑλληνική διοίκηση» (σελ. 73), ὅπου ἀποκρύπτεται ἡ καθοδήγηση τοῦ τουρκικοῦ Προξενείου καί ἀποδίδονται ὑπερφυσικές δυνατότητες ἑρμηνείας τῶν διεθνῶν συνθηκῶν στούς …ἀναλφάβητους μειονοτικούς! Μέμφεται τούς Παπαευγενίου καί Μηναΐδη πού ἤλεγχαν τά σχολικά βιβλία τῶν μειονοτικῶν σχολείων και ἀφαιροῦσαν τούρκικα σύμβολα, ἄσματα ἤ ἀναφορές στον Κεμάλ Ἀτατούρκ, παρότι ἀνακάλυπταν μισελληνικές φράσεις ὅπως «ἡ Ἑλλάς εἶναι εἷς ἐκ τῶν πλέον γνωρίμων ἐχθρῶν μας»!
Γράφει γιά ἐθνικιστικό αἴσθημα τῶν χριστιανῶν (σελ. 75) ἀλλά πουθενά γιά τῶν μωαμεθανῶν, τοὐλάχιστον ἐκτός εἰσαγωγικῶν! Καταδικάζει ἐμμέσως πλήν σαφῶς καί τό πλέον στοιχειῶδες μέτρο αὐτοπροστασίας τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς, ἐνῶ φροντίζει νά ἀπαλλάξει ἀπό κάθε ψόγο τό Τουρκικό Προξενεῖο Κομοτηνῆς. Γιά τήν ΕΠΑΘ λέει στή σελ. 166 πώς «ἔγινε γνωστή γιά τόν ἰδιαίτερα συντηρητικό χαρακτήρα της καί τόν «ἀντιτουρκισμό» τῶν ἀποφοίτων της»(!!!), προδήλως μεταφέροντας γνώμη κάποιου Τούρκου, ἀφοῦ οἱ ΕΠΑΘίτες δάσκαλοι μόνο γιά …ἀντιτουρκισμό δέν μποροῦν νά κατηγορηθοῦν ἐδῶ καί δεκαετίες! Περιγράφει ἐκτενῶς τήν …«χρυσή ἐποχή» (1949-1955) τῶν μειονοτήτων, λές καί δέν ἀποκαλύφθηκε ἡ πραγματικότητα μόλις ἔσκασε τό Κυπριακό.
Προβάλει τίς βλακωδῶς ὑποχωρητικές προτάσεις τοῦ Μπακάλμπαση, παρότι οἱ ἐξελίξεις τίς ἀπέδειξαν ντροπιαστικές, καί δυσπιστεῖ ἀκόμη καί σέ ὅσα ἀποδείχθηκαν ἀληθῆ μέ τρόπο τραγικό. Ἀναφέρει τά «Σεπτεμβριανά» λές καί ἦταν κάτι ἄσχετο μέ τά θρακικά πράγματα: πουθενά καμμία νύξη γιά τήν πρόστυχη προβοκάτσια ἀπό τόν Κομοτηναῖο φοιτητή Ὀκτάι Ἐνγκίν, γιό βουλευτῆ παρακαλῶ, πού μέ τή βόμβα στό «σπίτι τοῦ Κεμάλ» στή Θεσσαλονίκη πυροδότησε τήν (παρακρατικά προετοιμασμένη) καταστροφή τοῦ Πολίτικου ἑλληνισμοῦ. Γιά τόν συγγραφέα τίποτε δέν κατέδειξε τό συμβάν ἐκεῖνο, οὔτε ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ δράστη (ἀπό τόν …ἐθνάρχη Καραμανλή), οὔτε καί ἡ διαφυγή του στήν Τουρκία μέσα στό πορτμπαγκάζ τοῦ προξενικοῦ αὐτοκινήτου! Μάλιστα δέν ντρέπεται νά γράψει (σελ. 180) ὅτι ἐκεῖνο τό τρισβάρβαρο πογκρόμ «ὑπονόμευσε τή λογική τῆς συνεργασίας τῶν δύο χωρῶν»!!!
Τέλος, στή σελ. 231 καταλήγει πώς «γιά τήν ἑλληνική ἐθνικοφροσύνη» τό πρόβλημα στη Θράκη ἦταν οἱ «Τοῦρκοι»: προσέξτε, ὄχι γιά τήν Ἑλλάδα ἀλλά γιά τήν ἐθνικοφροσύνη, λέει ὁ «ἐπιστήμονας»! Αὐτός πού γράφει 33 φορές στό βιβλίο του τή φράση «τουρκική προπαγάνδα», πάντοτε σέ εἰσαγωγικά, θέλοντας προφανῶς νά δηλώσει πώς δυσπιστεῖ γιά τήν ὕπαρξή της. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς δύσκολα τήν βεβαιώνεις ἐπιστημονικῶς ἀλλά ἐνίοτε μπορεῖς νά τό ἰσχυριστεῖς μέ σχετική ἀσφάλεια. Ἐπί παραδείγματι τό βιβλίο τοῦ Ἠλιάδη, γιά μένα, ἐντάσσεται ἀκριβῶς στά πλαίσια τῆς προπαγάνδας αὐτῆς. Ἀλλοίμονο στούς φοιτητές του στό Πάντειο Πανεπιστήμιο, στήν κρατικοδίαιτη «Ἐπιστήμη» καί τελικά στήν πατρίδα μας…
